ปล้นสวรรค์ 54 ความพ่ายแพ้ของฉินอูฟ่า

SPH : บทที่ 54 ความพ่ายแพ้ของฉินอูฟ่า
ไดอาน่าลังเลที่จะใช้อุปกรณ์บนโต๊ะอาหาร และไม่กล้าเคลื่อนไหวอยู่นาน จานข้าวผัดไข่ก็เหมือนงานศิลปะชิ้นหนึ่งของเธอ เธอทนไม่ได้ที่จะทำลายมัน
เมื่อเห็นว่าไดอาน่าเริ่มลังเล เย่หยูก็นึกสนุก เขาส่ายหัวและมอบชามเล็ก ๆ ให้เธอ
“เย่หยู อาหารของคุณดูดีมาก ฉันทนไม่ได้ที่จะกินมันลงไป” หัวใจของไดอาน่าปวดร้าว ไปกับข้าวผัดไข่ที่ถูกทำลาย ในฐานะเจ้าหญิงแห่งประเทศ
เธอไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้
“กินข้าวเถอะ ทำมาเพื่อกิน”

ภายใต้การเรียกร้องของเย่หยู ไดอาน่าจึงเคี้ยวข้าวผัดไข่อย่างระมัดระวัง
ตูม!
กลิ่นหอมที่ทำให้มึนเมา ยิ่งพวยพุ่งออกมาจากปากของไดอาน่า ความอร่อยสุดขีด ทำให้ไดอาน่ารู้สึกราวกับว่าเธอได้ปีนขึ้นไปบนท้องฟ้า และท่องไปทั่วทะเลแห่งความอร่อย
หลังจากนั้นไม่นาน ไดอาน่าก็หายจากอาการช็อค และมองเย่วด้วยสายตาที่ซับซ้อน “ในที่สุด ฉันก็รู้ว่า ทำไมคุณพูดว่าอาหารมื้อก่อนหน้ายากที่จะกลืน
คุณจะกินอะไรได้อีกหลังจากกินอาหารอันโอชะนี้? “

ฉินอูฟ่าเริ่มตื่นตระหนก ใบหน้าเริ่มไร้สีเลือด “มันไม่อร่อยขนาดนั้น คุณโกหก คุณเป็นเพื่อนของเขา!”
ใบหน้าของผู้จัดการร้านอาหาร ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว หรือเย่หยูจะชนะ?!
“ทุกคนอย่าหลงกลผู้หญิงต่างชาติคนนี้ พวกเขาอยู่ในกลุ่มเดียวกัน” มาดูกันว่าใครสามารถปรุงอาหารได้ดี! “
ผู้คนรอบข้าง ก็เริ่มลิ้มรสจานหนึ่ง โดยคนหนึ่งอยากรู้อยากเห็น เกี่ยวกับท่าทางการแสดงออกที่หลงเสน่ห์บนใบหน้าของไดอาน่า
หืม!

หลังจากกินข้าวผัดไข่เต็มปาก ทุกคนก็หลับตา การแสดงออกของพวกเขาสนุกสนานอย่างมาก ราวกับว่าพวกเขาได้พบกับสิ่งที่มีความสุข
และมีความสุขที่สุดในชีวิต
หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็ลืมตาในที่สุด พวกเขามองหน้ากัน เหมือนหมาป่าที่หิวโหย และเริ่มฉวยข้าวผัดไข่อย่างบ้าคลั่งจากจาน
ปัง! หมุบหมับๆ * * * *
ทุกคนบ้าไปแล้ว เมื่อพวกเขาต่อสู้กันเพื่อแย่งข้าวผัด
“ไอ้บ้า!” เหลือให้ฉันบ้างสิ “
“ไปให้พ้น! คุณเหยียบเท้าฉัน!”
“อ้าก!” ไอ้นั่นกัดมือฉัน ปล่อยๆ “
“วางจานลงเดี๋ยวนี้!”

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ฝูงชนก็แยกย้ายกันไป ปล่อยให้จานหมุนอยู่บนโต๊ะเปล่า
เย่หยูมองไปที่ลูกค้าที่เหมือนหมาป่าผู้หิวโหย ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “อย่ารีบเกินไป บอกผู้ชนะได้แล้ว”
ทุกคนจ้องมองเย่หยู ด้วยตาที่เร่าร้อนและพูดอย่างสุภาพว่า “เฮเฮ น้องชายตัวเล็ก คุณชนะแน่นอน!” “แน่นอน.”
“ถูกต้อง ฉันกินข้าวผัดไข่ทองคำเต็มปากเต็มคำ แล้วฉัน ผู้เฒ่าเฉิง ในโลกนี้ไม่มีอะไรเสียดายแล้ว”
“ข้าวผัดไข่ทองชนะ!” นี่เป็นจานที่อร่อยที่สุดในโลกแน่นอน! “
“น้องชายคนเล็กชนะ!”

ทุกคน มีมติเป็นเอกฉันท์ ที่น่าประหลาดใจ พวกเขาทั้งหมดโหวตให้ข้าวผัดไข่ทองของเย่หยู
ฉินอูฟ่า เหลือบมองไปที่ผู้จัดการร้านอาหารและพ่อครัวที่อยู่ด้านข้าง เขาไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากผู้จัดการได้อีกต่อไป พวกเขายังคงไม่ได้สติจากอาหารที่เอร็ดอร่อย
เมื่อมองไปที่จานเปล่าอีกครั้ง ฉินอูฟ่าก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ มันช่างเป็นเรื่องที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนี้ ไม่เหลือแม้แต่อะไรให้ฉันเลย ! ฉันยังไม่ได้กิน!
“ฉันไม่เชื่อหรอก! ฉันไม่เชื่อว่าคุณสามารถทำอาหารอร่อย ๆ แบบนี้ได้!” ร่องรอยแห่งความบ้าคลั่งพุ่งผ่านสายตาของฉินอูฟ่า
ถ้าเขาจะแพ้ในครั้งนี้มันจะเป็นครั้งที่สองที่เขาแพ้เย่หยู แน่นอนเขาจะไม่ยอมให้มัน!

เย่หยู ยักคิ้วของเขาและพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?” คุณต้องการให้ฉันทำสำเนาของสัญญาให้คุณอีกหรือไม่? “
ภายใต้สายตาที่จ้องมองของฝูงชน ฉินอูฟ่าก็กัดฟัน เมื่อเขาตอบด้วยท่าทางดุร้ายบนใบหน้าของเขาว่า “ไม่จำเป็นต้องทำ!”
หลังจากลังเลครู่หนึ่งฉินอูฟ่าก็หยิบ จานเปล่าขึ้นมา
ทุกคนรอบตัวเขาสับสน “เขากำลังทำอะไรอยู่ ไม่มีอาหารบนจานอีกแล้ว”
“ใครจะไปรู้? บางทีเขาอาจจะอายจนกลายเป็นโกรธ ปนความเขินอาย”
“ เขาพยายามพลิกโต๊ะ เขาเสียใจเกินไปเหรอ?”

ภายใต้การจ้องมองที่เหยียดหยามของฝูงชน ฉินอู่ฟ่า นำจานของเขาเข้ามาใกล้กับตัวเอง และยื่นลิ้นออกมา
แพร่บ!
เขาเลียไปหนึ่งคำ!
ปัง!
จานในมือของฉินอูฟ่า ตกลงบนพื้นและแตกเป็นเสี่ยง ๆ
ฉินอูฟ่าเงยหน้าขึ้น แต่ไม่ได้ยกศีรษะ
“มันมีกลิ่นที่ดีมาก!”

ประโยคเดียวของ ‘มีกลิ่นที่หอมมาก’ เปิดเผยความคิดที่แท้จริงในหัวใจของฉินอูฟ่า
ลดศรีษะของเขา และเช็ดน้ำตาในดวงตาของเขา ใบหน้าของฉินอูฟ่า หันหน้าไปทางเย่หยู ในขณะที่เขาพูดว่า “ฉันแพ้แล้ว เย่หยู
ฉันไม่เคยคิดว่าข้าวผัดไข่ของคุณ จะทำให้ฉันไม่สามารถโกหกได้”
เย่หยูยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันบอกคุณแล้ว โต๊ะนี้คุณกำลังจะไปอบไอน้ำหรือน้ำซุป?”
ฉินอูฟ่า ก้มหัวของเขา และมองไปที่โต๊ะกลม เขากลืนน้ำลายในขณะที่เขาพูด ด้วยสีหน้าน่าเกลียดอย่างยิ่ง “นำโต๊ะมาที่บ้านของฉัน!”
ฉินอูฟ่าไม่กล้ามองเย่หยูอีกเลย ศรีษะของเขาลดลง ขณะที่เขาเดินออกไปอย่างหดหู่
เย่หยูกวาดสายตาไปที่ผู้จัดการ ซึ่งยังคงจมอยู่รสชาดในอาหาร
“เฮ้อ!” ตื่นได้แล้ว! “

เมื่อได้ยินเสียงโห่ร้องของเย่หยู ผู้จัดการก็กลับมาสู่โลกแห่งความจริง เขาลังเลที่จะดูจานที่แตกบนพื้น และในที่สุดผู้จัดการก็จำคำพูดที่เขาพูดก่อนหน้านี้
“น้องชาย ฉันสายตาสั้นเกินไป ในสายตาของคุณอาหารของเรายากที่จะกลืน!” มื้อนี้ฟรี! “ไม่ใช่แค่มื้อนี้ มื้อต่อไป มื้อต่อๆไป
จากนี้ไปการมาเยี่ยมที่ร้านทั้งหมดของคุณฟรี!”
ในทางตรงกันข้ามเย่หยู ก็เงยหน้าขึ้นมองผู้จัดการ ตามที่คาดหวังจากผู้จัดการของร้านอาหารชั้นเลิศ การรู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงเป็นข้อได้เปรียบที่สุด

หากเขาให้เย่หยู ไม่เสียค่าใช้จ่ายในการกินอาหารในอนาคต มันเทียบเท่ากับการโปรโมตร้านอาหารของเขาเอง ทำไมเขาถึงไม่ทำล่ะ?
เย่หยูพยักหน้ายอมรับคำขอโทษของผู้จัดการร้าน
เย่หยู หันหน้าของเขาไปดูไดอาน่า เย่หยู ยิ้มแล้วพูดว่า “วันนี้ ผมถือได้ว่า ได้ดูแลคุณอย่างละเอียดรอบคอบ ไปกันเถอะ”
ไดอาน่า ยิ้มจนกระทั่งดวงตาเธอโค้ง“ เย่หยู คุณทำให้ฉันประหลาดใจอย่างมาก” เมื่อคุณไปที่เมืองหิมะ ฉันจะให้ความบันเทิงแก่คุณอย่างแน่นอน!

เมื่อเย่หยูและไดอาน่าออกจากห้องอาหาร หัวหน้าพ่อครัว ตะโกนขึ้นทำให้ทั้งสองหยุดในทันที
“เดี๋ยวก่อน! น้องชายตัวน้อย อย่าไป!”
เย่หันกลับมาและยกคิ้วของเขาขึ้นมาว่า “ยังไงคุณยังไม่มั่นใจ?”
หัวหน้าพ่อครัวถอนหายใจ ฉันชื่นชมคุณจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ฉันบอกว่า ถ้าคุณชนะฉันจะกลายเป็นพ่อครัวส่วนตัวของคุณ ไม่ต้องกังวลฉันไม่ต้องการเงิน! “
ลูกค้าที่อยู่รอบ ๆ ซึ่งเฝ้าดูทั้งหมดมองไปที่ หัวหน้าพ่อครัวด้วยการดูถูกเหยียดหยามว่า “ว้าว ชายผู้นี้เป็นคนทรยศ เขาแค่อยากกินอาหารอร่อยใช่ไหม?
เขาใช้วิธีการแบบนี้จริง ๆ !

“ อ่าา ฉันไม่สามารถตำหนิเขาได้เลย หลังจากทานอาหารอันโอชะประเภทนี้แล้ว
“โอ้พระเจ้า!” ฉันจะทำอย่างไรในอนาคต พี่ชายคุณกำลังจะเปิดร้านอาหารหรือไม่? ฉันจะไปอุดหนุนคุณทุกวันในอนาคตเลย! “
“ถูกต้อง น้องชาย ฉันไม่ขาดเงิน ตราบใดที่คุณทำอาหารให้ฉัน ฉันจะให้เงินเดือนสิบล้านต่อปี!”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เย่หยู ส่ายหัวไปที่หัวหน้าพ่อครัว “ผมไม่ต้องการให้คุณเป็นพ่อครัวส่วนตัวของผม และการทำอาหารของคุณก็ยังขาดความแข็งแกร่งไป”
เมื่อหัวหน้าพ่อครัวได้ยินสิ่งนี้เขาก็ไม่โกรธ เขากลับละอายใจและพูดว่า “ผมขอโทษ ผมเป็นแค่คนที่โชคดี”
เงยหน้าขึ้นมองเย่หยู หัวหน้าพ่อครัวดูเหมือนจะเห็นเทพเจ้าแห่งโลกการทำอาหาร ในขณะที่เขาพูดชื่นชม “ผมขอเรียนศิลปะการทำอาหารจากคุณได้ไหม?”
เย่หยู เหยียดมือออกเพื่อหยุดไม่ให้หัวหน้าพ่อครัวพูด “อย่าตามผมมา เป้าหมายของผมไม่ได้อยู่ที่นี่!”

เย่หยู ก็พาไดอานาออกไปจากห้องอาหาร
คนที่เหลือในร้านอาหาร มองไปที่กันและกัน ชื่นชมทัศนคติ ที่ควบคุมไม่ได้ของเย่หยู
แม้ว่าเขาจะทำสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถจินตนาการได้ แต่เขาก็ยังดูถูกเหยียดหยาม เพียงเพราะความทะเยอทะยานของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาจึงเป็นอิสระและปลดปล่อยอย่างแท้จริง!
ไดอาน่า ยืนอยู่ต่อหน้าเย่หยูกระพริบตาอย่างเย้ายวน “เย่หยู วันนี้ฉันมีความสุขมาก อย่าลืมมางานประมูลในอีกสามวันข้างหน้าล่ะ ในเวลานั้นฉันจะบอกคุณถึงตัวตนที่แท้จริงของฉัน”
เย่หยูยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า “ไม่ต้องกังวลผมจะไปแน่นอน”