ปล้นสวรรค์ 14 โกงข้อสอบ

SPH:บทที่ 14 โกงข้อสอบ
ในมุมเงียบตรงบันได เย่หยูหดแขนขวากลับมาและปิดแสงสีที่ออกมาจากแว่น
นี่มันเป็นแว่นจริงหรอ?
เย่หยูมองของที่อยู่ในมือเขา
มันเป็นกระจกเรียบๆพร้อมด้วยกรอบแว่นบางๆ มันดูประณีตและดูดีมาก
แม้ว่าแว่นตาคู่นี้จะดูดีมาก แต่เย่หยูก็รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย​ เขาคงไม่ได้แว่นปกติ ใช่ไหม?
“ติ๊ด!”
ขอแสดงความยินดีกับโฮสที่ขโมยของสำเร็จ คุณได้รับ 50 พลังเต๋าเพิ่ม
เขาได้ยินเสียงจากระบบในความคิด ในใจของเย่หยูเต็มไปด้วยความคาดหวัง คะแนนเต๋า 50
คะแนน แว่นตาคู่นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ
“ระบบ แว่นตานี้คืออะไร?” เย่หยูถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น”
จากโลกโคนัน ยอดนักสืบ แว่นตาอันประณีตของด็อกเตอร์อากาสะเป็นการรวบรวมของ
เครื่องมือนำทาง แสงสีแดงที่มองได้ไกล กดเจาะระดับจุลภาค การแปลภาษา วีดิโอภาพถ่าย
เทคโนโลยีลึกลับของแว่นนี้ความสามารถสุดเจ๋งและก็ยังดูเจ๋งอีกต่างหาก! “
เย่หยูนิ่งตะลึง สุดยอด ด็อกเตอร์อากาสะของฉัน!
“คุณต้องการดึงวิญญาณของมันออกมาไหม?” เสียงของระบบดังขึ้น
เย่หยูกดปุ๋มดึงโดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย
“ติ๊ด!”
“คำขอสำเร็จ ขอแสดงความยินดีกับโฮสสำหรับการได้รับทักษะประจำตัว คือเป็นปรมาจารย์ด้านภาษา!”
รัศมีแสงสีกุหลาบออกมาจากแว่นแล้วเข้าไปในความคิดของเย่หยู
หลังจากนั้นสักพัก เย่หยูเปิดตาดู เขาเห็นแสงไฟกระพริบผ่าน
ปรมาจารย์ด้านภาษา: มีความชำนาญภาษาของทุกประเทศ
เรียกได้ว่าเป็นมนุษย์นักแปลเคลื่อนที่!
เย่หยูตะลึงงัน เป็นการเริ่มต้นที่เกรี้ยวกราดอะไรอย่างนี้!
การได้สวมแว่นอันใหม่นี้
เย่หยูกลับมายังห้องเรียนอย่างมีความสุข เขาอดไม่ได้ที่จะยอมรับว่า
แว่นตาที่มีเทคโนโลยีล้ำสมัยคู่นี้กลายเป็นแว่นตาคู่ใจของเขา
“เอ่อ? เย่หยูไปซื้อแว่นตานี้มาจากไหนหนะ มันดูเก๋มาก!”
ฮันเสวี่ยมองไปยังแว่นตาอันใหม่ของเย่หยูในขณะที่เธอถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“นี้มันเหมือนของอย่างหนึ่งของโคนัน​ ด็อกเตอร์อากาสะ นี่คือของขวัญจากเขา!” เย่หยูยื่นมือ
ออกไปดันกรอบแว่นที่อยู่บนจมูกของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม
แคร๊ง! แคร๊ง!
เสียงกระดิ่งตอนเย็นดังในห้องเรียน และอาจารย์อู่ซูชุน อาจารย์วิชาภาษาอังกฤษเดินกลับเข้ามา
ในห้องเรียน เขาวางกระดาษขอสอบลงบนโต๊ะเรียนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า
“คราวนี้ ผลสอบของพวกเราค่อนข้างดี โดยเฉพาะเย่หยู เขามีการพัฒนาอย่างเห็นได้ชัด ครั้งนี้เธอได้คะแนนสอบที่ยอดเยี่ยม! “
“ว้าว…”
“คะแนนยอดเยี่ยม?” เกรดของเย่หยูที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้มันกลับออกมาได้คะแนนดีหรอ?
“ไม่มีทาง นี้มันเป็นพัฒนาที่ยิ่งใหญ่จริงๆ”
“มันน่าจะมาจากการลอกคนอื่น รึเปล่านะ?”
เมื่อได้ยินว่าเย่หยูได้คะแนนสอบดี นักเรียนก็เริ่มพูดคุยกัน
บางคนอิจฉา แต่พวกเขาส่วนใหญ่ไม่เชื่อกัน!
อย่างไรก็ตาม ฮันเสวี่ยรู้ว่าเย่หยูไม่ได้โกงสักนิด แม้ว่าเธอจะรู้สึกประหลาดใจที่เย่หยูได้คะแนน
เต็ม แต่เธอก็ดีใจกับเขาด้วยความจริงใจ
“เย่หยู เธอไม่ได้โกหกฉันจริงๆ นี้มันเป็นคะแนนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ​ นายทำได้ยังไง?”
เมื่อได้ยินเสียงประหลาดใจของฮันเสวี่ย ปากเย่หยูกระตุก
ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าฉันทำได้ยังไง
ตอนนี้เขานึกหาคำตอบ ขอบคุณความสามมารถความจำในการคำนวณที่น่าประหลาดและทักษะเฉพาะตัวของเขา ปรมาจารย์ด้านภาษา เย่หยูรู้ว่าเขาไม่สามารถที่จะทำคะแนนออกมาได้ดีขนาดนี้ แววตาของเย่หยูเป็นประกาย
เขารู้ว่ามีบางคนวางแผนทำร้ายเขา อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเย่หยูก็ทำใจของเขาให้สบาย ด้วยความเชี่ยวชาญด้านภาษานี้ วิชาอังกฤษจึงกลายเป็นเหมือนของเด็กเล่น
การสมรู้ร่วมคิดครั้งนี้อาจจะล้มเหลว!
“เย่หยูโกง!”
เสียงตะโกนดังก้องห้องเรียน ทำให้การสนทนาของนักเรียนหยุดลง
นักเรียนรอบๆทั้งหมดหันไปมองที่มาของเสียง
นั้นก็คือ โอวหยางหยู! โอวอยางหยูยืนขึ้นช้าๆ
และจ้องกลับรอบๆเขา เขาพูดอย่างดูถูกอีกรอบว่า
“เย่หยูโกง! เขาไม่มีทางทำคะแนนออกมาได้ดีแน่!”
บรรยากาศเงียบสักพัก จากนั้นก็เหมือนระเบิดลง
“โกงหรอ?”
“เย่หยูจะกล้าโกงจริงหรอ? มันมีการลงโทษที่หนักอยู่นะ!”
“ฉันแค่สงสียว่าเขาทำคะแนนออกมาได้ดีได้ยังไง มันแสดงออกมาว่าเขาโกงไร้ยางอายสิ้นดี! “
“ใช่แล้ว เราควรลงโทษเขาหนักๆ เขาโกงจริงๆ”

คำพูดของโอวหยางหยูเหมือนก่อให้เกิดคลื่นระรอกใหญ่ นักเรียนทั้งหมดรอบๆก็เริ่มประณามเย่
หยู สายตาของเย่หยูเฉยเมยและไร้อารมณ์นิดหน่อย
แต่ฮันเสวี่ยเหมือนกำลังจะร้องไห้
“นายพูดไร้สาระ! เย่หยูไม่ได้โกง!”
ฮันเสวี่ยพยายามอธิบายนักเรียนที่กล่าวหาอย่างร้อนรน จากนั้นเธอก็มองไปยังโอวหยางหยูที่กำลัง
พึงพอใจและตะโกนด้วยคามโมโหว่า
“โอวหยางหยู เอาอะไรมาพูดว่าเย่หยูโกง!”
“โอ้ หลักฐานอะไรนะหรอ?”
โอหยางหยูจ้องไปยังเย่หยูและพูดอย่างเหยียดหยามว่า
“ก็ด้วยผลคะแนนที่ออกมาดียังไงละ!”
ปัง!ปัง!ปัง!
เมื่อเห็นห้องเรียนเละเป็นโจ๊ก อาจารย์วิชาอังกฤษอู่ซูชุนยืนอยู่ตรงโพเดียมแล้วตบโต๊ะ
“เงียบ!”
“เงียบได้แล้ว!”
นักเรียนี่กำลังถกเถียงกันอยู่หยุดมองไปที่เย่หยูซึ่งยังคงแสดงอาการเหมือนเดิม คือ มองด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
“โอวหยางหยู เธอมีหลักฐานอะไรว่าเย่หยูโกงข้อสอบ? “
“นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย”
อู่ซูชุนมองลึกไปยังโอวหยางหยูในขณะที่เขาพูดด้วยโทนเสียงต่ำ
“แน่นอน ผมมีหลักฐาน!” มุมปากของเขาหยักขึ้นอย่างเย้ยหยัน
“ตอนผมกำลังตอบข้อสุดท้าย ผมก็เห็นโพยของเย่หยู”
โอวหยางหยูหันหน้าไปมองเย่หยู ความจองหองและความพึงพอใจบนหน้าเขา มันเกือบจะ
ปกปิดไม่อยู่
“จากที่ผมเห็น เย่หยูตอบพลาดไปหลายข้อ เขาควรจะเลือกช้อยส์ Aจากคำถามข้อ 15 แต่เขากลับ
เลือกช้อยส์ B จากนั้น…”
หลังจากที่โอวหยางหยูพูดจบ นักเรียนรอบๆก็เงียบสักพักก่อนจะเริ่มกระซิบกัน
“โอวหยางหยูพูดถูก เย่หยูตอบข้อนี้ผิดจริงๆ!”
“ใช่ เย่หยูเขาทำผิด เขาจะเลือกช้อยส์ C จากข้อ 23!”
“ดูสิ นี่มันคำถามธรรมดาๆ เย่หยูยังทำผิดเลย!”
“เอ่อ? ทำไมฉันเลือกตอบเหมือนเย่หยูหละ” ภาษาอังกฤษของเพื่อนร่วมชั้นก็มีอยู่อย่างจำกัดเช่นกัน
เมื่อได้ยินการถกเถียงของนักเรียนรอบๆ
โอวหยางหยูมองไปยังเย่หยูอย่างจองหอง ราวกับว่าเขากลับมากลายเป็นผู้ชนะ
“เย่หยู มีอะไรจะพูดเพื่อตัวเองหน่อยไหม?”
“เห้อ เห้อ” เย่หยูยิ้มบางๆ พยักหน้าและพูดว่า
“ว้าว…”
เมื่อนักเรียนได้ยินสิ่งที่เย่หยูพูด ห้องเรียนก็เกิดความโกลาหลในขณะที่มองไปยังเย่หยูด้วยความ
เหยียดหหยาม
สีหน้าของฮันเสวี่ยเริ่มซีดเผือด เธอเบิกตาขึ้นในขณะที่พูดด้วยความกังวลว่า
“เดี๋ยว! โอวหยางหยู สิ่งที่เธอพูดว่าเย่หยูทำผิด แล้วเขาจะมีคะแนนดีได้ยังไง? มันจะต้องมีอะไร
ผิดพลาด เย่หยูไม่ใช่คนขี้โกง! “
หลังจากที่ฮันเสวี่ยพูดจบ เธอหายใจเร็วและแรงแล้วมองไปยังเพื่อนร่วมชั้นของเธอและอาจารย์วิชาอังกฤษอย่างคาดหวัง
“ใช่แล้ว หากเย่หยูโกงจริง เขาจะสามารถตอบคำถามถูกต้องแน่นอนได้อย่างไรหากเขาตอบ
ผิด…”
“เอ่อ เป็นไปได้ไหมว่าเย่หยูไม่ได้โกง? แล้วจะตัดสินปัญหานี้ยังไง?”
นักเรียนรอบๆมีปฏิกิริยาเช่นกัน และอู่ซูชุนก็ย่นคิ้ว ก้มลงมองกระดาษข้อสอบเย่หยู
เหมือนเห็นเพื่อนร่วมห้องและอาจารย์เปลี่ยนไป ฮันเสวี่ยก็รู้สึกดีขึ้นและพูดต่อว่า
“ฉันนั่งอยู่ข้างเย่หยู ฉันสามารถรับประกันได้ว่าเย่หยูไม่ได้โกง มันต้องเป็นการคำนวณที่ผิดพลาดแน่!”
สายตาเย่หยูกวาดไปมองที่โอวหยางหยูที่อยู่ตรงข้าม แล้วตาก็เปล่งประกาย ดูเหมือนบทเรียน
ครั้งล่าสุดยังไม่พอสินะ!
เมื่อโอวหยางหยูได้ยินฮันเสวี่ยพูดแบบนั้น ไม่เพียงแต่เขาที่รู้สึกผิดหวัง แต่กลับมีรอยยิ้มกว้างบน
ใบหน้าเขา เขาเชิดหน้าขึ้นราวกับว่ากำลังถือไข่มุกแห่งปัญญาอยู่ในมือ
“ค่อก ค่อก!”
โอวหยางหยูกระแอมคอของเขาให้โล่ง
“นี่คือความฉลาดของเย่หยู! คุณรู้รึเปล่า ว่าการโกงหนะไม่จำเป็นต้องโกงในระหว่างที่สอบ เพราะมันสามารถทำหลังจากที่สอบเสร็จได้ยังไงหละ!”
“อาจารย์อู่ คุณดูกระดาษข้อสอบของเย่หยูเรียบร้อยแล้วใช่ไหม? อาจารย์เจออะไรบ้างรึเปล่า?”
โอวหยางหยูยิ้มในขณะที่ถามอู่ซูชุนในขณะที่มองลงไปยังกระดาษของเย่หยูหลังจากนั้นสักพัก อู่ซูชุนก็เงยหน้าขึ้น มองไปยังเย่หยูด้วยสายตาที่สับสน
“เย่หยูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยในกระดาษข้อสอบ จริงๆเขาควรจะได้คะแนนเต็ม!”
หวา~
เมื่อได้ยินอู่ซูซุนพูดเช่นนั้น อาจารย์รู้สึกราวกลับหยดน้ำลงไปในน้ำมันร้อนๆ ซึ่งทำให้มันระเบิด
อย่างสมบูรณ์!
“อะไร…นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
“ใช่ ฉันก็ไม่เข้าใจอะไรเลย…”
นักเรียนหลายคนหมดปัญญาที่จะพูดว่าเย่หยูโกงหรือทำอะไรผิด
“อย่าบอกนะว่า เป็นไปได้ที่เย่หยูจะแอบเปลี่ยนข้อสอบหลับจากที่สอบเสร็จ!?”
มีนักเรียนบางคนตะโกนออกมาเสียงดัง
“ทุกคน ฟังฉัน! ” โอวหยางหยูโบกมือเพื่อหยุดการถกเถียงของพวกนักเรียนขณี่พูดเสียงดังว่า
“เย่หยูตอบคำถามผิด แต่ตอนนี้กระดาษข้อสอบมันออกมาคะแนนเต็มจริง ดังนั้นมีเพียงคำตอบเดียวแล้ว!”
โอวหยางหยูชี้นิ้วไปยังเย่หยูแล้วพูดว่า
“เย่หยูใช้ประโยชน์ตอนพักเรียนเพื่อแอบไปเปลี่ยนข้อสอบอย่างลับๆและดูคำตอบ!”
“เย่หยู!”
โอวหยางหยูหันหลังกลับไปมองเย่หยูด้วยสายตาที่ลุกโชนทันที ด้วยสายตาที่ดูไร้กังวลของเขา​และพูดว่า
“บอกพวกเรามา นายอยู่ที่ไหนช่วงพักเรียน? บอกฉันมา ทำไมพวกเราถึงไม่เห็นนายช่วงพักเบรค?”