รวยชั่วข้ามคืน?！ 398 ภารกิจลับ

บทที่ 398 ภารกิจลับ

“เฮ้ มองอะไรอยู่น่ะ?”นักเรียนชายหลายคนมองใบหน้าสวยราวตุ๊กตาของอึ้งย้ง

“เขาไปแล้วเหรอ?”อึ้งย้งถามโดยที่ไม่ได้ตอบ มองหาเงาของจงยู่และฉินหลั่งท่ามกลางผู้คน

“พี่สาวคนนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกแล้วจริง ๆ ….”แววตาของอึ้งย้งฉายความอิจฉา เธอเอ่ยชื่นชมด้วยความจริงใจ

ในตอนที่ฝูงชนกู่ร้องในชัยชนะ ฉินหลั่งกับจงยู่ก็จากไปพร้อมกันแล้ว ทิ้งให้อึ้งย้งครุ่นคิดอยู่อย่างนั้น….

การถูกทำล้ายล้างของแก๊งม้าภายในเวลาสั้น ๆ นั้น สั่นสะเทือนไปทั้งเมืองเย็นจีน

บางคนถึงกับรัวกระทู้ในอินเตอร์เน็ตตลอดทั้งคืน

ผู้คนพูดกันว่าเป็นเพราะหนิวไห่หลงแห่งแก๊งม้าไปทำให้ปรมาจารย์ฉินผู้ลึกลับไม่พอใจเข้า ปรมาจารย์ฉินดั่งเทพมังกรที่ไม่อาจพบตัว เก็บเงียบอำพรางตัว ไม่มีใครเคยเห็นผู้ที่ทรงอำนาจขนาดนี้มาก่อน

ตำรวจอาชญากรรมหวังเฉินที่รับผิดชอบในกรณีนี้ให้สัมภาษณ์ทั้งทีวี อธิบายการก่ออาชญากรรมของแก๊งม้าเมื่อเร็ว ๆ นี้ จนเป็นที่น่าสยองขวัญ

เนื่องจากหวังเฉินบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลางและพร้อมเสียสละ ทั้งยังทำได้ยอดเยี่ยมในคดีของแก๊งม้า เธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรองอธิบดีสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะอำเภอ

ฉินหลั่งปิดทีวี คิดว่าในที่สุดก็ได้ใช่ชีวิตอย่างสงบสุขสักที

ตลอดเส้นทางนี้ ความจริงเขาก็ไม่ได้มีความทะเยอทะยานมากมายนัก เขาแค่อยากจะเป็นผู้ชายธรรมดา ๆ ใช้ชีวิตอยู่กับจงยู่อย่างมีความสุขจากสิ่งธรรมดา ๆ รอบตัว

เขาไม่ได้เลิกทำงานรักษาความปลอดภัย ฉินหลั่งไม่ได้มาสายเลยสักวันเดียว เพราะเขาหลงใหลในชีวิตแบบนี้

ส่วนจงยู่ก็เรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเย็นจีน

ตอนเที่ยงของวันนี้ ขณะกำลังกินข้าวอยู่กับพี่น้องที่ทำงานด้วยกัน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ฉินหลั่งไม่ค่อยพกมือถือติดต่อ นี่เป็นข้อเสียอย่างหนึ่งของเขา ที่ไม่ชอบให้ใครรบกวน

“น้องฉิน มีคนอยากเจอนาย”เป็นเสียงของท่านจง

“หืม? ใครครับ?”ฉินหลั่งเดินไปที่เงียบ ๆ ก่อนถาม

“คนของเบื้องบนมาน่ะ”ท่านจงเอ่ย

“นายมาที่บ้านตระกูลจงได้มั้ย คุณกับคนส่งข่าวสักหน่อย?”ในคำพูดของจงจิ่วเจินนั้นค่อนข้างเคร่งขรึม คงไม่ใช่เรื่องที่จะปัดป่ายได้

“ไม่จำเป็นต้องรบกวนท่านจงหรอกครับ ถ้าอยากเจอก็ให้พวกเขามาหาผมโดยตรง”ฉินหลั่งเอ่ย ก็ไม่ได้ไม่ไว้หน้าท่านจง แต่เขาก็ไม่ให้ใครมานัดตามใจด้วย ขอแค่เขาไม่ยินดี ไม่ว่าจะเป็นคนของเบื้องบนเบื้องล่าง ต่อให้เป็นคนจากสวรรค์ เขาก็คร้านจะสนใจด้วย

เพราะความจริงเขาชอบชีวิตสงบสุขแบบนี้มาก ผ่านอุปสรรคล้มลุกคลุกคลานมาตั้งมากมาย ในที่สุดฉินหลั่งก็ตระหนักได้ว่าความเรียบง่ายนั้นคือความโชคดี เร็ว ๆ นี้เขาได้เข้าใจเรื่องอะไรมากมาย เหตุใดนักดาบผู้มีชื่อเสียงจำนวนมากจึงยอมจบชีวิตบนภูเขา มันมีปรัชญาอันล้ำลึกอยู่ในนั้น

ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นประมาณสิบนาที ด้านนอกก็มีชายหนึ่งหญิงหนึ่งมุ่งตรงเข้ามา พวกเขามองไปรอบ ๆ ร้านอาหารเล็ก ๆ ที่ครึกครื้นแห่งนี้ สุดท้ายก็เดินตรงเข้าไปหาฉินหลั่ง

ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกและเสื้อผ้า สไตล์ของสองคนนี้ไม่เข้ากันกับร้านอาหารแห่งนี้เลย ผู้ชายทรงผมเรียบแปล้ ร่างยืดตรง ดูองอาจห้าวหาญ ส่วนผู้หญิงใบหน้าเคร่งขรึมประดับรอยยิ้มจาง ๆ ผิวขาวผ่อง

ในขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปหาฉินหลั่ง จงจิ่วเจินก็เดินเข้ามาเช่นกัน รัสมีอันน่าเกรงขามนั้นทำให้คนที่กำลังกินข้าวอยู่ต้องเบนสายตาหันไปมอง

“น้องฉิน ขอโทษด้วย ฉันเข้าใจอารมณ์ของนาย แต่สองท่านนี้ต้องรีบมาให้ได้ พวกเขามีเรื่องด่วน….”จงจิ่วเจินแย้มยิ้ม พยายามโน้มน้าวฉินหลั่งอย่างมีชั้นเชิง

คนที่ทำให้จงจิ่วเจินต้องเคลื่อนไหวได้นั้น ต้องไม่ใช่คนทั่วไปแน่อยู่แล้ว พี่น้องที่ทำงานรักษาความปลอดภัยหลายคนค่อย ๆ หันมองฉินหลั่ง ตกตะลึงที่ฉินหลั่งรู้จักกับบุคคลระดับสูงมากอย่างดี

พี่น้องเหล่านี้ไม่ชอบดูข่าวนัก ดังนั้นจึงไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉินหลั่งมาโดยตลอด

เหล่าพี่น้องตบไหล่ของฉินหลั่ง ความหมายว่าไม่ต้องการรบกวนการสนทนา จากนั้นก็แยกตัวไปก่อน

“วางมาดยิ่งใหญ่จังนะ!”ชายที่ไม่เคยพบกันมาก่อนคนนั้นถือวิสาสะดึงเก้าอี้ เอ่ยอย่างไม่พอใจ บรรยากาศกดดันอย่างรุนแรง

เมื่อฉินหลั่งได้ยินดังนั้น สีหน้าเย่อหยิ่งก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ในมือถือหมี่ผัดชามหนึ่ง เคี้ยวอย่างช้า ๆ เพียงชั่วขณะก็ราวกับเปลี่ยนเป็นอีกคน น่ากลัวอย่างไม่อาจล่วงเกินได้

หญิงสาวคนนั้นรีบเอ่ยเกลี้ยกล่อม “ต้าไห่ งานของเราในครั้งคือเชิญเขาไปทำเรื่องบางอย่าง นายสุภาพกว่านี้หน่อยจะดีกว่า”

“สุภาพไม่สุภาพอะไรกัน! ฉันจางต้าไห่รู้จักแค่กำปั้นไม่รู้จักคน! ฉันคิดว่าจะมาเชิญใครที่ไหนได้ ที่แท้ก็ยาม! พวกคุณไม่คิดว่ามันน่าตลกรึไง?!”

ชายที่ชื่อว่าจางต้าไห่นั้นพูดอย่างเย็นชา สีหน้าเหยียดหยามและไม่เข้าใจ

หญิงสาวที่มาด้วยกันได้แต่ยิ้มให้ฉินหลั่งแทนคำขอโทษ

“เสี่ยวเสี่ยน ฉันว่าเรามาหาผิดคนแล้วล่ะ พวกเราไปกันเถอะ!”จางต้าไห่เห็นฉินหลั่งไม่สนใจเขา ก็รู้สึกว่าตัวเองลดตัวลงไปต่อล้อต่อเถียงกับยามคนหนึ่ง จึงลุกขึ้นแล้วเดินไป

“ต้าไห่ ทำแบบนั้นไม่ได้ หน้าที่ของเรายังไม่เสร็จสิ้นนะ นายอยากจะต่อต้านเจตนาของเบื้องบนงั้นเหรอ?”คนที่ชื่อเสี่ยวเสี่ยนหยุดการกระทำเลินเล่อของจางต้าไห่ได้อย่างรวดเร็ว

จงจิ่วเจินนั่งลงข้างฉินหลั่ง เขาจิบชาพลางหัวเราะร่า ไม่ได้แสดงท่าทีจะยุดยื้อจางต้าไห่จากไปแต่อย่างใด

“ขอหมี่ผัดให้ฉันอีกชาม กลิ่นหอมดีจัง”จงจิ่วเจินวางแก้วชาลง จากนั้นก็เริ่มแกะกลีบกระเทียม

เมื่อเห็นฉากนั้น จางต้าไห่ก็หยุดฝีเท้า และยิ่งโกรธมากกว่าเดิม ส่วนเสี่ยวเสี่ยนก็คิดอย่างรอบคอบแล้วกลับมานั่งลงอย่างระมัดระวัง ก่อนสั่งหมี่ชามหนึ่งกับร้าน

“ไม่รู้ด้วยแล้ว”จางต้าไห่ส่งเสียงฮึขึ้นจมูก ในใจคิดว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะสุดยอดขนาดไหนกัน?

เมื่อฉินหลั่งกินอาหารเสร็จแล้ว ก็ออกจากร้านไปพร้อมกับจงจิ่วเจินและชายหญิงทั้งคู่ ด้านนอกมีรถคันหนึ่งจอดอยู่ จางต้าไห่พิงรถด้วยสีหน้าแห้งเหี่ยวและคับอกคับใจ

“คุณชายใหญ่ทานเสร็จแล้วเหรอครับ?” จางต้าไห่ถามด้วยน้ำเสียงยั่วยุ

“ต้าไห่ พวกเราต้องสุภาพกับคุณฉินหลั่งให้ดี”เสี่ยวเสี่ยนรีบเข้าไปปรามจางต้าไห่

“ก็แค่ยามที่เด็กกว่าฉันคนนึง มีอะไรที่ต้องเคารพรึไง?”จางต้าไห่เชื่อว่าอีกฝ่ายเป็นคนหลอกลวงที่อวดดี เขาสบประมาทฉินหลั่งอย่างมาก

หญิงสาววัยรุ่นที่ชื่อหลี่เสี่ยน เป็นคนที่สื่อสารเก่ง แต่ในเวลานี้ได้แต่ปิดปากเงียบ ถึงยังไงฉินหลั่งจะเป็นเสือเป็นหมาป่าก็ไม่รู้แน่ชัด แต่จางต้าไห่ถึงจะบ้าไปหน่อย แต่ก็มีบ้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

จางต้าไห่เป็นปรมาจารย์มวยไทย ร่างกายปกคลุกไปด้วยกล้ามเนื้อ เคยร่วมศึกมานานแล้ว บรรดายอดฝีมือที่มาอยู่ต่อหน้าเขาก็ถูกสอยร่วงไปหมด คนที่ติดต่อด้วยก็ล้วนเป็นคนใหญ่คนโต คนใหญ่คนโตเหล่านั้นยังเคารพเขา…..

เมื่อเห็นท่าทีไม่แยแสของฉินหลั่ง กับการแต่งกาย จางต้าไห่ก็ย่อมไม่เชื่อเป็นธรรมดา

“ฉันจะโทรหาหัวหน้าอีกรอบ ดูว่ามีอะไรผิดพลาดรึเปล่า?”ในตอนนี้หลี่เสี่ยนเองก็เริ่มสับสนเช่นกัน หัวหน้าสั่งให้พวกเขามาคุยกับฉินหลั่ง พวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบในการตรวจสอบและตอนนี้สถานการณ์การตรวจสอบก็ไม่ค่อยดีนัก

หลังจากโทรไปยืนยันเสร็จ ฉินหลั่งและจงจิ่วเจินก็เข้าไปในมหาวิทยาลัยเย็นจีนแล้ว