ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 13 ความจริง

หลังจากเกิดเรื่องในวันนั้นนับดาวก็มองหาบ้านหลังใหม่ให้กับแม่และน้องชายได้พักอาศัย หากจะพักอยู่คอนโดด้วยกันมันก็คับแคบจนเกินไป ไททันได้รับมอบหมายจากบิดาให้มาช่วยเหลือเรื่องที่พักอาศัยสำหรับครอบครัวนี้ เพราะถึงอย่างไรเด็กในท้องลูกพลับก็เป็นหลาน ถึงแม้ว่าแทนไทจะไม่ยอมรับแต่ก็เชื่อว่าลูกพลับน่าจะรู้ดีที่สุดแล้วว่าใครเป็นพ่อของลูก

บ้านสวนทรงไทยแถบชานเมืองคือสถานที่ซึ่งนับดาวและไททันขับรถมาดูด้วยตัวเอง หลังจากเห็นประกาศขายในอินเทอร์เน็ต ราคาไม่แพงมากนัก ไม่อยู่ห่างจากชุมชนสักเท่าไหร่ มองไปก็มีเพื่อนบ้านอีกหลายหลัง ตบท้ายด้วยทัศนียภาพท้องทุ่งนาของชาวบ้านในละแวกให้ได้เห็นเพื่อพักผ่อนสายตา ข้างบ้านมีคลองน้ำชลประทานสำหรับทำเกษตรกรรมอีกด้วย นอกจากตัวบ้านแล้วยังมีพื้นที่พอให้ทำสวนปลูกผักเลี้ยงสัตว์ได้บ้าง เห็นแล้วนับดาวก็ยิ้มอย่างพอใจ

“โอเคไหม”

“โอเคมากค่ะ แม่กับลูกพลับคงชอบมากแน่ ๆ”

“ถ้าดาวโอเคผมจะไปคุยกับเจ้าของเรื่องสัญญาซื้อขาย จะได้รีบย้ายเข้ามาอยู่ ตอนนี้พักอยู่คอนโดคงจะอึดอัดแย่เลย ผมต้องขอโทษแทนไอ้แทนมันด้วยนะที่ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน”

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว โกรธไปก็เสียสุขภาพจิตเปล่า ๆ อีกอย่างนับจากนี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ ลูกพลับมันคงไม่อยากเจอหน้าคุณแทนไปตลอดชีวิต”

“ถึงยังไงผมก็ไม่มีทางทิ้งหลานแน่ คุณพ่อคุณแม่ท่านยังยืนยันที่จะรับผิดชอบเด็กในท้อง พวกท่านตื่นเต้นกันยกใหญ่ที่จะได้มีหลาน”

“ฉันขอบคุณแทนน้องด้วยค่ะ แต่ถ้าจะให้ดีครอบครัวเราควรจะห่างกันตั้งแต่เสียตอนนี้ ต่างคนต่างอยู่มันก็ดีอยู่แล้ว เพราะอีกไม่นานดาวก็คงเป็นอีกคนที่จะต้องเลิกกับคุณ”

“อ้าว! ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ ผมจะไม่มีทางให้ดาวไปจากผมแน่ เรารักกัน จะไม่มีใครทำลายความรักเราได้”

“แม้แต่พ่อกับแม่คุณอย่างนั้นหรือคะ คุณก็รู้ว่าท่านไม่ปลื้มที่เราคบกัน ท่านคงหวังอยากให้คุณมีคู่ครองที่คู่ควร”

“ผมไม่ยอมซะอย่างใครจะทำไม อย่าคิดมากเรื่องนี้เลยนะ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้แต่งงานกัน”

ไททันดึงตัวแฟนสาวเข้ามาสวมกอด ยกมือหนาขึ้นลูบเรือนผมสลวยเบา ๆ เขารับรู้ตั้งแต่เริ่มต้นคบหากับนับดาวแล้วว่าบิดามารดาไม่เห็นด้วย แต่ก็ยังดึงดันที่จะรักและคบหาอย่างเปิดเผย แม้ว่าจะไม่ชอบใจแต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้ห้ามปรามถึงขนาดนั้น ยอมให้คบกันมาจนถึงตอนนี้เพราะท่านเคยบอกว่ารักครั้งนี้เป็นเพียงรักของวัยรุ่นอีกหน่อยเดี๋ยวก็เลิกกัน ไททันยังคงจำได้ดีและจะไม่มีทางให้คำสบประมาทของท่านเป็นจริง

เมื่อตัดสินใจจะซื้อแล้วไททันก็ติดต่อกับเจ้าของที่ เพื่อนัดหมายวันเวลาเพื่อจะทำการซื้อขายและโอนกรรมสิทธิ์ เจ้าของบ้านหลังนี้เป็นชาวบ้านในละแวกที่ร้อนเงิน ประจวบเหมาะกับเรือนไทยหลังนี้สร้างไว้เพื่อพักหย่อนหย่อนใจเท่านั้นจึงตัดสินใจประกาศขาย

ผ่านเรื่องราวเจ็บปวดในวันนั้นแล้วลูกพลับก็เก็บตัวเงียบไม่ยอมออกไปพบใคร ทว่าเขาได้โทรหาฮ่องเต้เพื่อนรักเพียงหนึ่งเดียวเพื่อบอกความจริงที่เกิดขึ้น เล่าทุกอย่างให้ฟัง การได้ระบายมันออกมาทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง ฮ่องเต้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเมื่อรู้ว่าเพื่อนถูกเจตน์รังแก เขาสัญญาว่าจะไปจัดการให้ แต่ลูกพลับขอร้องว่าอย่าไปยุ่งวุ่นวายกับผู้ชายคนนั้นอีกเลย

ลูกพลับนัดเจอเพื่อนที่ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง หลังจากถูกรบเร้าให้มาเจออยู่นานก็ใจอ่อนจนได้ เรื่องท้องเขายังไม่ได้บอกฮ่องเต้ เพราะตั้งใจจะมาบอกเมื่อตอนพบหน้ากันที่นี่ หากเพื่อนรู้คงจะตกใจไม่น้อยเหมือนเช่นคนอื่น ๆ

“แกดูซูบไปนะพลับ” นั่นคือประโยคแรกที่ฮ่องเต้เอ่ยทักทายเพื่อน สีหน้าเขามีแต่ความเป็นห่วง กลัวว่าเพื่อนจะคิดมากจนปล่อยให้สุขภาพของตัวเองย่ำแย่

“ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอแก”

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเข้าใจแกนะ แต่แกอย่าคิดมากจนลืมดูแลสุขภาพตัวเอง ฉันบอกให้พี่กายไปจัดการพี่ชายเขาแล้วล่ะ ไม่นึกเลยว่าแกจะเป็นอีกคนที่โดนเฮียเจตน์ทำอย่างนี้ ฉันไม่น่าพาแกไปทานข้าวด้วยในวันนั้นเลย ไม่งั้นคงไม่รู้จักกับผู้ชายคนนั้น”

“ช่างมันเถอะแก ฉันลืมมันไปแล้วล่ะ ถือว่าเป็นเวรกรรมของฉันก็แล้วกัน ที่ฉันมาวันนี้เพราะอยากจะบอกเรื่องสำคัญกับแกสองเรื่อง”

“เรื่องอะไรอะ สีหน้าแกมันดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ ไม่ใช่เรื่องดีใช่ไหม”

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก เรื่องแรกฉันว่าจะดรอปเรียนสักปี”

“ว่าไงนะ ดรอปเรียนเลยเหรอ แล้วอย่างนี้ฉันจะมีเพื่อนเหรอแก หยุดสักอาทิตย์ไม่ได้เหรอ นะ ๆ” ฮ่องเต้รีบจับแขนเพื่อนเขย่าอย่างลืมตัว แสดงสีหน้าราวกับเด็กน้อยที่ไม่ได้ของเล่นชิ้นถูกใจ

“ฉันก็อยากจะทำอย่างนั้นนะ แต่ฉัน…” คนพูดทำท่าอึกอัก ก้มลงมองที่มือของตนซึ่งกำลังประสานบนตัก มันยากเหลือเกินหากจะบอกใคร ๆ ว่าเขากำลังตั้งท้อง แถมพ่อของเด็กยังไม่รับผิดชอบอีกด้วย

“มีอะไร แกรีบบอกฉันมาเร็ว”

“ฉันท้อง ฉันกำลังตั้งท้อง” ในที่สุดลูกพลับก็ตัดสินใจเงยขึ้น เปล่งเสียงบอกเพื่อนรัก เขื่อนน้ำตาพังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี มองเพื่อนผ่านม่านน้ำตา

“เป็นไปได้ยังไงแก แกท้องได้จริง ๆ เหรอ”

“ใช่ ฉันก็เพิ่งจะรู้เมื่อตอนป้าปิ่นพาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ป้าปิ่นเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้แต่ไม่เคยบอก เพราะอยากให้ฉันใช้ชีวิตเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไป และคงไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก มิหนำซ้ำยังมาโดนเฮียเจตน์ ฮือ ๆ” เมื่อต้องเล่าน้ำตามันก็พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง ลูกพลับก้มหน้าร้องไห้ ยกมือขึ้นปิดใบหน้าเอาไว้ เห็นอย่างนั้นฮ่องเต้ก็รีบลุกขึ้นมาตบบ่าน้อย ๆ ของเพื่อนเพื่อปลอบใจ

“ไม่เป็นไรนะแก มันผ่านไปแล้ว จากนี้จะไม่มีใครทำอะไรแกได้อีกแล้ว ฉันจะอยู่ข้างแกเสมอนะ”

“ฉันขอโทษที่อ่อนแอเกินไป ฉันสัญญาว่าจะเข้มแข็งให้มากกว่านี้”

“ฉันเชื่อว่าแกทำได้”

ในขณะสองเพื่อนรักกำลังนั่งปลอบใจกันอยู่ภายในร้าน ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามาสองคน ฮ่องเต้สังเกตเห็นก่อนจึงถลึงตามองแฟนหนุ่มเชิงออกคำสั่งให้พาเจตน์ออกไปไกล ๆ แต่ดูเหมือนว่ากายเองก็จนใจ เพราะถูกรบเร้าให้สะกดรอยตามมาจนได้

“เฮียมาขอโทษน้องพลับครับ ขอโอกาสให้เฮียได้พูดอะไรสักหน่อยได้ไหม”

เสียงของคนที่คุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกล ลูกพลับรีบผละตัวออกมาจากเพื่อน มองไปยังต้นเสียงเมื่อครู่ เจตน์ยืนทำหน้าเศร้าอยู่โดยมีกายยืนข้างกัน ลูกพลับมองหน้าเพื่อนอีกทีเชิงตำหนิว่าหลอกนัดออกมาเพื่อสิ่งนี้หรือ

“ฉันไม่ได้นัดมานะ ฉันสาบาน”

“เฮียสะกดรอยตามฮ่องเต้มาเองล่ะ”

“ฉันขอตัวกลับก่อนนะ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ กำลังจะเดินไปทว่าเจตน์รีบส่งเสียงห้ามไว้ ด้วยประโยคที่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

“เฮียไม่ได้ทำอะไรเราเลยนะ เฮียแค่จัดฉากให้เราคิดไปเองเท่านั้น เฮียอยากได้พลับมาเป็นแฟนจนลืมนึกถึงจิตใจเรา เฮียขอโทษจากใจจริง ยกโทษให้เฮียได้ไหมครับ” เจตน์เดินมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้า เงยขึ้นมองด้วยแววตาเศร้า

ลูกพลับดูออกว่าอีกฝ่ายขอโทษจากใจจริง อีกทั้งยอมมาเฉลยความจริงให้ฟัง ตอนนี้รู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่งแล้ว การจากลาโดยไม่มีอะไรค้างคาจึงน่าจะเป็นทางออกที่ดีสุดแล้ว เจ้าตัวสูดอากาศเข้าปอดแล้วผ่อนลมหายใจออกมาช้า ๆ เพื่อระงับโทสะที่กำลังเดือดพล่านในใจ