ลำนำบุปผาพิษ 697-698

บทที่ 697 ข้าไม่ต้องการเจ้า 5

ถึงแม้จะกล่าวไว้ล่วงหน้าชัดเจนแล้วว่าการประลองครั้งนี้เดิมพันด้วยชีวิต ทุกคนต้องทุ่มเทสุดกำลัง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นประลองแลกเปลี่ยนวิชาระหว่างศิษย์ร่วมสำนัก ไม่ควรทำให้คนได้รับบาดเจ็บหรือทำร้ายคนอื่น แต่อวิ๋นชิงหลัวกลับจงใจทำเช่นนั้น ไม่เหลือไมตรีสักเศษเสี้ยว ถ้าถูกกระบี่นั้นแทงเข้าจริงๆ มีความเป็นไปได้แปดเก้าส่วนว่าหลานไว่หูจะสิ้นชีพ…

ตอนนั้นเยี่ยนเฉินมองเห็นแจ่มแจ้งชัดเจน เนื่องจากขวางไว้ไม่ทัน เขาตกใจจนหน้าซีด ยามนี้ก็ทะยานมาถึงข้างกายหลายไว่หูแล้ว เห็นได้ชัดว่าแม่นางน้อยตกใจจนขวัญเสียแล้ว ร่างกายสั่นสะท้าน แววตาเลื่อนลอย

“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรแล้ว” เยี่ยนเฉินวางมือบนไหล่นาง

หลานไว่หูร้องไห้โฮทรุดลงในอ้อมกอดเขา เยี่ยนเฉินตัวแข็งทื่อ นี่เป็นครั้งแรกที่จิ้งจอกน้อยโผเข้าหาอ้อมกอดเขาต่อหน้าฝูงชน เขาแข็งค้างไปครู่หนึ่งก็ค่อยๆ โอบกอดนางไว้ ตบหลังนางเบาๆ

ทว่าสายตาที่มองไปทางอวิ๋นชิงหลัวกลับเยียบเย็น…

เมื่อก่อนเขาคิดมาตลอดว่าถึงแม้นิสัยของอวิ๋นชิงหลัวผู้นี้จะนิเย็นชาไปบ้าง แต่นางก็จัดการเรื่องราวได้เหมาะสมนัก ปฏิบัติต่อสหายร่วมชั้นและอาจารย์อย่างมีสุภาพ ซ้ำยังทำให้คนรู้สึกว่าน่ารักใคร่ทะนุถนอมยิ่ง แต่ยามนี้นึกไม่ถึงเลยว่าเพื่อชัยชนะนางจะทำได้ทุกอย่างเช่นนี้!

คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ…

สายตาที่กู่ฉานโม่มองอวิ๋นชิงหลัวก็ค่อนข้างเยียบเย็นเช่นกัน มองนางฟุบอยู่บนพื้นลุกไม่ขึ้น สั่งการให้ผู้ติดตามส่งหมอคนหนึ่งไปดุอาการนางอย่างเฉยชา จากนั้นก็หันหลังจากไป

….

ณ ห้องนอนที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง

กู้ซีจิ่นั่งหมิ่นๆ อยู่บนเตียง เจ็บปวดจนใบหน้าน้อยๆ ซีดเผือด หยาดเหงื่อเย็นเฉียบผุดออกมาไม่ขาดสาย

ในอดีตไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยถูกสิ่งใดทิ่มแทงจนบาดเจ็บ แต่ว่าไม่เคยเจ็บถึงขนาดนี้มาก่อน! หากว่าความเจ็บปวดมีระดับ เช่นนั้นความเจ็บปวดของเธอในยามนี้คงเจ็บปวดยิ่งกว่าการคลอดลูกที่เป็นระดับความเจ็บปวดในตำนาน ความเจ็บปวดระดับสิบ!

ความเจ็บนี้ทำให้คนอยู่ไม่สุขยิ่งนัก ที่แย่ไปกว่านั้นคือ กระบี่เล่มนั้นยังเสียบอยู่บนร่างเธอ ขยับเล็กน้อยก็เหมือนถูกแมงป่องต่อย ดังนั้นแผ่นหลังเธอจึงไม่อาจเอนพิงสิ่งใดได้ แต่ความเจ็บนั้นก็ทำให้ตัวเธอนั่งไม่ติด…

และคนที่โอบประคองอยู่ข้างกายเธอผู้นี้ก็ยิ่งทำให้เธอนั่งไม่ติด!

หากเป็นไปได้ เธอไม่อยากให้เขาสัมผัสแม้แต่มุมชุดเสี้ยวหนึ่งด้วยซ้ำ!

กลิ่นอายของเขาโอบล้อเธอไว้ ทำให้เธอรู้สึกว้าวุ่นอย่างน่างประหลาด ในใจคล้ายมีมีกระแสบางอย่างล้นทะลักออกมา ปานจะล้นขึ้นมาถึงลำคอ แล้วถูกบังคับสะกดลงไปอีกครั้ง

ถึงแม้เธอจะเจ็บจนทั้งร่างอ่อนยวบ แต่ยังต้องการจะผลักเขาออกอย่างสุดกำลัง “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ชายหญิงมิพึงชิดใกล้! ท่านโปรดปล่อยเสีย!”

เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเจ็บปวดจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว ก็ยังคงต่อสู้ดิ้นรนอย่างดุดันเช่นนี้…

และพอเธอดิ้นรน เลือดที่ทะลักออกมาจากปากแผลทั้งสองแห่งที่ทรวงอกและแผ่นหลังของเธอก็ยิ่งมากขึ้น เตียงที่อยู่ใต้ร่างถูกย้อมจนแดงฉาน และอาบย้อมอาภารณ์สีม่วงของเขาด้วย

วงแขนของตี้ฝูอีกที่โอบกอดนางไว้กระชับแน่น ไม่กล้ากักนางแน่นเกินไป แถมนางยังบาดเจ็บเช่นนี้จึงไม่อาจสกัดจุดนางได้…

เขาทำได้เพียงพูดหว่านล้อมนาง น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน ปานกล่อมเด็ก “ซีจิ่ว ข้าจะรักษาให้เจ้า เจ้าเป็นเด็กดีนะ ให้ข้าตรวจดูหน่อย ได้ไหม?”

กู้ซีจิ่วไม่รับน้ำใจเขา เธอรังเกียจกลิ่นอายเขา รังเกียจที่แนบชิดเขา รังเกียจทุกอย่างที่เป็นเขา! เธอไม่ต้องการให้เขารักษาเธอ ไม่ต้องการ!

“ไม่จำเป็น! เจ้าสำนักหลงสามารถตรวจอาการให้ข้าได้ ท่าน..ท่านให้เขาเข้ามา…ข้ากับท่านชายหญิงมิพึงชิดใกล้…ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ขอท่านอย่าได้สอดมือเข้ามายุ่งอี…”

เธอเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้แต่หูก็ยังได้ยินเสียงเคาะประตูรวมถึงเสียงเรียกของหลงซือเย่ที่แว่วมาจากด้านนอก…

“เขาไม่ใช่บุรุษหรือไง? เจ้ากับเขาก็มิใช่ชายหญิงมิพึงใกล้ชิดหรอกหรือ?!” ตี้ฝูอีถามกลับ แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่บนกระบี่ล้ำค่าที่เสียบบนร่างนาง กระบี่ล้ำค่าเล่มนั้นเนื่องจากปลายกระบี่แทงทะลุออกมาที่ด้านหลัง ดังนั้นรูปร่างจึงชัดเจนยิ่ง

นี่คือกระบี่พิเศษเล่มหนึ่ง ปลายกระบี่แยกเป็นง่าม บนง่ามมีลักษณะเหมือนตะขอเบ็ด ตัวดาบก็ไม่เรียบเนียนเช่นกัน แต่มีลักษณะเป็นฟันเลื่อย หากว่าดึกกระบี่นี้ออกมาก็จะดึงเลือดเนื้อส่วนหนึ่งติดมาด้วย ทำให้ร่างกายได้รับความเสียหายถึงสองครั้งสองครา…

————————————————————————————-

บทที่ 698 ข้าไม่ต้องการเจ้า 6

ตี้ฝูอีกำมือแน่น นี่ไม่ใช่กระบี่ธรรมดา แต่เป็นกระบี่ต้องสาป!

ผู้ที่โดนกระบี่นี้แม้ว่าจะถูกแทงเพียงเล็กน้อยทั้งร่างก็จะปวดร้าวอย่างไม่อาจต้านทานได้ ทำให้คนสูญเสียกำลังในการต่อสู้อย่างสิ้นเชิง กระบี่นี้ไม่นับว่ามีพิษ ทว่าร้ายแรงกว่าพิษเสียอีก มีผลในการดูดกลืนพลังวิญญาณ สามารถดึงพลังวิญญาณบนร่างคนไปอย่างรวดเร็ว…

ดังนั้นจะต้องดึงออกแล้วทำการรักษาให้ทันเวลา

อวิ๋นชิงหลัวยอมสละกระบี่นี้ออกมาเพื่อจัดการสหายร่วมสำนัก ดูเหมือนเจตนาแอบแฝงของนางจะมิได้ง่ายดายปานนั้น…

หากเป็นผู้อื่นที่โดนกระบี้นี้ ตี้ฝูอีไม่จำเป็นต้องใคร่ควรญเลย แค่ดึงกระบี่ออกมาตรงๆ ก็พอ อย่างมากก็เกี่ยวเลือดเนื้อและอวัยวะภายในออกมานิดหน่อย ของเพียงคนไม่ตาย เขาก็มีวิธีรักษาคนให้รอด

แต่ตอนนี้ ตอนนี้เขาทำไม่ลงอยู่บ้าง โดยเฉพาะเมื่อเห็นนางเจ็บปวดจนเหงื่อไหลโชกก็ยิ่งทำไม่ลง…

นอกเสียจากจะใช้วิธีนั้น…

แต่วิธีนั้นยากเกินไปสำหรับเขาในยามนี้ ค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายก็มากมายเกินไป

เป็นครั้งแรกที่ฝ่ามือและปลายจมูกของเขามีเหงื่อผุดพราย

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าเรี่ยวแรงในร่างตนคล้ายจะไหลออกไปที่กระบี่ ค่อนข้างวิงเวียนศีรษะอยู่บ้าง

อ้อมกอดของเขาอบอุ่นมาก เพียงแต่เธอไม่อยากให้เขากอด! จึงฝืนความเจ็บปวดไว้แล้วมองเขา “ท่าน…ท่านไม่เข้าใจการผ่าตัด ท่านให้เจ้าสำนักหลงเข้ามาเถอะ เขาเชี่ยวชาญด้านนี้…เขาสามารถ…เขาช่วยดึงกระบี่ออกให้ข้าได้…”

เธอเองก็เป็นหมอ ย่อมทราบดีว่าจุดไหนสำคัญ ตอนเข้าไปช่วยจิ้งจอกน้อยในยามนั้นก็พยายามหลีกเลี่ยงจุดสำคัญแล้ว ถึงแม้เธอจะกล้าสู้ แต่ก็ไม่ได้คิดจะนำชีวิตตัวเองมาล้อเล่นจริงๆ…

กระยี่เล่มนั้นทะลุเริมปอดของเธอ ทำให้ปอดมีแผลเล็กน้อย ตอนนี้เธอรู้สึกว่าหายใจหอบจนไม่กล้าสูดหายใจแล้ว เพื่อเลี่ยงไม่ให้คมกระบี่นั้นเสียดสีปอดอีกในระหว่างที่หายใจ หนำซ้ำความเจ็บปวดยังทำให้คนต้องการสูดลมหายใจอย่างยิ่ง เธอทำได้เพียงพยายามควบคุมไว้สุดชีวิต

ความเจ็บนั้นทำให้เธออยากร้องไห้ และทำให้อยากคลั่ง แต่เธอไม่อยากคลั่งต่อหน้าเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขา

น้ำตาสตรีจะหลั่งให้ผู้ที่ห่วงหามองเท่านั้น แต่คนที่อยู่เบื้องหน้านี้กลับไม่ใช่…

ขณะที่อยู่ในอ้อมกอดเขาเส้นประสาททุกเส้นของเธอล้วนตึงเครียด ความตึงเครียดนี้ผนวกกับความเจ็บปวดนั้น ทำให้เหงื่อเธอซึมออกมามากกว่าเดิม

“ให้ข้าเข้าไป! ตี้ฝูอี เจ้าให้ข้าเข้าไปตรวจนางเถอะ!” หลงซือเย่ที่ทุบประตูอยู่ด้านนอกเสียงดังกว่าเดิม

“ท่าน…ท่านให้เขาเข้ามานะ…” กู้ซีจิ่วสูดหายใจตื้นๆ แล้วเอ่ยออกมา พยายามทำให้ตัวเองสงบเยือกเย็น นัยน์ตางดงามคู่นั้นฉายแววสงสัยระคนเดือดดาล “ทูตสวรรค์ฝ่ายว้าย ท่าน…มิใช่ว่าท่านอยากให้ข้าตายเพื่อ…เพื่อล้างแค้นให้อวิ๋นชิงหลัวกระมัง?”

ข้อนี้เป็นไปได้ที่สุด! ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่สนามกีฬาเขาพูดจาหนุนหลังอวิ๋นชิงหลัวอยู่ตลอด ไม่ว่าอวิ๋นชิงหลัวจะยื่นข้อเรียกร้องอะไรเขาล้วนเปลี่ยนลู่ทางเพื่อตอบรับเสมอ

เมื่อกี้ถึงแม้อวิ๋นชิงหลัวจะแทงเธอ แต่เธอก็ถือโอกาสซัดอวิ๋นชิงหลัวไปหนึ่งฝ่ามือเหมือนกัน ต่อให้ซัดไม่โดนหัวใจของอวิ๋นชิงหลัว แต่ก็ทำให้ซี่โครงนางหักไปหลายซี่ อาการบาดเจ็บของอวิ๋นชิงหลัวน่าจะสาหัสมากเป็นแน่…

ตี้ฝูอีหลุบตามองนาง มองตรงเข้าไปในดวงตาของนาง

นางแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ทว่าในดวงตาคู่นั้นของนางกลับเต็มไปด้วยความระแวดระวังขัดขืน นางถึงขั้นหวาดกลัวเขาอยู่บ้างจริงๆ…

ในใจคล้ายถูกบางอย่างทิ่มแทง เสียดแทงหัวใจ ความเจ็บปวดสายหนึ่งเริ่มแผ่ลามมาจากขั้วหัวใจ

วงแขนเขาโอบล้อมนางไว้ เห็นได้ชัดว่าเป็นท่าทางที่ชวนให้คนรู้สึกวางใจ แต่ท่าทีของนางกลับเหมือนปลาที่ถูกคนกดไว้บนเขียง และเขาคือคนเชือดสัตว์

เขาอยากรักษานางและต้องการให้เหมาะสมกับนาง แต่ยามนี้หัวใจนางกลับอยู่ในสภาวะต่อต้านขัดขืนถึงเพียงนี้ แน่นอนว่าไม่เหมาะแล้ว…

“เจ้าคิดว่าที่ข้าช่วยเจ้ากลับมา เพราะต้องการให้เจ้าตายหรือ? ถ้าข้าอยากให้เจ้าตาย จะทำให้ยุ่งยากเช่นนี้หรือ?” เขาลองอธิบายเหตุผลกับนาง

เรื่องที่เขาแค่ยกมือก็สามารถทำได้ต้องทำให้ซับซ้อนเช่นนี้ด้วยหรือ?