“เอาชนให้เจ้าภาพหน่อยโว้ย”
“พวกเวร กูบอกแล้วว่าวันนี้ติดธุระมาไม่….ด…พราว” คิงโวยเพื่อนแต่ยังไม่ทันจบหลังจากที่มองสำรวจเพื่อนๆ ไปเรื่อยก็มาสะดุดอยู่ผู้หญิงหน้าเอเชีย
“รู้จักด้วยเหรอวะ” เอวานถามขึ้นทันที
“อืม มาที่นี่ได้ยังไง” คิงถามเสียงห้วน ตั้งแต่รู้จักกันมาเดือนกว่าเธอยังไม่เคยได้ยินเขาใช่น้ำเสียงแบบนี้เลยสักครั้ง มันเหมือนไคล์มาก จนทำให้พราวฟ้าตื่นตัว
“คือ…” พราวฟ้าไม่รู้จะอธิบายยังไง
“เธอมากับฉันเอง” ลูซเป็นคนตอบแทน
“แล้วเธอมากับนายได้ยังไง” คิงถามเสียงจริงจัง
“เธอไปกินข้าวที่บ้านฉันมา นายละเป็นอะไรกับเธอ แฟน” ลูซพูดยาวเป็นอะไรประโยคแรกทำให้คิงเลิกคิ้วมองเพื่อน ถึงเขาจะไม่ได้สนิทกับเพื่อนคนนี้มากนักเพราะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่เพื่อนของเขารู้จักเพื่อนกลุ่มของลูซมีบ้างที่นัดสังสรรค์กัน ทำให้รู้จักกันแต่ไม่สนิท แต่ก็รู้ว่าลูซเป็นคนพูดน้อย
“ฉันเป็นพี่ชายของเธอ แล้วเธอไปกินข้าวที่บ้านนายได้ยังไง” คำตอบของคิงทำให้ลูซเลิกคิ้วมอง พี่ชายอย่างงั้นเหรอ ทำไมตอนที่พ่อเขาซักถามเธอถึงบอกว่ามีคนรู้จักที่นี่ ไม่ได้บอกว่ามีครอบครัวอยู่ที่นี่
“พราวจะอธิบายให้พี่ฟังเองค่ะ”
“ก็ดี ถ้าไม่มีคำอธิบายดีๆ คงรู้นะว่าพี่จะทำยังไง” คิงขู่ ที่จริงเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับการที่พราวฟ้าจะมีเพื่อน แต่มันแปลกไงที่เพื่อนเธอเป็นผู้ชายที่อายุมากกว่า
“นายก็ขู่น้องอยู่ได้ ได้ไอ้ลูซเป็นน้องเขยนี่ดีจะตายห่า” เอวานพูดติดตลก
“น้องเขยเหรอ หึ” คิงหัวเราะในลำคอเบาๆ ปฏิกิริยานั้นของเขาทำให้พราวฟ้ารีบปฏิเสธทันที
“ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่แบบนั้น” พราวฟ้าโบกไม้โบกมือเป็นพันวัน
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ แต่เธอต้องอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันฟัง ฉันไม่อยากโดนแม่ฉีกอก” คิงนั่งลงสบายๆ ข้างๆ พราวฟ้าที่ก้มหน้างุด
ทำไมเธอต้องแก้ตัวด้วยนะ เขาไม่ใช่ไคล์ซะหน่อย แต่ถึงจะเป็นไคล์ เธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาแล้ว
“ไม่ได้ว่าอะไรนี่แสดงว่านายเปิดทางให้ไอ้ลูซเหรอวะ” เอวานพูด
ลูซตวัดสายตาขึ้นมองเพื่อน
คิงหยักไหล่
“แล้วแต่การตัดสินใจของยัยนี่สิ ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ฉันว่ายากหน่อยเพราะยัยนี่พึ่งจะอกหักมา”
พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรง และคำพูดของคิงทำให้ทุกคนหันไปมองหญิงสาว ซึ่งมันทำให้เธออึดอัด ทำไมต้องคุยกันเรื่องของเธอด้วยนะ
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว จะดื่มก็ดื่ม ฉันกลับเที่ยงคืน” ลูซพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวที่นั่งข้างๆ
“อะไรวะ รีบไปไหน”
“ฝากด้วยแล้วกัน แต่ฉันขอสั่งว่านายห้ามทำอะไรน้องสาวฉันเด็ดขาดถ้าไม่รักไม่ชอบ” คิงพูดบ้าง เขารู้ความหมายของลูซที่บอกว่าจะกลับก่อนเที่ยงคืนดี
“อ่อ ฉันเข้าใจแล้ว” เอวานยิ้มมีเลศนัย
“ไร้สาระ” ลูซบอกปัด ก็ได้รับเสียงหัวเราะจากทุกคนกลับมา
หญิงสาวที่อยู่ในหัวข้อสนทนาได้แต่นั่งบีบมือเข้าหากันแน่น
“อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ แล้วมองหน้าฉันนี่นึกถึงใคร ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ แค่อย่าทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ก็พอ แม่ฉันให้เธอมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอก็ควรมีชีวิตใหม่ที่ดีขึ้น ไม่ใช่แย่ลงหรืออยู่กับที่” คิงเข้าใจสายตาของพราวฟ้าดี
“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย” พราวฟ้าตอบเขาเสียงอ้อมแอ้ม
“แล้วอย่างไหน” คิงก้มหน้าลงพูดกับหญิงสาว
“พราวไม่ได้เป็นอะไรกับเขา แค่รู้จักกับน้องสาวเขาแล้วไปกินข้าวที่บ้านเขามา น้องสาวเขาเลยให้เขามาส่งแต่ดันมาโผล่ที่นี่ซะได้” พราวฟ้าถือโอกาสอธิบายให้คิงฟัง เพราะทั้งสองนั่งใกล้กัน
“อืมๆ ฉันจะเชื่อ ไม่บอกแม่หรอก”
“พราวอยากกลับ” พราวฟ้าพูดขึ้น เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ เธอไม่รู้จักใครเลยด้วยซ้ำ แล้วเธอไม่ชอบที่แบบนี้ด้วย คิงเลิกคิ้วมอง
“บอกมันสิ ฮ่าๆ” บุ้ยปากไปทางคนที่พาเธอมาแล้วหัวเราะออกมา หลังจากที่ได้รับค้อนงามๆ กลับมา
“โอเค งั้นลองบอกมันก่อนไหม ฉันจะไปส่งเอง”
“ไม่จำเป็นมั้งคะ” พราวฟ้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องบอกลูซสักนิดเพราะเธอกับเขาไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว แค่เป็นคนที่ต้องมาส่งเธอเท่านั้น
“เถอะน่า บอกไปเถอะ ลุกออกไปเฉยๆ ได้ไง” พราวฟ้าส่งค้อนให้คิง ทำไมเขาถึงชอบกวนประสาทเธอนัก
พราวฟ้าหันไปมองลูซที่คุยกับเพื่อน ๆ อยู่ เธอเม้มปากเป็นเส้นตรง แล้วสะกิดที่แขนเขา ลูซหยุดชะงักหันมาเลิกคิ้วมองเธอ
“ฉันจะกลับแล้วค่ะ ให้พี่ไปส่ง” พราวฟ้าไขความกระจ่างให้เขา เขาก็พยักหน้า
คิงก็ลุกขึ้นเมื่อเห็นแบบนั้น
“ไปไหนวะ” เพื่อนในกลุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้าภาพลุกขึ้น
“ไปส่งน้องเดี๋ยวมา”
“อ้าว มากับไอ้ลูซไม่ใช่เหรอ”
“เขาอยากกลับ แต่ไอ้ลูซมันยังไม่กลับไงกูเลยต้องไปส่ง” คิงว่า
“พวกกูจะมั่นใจได้ไงว่ามึงจะกลับมา” เพื่อน ๆ แย้ง
“เห็นกูเป็นคนยังไง”
“ไม่มีสัจจะ”
“วะ แล้วพวกมึงจะเอาไง” คิงเท้าเอวถาม
“ถ้ามึงไม่กลับมา ไอ้ลูซต้องเป็นคนจ่ายเพราะมันมาก่อนมึง” เอวานพูดขึ้น
“ใช่เรื่อง” ลูซตวัดสายตามองเพื่อน
"งั้นมึงก็ไปส่งน้องเขาสิ เพราะถ้าไอ้คิงไม่กลับมามึงต้องจ่าย” เอวานให้ทางเลือกเพื่อน ลูซมีสีหน้าหงุดหงิดทันที
พราวฟ้าเม้มปากมองพวกเขาโต้เถียงกัน ทำไมเรื่องของเธอถึงได้กลายเป็นประเด็นอีกแล้วนะ
“ฉันกลับเองได้ค่ะ” เธอแย้งขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมอง เธอบอกลูซไปแล้วว่ากลับเองได้ เขาก็ไม่ยอมยังลากเธอเข้ามา
“ไม่ได้ ฉันจะไปส่ง” คิงบอกเสียงเข้ม
“ลูซมึงเตรียมตัวจ่ายได้เลย”
“รำคาญพวกมึงชิบ ไป” ลูซพูดขึ้นอย่างหัวเสีย เขาลุกขึ้นแล้วลากหญิงสาวตัวปัญหาออกมา
ทุกคนโห่แซวตามหลัง
พอมาถึงรถลูซก็ปล่อยเธอ
“นอนดึกไม่ได้ว่างั้น” ถามเธอเสียงเงียบ
“เปล่า ฉันแค่…ไม่ชอบที่แบบนี้” พราวฟ้าบอกเขาตามตรง เธออึดอัด ไม่รู้จะทำตัวยังไง อยู่ไปก็ได้แต่นั่งเงียบๆ สู้กลับไปนอนเล่นที่ห้องดีกว่า
ลูซถอนหายใจออกมายาวๆ เปิดประตูรถแล้วดันเธอเข้าไป
“ชื่อคอนโดอะไร” ออกรถได้ไม่นานลูซก็หันมาถามหญิงสาว พราวฟ้าก็บอกชื่อคอนโดให้เขาไป ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงที่หมาย
หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จผู้ใหญ่ก็ขึ้นไปพักผ่อน เหลือแค่ลิซ่าและลูซที่นั่งอยู่ข้างล่าง
“ลูซพี่จะออกไปไหนอีกรึเปล่า” ลิซ่าหันไปถามพี่ชาย
“ออกไป” เป็นประโยคที่สองที่พราวฟ้าได้ยินผู้ชายคนนี้พูด
“ไปเที่ยวอีกล่ะสิ”
“นัดเพื่อนไว้”
“นัดไว้ที่ไหน”
“ผับที่ไปประจำนั่นแหละ” พูดพร้อมกับกดโทรศัพท์ไปด้วย
“งั้นดีเลย ลิซฝากพี่ไปส่งพราวด้วยสิ ทางผ่านพอดีใช่ไหมพราว” มือใหญ่ชะงัก เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่เขาต้องไปส่ง
“ไม่ต้องๆ ฉันกลับเองได้ นี่ยังไม่ดึกเท่าไหร่” พราวฟ้ารีบปฏิเสธ เธอไม่อยากรบกวนใคร ยิ่งไม่รู้จักกันด้วย ไม่รู้จะทำตัวยังไง
“ไม่ได้ ฉันเป็นห่วง ถ้าเธอไม่ยอมให้พี่ชายฉันไปส่ง ฉันจะเดินไปส่งเธอเองแล้วฉันก็ต้องเดินกลับมาคนเดียว” ลิซ่าหาเหตุผลมาอ้าง
“แต่ ฉันกลับเองได้จริงๆ นะ”
“แต่ฉันอยากให้พี่ลูซไปส่ง ได้ไหมพี่ชาย” ลิซ่าหันไปเอาคำตอบกับพี่ชาย ที่จ้องหน้าเพื่อนสาวเธออยู่
“อืม” คำตอบสั้นๆ ทำให้ลิซ่ายิ้มกว้าง
“เยี่ยม งั้นฝากด้วยนะ จะไปตอนไหน”
“ตอนนี้” พูดจบก็เดินออกไปทันที
“อ้าว โอเคงั้นลุกเลยพราว ไปเร็ว”
“ลิซ ฉันกลับเองได้จริงๆ” เธอไม่อยากกลับกับพี่ชายของลิซ่าจริงๆ นะ เขาเป็นคนพูดน้อยและดูเหมือนไม่ชอบหน้าเธอด้วย เธอเองก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงด้วย
“บอกไม่ได้ก็ไม่ได้สิ” ลิซ่าลากเพื่อนสาวมาที่รถพี่ชาย จับร่างเล็กเข้าไปนั่งบนรถเสร็จสับ
“ฝากด้วยนะพี่ชาย บายบ๊ายพราว เจอกันที่มหาลัยพรุ่งนี้” ลิซ่ายิ้มกว้างพร้อมกับโบกมือลาเพื่อน
ลูซก็จัดการออกรถทันที ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ พราวฟ้าไม่รู้จะทำตัวยังไงได้แต่นั่งชิดขอบประตูรถ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนั่งรถกับคนที่ไม่คุ้นเคย
“ถึงแล้วบอกด้วย” ลูซพูดขึ้นเสียงเรียบไม่ได้หันไปมองหน้าหญิงสาว
“ค่ะ” พราวฟ้าก็รับคำมองดูทางข้างหน้า ผับที่เขาจะไปน่าจะผ่านคอนโดเธอจริงๆ ลิซ่าคงไม่หาเรื่องให้เธอได้อยู่กับพี่ชายเขาหรอกนะ เพราะเขาก็ขับไปทางคอนโดเธอจริงๆ
อีกไม่ถึงห้าร้อยเมตรก็จะถึงคอนโดเธอโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นซะก่อน ลูซกดรับ
“อะไร” ลูซพูดเสียงห้วน
“กูกำลังจะไป รีบอะไรนักหนา”
รถเคลื่อนผ่านหน้าคอนโดพราวฟ้าไปอย่างฉิวเฉียดเธอยังไม่ได้เอ่ยปากบอกเขาด้วยซ้ำเพราะว่าเห็นเขาคุยโทรศัพท์อยู่ กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาท
“รู้แล้ว ขอเวลาห้านาทีถึง” ลูซกดวางสาpอย่างอารมณ์เสีย เขาไม่น่าออกมาจากบ้านช้าเลย พวกเพื่อนมันเลยได้ที ใครไปถึงคนสุดท้ายเลี้ยง และมันก็โทรมาบอกว่าเหลือเขากับเพื่อนอีกคนที่ยังไม่มา ซึ่งเท่ากับว่าเขายังมีลุ้นที่จะไม่ต้องเลี้ยงเหล้าพวกมัน
“ถึงรึยัง” ลูซหันไปถามคนที่นั่งเงียบ
“ผ่านมาแล้วค่ะ ก็คุณคุยโทรศัพท์อยู่” พราวฟ้าตอบเขาเสียงแผ่วเบา
เสียงถอนหายใจยาวๆ ดังขึ้น
“นอนดึกได้ไหม” เขาถามขึ้นเสียงเข้ม ใบหน้าสวยหวานเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา
“ทำไม….”
“ถ้าไปช้ากว่านี้ฉันต้องเลี้ยงเหล้าเพื่อน ซึ่งฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น ฉันคงวนรถกลับไปส่งเธอไม่ได้” ลูซอธิบาย ถึงเขาจะมีเงินเลี้ยงเหล้าเพื่อน แค่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เพราะครั้งนี้ไม่ใช่เลี้ยงแค่กลุ่มเพื่อนน่ะสิ แต่เลี้ยงทั้งผับเพราะวันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนในกลุ่มมันปิดผับเลี้ยง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องของเขาสักนิดที่ต้องมาเสียเงินกับเรื่องอะไรแบบนี้
“จอดให้ฉันลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ” พราวฟ้าเสนอ แต่ลูซกับเลิกคิ้วมองเธอ
“ฉันไม่อยากโดนยัยลิซแหกอกที่ส่งเพื่อนไม่ถึงบ้าน”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ฉันจะอธิบายให้ลิซฟังเอง” เกิดความเงียบขึ้นหลังจากที่พราวฟ้าพูดจบ ลูซไม่พูดอะไรอีกและไม่มีท่าทีว่าจะจอดรถด้วย มันทำให้พราวฟ้าไม่รู้จะทำยังไง
“ถึงพอดี ฉันจะกลับไม่เกินเที่ยงคืน” ลูซเปิดประตูลงจากรถโดยที่พราวฟ้าได้แต่อ้าปากค้างมองเขา ส่วนสถานที่ข้างหน้าคือผับขนาดใหญ่
พราวฟ้าถอนหายใจออกมาหนักๆ ชีวิตที่คิดว่าจะสงบสุขของเธอคงไม่สงบอีกต่อไปแล้วสินะ อีกอย่างการมาสถานที่แบบนี้ทำให้เธออดคิดถึงไคล์ไม่ได้ เธอไม่อยากมาเลยสักนิด
ก๊อกๆ เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นทำให้พราวฟ้าหันไปมอง
ลูซกระดิกนิ้วเรียกให้เธอลง พราวฟ้าจึงจำยอมเปิดประตูรถลงไป เธอควรบอกเขาว่าจะกลับเอง
“ฉันกลับเลยนะคะ” พอลงจากรถเธอก็บอกเขาทันที
“บอกแล้วไงว่าจะกลับไม่เกินเที่ยงคืน” แต่มีหรือที่คนเอาแต่ใจจะฟัง ทำไมชีวิตของเธอถึงพบเจอแต่คนเอาแต่ใจด้วยนะ มีหลายอย่างที่ลูซคล้ายไคล์ พูดน้อย อยากทำอะไรก็ทำ เธอรับรู้ได้หลังจากที่เจอเขาเพียงไม่กี่ชั่วโมง
“แต่..”
“ไม่มีคำว่าแต่ เร็วก่อนที่ฉันจะเสียเงิน” ลูซไม่รอให้หญิงสาวพูดอะไรอีก เขาถือวิสาสะคว้าข้อมือของเธอแล้วดึงเธอเข้าไปข้างในด้วยกัน พราวฟ้าตกใจกับการกระทำของเขา เธอไม่ได้ตั้งตัวเลยสักนิด ทำให้เขาลากเธอเข้ามาได้ง่ายๆ
“ว้าว มาแล้วโวย แถมยังมีสาวสวยมาด้วย ที่ช้านี่เพราะแบบนี้เหรอวะ” เสียงแซวดังขึ้นทันทีที่ทั้งสองเข้ามาถึงโต๊ะเจ้าภาพ
“ไม่ใช่อย่างที่นายคิด” ลูซแก้ตัว ดึงพราวฟ้านั่งลงข้างๆ โดยไม่พูดอะไร พราวฟ้าไม่กล้าจะสบตากับใครด้วยซ้ำได้แต่มองผ่านๆ เพื่อนส่วนมากของลูซเป็นหนุ่มฝรั่ง อาจจะมีลูกครึ่งเหมือนกับเขาบ้างบางคน สายตาแต่ล่ะคนที่มองเธอทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว
ผู้ชายแถบยุโรปมองผู้หญิงเหมือนอาหารไม่มีผิด
“ไม่คิดจะแนะนำเลยรึไง” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น คนนี้เหมือนกับลูซที่หน้าออกแนวลูกครึ่ง
“ไม่จำเป็น” ลูซพูดเสียงเรียบ ทำให้พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรง เธอมาทำอะไรที่นี่นะ
“ไม่เป็นไร ฉันแนะนำตัวเองก็ได้ ผมเอวานครับคนสวย” เอวานยืนมือออกมาทักทายหญิงสาว ซึ่งทำให้พราวฟ้ามองมันแล้วมองหน้าลูซ ไม่รู้ทำไมเธอถึงมองหน้าเขา แต่เขาไม่แม้แต่จะหันมามอง พราวฟ้าเลยไม่อยากเสียมารยาทยื่นมือไปจับทักทาย
“เอ๊ยๆ แนะนำตัวคนเดียวได้ยังไง ผมทิมมี่หรือเรียกทิมก็ได้ครับคนสวย”
หลังจากนั้นก็มีผู้ชายมากมายเข้ามาแนะนำตัวกับหญิงสาวซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนกับลูซทุกคน พราวฟ้าไม่รู้จะทำตัวยังไงเธอก็ได้แต่ทักทายทุกคนตามมารยาท บางคนถึงกับยกมือเธอไปสัมผัสกับริมฝีปาก เธอเองถึงกับสะดุ้งตกใจแต่ก็ไม่ถึงขนาดชักมือออก เพราะเข้าใจมันคือวัฒนธรรมของที่นี่
ส่วนคนที่พาเธอมาน่ะเหรอ นั่งจิบเหล้าอยู่ข้างๆ โดยไม่ช่วยอะไรสักนิด
“พอแล้ว กลับไปนั่งที่พวกนายได้แล้ว” ลูซพูดเสียงเรียบเมื่อพวกเพื่อนๆ ยังวอแวหญิงสาวไม่เลิก ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจเธอ แต่เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงที่เอาชนะใจน้องสาวเขาได้จะเป็นคนยังไง และเขาก็ได้เห็นว่าเธอไม่เหมือนกับคนอื่น ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงไทยที่ไม่หวือหวาหรือชอบเที่ยว ดูจากที่เธอนั่งนิ่งๆ ให้พวกเพื่อนๆ เขาเล่นหูเล่นตาด้วย แต่เธอก็เฉยๆ ไม่เล่นด้วยเพียงแค่ทักทายตามมารยาทเท่านั้น
ถือว่าน้องเขาตาถึง
“หวง” เอวานถามยิ้มๆ
“ไม่ใช่” ลูซตอบกลับทันที หวง อย่างนั้นเหรอ เขาจะหวงคนที่เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงได้ยังไง
“โอเค วันนี้นายโชคดีที่ไม่ได้มาเป็นคนสุดท้าย”
“แล้วใครยังไม่มา”
“โน่นไงมาแล้ว” ทุกคนในโต๊ะให้ไปมองคนที่มาเป็นคนสุดท้าย
พราวฟ้าเองก็อดไม่ได้ที่จะมองด้วย เธอตาโตเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นชัดๆ
ไคล์
ไม่ใช่สิ คิง เขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับลูซงั้นเหรอ ทำไมโลกมันกลมแบบนี้นะ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
