รวยชั่วข้ามคืน?！ 360 การฆ่าต่อเนื่อง

บทที่ 360 การฆ่าต่อเนื่อง

สายตาจงจิ่วเจินเต็มไปด้วยความโกรธ：

“ซ่งจงผิงเสียสติไปแล้ว บ้านตระกูลจงของฉันเป็นอย่างทุกวันนี้เขายังไม่พอใจอีก ต้องฆ่าให้หมดเลยใช่ไหมถึงจะพอใจ ฉันจะต้องสู้กับตระกูลซ่งให้ถึงที่สุด！”

จงยู่กลับไปจีนแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ตาฟัง จงจิ่วเจินกับจงยู่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด ตระกูลซ่งตั้งใจปล่อยข่าวให้วงนอกได้รู้ ทำให้เกิดความเคียดแค้น จงจิ่วเจินจะลืมได้ยังไง！

“เอาล่ะ ตอนนี้สถานการณ์บรรเทาลงบ้างแล้ว คุณฉิน คุณไปหยิบของสำคัญในห้องทำงานกับผมหน่อยสิ”

จงจิ่วเจินเก็บข้อมูลสำคัญของบ้านตระกูลจงบางส่วนไว้ในอาคารจงซื่อ ตอนนี้เขาคิดว่าอาคารจงซื่อไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก จึงจะเอามันออกไป หลังจากนี้เขาจะไม่มาทำงานที่นี่อีกแล้ว

“ครับ”ฉินหลั่งเดินส่งจงจิ่วเจินขึ้นลิฟต์ และบังเอิญเจอหวังเฉินท่าทีรีบร้อนในลิฟต์พอดี หวังเฉินสวมเครื่องแบบทหาร ข้างๆมีเพื่อนร่วมงาน2-3คน ถืออาวุธครบครัน

“คุณปู่จง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม？”เมื่อเห็นจงจิ่วเจินและฉินหลั่ง หวังเฉินก็รีบถามไถ่ฝ่ายตรงข้ามทันที

“ก็ดี”จงจิ่วเจินพยักหน้าพลางพูด ชายวัยกลางคนข้างๆหวังเฉินนั้นเขารู้จัก เขาคือจ้าวหรูหยุน หัวหน้าตำรวจเขตเมืองเย็นจีน เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้จ้าวหรูหยุนก็ลงพื้นที่ด้วยตัวเอง

“ท่านจง การกระทำของคนร้ายนั้นร้ายกาจจริงๆ！”จ้าวหรูหยุนพูด คิ้วเขาขมวดเป็นปม เหมือนว่าเขาคิดถึงเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวนี่มาตลอดทาง

“ผู้อำนวยการจ้าว คนตะวันตกที่สวมรอยเป็นตำรวจพิเศษนั่นไม่ใช่พนักงานในอาคารจงซื่อ ตอนนี้เขาตายแล้ว ยังสามารถหาเบาะแสอะไรบ้างได้ไหม？”จงจิ่วเจินถาม

“ทางตำรวจจะหาตัวตนที่แท้จริงของเขา เรื่องนี้ให้หวังเฉินเป็นคนตรวจสอบ”จ้าวหรูหยุนพูด

“โอเค”จงจิ่วเจินมองไปยังหวังเฉิน หวังเฉินพูดขึ้น：“คุณปู่จงไม่ต้องกังวล”

ขณะพูดอยู่ประตูลิฟต์ก็เปิดออก ทันใดนั้นหวังเฉินก็หันไปมองฉินหลั่งแวบหนึ่ง หน้าแดงเล็กน้อย จากนั้นก็ก้าวออกจากลิฟต์ไป

“ท่านจง ที่จริงให้คนอื่นทำคดีนี้ก็ได้ ท่านไม่เห็นต้องลงมือเองเลย”ฉินหลั่งพูด

“เอาเถอะ ในนี้มีความลับสุดยอดทางการค้าของบ้านตระกูลจง แม้แต่เส่นซานฉันก็ยังไม่ไว้ใจ เราต้องมาเอาด้วยตัวเอง”จงจิ่วเจินพูด ตอนนี้ฉินหลั่งสำคัญกับเขามากกว่าลูกชายแท้ๆของตัวเองซะอีก

ภายในอาคาร หวังเฉินเดินไปยังร่างศพของชาวตะวันตกนั่น ตามมาด้วยตำรวจทีมหนึ่ง พวกเขาไม่ปล่อยของที่ตกอยู่บนพื้นไปแม้แต่ชิ้นเดียว รวมทั้งเศษกระสุน ชิ้นส่วนเสื้อผ้าของศพ ของทั้งหมดถูกเก็บรวบรวมอย่างระมัดระวัง

“พบเบาะแสบ้างไหม？”หวังเฉินถาม

“คุณตำรวจหวัง คุณดีนี่สิ เราเพิ่งเจอที่มาของชาวต่างชาติที่ปลอมตัวเป็นตำรวจ หลังจากติดต่อกับตำรวจสากล เราก็พบว่าชายคนนี้เป็นชาวฝรั่งเศส ชื่อจอร์จ เขาเป็นเพียงนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาจีนธรรมดาๆคนหนึ่ง เขาไม่มีประวัติอาชญากรรมและการกระทำที่ไม่พึงประสงค์ใดๆ ”

“อืม เข้าใจแล้ว งั้นจอร์จเข้าประเทศมายังไง ตรวจสอบเจอรึยัง？”หวังเฉินถาม

“ยัง……”เจ้าหน้าที่ตอบกลับ

“สามารถดึงภาพจากกล้องวงจรปิดได้ไหม？”หวังเฉินสายตาเฉียบแหลม เอามือเท้าคางพลางครุ่นคิด ทันใดนั้นเขาก็เบิกตาโต รีบพูดขึ้นทันที：“ทำไมนักท่องเที่ยวคนหนึ่งถึงต้องปลอมตัวเป็นตำรวจ และมาในอาคารที่อันตรายแบบนี้ด้วย？บางทีจอร์จอาจโดนขู่บังคับ บางทีจอร์จอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบนตัวเขามีระเบิด ถ้าจอร์จเป็นคนดี งั้นก็แสดงว่าผู้ร้ายยังอยู่ในหมู่พวกเรานี้ใช่หรือไม่？”

“เร็ว！รีบเรียกกำลังเสริม คุณจงยังอยู่ด้านบน！”หวังเฉินตะโกนเสียงดัง

“ตูม！”

ภายในอาคารมีเสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งตึกรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือน！

“ระเบิดที่ชั้น15 ！”เสียงพูดดังออกมาจากวิทยุสื่อสาร！

ชั้นนั้นเป็นห้องทำงานของจงจิ่วเจิน หวังเฉินชักปืนออกมา รีบตรงไปเคาะประตูลิฟต์ ฉินหลั่งเป็นไงบ้าง？หวังเฉินอดคิดไม่ได้เลยในใจร้อนรนไปหมด

ตำรวจจำนวนมากรีบมุ่งไปยังชั้น15 มันเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ฝุ่นควันตลบอบอวล เพดานระเบิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ สายไฟดังแป๊กๆ อานุภาพของระเบิดเยอะกว่าครั้งที่แล้วอย่างเห็นได้ชัด แม้กระทั่งแท่งเหล็กก็ยังโดนระเบิดออกมา

“ฮือ……”

จู่ๆหวังเฉินก็ร้องไห้ออกมาพลางชูปืนขึ้น หน้าเธอซีดไปหมด แล้วคุกเข่าลงไปเบาๆ ก้มหน้าเบ้ปากสั่นไปทั้งตัว เธอโศกเศร้าเป็นอย่างมาก

“คุณตำรวจหวัง？คุณตำรวจหวังคุณเป็นอะไรไป？”ตำรวจข้างๆเข้ามาถามเธอเสียงเบาด้วยความประหลาดใจ คดีอาญาแบบนี้ถึงจะเจอมาเยอะ แต่ก็ไม่เคยเห็นหวังเฉินควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ขนาดนี้

“ไม่ ไม่จริง ไม่ ไม่จริง……”หวังเฉินเหม่อลอยนิดหน่อย เธอไม่สนใจสายตาของเพื่อนร่วมงาน แต่ยืนขึ้นด้วยความเจ็บปวด แล้วเดินไปยังซากปรักหักพัง พลางขุดคุ้ยซากปรักหักพังนั่นด้วยมือเปล่า ร่างของท่านจงและฉินหลั่งคงอยู่ในนี้ ต้องรีบขุดสิ บางทีอาจช่วยได้……

เศษกระจกบาดมือหวังเฉิน เลือดไหลออกมาอย่างเร็ว แต่หวังเฉินไม่สะทกสะท้านเลย

“นี่ ซื่อบื้อ คุณขุดอะไรอยู่เหรอ？”

เสียงไม่พอใจดังข้างๆหูหวังเฉิน หวังเฉินตกใจ นึกว่าตัวเองหูฝาดไป

ฉินหลั่งยืนอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าขุ่นเคืองเล็กน้อย

“คุณคิดว่าผมตายอยู่ในนี้แล้วงั้นเหรอ？！”ฉินหลั่งพูดเสียงดัง

“ห้ะ？”หวังเฉินพูดอะไรไม่ออก รีบพุ่งไปในอ้อมกอดของฉินหลั่ง และหลั่งน้ำตาออกมา

ฉินหลั่งอ้าแขนออกอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของเหล่าตำรวจ ที่แต่งตัวเต็มยศรอบๆ จึงคิดในใจว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว

เมื่อหวังเฉินรู้สึกตัวว่าตัวเองเสียการควบคุมไป เธอจึงรีบผละออกจากอ้อมอกฉินหลั่ง แต่ก็ถามขึ้นอย่างสงสัย：

“เห็นๆอยู่ว่าตอนที่ระเบิดมันระเบิด พวกคุณอยู่ชั้นนี้นา？ท่านจงล่ะ？”

ขณะที่หวังเฉินกำลังถามประโยคนี้ หน้าก็แดงเหมือนผลแอปเปิ้ล รู้สึกอายเล็กน้อย

จูบแรก กอดแรก ล้วนมอบให้แก่ผู้ชายคนนี้ไปแล้ว……

“ตอนที่ระเบิดผมแบกท่านจงแล้วกระโดดลงไป ตอนนี้จึงกลับมาเอาของ”ฉินหลั่งพูดอย่างเรียบๆ แล้วหยิบกระเป๋าเอกสารออกมาจากทีที่โดนระเบิด พลางพูด：

“ผมไปก่อนนะ”

ฉินหลั่งกระโดดไปบนขอบหน้าต่าง แล้วกระโดดลงไปจากชั้น15 หวังเฉินรีบเดินไปริมหน้าต่าง เหมือนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ตั้งชั้น15เลยนะ

เขานี้แปลกจริงๆ หวังเฉินเหมือนเห็นอัจฉริยะ แค่เพียงครู่เดียวฉินหลั่งก็ลงสู้พื้นอย่างมั่นคง

“หัวหน้าหวัง คุณมีแฟนแล้วงั้นเหรอ ทำไมไม่บอกพวกเราเลยล่ะ？”

ตำรวจที่อยู่ด้านหลังคนหนึ่งถามขึ้นอย่างคับแค้นใจ

หวังเฉินจะบ้าตาย เธอหันไปมอง ฝ่ายตรงข้ามเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่ง ชื่อเจิ้งเสี่ยวหยาง

“ไปทำงาน！”หวังเฉินกลับมาทำหน้าขรึมอีกครั้ง เอาปืนเหน็บไว้ที่เอว แล้วรีบเดินออกไป

กลุ่มคนล่างตึกเดินขึ้นรถลีมูซีนอย่างรวดเร็ว รถBinyueคันนี้ได้รับการตรวจเช็คความปลอดภัยอย่างเข้มงวด ให้แน่ใจว่าไม่มีวัตถุต้องสงสัย จากนั้นก็มีรถคันอื่นๆคอยเคลียร์ทางและคุ้มกันรถBinyue

“กลับบ้านตระกูลจง！”จงจิ่วเจินถือไม้เท้าพลางออกคำสั่ง