ลำนำบุปผาพิษ 2142+2143

บทที่ 2142 แอบฟังอยู่ตรงมุม 5

แววตาตี้ฝูอีหม่นหมองลง

ใช่แล้ว เขาและนางเพิ่งพบกันที่นี่เพียงวันเดียวเท่านั้น ต่อให้ชอบแล้วจะชอบได้ขนาดไหนกันเชียว?

นางรู้ไหมว่าเขารักนางถึงเพียงนี้?

เพื่อนางแล้วนางสละได้ทุกสิ่ง แล้วนางล่ะ?

เขาสูดหายใจเบาๆ สบสายตากับนาง

“ซีจิ่ว ถึงแม้เจ้าจะอาศัยอยู่ที่นี่มาครึ่งปีแล้ว แต่สุดท้ายแล้วเจ้าก็ไม่ใช่คนของที่นี่ เจ้ามาจากดินแดนเบื้องบน เป็นคนจากโลกเดิมของพวกเรา ที่ดินแดนเบื้องบนแห่งนั้น มีเพียงชายหญิงที่รักใคร่กันจริงๆ ถึงจะครองคู่กันได้ ถึงจะประกอบกิจของสามีภรรยาได้ เป็นเหตุผลที่ข้าอดทนไว้ไม่ทำอะไรเจ้า ก็เพราะไม่อยากให้เจ้าเสียใจภายหลัง…”

เขาฝืนข่มอารมณ์ตนไว้ ถึงสามารถควบคุมไม่ให้รั้งนางเข้าสู่อ้อมแขนแล้วจุมพิตลงไปได้…

อย่างไรเสียกู้ซีจิ่วก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง สัมผัสอันเฉียบไวของเธอจับกลิ่นทะแม่งๆ ได้

“ตอนที่พวกเราอยู่ดินแดนเบื้องบน มิใช่ว่าเป็นชายหญิงที่รักใคร่กันหรอกหรือถึงได้หมั้นหมายกัน? ตอนอยู่ที่ดินแดนเบื้องบนพวกเรารักกันใช่ไหม?”

ตี้ฝูอีพูดไม่ออกเลย แววตาเขาวูบไหวนิดๆ เขาไม่อยากโป้ปดนาง แต่คำถามนี้ของนางเขาตอบไม่ได้จริงๆ

บางทีการที่เขาเงียบไปครู่หนึ่งคงทำให้เธอนึกสงสัย

“ทำไมไม่ตอบล่ะ? หรือว่าตอนอยู่ที่ดินแดนเบื้องบนเจ้าไม่ได้รักข้าจริง? ที่มาหาตามหาข้าก็เพราะจักรพรรดิเซียนส่งมา?”

“ไม่ ข้าชอบเจ้า! ไม่ว่าจะอยู่ที่นี่ข้าก็ชอบเจ้า ครั้งนี้ข้าก็มาที่นี่ด้วยตัวเอง ไม่เกี่ยวกับจักรพรรดิเซียน”

กู้ซีจิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก แค่นี้ก็พอแล้ว!

ขอเพียงเขารักเธอด้วยใจจริงก็พอแล้ว ส่วนตนรักเขาหรือไม่นั้น…เธอเชื่อว่าถ้าอยู่ด้วยกันนานไป เธอจะรักเขา ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็ชอบเขามาก ดีใจมากที่รู้ว่าเขาคือคู่หมั้นของตน…

เธอโผเข้าซบอกเขาทันที กอดเอวเขาไว้ เงยหน้าขึ้น เขย่งเท้าจุมพิตคางเขา

“ฝูอี แค่ประโยคนี้ของเจ้าก็พอแล้ว! ข้าชอบเจ้า…”

ร่างอรชรหอมกรุ่นอยู่ในอ้อมแขน เดิมทีก็สามารถทำให้เลือดลมคนพลุ่งพล่านได้แล้ว นับประสาอะไรกับตี้ฝูอีที่ตอนนี้อยู่ในสภาพที่พร้อมปะทุแล้วเล่า?

ในสมองเขาเกิดเสียงดังตูม สิ่งเหนี่ยวรั้งที่เรียกว่าสติสัมปชัญญะกำลังอยู่ในภาวะล่อแหลม

“ซีจิ่ว ข้ากลัว…กลัวว่าวันหนึ่งเจ้าจะนึกเสียใจ จะเกลียดข้า…”

“ข้าไม่เคยกระทำเรื่องที่ต้องนึกเสียใจภายหลัง!”

ดวงตากู้ซีจิ่วเปล่งประกาย จ้องมองเขาเช่นกัน

“นอกเสียจากเจ้าจะไม่ต้องการข้าจริงๆ…”

จะไม่ต้องการนางได้อย่างไร?!

อยากให้เขาบ้าตายใช่ไหม?!

ตี้ฝูอียังไม่ทันได้ตัดสินว่าจะทำอย่างไรดี จู่ๆ กู้ซีจิ่วที่อยู่ในอ้อมแขนก็ยื่นแขนมาคล้องคอเขา ดึงศีรษะเขาให้โน้มลงมา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นจุมพิต จุมพิตลงบนริมฝีปากที่นางโหยหามาเนิ่นนานยิ่ง…

ริมฝีปากเขาเป็นสีแดงเรื่อ งดงามได้รูป ตั้งแต่กู้ซีจิ่วรู้ว่าเขาคือคู่หมั้นของตน ก็หมายปองริมฝีปากของเขาแล้ว อยากรู้ยิ่งนักว่าถ้าจุมพิตลงไปจะมีรสชาติอย่างไร…

ถึงอย่างไรเธอก็ทำตัวเป็นบุรุษมากว่าครึ่งปี เนื้อในมีสัญชาตญาณของการยึดครองอยู่ประการหนึ่ง

ของที่ชอบนางจะคว้ามาให้ได้…

อ้อมอกเขาอุ่นร้อน ริมฝีปากก็ร้อนผ่าว ยามที่ริมฝีปากเล็กๆ ของเธอประทับลงไป เขาพลันแข็งค้างไปเล็กน้อย…

ถึงแม้พฤติกรรมของเธอจะอุกอาจ แต่เมื่อเธอความจำเสื่อม อยู่ที่นี่ยังไม่เคยเห็นขั้นตอนการเล่นพลิกผ้าห่มอย่างละเอียดเลย เคยเห็นเพียงชายหญิงแนบชิดกัน

ชายหญิงที่นี่แนบชิดกันเช่นนี้…

ริมฝีปากจิ้มลิ้มของกู้ซีจิ่วทาบลงบนริมฝีปากเขา ในที่สุดวันนี้ก็หาคู่ทดลองได้แล้ว

ริมฝีปากเขาเมื่อเทียบกับของเธอแล้ว แข็งกว่าเล็กน้อย กู้ซีจิ่วบดเบียดลงไปสองสามครั้งก็รู้สึกว่าระคายปากอยู่บ้าง ถึงแม้จะได้แตะแค่ริมฝีปากของเขา เธอก็ใจเต้นแรงแล้ว หัวใจสั่นไหว แต่ความรู้สึกโดยรวมไม่ได้น่าปลาบปลื้มถึงเพียงนั้น…

————————————————————————-

บทที่ 2143 เขาต้องการนาง! ต้องการแทบบ้าแล้ว!

หลังจากบดเบียดลงไปสามสี่ครั้ง ก็รู้สึกหมดอารมณ์อยู่บ้าง และรู้สึกว่าแสดงเจตนาจะแนบชิดสำเร็จแล้ว ดังนั้นเธอจึงคิดถอนทัพกลับ สองแขนพลันคลายออก ปล่อยมือจากลำคอเขายกเท้าหมายจะถอยหลังไป…

เพียงแต่ก้าวนั้นของเธอยังไม่ทันได้ถอยไป ช่วงเอวก็ถูกคนโอบรัดอย่างแรง จากนั้นเบื้องหน้าพลันพร่าเลือน ร่างถูกโอบกอดไว้ในแนวทแยง น้ำเสียงตี้ฝูอีแหบพร่าแผ่วหวิว

“เจ้าจูบเช่นนี้ไม่นับ ข้าจะสอนให้เจ้าเอง!”

ต่อจากนั้น กู้ซีจิ่วก็ถูกเขาอุ้มกลับเข้าไปในกระโจม สายตาพร่าเลือนอีกครั้ง ถูกเขากดร่างลงบนเตียง

ระหว่างมึนงงอยู่ริมฝีปากเขาก็ทาบทับลงมาแล้ว…

นั่นเป็นจุมพิตที่ลึกซึ้ง แตกต่างจากการที่กู้ซีจิ่วบดเบียดถูไถลงบนริมฝีปากเขา จุมพิตของเขาเป็นการจุมพิตอย่างร้อนแรงของแท้ พลิกหมุนกวาดควาน ดูดดึงเคล้าคลอ…

ลมหายใจเขาร้อนผ่าว ระหว่างที่แลกลิ้นกันอยู่หัวใจของแต่ละคนล้วนเต้นกระหน่ำ…

สมองของกู้ซีจิ่วมึนงง โลหิตร้อนๆ ในกายพลุ่งพล่านขึ้นมา เขาคร่อมทับอยู่ครึ่งตัวเธอ ร่างกายสัมผัสแนบชิดกันผ่านเนื้อผ้าบางๆ ที่ขวางกั้น

นั่นคือแรงดึงดูดตามธรรมชาติ…

หัวใจกู้ซีจิ่วเต้นถี่รัว พวงแก้มร้อนผ่าวราวกับจะลุกไหม้

เป็นครั้งที่เธอได้ตระหนักถึงความแตกต่างทางสรีระของชายหญิง ระหว่างจูบกับเขาอย่างเร่าร้อนอยู่ ร่างกายเธออ่อนยวบ ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าจูบที่ลึกซึ้งเป็นเช่นไร ที่แท้ก็บ้าคลั่งถึงเพียงนี้ ทำให้คนมัวเมาได้ถึงเพียงนี้…

ใช่แล้ว มัวเมา

แม้ว่าจูบอันลึกซึ้งของเขาจะทำให้เธอหายใจแทบไม่ออก เลือดลมก็พลุ่งพล่านผิดปกติ แต่ความรู้สึกลึกๆ ข้างในกลับชมชอบยินดี ความยินดีนั้นราวกับจะเอ่อล้นออกมา ทำให้เธอมัวเมา…

เธอก็ตอบสนองเขาอย่างร้อนแรงเช่นกัน ในใจมีความโหยหามหาศาลจนน่าประหลาดใจ เสมือนคะนึงหาคนผู้หนึ่งมานานเหลือเกิน ต้องการหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันกับคนผู้นี้ ทำให้เขาหายไปไหนไม่ได้อีก จากไปไม่ได้อีก…

เนื่องจากร่างกายแนบชิดกันอยู่ ประสาทสัมผัสอันเฉียบไวของเธอจึงรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงอันน้อยนิดของร่างกายเขาได้…

เขาหายใจถี่กระชั้น ในดวงตาคู่นั้นคล้ายมีเพลิงลุกโหมอยู่ ปรารถนาจะแผดเผาเธอให้มอดไหม้เป็นเถ้าธุลี…

ลมหายใจเขาร้อนลวก ยามที่เป่ารดลงบนผิวเธอ ทำให้เธอรู้สึกราวกับผิวของตนจะถูกเผาไหม้แล้ว…

ท่ามกลางความวุ่นวาย สาบเสื้อคลุมของเขาที่เดิมทีถูกผูกเอาไว้ลวกๆ ได้แบะอ้าออก ฝ่ามือของเธอสัมผัสโดนแผงอกที่ร้อนผ่าวของเขา อุณหภูมิอันร้อนแรงนั้นทำให้ฝ่ามือเธอร้อนตามไปด้วย…

“ซีจิ่ว…”

ในที่สุดการจุมพิตอย่างเร่าร้อนของเขาก็หยุดลงแล้ว ในดวงตาคู่นั้นมีแสงเจิดจ้าลุกโชน ราวกับกำลังพยายามสะกดกลั้นอะไรไว้ คล้ายจะพูดให้เธอฟัง แต่ก็คล้ายก็พูดกับตัวเอง

“ข้าไม่อยาก…ไม่อยากให้เจ้าชิงชังข้าในภายหลัง…”

กู้ซีจิ่วถูกเขาจูบจนสมองสับสนว้าวุ่นควบคุมสตินึกคิดไม่อยู่แล้ว เธอไม่พูดไม่จา ปลดสาบเสื้อของตัวเองออกอีกครั้ง ยืดกายขึ้น โอบคอเขาไว้ กระซิบข้างหูเขา

“วางใจเถอะ ข้าชอบมาก ข้าต้องการเจ้า เป็นข้าที่ต้องการเจ้า…เว้นเสียแต่เจ้าจะทำไม่ได้จริงๆ…”

ในที่สุดลมหายใจร้อนๆ ของกู้ซีจิ่วก็ทำให้ตี้ฝูอีสละทุกความกังวลทิ้งไป…

เขาต้องการนาง! ต้องการแทบบ้าแล้ว! ต้องการจนไม่ไยดีอะไรทั้งสิ้น!

ต่อให้พรุ่งนี้เป็นวันโลกาวินาศ ร่างกายเขาก็ยังคงร่ำร้องว่าต้องการนาง…

เขากอดนางแน่น งับปากนางแล้วหัวเราะเบาๆ

“ข้าจะให้เจ้าได้เห็นว่าข้าทำได้หรือไม่!”

….

อุณหภูมิในห้องพุ่งทะยานขึ้นสูง เสื้อผ้าชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกโยนออกไปนอกม่านมุ้ง

วินาทีที่ทั้งสองร่างผสานรวมกันเป็นหนึ่งโดยสมบูรณ์ กู้ซีจิ่วก็หวีดร้องเบาๆ…

“เจ็บหรือ?”

ตี้ฝูอีหยุดเคลื่อนไหว

——————————————