ราชาซากศพ 85 หญ้ามังกร

บทที่ 85
หญ้ามังกร

หลังจากนั้น หลินเว่ยก็มุ่งความสนใจไปที่กล่องทั้งสองที่ยังไม่ได้เปิดออกมาตรวจสอบ
“เอ๊ะ! เจ้าสิ่งนี้มันคืออะไร? เขาเปิดกล่องแรกออกมาและสามารถรับรู้กลิ่นอายของมังกรได้อย่างจาง ๆ หลินเว่ยเริ่มจากการเปิดกล่องเล็ก ๆ ดูก่อน เขาพบว่ามีสัตว์อสูรที่แกะสลักมาจากหยกม่วง ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับกิ้งก่าเพลิงตัวจิ๋ว กลิ่นอายของมันคล้ายกับสายเลือดบริสุทธิ์ของมังกรที่กิ้งก่าเพลิงมีอยู่ในร่าง

“เอ๊ะ! หญ้ามังกรหรือ?! มันเป็นสมบัติของข้า ยกให้ข้า” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ร่างของเสี่ยวไป๋ก็ปรากฏตัวขึ้น ข้างกล่องใบนั้นทันที ดูเหมือนว่าเขาจะพบบางสิ่งบางอย่าง และท่าทางประหลาดใจในตอนแรกหายวับไปกับตา
สีหน้าหมองคล้ำ เขาอ้าปากและพูดว่า “มันเป็นเพียงหญ้าที่มีรูปร่างคล้ายหญ้ามังกรเท่านั้น”
“แล้วหญ้ามังกรมันคืออะไร? มันเป็นยาอายุวัฒนะอย่างนั้นหรือ?” หลินเว่ยเอ่ยถามอย่างสงสัย
แน่นอนว่า หญ้ามังกรนี้เป็นยาอายุวัฒนะ แต่เป็นยาอายุวัฒนะที่เจ้าเห็นมันไม่ใช่หญ้ามังกรของจริง” เสี่ยวไป๋พยักหน้าและกล่าวอย่างมั่นใจ

“นั่นมันจะเชื่อถือได้หรือ! มันถูกนำออกมาจากหยกม่วงเชียวนะ! แต่…เจ้าหมายความอย่างอย่างไรกันที่แน่ที่พูดว่ามันไม่ใช่ของจริง?” หลินเว่ยพูดอย่างกะทันหันและถามด้วยความสงสัย
“ง่ายดายมาก! ในโลกนี้ไม่มีหญ้ามังกรที่จู่ ๆ จะปรากฏขึ้นมาโดยไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย มันจะขึ้นอยู่ภายใต้เหตุการณ์สำคัญ ๆ เท่านั้น” แม้ว่าเสี่ยวไป๋จะหมดความสนใจหญ้าที่มีรูปร่างคล้ายมังกร แต่เขาก็ตอบคำถามของหลินเว่ยอย่างจริงจัง
“เหตุการณ์แบบใด” หลินเว่ยจึงถามขึ้น

“ไม่ใช่ว่าข้าบอกเจ้าไปอย่างชัดเจนแล้วหรือ คิดไม่ถึงว่าคนโง่อย่างเจ้าจะนึกไม่ออก หญ้ามังกรนั้นจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์มังกร การกำเนิดของหญ้ามังกรนั้นมีหลายองค์ประกอบ ก่อนอื่นมันต้องการร่างกายของมังกร
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผ่าพันธุ์มังกรรู้สึกว่าพวกเขากำลังจะสิ้นใจในไม่ช้า พวกเขาจะเลือกที่จะกลับไปยังเผ่าพันธุ์ของตนเอง และเข้าไปในสุสานมังกร รวมทั้งมังกรโตเต็มวัยจะมีความแข็งแกร่งมาก มีมังกรน้อยมากที่จะสิ้นใจภายนอกสุสานมังกร ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เสี่ยวไป๋ก็หยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง และหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับมีความสุข
“อา….. การที่เสี่ยวไป๋ดูถูกหลินเว่ย ไม่ได้ทำให้หลินเว่ยอารมณ์เสีย แต่เขาลูบจมูกของเขาเบา ๆ และหัวเราะอย่างเชื่องช้า “หญ้ามังกรนี้ เล็ดลอดออกมาจากสุสานมังกรงั้นหรือ?” หลินเว่ยถามอย่างตื่นเต้น
“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว! ข้าไม่ได้พูดสักคำว่ามันเป็นหญ้ามังกร ดูดี ๆ สิ ดูเหมือนว่าเจ้าสิ่งที่ตายลงไป เป็นแค่ไส้เดือนชนิดหนึ่ง ไม่ใช่เผ่ามังกรจริง ๆ และไม่เคยมีใครได้เห็นหญ้ามังกรของจริง” เสี่ยวไป๋กลอกตาของเขา และพูดด้วยความรังเกียจ

“โอ้! แปลว่า แม้ว่ามังกรยักษ์จะมีจริงและกลายเป็นตำนาน แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะมีโอกาสได้เห็นมัน แต่ก็ยังมีสัตว์อสูรมากมายเช่น มังกรปฐพีซึ่งมีเพียงสายเลือดมังกรบางส่วนเท่านั้น
“ที่จริงแล้ว มังกรบางตนก็ไร้ประโยชน์! หากเจ้าต้องการสร้างหญ้ามังกรระดับต่ำก็เถอะ เจ้าต้องมีโลหิตมังกรที่แข็งแกร่งระดับหนึ่ง เพราะหญ้ามังกรนี้เป็นแก่นแท้ของร่างกายมังกร มันรวบรวมจากซากศพของมังกร หลังจากการสิ้นชีพลงไปของมังกร และหญ้าชนิดนี้จะเติบโตจากซากศพของมังกรนั้น ๆ

“อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามันจะเป็นเพียงระดับต่ำสุดแต่ก็ยังมีค่ามาก สำหรับเจ้าในปัจจุบัน หากพบหญ้ามังกรที่มีลักษณะใหญ่โต หมายความว่า มังกรปฐพีตนนี้มีเลือดมังกรที่แข็งแกร่ง ซึ่งแข็งแกร่งกว่า 100 เท่า ยิ่งกว่าสัตว์สัตว์เลื้อยคลานตัวใหญ่ของเจ้าเสียอีก
เสี่ยวไป๋ราวกับปลอบโยนหลินเว่ย แต่ก็ไม่ได้ดูแคลนหญ้ามังกร

“หญ้ามังกรนี้ มีประโยชน์อย่างไรบ้าง” หลังจากได้ยินคำพูดจากเสี่ยวไป๋ สิ่งที่หลินเว่ยอยากรู้มากที่สุดคือประโยชน์ของหญ้ามังกร
“หญ้ามังกรนี้มีประโยชน์เพียงอย่างเดียว นั่นคือให้ทำให้ร่างกายของเจ้าแข็งแกร่งเช่นเดียวกับร่างมังกร” เสี่ยวไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“หมายความว่าอย่างไร” เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวไป๋ หลินเว่ยก็ตะลึงและถามด้วยความสงสัย
“หลังจากที่เจ้ากินหญ้ามังกรนี้เข้าไป มีโอกาสที่จะได้รับโลหิตมังกรที่ไหลเวียนอยู่ในหญ้ามังกร จากนั้นมันจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับเจ้า และเจ้ายังสามารถได้รับเศษเสี้ยวพลังของมังกรตนที่สิ้นชีพไป แต่จะได้รับมากเพียงใด ขึ้นอยู่กับว่าหญ้ามังกรนั้น ดูดซับพลังไปมากเพียงใด ” เสี่ยวไป๋กล่าวต่อ

“หากว่ามันไม่สำเร็จ มันจะเกิดอันตรายกับชีวิตของข้าหรือไม่?” หลินเว่ยเข้าใจความหมายที่เสี่ยวไป๋พูด และเขาถามอย่างรีบร้อน เพื่อเห็นแก่ชีวิตน้อย ๆ ของตัวเอง ควรถามให้ชัดเจนดีกว่า
“แน่นอน…มันย่อมต้องมีอันตราย แต่มันจะไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตของเจ้า…. อย่างมากเจ้าอาจได้รับบาดเจ็บภายใน ต้องพักฟื้นอย่างน้อยหนึ่งปีครึ่ง….หากเจ้ามียารักษาที่เพียงพอ ก็สามารถรักษาตนเองได้ในระยะเวลาไม่นาน
หากมันอันตรายจริง ๆ ข้าไม่ปล่อยให้เจ้ากินมันเข้าไป หากเจ้าตายข้าขี้เกียจมาฝังศพเจ้า” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เสี่ยวไป๋ก็พูดด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

“ฮ่าๆ! ถ้าอย่างนั้นข้าก็สบายใจ เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวไป๋ หลินเว่ยพยักหน้า และร่างกายของเขาก็ผ่อนคลายทันที จากนั้นเขาก็คว้าหญ้ามังกรในกล่อง ยัดเข้าปากโดยไม่ลังเลใด ๆ โดยมีดวงตาที่ตกตะลึงของเสี่ยวไป๋จ้องมอง
หลังจากเคี้ยวสองสามครั้ง เขาก็กลืนมันลงไป
เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยกินหญ้ามังกรเช่นนี้ เสี่ยวไป๋ก็ยิ้มกว้างและไม่พูดอะไร เขามองหลินเว่ยเงียบ ๆ
“เจ้า…”! อึกๆ! อึก…! ”
หลินเว่ยรู้สึกว่า มีบางอย่างผิดปกติกับดวงตาของเสี่ยวไป๋ หลินเว่ยเพียงอยากจะเอ่ยปากถาม แต่ถูกขัดจังหวะด้วยความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากภายในสู่ภายนอก เขารู้สึกถึงร่างกายทั้งหมดในชั่วขณะหนึ่ง ร่างกายทุกอณูดูเหมือนมีมดจำนวนนับไม่ถ้วนกัดในเวลาเดียวกัน

หลินเว่ยกัดริมฝีปากตนเองจนหมดสติไป หยดเลือดไหลลงที่มุมปากของเขา ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง ราวกับว่าเขาเป็นโรคลมชัก ร่างกายทั้งหมดของเขาอยู่เหนือการควบคุม ในตอนนี้บทสวดพฤกษชาติช่วยให้หลินเว่ยยังคงมีสติอยู่

“เจ้าจะมาโทษข้าไม่ได้! ข้าพูดไม่จบ…เจ้าก็คว้าเอาไปกิน แต่ไม่เป็นไร อย่างไรก็ตาม เจ้ากินมันเข้าไปเอง แม้ว่าข้าจะบอกอย่างไร เจ้าก็ยังต้องประสบกับความเจ็บปวดแบบนี้อยู่ดี “เสี่ยวไป๋เห็นท่าทางของหลินเว่ย
และหลังจากหัวเราะ เขาก็ทำหน้าขำขันและรีบเปิดปากเพื่ออธิบาย เขาไม่รู้ว่าหลินเว่ยนั้นได้ยินหรือไม่

เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวไป๋ หลินเว่ยโกรธมากจนกัดฟันแน่น หากเขารู้ล่วงหน้าว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาก็จะต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้ล่วงหน้า แต่ตอนนี้เขาเจ็บปวดจนไม่สามารถจะอ้าปากพูดได้ ดังนั้นเขาจึงจะจัดการเสี่ยวไป๋ได้ในภายหลัง

สติของเขาตอนนี้ จดจ่ออยู่ที่ร่างกายทั้งหมด เป็นที่ชัดเจนว่ามีของเหลวสีทอง ที่ออกมาจากกระเพาะอาหารของเขา ดูดซับเข้าสู่เส้นเลือด จากนั้นรวมตัวเข้ากับเลือดของเขาอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็ไหลมายังหัวใจของเขา