รวยชั่วข้ามคืน?！ 856 อวดดี

“ช่างมัน พอแค่นี้แล้วกัน”

ย่าจื่อกล่าว

แม้เฮยเถิงจะดุร้าย แต่ไม่กล้าไม่ให้เกียรติย่าจื่อ จึงได้ก้มลงไปนั่ง แล้วกล่าว

“ไอ้นี่มันพูดจายโสโอหัง ดูถูกนักพรตจื่อทงที่ด้านล่าง บอกว่ามันใช้นิ้วเดียวระเบิดนักพรตจื่อทงได้ ฉันโมโหทนไม่ไหว จึงอยากสั่งสอนมันสักหน่อย ทำให้มันเห็นบ้าง ให้มันรู้ถึงสำนักใหญ่อีกทั้งอำนาจเซียน”

เมื่อพูดจบ แม้แต่เซียนดินทุกคนที่นั่งอยู่ ก็ลืมตาขึ้นมา

นักพรตจื่อทงสติปัญญาล้ำเหลือ เคยชนะเหล่ายอดฝีมือที่นี่ เป็นบุคคลระดับไหนกัน? ที่ผู้น้อยจะดูถูกได้ โดยเฉพาะเฮยเถิงรู้ดี ว่าย่าจื่อเคารพนักพรตจื่อทง เป็นไอดอลของผู้น้อย และยอมไม่ได้ที่จะให้นักพรตจื่อทงถูกดูหมิ่น

“เหรอ? เรื่องเป็นแบบนี้งั้นเหรอ?”

ย่าจื่อขมวดคิ้ว

นักพรตจิ่วหลงหัวหน้ายู่เทียนเต้า มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อกล่าว “นักพรตจื่อทงเป็นอาจารย์ยู่เทียนเต้าของฉัน ทำไมผู้น้อยกล้าบังอาจได้ขนาดนี้!” ครั้งนี้ แม้แต่ธิดาศักดิ์สิทธิ์แดนเหนือก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแล้ว

นี่เกี่ยวพันกับสำนักขั้นสูงสุด ถ้าไม่สั่งสอนฉินหลั่งอย่างหนักล่ะก็ แล้วจะรักษาอำนาจของสำนักขั้นสูงสุดไว้อย่างไรกัน?

“พี่สาว”

เสี้ยวเสี้ยวดูอยู่ข้างๆ น้ำตาใกล้จะไหลออกมาแล้ว

ยินยินสีหน้าเยือกเย็น “เขารนหาที่ตายเอง ไม่มีฝีมือ แล้วยังพูดจายโสโอหัง?”

“แต่……”เสี้ยวเสี้ยวร้อนรนจนกระทืบเท้า เธออยากพูดว่า เซียนอาจารย์ฉินแค่ล้อเล่นเท่านั้น

ทุกคนในสนามประลอง ล้วนมีออร่า ตำแหน่งสูงศักดิ์ จะให้โอกาสเธอสาวน้อยขั้นต้นปฐมภูมิพูดได้อย่างไรกัน

“ใจเย็นๆ สหายจิ่วหลง ถ้าต้องต่อสู้ ก็ต้องให้ฉันเปิดก่อน” เฮยเถิงหน้าตาดุดัน

ขณะนี้ ฉินหลั่งค่อยๆลืมตาขึ้น

เขายืนขึ้น หันมา มองไปที่เฮยเถิงกล่าว “เมื่อกี้ แกโอหังใช่ไหม?”

“พี่เฮย ก่อนหน้านี้สหายได้ดูถูกอาจารย์ของยู่เทียนเต้า มันมีเรื่องนี้เกิดขึ้นจริงใช่ไหม?” นักพรตจิ่วหลงหน้าตาเฉยชาเหมือนน้ำ ฉินหลั่งไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย ยังคงมองไปที่เฮยเถิง

“ตั้งแต่ด้านล่าง จนกระทั่งอยู่หน้าฉันแกก็บังอาจมาโดยตลอด ฉันเบื่อจะสนใจแก หรือแกคิดว่ารังแกฉันฉินหนานจงได้ง่ายๆงั้น?”

“รังแกแล้วยังไง?”

เฮยเถิงยโสโอหัง มีออร่าออกมาด้านนอก พลังพุ่งไปด้านบน

ฉินหลั่งไม่ตอบ ยื่นมือ ไปทางเฮยเถิง

“แชะ”

พลังไร้รูปอันมหาศาล ปรากฏในอากาศ เหมือนเฮยเถิงจะถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ แว็บเดียวก็ถูกลาก ไปที่ฉินหลั่ง

“เริ่ม!”

เฮยเถิงหน้าถอดสี ฟ้าผ่าสนั่น จากนั้นพลังก็พุ่งขึ้นถึงขีดสุด อยากจะหลุดจากการดูดของพลังจิต แต่ฉินหลั่งยังคงเฉยเมย ท่าทางเดิมไม่เปลี่ยน

ขณะนี้ เฮยเถิงเพิ่งจะรู้ว่า พลังดูดไร้รูปนั้น ไม่ขยับไปไหน แข็งแกร่งราวกับเขาไท่ซาน และร่างกายของเขาลอยไปยังฉินหลั่งอย่างควบคุมไม่ได้

“ปัง”

เฮยเถิงถูกฉินหลั่งจับได้ จากร้อยฟุตเข้ามาในมือ

จากนั้น ฉินหลั่งเหยียบบนหัวเขา แล้วกล่าวอย่างนิ่งสงบว่า

“แล้วตอนนี้ล่ะ?”

“ไอ้เลว ปล่อยฉันนะ!”

ดวงตาของเฮยเถิง เกือบจะปล่อยเปลวไฟออกมา หน้าตาดุดัน แสงสีทองที่สว่างไสว บนตัวของเขาระเบิดออก ราวกับอุกกาบาตระเบิดออกก็มิปราณ พลังทำลายล้างของเฮยเถิงนั้นบ้าคลั่ง เขาเคยได้รับความอัปยศแบบนี้เสียที่ไหนกัน

“ฉินหนานจง ฉันสัญญา ว่าจะจับแก ให้ฟ้าผ่าเป็นพันปี ให้จิตวิญญาณเทพแกแตกสลายไป……”

“แคร็ก”

ฉินหลั่งได้ยิน สีหน้าไม่เปลี่ยน เพียงแค่บี้เท้า ลงไปที่กะโหลกของเฉยเถิง เหยียบจมดิน แม้แต่กระดูกเหยียบจนแตก

ขณะนี้ทุกคนเพิ่งจะตื่นจากภวังค์แห่งความตกใจ

ใช้สายตามองสัตว์ประหลาด มองไปที่ฉินหลั่ง

เฮยเถิงเป็นผู้สืบทอดของสำนักอัสนีแท้ๆ เรื่องฝีมือ เป็นที่ภูมิใจอยู่ เทียบกับยินยิน ว่างหมิงเป็นต้น ยังห่างกันอยู่ แต่ก็เป็นแดนเทพขั้นยอดเหมือนกัน ต่อกรง่ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? นึกไม่ถึงว่าจะถูกผู้ที่เป็นแดนเทพขั้นต้น เหยียบไว้ใต้เท้า

โดยเฉพาะยินยิน ตาโตทันใด

เธอไม่คาดคิดแม้แต่น้อย ว่าฝีมือของฉินหลั่งจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ แม้จะลอบโจมตี แต่ด้วยการฝึกฝนแบบนี้ กลับเป็นแดนเทพขั้นสูง เทียบได้กับทุกคนเลย

“สหาย การแข่งขัน ไม่ทำร้ายร่างกาย ปล่อยพี่เฮยไปเถอะนะ”

ว่างหมิงแห่งภูเขาเหลยยิน ได้ออกมาตัดสินความยุติธรรมอีกครั้ง

ไม่เลว แม้ก่อนหน้านี้เฮยหมิงจะพูดไม่ดี แต่ก็ทำเพื่อผู้อาวุโสของฉัน ถ้าสหายอยากจะประลอง ผู้อาวุโสสามารถประลองกับแกได้นะ” นักพรตจิ่วหลงพลังกระบี่กล่าว

“ปล่อยเฮยเถิง แล้วประลองกันใหม่”

ย่าจื่อกล่าว

“ใช่ ปล่อยฉัน เมื่อกี้กูถูกมึงลอบโจมตี ประลองกันใหม่อีกครั้ง ดูฟ้าผ่าของฉันแล้วกันจนทำให้แกฉี่ราดออกมา!” เฮยเถิงพูดไม่ได้ พลังจิตเทพบ้าคลั่งออกมา

“ปัง!”

ครั้งนี้ เขาถูกฉินหลั่ง เล่นงานทั้งตัวเหยียบจมลงกับพื้น เวทีที่แข็งกระด้าง เกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ ลึกลงเป็นเมตร แขนขาของเฮยหมิงหัก ซี่โครงบุบลงไป อวัยวะภายในถูกเหยียบจนพังยับเยิน

มีสีขาว ปรากฏบนร่างของเฮยเถิง นั่นคือยันต์คุ้มกันพ่อของเขา ผู้อาวุโสสูงสุดของสำนักอัสนีส่งมา แข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบมิได้ แม้แต่เซียนดินก็ยากจะทำลายมัน

“กล้ามาก!”

สีหน้านักพรตจิ่วหลงเปลี่ยนไป

พวกเขาได้ตกลงกันเป็นอย่างดีแล้ว ฉินหลั่งกลับรุนแรง นี่มันกำลังท้าทายเหล่าผู้กล้าทุกคนอยู่ แม้แต่สีหน้าของว่างหมิงก็บึ้งลง เขาพูดติดกันสองครั้งแต่ฉินหลั่งกลับไม่ฟัง ทำให้ว่างหมิงเสียหน้า

“สหายกำลังรังแกคนสำนักขั้นสูงสุดทั้งเจ็ดอยู่ใช่ไหม?”

ว่างหมิงค่อยๆยืนขึ้น

กลิ่นอายแห่งความเคร่งขรึม จิตใจของอรหันต์อมตะ รวมกันที่ร่างของเขา เกิดเป็นแสงสีทอง ราวกับพระโพธิสัตว์มาจุติ ราวกับเซียนลงมาโลกเทพอย่างไรอย่างนั้น อรหันต์อมตะเริ่มขยับ

นักพรตจิ่วหลงไม่พูดใดๆ กางปีกด้านหลังออก เกิดเสียงกระทบดังขึ้น

“ยังไม่ปล่อยอีก!”

หยุนเฟิงตะโกน！

“ฉินหนานจง ถ้ามึงแน่จริงก็ฆ่ากูซะ มิเช่นนั้นถ้าปล่อยให้กูหลุดไปได้ กูจะฆ่าล้างบางมึงซะ” เฮยเถิงที่ร่างอยู่ใต้พื้น ตะคอกคำพูดหยาบคายออกมา บนร่างของเขามียันต์คุ้มกัน ไม่กลัวการโจมตีใดๆของฉินหลั่ง แต่ท่ากลับดีเดือดขึ้น

“เหรอ? เอางั้นก็ได้”

ฉินหลั่งตอบอย่างสงบ

เมื่อมือเขาดูด ได้ดูเฮยเถิงเข้าไปในมือ ทุกคนคิดว่า เขาต้องการจำนนต่ออำนาจของปรมาจารย์ทั้งเจ็ด แล้วจะปล่อยคน แต่เห็นเพียงฉินหลั่งปล่อยพลัง จนทำให้จิตวิญญาณเทพและเนื้อหนังของเฮงเถิง มลายหายไป ส่วนแสงสีขาวบนตัวของเฮยเถิง ก็ถูกฉินหลั่งทำลายจนละเอียด จนอ่อนยวบราวกับกระดาษแผ่นบาง

ก่อนที่เฮยเถิงจะตาย สีหน้านั้นเต็มไปด้วยความตกใจ

เขาเป็นความภาคภูมิใจของสำนักอัสนี ลูกของผู้นำ แดนเทพขั้นยอด! แล้วบนตัวยังมียันต์คุ้มกันที่แข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบมิได้อีกด้วย

ทำไมถึงมีคนกล้าฆ่าเขา? ทำไมมีคนฆ่าเขาได้นะ?

ทั้งสนามประลอง เงียบสงัด

แม้ตาย่าจื่อก็ตาโต ใครล้วนไม่คาดคิด ว่าฉินหลั่งจะกล้าฆ่าเฮยเถิง!

“เป็นไปได้ไง!”

ธิดาศักดิ์สิทธิ์แดนเหนือและคนอื่นๆ เบิกตาโพลง ด้วยความไม่เชื่อ

ฉินหลั่งเมื่อก่อน ในสายตาของพวกเขา เป็นเพียงยอดฝีมือแดนเทพธรรมดาเท่านั้น ตอนนี้เมื่อลงมือ กลับสะเทือนเลื่อนลั่น เขาฆ่าเฮยเถิง อย่างกับฆ่าลูกไก่ในกำมือ นี่มันทำให้เขาต้องเปลี่ยนความคิดของพวกเขาเลยจริงๆ

โดยเฉพาะยินยิน ช็อกทันใด

‘เขา……เขาฆ่าเฮยเถิงงั้นเหรอ?’

ยินยินตาโต ใบหน้าสดชื่นของเซียน เหล่ายอดฝีมือชายหญิง ล้วนคิดไม่ถึงเลย

ยินยินให้ค่าฉินหลั่งสูงมาโดยตลอด แต่คาดไม่ถึงเลยว่าฝีมือจริงๆของฉินหลั่ง จะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ ซึ่งสิ่งที่ทำให้ยินยินยิ่งคิดไม่ถึง ก็คือความดุร้ายของฉินหลั่ง ถ้าอยากจะฆ่าก็ต้องฆ่าให้ได้ โดยที่ไม่เยิ่นเย้ออืดอาดเลยแม้แต่น้อย