บทที่ 397 จัดการ
จงเส่นซานยิ้มเย็น ก่อนพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ตอนแรกที่ทำชั่ว พวกนายได้ยกโทษให้คนบริสุทธิ์พวกนั้นรึยังล่ะ? เด็ก ๆ จับพวกมันมาให้ฉัน!”
“ใครไม่ฟัง ตาย!”
น้ำเสียงเย็นชาดังก้องไปทั่วบริเวณ!
จากนั้นคนทั้งห้าพันก็ก้าวไปข้างหน้าทันที!
ซ้ายขวาหน้าหลังล้วนถูกปิดตาย หนิวไห่หลงเหงื่อแตกพลั่ก!
สถานการณ์ตรงหน้าอันตรายอย่างผิดปกติ เดิมทีเขาไม่ควรแตะเกล็ดใต้คอมังกร!
ไม่อย่างนั้นจะต้องสูญเสียทุกอย่าง แล้วตายอย่างอนาถข้างถนน！
ตระกูลจงมีวิธีรับมือกับศัตรูชัดเจนมาก!
ห้าร้อยคน ทั้งหมดห้าร้อยคน อาวุธสารพัดในมือถูกทิ้งลงพื้น แทบจะไม่มีการต่อต้านใด ๆ เลย แล้วทั้งหมดก็ถูกมัด!
หนิวไห่หลงก็ไม่ยกเว้น เขาถูกมัดไว้อย่างแน่นที่สุด! เชือกแทบจะรัดเข้าไปในเนื้อ!
ส่วนลูกน้องของเขา ผมทองผู้หยิ่งผยองคนนั้น ลนลานจนทำไม้ค้ำในมือตกลงพื้น พิงตัวไปกับรถBMWร้องเสียงหลง!
บางครั้งผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง ในสายตาของคนทั่วไปไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น กลับกันหมาที่กระดิกหางให้กับอำนาจที่คนพวกนั้นมีต่างหากล่ะ น่าขยะแขยงที่สุด!
มีเพียงผมทองแค่คนเดียว ที่ยังไม่ถูกมัด! ดังนั้นเขาจึงส่งเสียงร้องออกมาอย่างไร้ความเป็นมนุษย์!
ดวงตาเย็นชาของจงเส่นซานกวาดมองผมทอง รู้สึกลดตัวนิดหน่อยที่ต้องไปแข่งกับคนแบบนั้น แม้แต่คำเดียวก็ขี้เกียจจะเอ่ย จากนั้นก็ดีดนิ้วทีหนึ่ง ลูกน้องคนหนึ่งราวกับหมาป่าตะครุบเข้ามา วาดดาบยาวฟันลงบนร่างของผมทองสองครั้ง เพียงได้ยินเสียงโหยหวนนั้นก็พาให้เวทนา ผมทองทรุดลงบนพื้นอย่างนิ่มนวล! แสยะแยกเขี้ยวอยู่บนพื้น!
เอ็นข้อมือ! เอ็นข้อมือทั้งสองข้างก็ตัดแล้ว! มือทั้งสองของผมทองเปลี่ยนกลายเป็นเหมือนกับอุ้มเท้าสุนัขในทันที!
แปะ ๆ ๆ ๆ ๆ !
ทั่วทั้งสนามลั่นเสียงปรยมือของผู้คน โดนเฉพาะอึ้งย้งที่ตื่นเต้นสุด ๆ หัวทองจ่ายในราคาที่สมควรแล้ว หลังจากนี้คงไม่สามารถใช้การได้แล้ว ไม่สามารถรังแกสาว ๆ ได้อีกต่อไป!
ทุกคนต่างรู้สึกเงยหน้าอ้าปากได้ ความหดหู่ในใจถูกทำลายไป!
เพราะธาตุแท้สารเลวของผมทองเปิดโปงออกมาหมดจด จึงไม่มีใครที่รู้สึกว่าโทษทัณฑ์ของเขารุนแรงเลยสักนิด กลับกันยิ่งดีใจซะอีก!
“หนิวไห่หลง! นายปล้นทรัพย์สินของผู้บริสุทธิ์ไปกี่คน ตอนนี้คงได้เวลาสะสางบัญชีแล้วนะ”จงเส่นซานเอ่ยอย่างเย็นชา “ แก๊งม้ามีทรัพย์สินเท่าไหร่ คายออกมาให้หมด! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่มีแก๊งม้าอีก!”
หลิวไห่หลงไม่กล้าจะกะพริบตา คุกเข่าลงกับพื้นดังตุบ!
“ขอบพระคุณ! ขอบพระคุณนายท่านจงที่เมตตา! ละเว้นสกุลหนิวของผม!”
ผู้คนต่างตกตะลึง หัวหน้าแก๊งสกุลหนิวผู้แตกต่างจากคนอื่น ถูกลงโทษหนักขนาดนี้ ทั้งเงินทั้งคนแทบจะกลายเป็นอากาศ ทำไมถึงยังรู้สึกขอบคุณอีก?!
แต่กลับไม่รู้เลยว่าความรู้สึกขอบคุณของหลิวไห่หลงนั้นมาจากใจจริง เพราะสำหรับโลกใต้ดินนั้น บทสรุปของการลงโทษนี้เต็มไปด้วยพระคุณนักหนาแล้ว!
“อืม! พี่น้องทั้งหมดจงฟังคำสั่ง!”จงเส่นซานยกมือขึ้นแล้วตะโกน “ทั้งหมดวิ่งไปที่แก๊งม้า แล้วยึดทรัพย์สินทั้งหมดมาให้ฉัน! ไล่คนออก!”
“ครับ！”
คนห้าพันคนรับทราบ เสียงขานรับดังกึกก้อง!
ไม่ใช่แบบนี้ จะสยบแก๊งที่อาละวาดมาหลายปีได้ยังไงกันล่ะ?!
จากนั้นก็มีคนวิ่งเหยาะๆ เข้ามา ในมือถือเอกสาร ก่อนยื่นปากกาใส่มือหลิวไห่หลง พูดอย่างเย็นชา
“คุณหนิว โปรดเซ็นด้วย!”
หลิวไห่หลงมองเล็กน้อง บนนั้นคือทรัพย์สินทั้งหมดที่มาจากการ “ทำงานหนัก”ในหลายปีมานี้ของแก๊งม้า เขาร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา ก่อนเซ็นชื่อของตัวเองลงไป จ้องมองมูลค่าหลายแสนล้าน ทั้งพี่น้องใต้บังคับบัญชาอีกแปดร้อยคนต้องกลายเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย!
หนิวไห่หลงแทบอยากจะโดดลงทะเล นี่มันแม่งเกิดอะไรขึ้นวะ เดิมทีกับตระกูลจงก็ผ่านฉลุยอยู่ดี ๆ ทำไมถึงมาทำอย่างกับเขากัน?!
หรือได้ไปทำให้นายใหญ่ขุ่นเคืองงั้นหรือ?!
ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เข้าใจ!
คืนนี้น่ากลัวว่าคงได้แค่นอนข้างถนนแล้วล่ะ……
หนิวไห่หลงกลัวจับใจ เขายืนขึ้นเตรียมจะจากไปพร้อมกับลูกน้องที่หมดอาลัยตายอยาก…..
“กลับมา！”
จงเส่นซานเอ่ยอย่างเย็นชา ทำเอาหนิวไห่หลงตกใจผวา!
“ไห่หลง! นายเองก็เป็นชายชาตรีในถนนสายนี้ จะเดินหูลู่ไปแบบนี้งั้นเหรอ?”จงเส่นซานเอ่ยอย่างมีอย่างความหมาย
หนิวไห่หลงสับสน แต่เพียงสิบวินาทีเขาก็เข้าใจ ทันใดนั้นสีหน้าก็ซีดเผือด เหงื่อเย็นไหลลงมา เขายิ้มเศร้า
“ครับ ผมสับสนไป! คุณชายจง ผมผิดเอง โปรดอภัยด้วย!”
พูดดังนั้น หนิวไห่หลงหยิบดาบบนพื้นขึ้นมา มองแขนซ้ายของตัวเองแล้วกัดฟัน
อ้าก！
เสียงโหยหวนน่าสังเวช เห็นเพียงประกายดาบเงาวาบ หนิวไห่หลงตัดแขนซ้ายของตัวเองทิ้ง เลือดไหลทะลักออกมา ทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาพันผ้าพันแขนให้เขาทันที กับผู้ที่เข้าใจกฎก็ต้องปฏิบัติต่อผู้นั้นอย่างมีมนุษยธรรม
“รู้จักปรมาจารย์ฉินมั้ย?”จงเส่นซานถาม
“ปรมาจารย์ฉิน?”หนิวไห่หลงอึ้งไปชั่วขณะ ราวกับเข้าใจอะไรขึ้นมาเล็กน้อย
“ไสหัวไปจากเมืองเย็นจีนซะ แล้วไม่ต้องกลับมาอีก!”ทันใดนั้นแววตาของจงเส่นซานก็วาบประกายแสงน่าสะพรึง…..
“ครับครับครับ ผมสัญญา!” ใบหน้าซีดเซียวของหนิวไห่หลงแสดงความโล่งใจ เขาขอรับประกันด้วยชีวิตเลย…..
เขาลากแขนที่หักนั้น รถก็ไม่ได้ขับ ตะเกียกตะกายหนีออกจากสนามม้า และหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
แปะ ๆ ๆ ๆ ……
เสียงปรบมือดังขึ้นไม่หยุด ผู้คนนอกวงล้อมไม่มีใครที่ปรบมือเบาเลยสักคน!
ชื่อเสียงของแก๊งม้านี้เลวร้ายมาก คนมากมายที่ถูกหลอกลวง ถูกทำร้าย ถูกดูถูกได้แต่แค้นแต่ไม่กล้าพูด ตอนนี้เมื่อได้เห็นตระกูลจงจัดการแก๊งม้าแล้ว ราวกับงานมงคลยิ่งใหญ่ แต่ละคนชื่นชมแสดงความนับถือจากใจจริง!
ทันใดนั้นชายชราอายุหกสิบเศษก็วิ่งออกมาจากฝูงชน คุกเข่าตุบลงบนพื้น
“ขอบพระคุณนายท่าน ขอบพระคุณนายท่าน! ลูกชายเอ๋ย เจ้าถูกไอ้พวกแก๊งม้ามันเหยียดหยามจนต้องฆ่าตัวตายเมื่อปีก่อน วันนี้สวรรค์มีตา เจ้าตายตาหลับได้แล้ว!”
ชายชราตะโกนลั้นพลางหลั่งน้ำตา…..
หินหนึ่งก้อนเกิดพันวงคลื่น คนที่ได้รับความทรมานจากแก็งมามีมากมาย พวกเขามองไปยังตระกูลจง บ้างโค้งคำนับ บ้างปรบมือ เต็มไปด้วยความซาบซึ้งในบุญคุณ!
เป็นเวลานาน กว่าจนและม้าจะแยกย้ายกันไปหมด เสียงปรบมือของผู้คนจึงหยุดลง
นักท่องเที่ยวจากสนามม้าที่รอดชีวีตนั้น น้ำตาคลอดเบ้าไปนานแล้ว จับมือกันทั้งน้ำตา โชคดีที่ตัวเองรอดพ้นจากหายนะครั้งใหญ่มาได้!
“ตระกูลจง ช่างกำราบความชั่วส่งเสริมความดี ไม่ใช่พวกนักเลงอันธพาลแบบนั้น! อีกทั้งยัง สง่าน่าเกรงขาม!”
โจวต้าหย่งที่เกือบถูกฆ่ายกนิ้วให้ แววตาเต็มไปด้วยความชื่นชม!
“เฮ้ ปรมาจารย์ฉินที่คุณชายจงพูดถึงเมื่อกี้ มันศักดิ์สิทธิ์ตรงไหนเหรอ?”อึ้งย้งสังเกตสิ่งผิดปกติได้อย่างยอดเยี่ยม เธอกัดปากแน่น เมื่อกี้เกือบจะโดนไอ้พวกนั้นมันXXOOอยู่แล้ว เสี่ยงชะมัด!
“ใช่ ถ้าช้ากว่านี้สักก้าว สรุปแล้วพวกเราจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แทบไม่อยากนึกถึงเลย!”โย้วเสี่ยวจงหายใจออกยาว เมื่อได้ผ่านประสบการณ์อันตรายมาแล้ว ตอนนี้เขามองข้ามผ่านโลกโลกโลกีย์ไปได้บ้างแล้ว……
เพียงแต่เมื่อคิดดูดี ๆ แล้ว หายนะในครั้งนี้เปิดเผยจุดที่อ่อนแอที่สุดและน่าเกลียดที่สุดในธรรมชาติของมนุษย์ทุกคน ความรู้สึกของคนซับซ้อนเกินจะหยั่ง…..
อึ้งย้งและฉินหลั่ง ทั้งสองคนนั้นไม่หวาดหวั่นต่ออันตรายเลยจริง ๆ ใจนักเลงของพี่น้อง สะท้อนภาพ “ตัวเล็กจ้อย”ภายใต้เสื้อคลุมหนังของพวกเขาทุกคน……
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
