ปล้นสวรรค์ 59 ให้ความช่วยเหลือ

SPH : บทที่ 59 ให้ความช่วยเหลือ

เย่หยู รีบวิ่งออกจากประตูห้องเรียน หัวใจของเขาเริ่มวิตกกังวล แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมชุยอิงถึงโทรมา ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธออย่างแน่นอน

“เหยาเจินเทียน!”

เย่หยู ตะโกนขณะที่เขาวิ่งออกไปข้างนอก

“นายท่าน!”เหยาเจินเทียน พร้อมรับคำสั่งตลอดเวลา! “เสียงหุ่นยนต์ถูกส่งไปที่หู ของเย่หยูผ่านทางกระดูกในหู

“ตรวจสอบตำแหน่งของสัญญาณที่ส่งมาจากโทรศัพท์เบอร์นี้!”

เย่หยู รีบวิ่งออกจากประตูห้องเรียน หัวใจของเขาเริ่มวิตกกังวล แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมชุยอิงถึงโทรมา ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธออย่างแน่นอน

หลี่เสวี่ยซูลงจากรถ แต่ก่อนที่เขาจะตอบสนอง เย่หยูก็เข้ามาในรถแล้ว

เย่หยูเรียนรู้วิธีขับรถจากคนขับในแว่นตาโคนัน หลังจากดูไปซักพัก เย่หยูก็เข้าใจทักษะการขับขี่อย่างคร่าวๆ

ตูม!

เย่หยู เหยียบคันเร่งรถคำรามแล้วก็กระโจนออกมาทันที!

“เฮ้อ!” “เฮ้อ!” หลี่เสวี่ยซู มองไปที่รถคันสุดที่รักของเขา ในระยะไกลๆ และร้องออกมาอย่างรวดเร็วว่า “ระวังตัวด้วย!” “อย่าเร็วเกินไปนัก!”

เย่หยูไม่สนใจสัญญาณไฟจราจร จากการคำนวณขั้นสุดยอดของเขา เขาขับรถด้วความเร็วกว่า130 กม. เร่งไปรอบเมือง

เมื่อเขาขับผ่านสี่แยก แม้แต่ตำรวจจราจรที่ดูแลการจราจรก็สับสน แน่นอนว่ามันเร็วเกินไป มันแทบจะเหาะ!

“เฮ้!” สำนักงานใหญ่? มีรถกำลังขับฝ่าฝืนกฎจราจร! หมายเลขทะเบียน? มันเร็วเกินไป ฉันตามไม่ทัน! ตำรวจจราจรได้สติและรีบไปรายงานตัวที่สำนักงานใหญ่

เย่หยู ไม่ปล่อยคันเร่ง และไม่สนใจรถตำรวจขณะไล่ล่าเขา เขาขับรถไปยังจุดหมายด้วยความเร็วเต็มที่

รับสารภาพมา!

สามารถได้ยินเสียงกรีดร้องเสียงดังทะลุแก้วหูจากนอกโรงงานร้าง เย่หยูผลักประตูและลงจากรถ เมื่อมองดูโรงงานที่ทรุดโทรมเบื้องหน้า เขาก็ยืนยันในใจว่า ‘ที่นี่สินะ!’

เมื่อผลักประตูเหล็กที่มีสนิมออกมา เย่หยูก็รู้ว่าชุยอิงกำลังมีปัญหา เขารู้สึกได้ว่ามีปืนอย่างน้อยสิบกระบอกชี้ไปที่เขา

ในส่วนลึกของโรงงานเป็นอาคารสามชั้น หน้าต่างชั้นสามที่ว่างเปล่านั้นหายไปนานแล้ว แต่ทิ้งร่องรอยความมืดไว้หลายจุด

ในห้องที่ว่างเปล่า คนสองคนถูกผูกติดกับเก้าอี้หนึ่งคือชุยอิง อีกคนหนึ่งคือ ลู่ซิงซิน!

รอบตัวของชุยอิงและ ลู่ซิง ถูกมัดด้วยเทปกาว พวกเขาส่งเสียงครวญครางเบา ๆ

นอกจากนั้น ทั้งสองยังมีชายร่างสูงและแข็งแรง ยืนสวมเสื้อผ้าอำพราง

ชายร่างใหญ่ สวมชุดลายพราง และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ผิวหนังรอบ ๆ ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลเป็นมากมาย

ในขณะนี้ เขากำลังใช้อุปกรณ์สื่อสารของเขา เพื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ภายนอก

“ภูติหมาป่า!” เกิดอะไรขึ้นข้างนอก? มีใครติดตามเรามาบ้างไหม? เสียงคร่าวๆ ของชายร่างใหญ่ เป็นเสียงชายที่ออกมาจากโทรศัพท์ของชุยอิงก่อนหน้านี้

“ดูเหมือนว่า จะเป็นนักเรียนมัธยมปลาย กำลังขับรถเข้ามา เขาดูดีมาก!”

“นักเรียนมัธยมปลาย?” ชายร่างใหญ่ งงงวยในตอนแรก แต่ไม่นานหลังจากนั้นเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฆ่าเขาซะ!”

เมื่อได้ยินเสียงที่มาจากผู้สื่อสาร ชุยอิง ผู้ซึ่งถูกมัดติดอยู่ต้องดิ้นรนอย่างรุนแรง เธอจ้องมองที่โทรศัพท์มือถือที่ถูกทำลายบนพื้นดินและเริ่มร่ำไห้

ชุยอิงถูกไล่ล่าและถูกจับตัวไปพร้อมกับ ลู่ซิง ถูกไล่ตามมาจนถึงโรงงานร้างแห่งนี้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คาดคิดว่าชายร่างใหญ่ คนนี้ในชุดลายพรางมีฝีมือมาก จนเธอไม่สามารถเอาชนะได้ ดังนั้นเธอจึงใช้โทรศัพท์เพื่อขอความช่วยเหลืออย่างรีบเร่ง

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขากดหมายเลขนั้น ชายร่างใหญ่คว้าโทรศัพท์แล้วบดขยี้มัน

ตอนนี้ชุยอิง รู้ตัวว่าเธอได้เรียกให้เย่หยู นักเรียนมัธยมปลายที่หล่อเหลาที่ เธอเคยพบกันสองครั้งเท่านั้นมา

“ฉันขอโทษด้วยเย่หยู เป็นพี่ ที่นำเรื่องอันตรายมาสู่นาย!”

เธอปิดตาของเธอ ด้วยความสิ้นหวัง ชุยอิง สาปแช่งตัวเองอย่างเงียบ ๆ ในหัวใจของเธอ เธอไม่เพียง แต่ช่วยชีวิตใครไม่ได้ แต่ยังลากเย่หยูลงคลองไปด้วย

ชายผู้แข็งแกร่งที่มัด ชุยอิงและ ลู่ซิง ไว้  วางโทรศัพท์ของเขา และยืนข้างหน้าต่าง มองไปที่ทางเข้าโรงงานที่ถูกทิ้งร้าง

แต๊กๆๆๆ!

หมาป่าหิมะ ปล่อยเสียงคร่ำครวญว่า “ฉันหวังเช่นนั้น เมื่อครั้งสุดท้ายที่เราบุกไปสามครั้ง เพราะเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ถูกเราลักพาตัวไป เวลานี้ฉันไม่ต้องการให้ปัญหาใด ๆ เกิดขึ้น! “

หมาป่าหิมะ ฉายาของทหารรับจ้างระหว่างประเทศชั้นนำ ระดับหัวหน้ากลุ่ม

หมาป่า เป็นองค์กรทหารรับจ้างที่ เดินทางไปทั่วประเทศ เพื่อทำภารกิจการว่าจ้างงานให้สำเร็จ และเหตุผลที่พวกเขามาประเทศจีนในครั้งนี้ เป็นเพราะการจ้างงานของ หลางเซี่ย

และครั้งสุดท้ายที่พวกเขาลักพาตัวคนมา  นั่นเป็นเพราะพวกภูติหมาป่า

ดวงตาของหลางเซี่ย ดูมืดมน หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหันเหความสนใจ “ไม่ต้องห่วง คราวนี้มันจะรวดเร็ว เมื่อหมดเวลา ฉันจะสละเลือดเพื่อนของผู้หญิงคนนี้ และหากไม่ได้เม็ดยาก็ไม่เป็นไร! “

กระสุนอีกนัดพุ่งออกมาจาก ปลายกระบอกปืน  คราวนี้เล็งไปที่หัวใจของเย่หยู

เย่หยูกระโดดหลบไปด้านข้าง หลบกระสุนอีกนัด

“อะไรกัน!”

การแสดงออกของภูติหมาป่าเปลี่ยนไป เขาเคยเห็นเพียงแค่คนหลบหลีก หอกมาก่อน บุคคลนี้ต้องเป็นผู้ฝึกศิลปะศิลปะการต่อสู้ระดับสูง!

หลังจากหลบกระสุนสองนัด เย่หยู ยืนที่จุดนั้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจนว่า “ออกมา อย่าซ่อนอีกต่อไป ฉันเจอแกแล้ว!”

ด้านบนของแว่นตาโคนันของเย่หยู มีมือปืนซ่อนอยู่หลายสิบคนในโรงงานที่อยู่ห่างออกไป อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมดถูกค้นพบโดยฟังก์ชั่น สแกนอุณหภูมิความร้อนของแว่นตาโคนัน

“ อย่าเชื่อเขา! เขาแค่พูดลอยๆ!” เขาไม่เชื่อว่าเย่หยู จะสามารถค้นพบพวกเขาได้

“ฮิฮิ!” ภูติหมาป่า! เมื่อวานนี้ คุณทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า? ที่จริงยิงออกไปสองนัด แต่กลับมามือเปล่า! “

“ พี่ใหญ่ ภูมิหมาป่า รู้สึกผ่อนคลายจริงๆ ไม่คิดว่าเราควรหยอกล้อนักเรียนมัธยมปลายอีกหน่อยเหรอ

“ภูติหมาป่า!” หยุดเล่น! หัวหน้าหมาป่า กล่าวว่าภารกิจนี้มีความสำคัญมาก! “

เมื่อฟังเพื่อนร่วมงานของเขา ในอุปกรณ์สื่อสาร ภูติหมาป่าปีศาจ รู้สึกเกลียดชังในหัวใจ เดิมพันด้วยชีวิต!

“สนใจหน่อย!” นักเรียนมัธยมคนนี้อาจไม่ธรรมดา หมาป่าปีศาจ ตะโกนใส่อุปกรณ์สื่อสารตามการเคลื่อนไหวของเย่หยู

เมื่อได้ยินคำพูดของภูติหมาป่า ปากของเหล่ามือปืนก็บิดเบี้ยว นักเรียนมัธยมปลาย เผชิญหน้ากับปืนมากกว่าสิบกระบอก เขาจะพลิกคว่ำสวรรค์ได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบสนองจากที่ไกลๆ เย่หยูไม่ได้มีเวลาว่างที่จะวนเวียนอยู่รอบ ๆ พวกเขาอีกต่อไป

เย่หยูเหยียดมือของเขาชี้ไปที่ส่วนต่าง ๆ ของโรงงานเบา ๆ “มีคนอยู่ที่นี่ มีคนอยู่ที่นี่ และมีคนอยู่ที่นี่ด้วย … “

เย่หยูชี้ตำแหน่งของพลปืนของภูติหมาป่าทั้งหมด

“อะไรนะ?!”

พลปืนดูหมิ่นเย่หยู แต่เดิมนั้นต่างตกตะลึง เด็กคนนี้รู้จริง ๆ ว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน!

ภูติหมาป่าที่ซ่อนอยู่นั้น เป็นคนแรกที่เดินออกมา พร้อมมีปืนอยู่ในมือของเขา จ้องมองอย่างเยือกเย็น

พลทหารที่ซ่อนอยู่อีกคน ก็ยืนขึ้นเหมือนกัน ใบหน้าทาสีอำพรางของพวกเขา ทั้งหมดเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เย่หยูมองไปที่พวกเขา จากนั้นก็กวาดสายตาของเขาไปประจัญบานกับคนอื่นๆที่อยู่ห่างไกล ยังมีมือปืนซ่อนตัวอยู่ที่นั่น
ซึ่งไม่ได้เดินออกมาออกมา ดูจากท่าทางของเขา เขาคงจะเป็นมือปืน