เนื่องด้วยปัญหาด้านสุขภาพของผู้เขียนเองและตัวของผู้เขียนเองนั้นได้ไปออกหาแรงบันดาลใจใหม่ๆ ทำให้เกิดความล่าช้าของผลงาน ต้องขออภัยผู้อ่านทุกคนที่ติดตามด้วยครับ ตอนนี้สุขภาพของผู้เขียนดีขึ้นแล้วจะรีบลงตอนใหม่ๆ มาให้อ่านโดยเร็วครับ มีการเปลี่ยนแปลงแนวการเขียนและการบรรยายของผู้แต่งโดยที่จะเน้นไปที่ตัวของน้ำและความคิดของน้ำเป็นส่วนใหญ่ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ
#สรรพนามของน้ำในตอนนี้จะยังถูกเรียกว่า เขา อยู่ครับ แต่พอไปกลางๆตอนจะถูกเปลี่ยนไปใช้เธอแทนครับ
” นักศึกษามหาลัยเดียวกับเรานิ แล้วเมื่อกี้เขาเอาอะไรให้ดู “
” ร. .ร รูปของผมเอง “
” แล้วมันทำไมกัน ? ทำไมทำท่าทางแปลกๆแบบนั้นละ “
” เอาเป็นว่าวันนี้ผมขอกลับบ้านก่อนแล้วกัน โชคดีครับ “
” อะไร อะไร เกิดอะไรขึ้นมาอธิบายก่อนสิ “
นี้เราทำอะไรลงไปเราเป็นผู้ชายนะถึงตอนนี้จะไม่ใช่แต่อย่างน้อยก็เคยเป็น ทั้งๆที่ตัดสินใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครได้รู้ แล้วทำไมฉันถึงโดนคำยั่วยุของเธอหลอกจนพูดออกมาได้กันนะ พรุ่งนี้มันต้องเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นแน่ๆ เพราะการตัดสินใจโง่ๆของเรา เรานี้มัน–
น้ำเลือกที่จะวิ่งกลับบ้านในทันทีพร้อมกับบ่นตัวเองในใจ เขาคงต้องคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างกับตัวเองก่อนที่จะถึงในวันพรุ่งนี้ ในมุมของตึกที่น้ำวิ่งผ่านไปมีรถคันหนึ่งจอดรออยู่หลังจากที่น้ำวิ่งผ่านไป รถคันนั้นก็เริ่มขับออกจากซอกตึกและค่อยๆตามน้ำไปอย่างช้าๆ
ประตูของห้องได้ถูกเปิดออกหญิงสาวผมสีฟ้าครามได้เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ในตอนนี้เขาคิดแต่เพียงว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อไปดีหลังจากนี้ดี เขาในตอนนี้แทบจะสูญเสียทุกสิ่งไป ทั้งครอบครัว และความเป็นตัวเอง เข้าสูญเสียมันทั้งหมดภายในเวลาอันสั่น ไม่นานหลังจากที่นอนลงบนเตียงเขาก็ตัดสินใจลุกขึ้น และเดินไปยังโต๊ะอ่านหนังสือ เพื่อที่จะตัดสินเส้นทางชีวิตหลังจากนี้ของตัวเขาเอง
หญิงสาวนั่งเขียนอะไรในสมุดอยู่ได้พักใหญ่ๆ ก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นด้วยใบหน้าที่จริงจัง เขาหยิบเงินที่เหลือเพียงเล็กน้อย แล้วเดินตรงออกจากห้องไป หญิงสาวออกเดินทางด้วยรถโดยสารประจำทาง จุดหมายที่เขามุ่งตรงไปก็คือคอนโดหรูที่ตัวได้เขานั้นได้หนีออกมา เขาหยุดยืนที่ด้านหน้าคอนโดนั้นได้สักพัก ไม่นานเขาก็กลั่นใจแล้วเดินตรงเข้าไป เขาเดินตรงไปที่เคาเตอร์ที่มีพนักงานยืนคอยตอนรับอยู่ หญิงสาวยืนอยู่หน้าเคาเตอร์นั้นได้สักพัก จนพนักงานต้องถามเธอออกไป
” มีอะไรให้ช่วยไหมคะ ? “
” คือว่าผ– ฉันต้องการที่จะติดต่อคุณ นภาพร เจริญมนต์ น่ะคะ “
” สักครู่นะคะ ชื่อสินะคะ ได้ค่ะ คือว่าขอทราบชื่อได้ไหมคะ ? “
” ได้ค่ะ ดรัลพร ธารสาย ค่ะ “
” อนุญาติให้เข้าพบสินะคะ เข้าใจแล้วค่ะ ขึ้นลิฟต์ไปชั้น 9 ห้อง 902 ห้องทางด้านขวามือค่ะ “
” ขอบคุณมากนะคะ “
น้ำขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 9 ตามที่พนักงานบอก น้ำกำลังกังวลว่าสิ่งที่เธอจะทำหลังจากนี้ไปสิ่งที่ถูกต้องแล้วรึเปล่า ในขณะที่น้ำกังวลอยู่นั้นตัวเธอก็เดินมาหยุดหน้าห้องของหญิงสาวที่เป็นคนซื้อตัวของเธอมา แต่ไม่ทันที่เธอจะได้เปิดประตู ประตูนั้นก็เปิดออกพร้อมกับ หญิงสาวผมสีทองที่กำลังยืนยิ้มรอการมาถึงตัวของเธออยู่
” มีอะไรงั้นหรอคะ ถึงขั้นที่มาฉันถึงที่เลย “
” คือว่านะคะ คุณท้องฟ้า ฉันมีเรื่องอยากจะขอให้คุณช่วย “
” มันจะไม่ดีถ้ามาพูดข้างนอกแบบนี้ เอาเป็นว่าเข้ามาก่อน “
” เข้าใจแล้วค่ะ “
น้ำได้เดินเข้าไปในห้องที่เมื่อวานตัวของเธอได้มีอะไรกันกับหญิงสาวตรงหน้า เธอเดินตามสาวตรงหน้าไปยังโต๊ะรับแขก น้ำนั่งตัวเกรงเพราะความกังวลและความรู้สึกแย่ๆที่เกิดขึ้นเพราะเธอเจอเรื่องร้ายๆหลายอย่างที่ห้องนี้ ไม่นานหญิงสาวผมสีทองก็กลับมาพร้อมกับน้ำชาสำหรับตัวเอง ทีแรกน้ำคิดว่า สาวตรงหน้าจะชามาให้เธอ แต่จริงๆก็แค่นำมาดื่มเอง
” อยากจะขอยืมเงินค่ะ “
” ยืมเงินหรอคะ ? “
” ไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าเทอมค่ะ “
” เอายังงี้ก็แล้วกัน เธอจะต้องมาเป็นเมดของฉัน ไม่ต้องห่วงฉันมีเงินเดือนให้อย่างงามเลยค่ะ สนใจรึเปล่า “
” ถ้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแปลกๆกับฉันก็ตกลงค่ะ “
” ก็ดี งั้นเริ่มงานวันนี้เลย เดี๋ยวฉันจะให้คนขนของเธอมาให้ ส่วนห้องของเธอคือห้องข้างๆห้องฉัน “
” พรุ่งนี้ได้— “
” จะไม่เอาเงินแล้วใช่ไหมคะ “
” ชิ! เริ่มวันนี้ก็ได้ค่ะ “
” อย่าเดาะลิ้นคะ แล้วเป็นไงมาไงถึงแต่งชุดผู้หญิงมากันคะ หรือคิดว่าถ้าแต่งตัวเป็นผู้หญิงแล้วจะยืมเงินฉันง่ายขึ้นคะ “
” เปล่าค่ะ ก็แค่คิดว่าไหนๆก็เป็นแบบนี้แล้วก็คงต้องปรับตัว ชินไปกับมันค่ะ “
” พรุ่งนี้ไปมหาลัยพร้อมกับฉัน ห้ามปฎิเสธ “
” ไม่ไปไม่ไ– เข้าใจแล้วคะ “
” เอานี้กุญแจห้องของเธอ อย่าทำหายละ รับนี้ไปด้วยถ้าฉันเรียกมันจะดังขึ้นมา ไปพักผ่อนได้ตามสบาย ตอนนี้ฉันอนุญาต “
” เข้าใจแล้วคะ “
น้ำลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องไปในทันทีหลังจากที่ตัวของฟ้าอนุญาต
” ทำไมฉันถึงไม่ให้ยืมไปดีๆกันนะ บ้าๆๆๆๆ ขืนอยู่ใกล้ๆกันอีกคงหลงจนถอนตัวไม่ขึ้นแน่ๆ จนกว่าฉันจะเจอคนที่เหมาะสม ฉันจะดูแลเธอเอง “
ฟ้าที่เมื่อเห็นน้ำลุกออกไปแล้วเธอเองก็ลุกขึ้นพร้อมกันเดินไปที่เตียง เธอกระโดดเอาหน้าซุกเข้าไปในหมอนพร้อมกับตะโกนออกมาเลยละ
” ผิดแผนไปหมดเลย ที่แรกก็แค่จะใช้เงินที่เหลือตั้งตัวและเอาเงินที่ได้จากฟ้าไปจ่ายค่าเทอม แต่ดันไปรับปากว่าจะกลายเป็นเมดให้เค้าไปแล้ว ยังไงดีละ เห้อออ คิดแล้วปวดสมองนอนดีกว่า “
” จะว่าไปแล้ว ทำไมเราถึงคิดมายืมเธอคนนี้กันนะ บ้าจริงๆ “
น้ำเดินเข้ามาในห้องที่ฟ้าเตรียมเอาไว้ ภายในห้องนั้นตกแต่งเหมือนกับห้องของฟ้า แต่เฟอร์นิเจอร์น้อยกว่า ถ้าจะให้พูดตรงๆเลยก็ห้องนี้มันใหญ่เกินสำหรับหนึ่งคน น้ำที่นอนในห้องเล็กๆมาโดยตลอดคงจะนอนไม่หลับแน่ๆในคืนนี้
* ก็อก ก็อก ก็อก *
” บอกให้ฉันมาพัก แต่ก็ดันมาเคาะห้องฉันอีก นี้มันยังไงกันแน่ “
” มีอะไรงั้นหรอคะ คุณท้องฟ้า “
” เอานี้ชุดนักศึกษาของเธอ “
” ขอบคุณค่ะ “
” รีบไปนอนได้แล้วค่ะ พรุ่งนี้เช้าเธอต้องรีบไปเรียนพร้อมกับฉัน “
* ตึ้ง *
” ทำไมเราถึงหวั่นไหวได้กันนะ เธอข่มขืนเราเลยนะ “
” ไม่คิดแล้ว! ขืนคิดไปมากกว่านี้นอนไม่หลับกันพอดี “
น้ำเดินไปเปิดประตู จริงๆเธอก็รู้อยู่แล้วละ ว่าคนที่มาเคาะประตูห้องคือใคร เธอเปิดประตูพร้อมกับพูดเสียงแบบคนจะหลับเพื่อทำให้ฟ้ารู้สึกหงุดหงิด แต่ฟ้ากลับไม่มีท่าทีหงุดหงิดเลย เธอยื่นเสื้อผ้าให้กับน้ำก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่ววง น้ำโดนน้ำเสียงที่เธอเป็นห่วงของฟ้าเล่นงานเข้าอย่างจังเลยละ
” . . . . . . “
จันทราได้สาดแสงไปยังเมืองที่ยังคงสว่างไสว แม้ท้องฟ้าจะมืดครึ้ม เมืองแห่งนี้ถูกเรียกว่าเมืองที่ไม่เคยหลับไหล เพราะถึงแม้จะเป็นตอนกลางคืนก็ยังคงมีผู้คนที่ออกมาเดินเที่ยวเล่นกันอยู่
แต่ไม่นานจันทรานั้นก็ได้ลับขอบฟ้า ปรากฎดวงตะวันขึ้นมาแทนที่ นั้นเป็นสัญญาณที่บ่งบอก ว่าในตอนนี้เป็นยามเช้าแล้ว หญิงสาวผมสีครามกำลังนอนอยู่บนเตียงเธอบิดร่างไปมาบนเตียง โดยไม่มีท่าทีที่จะตื่น
* แกร่ก *
เสียงประตูของห้องได้ถูกเปิดออกหญิงสาวผมสีทองได้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับแก้วกาแฟ เธอลงไปนั่งข้างๆเตียงของน้ำพร้อมกับจ้องมอง ใบหน้าตอนหลับไหลของน้ำ หลังจากเวลาผ่านไปได้สักพักหญิงสาวตรงหน้าของเธอก็ยังคงไม่มีท่าทีว่าจะตื่น เธอเลยลุกตัวขึ้นพร้อมกับค่อยๆลงไปกระซิบข้างหูของน้ำ
” จะตื่นไหมคะ ? ถ้าไม่ตื่นตอนนี้คืนนี้ก็คงจะไม่ได้นอนแล้วละค่ะ “
” ว้ายยย~ คุณฟ้ามาอยู่ที่นี้ได้คะ “
” เวลาแบบนี้มันต้องพูดว่า ‘ อรุณสวัสดิ์คะ นายท่าน ‘ สิค่ะ แล้วก็ฉันเป็นเจ้านายการเข้าห้องของคนใช้มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอคะ รีบไปแต่งตัวได้แล้วคะ เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนจริงๆหรอกค่ะ “
” เข้าใจแล้วครั– คะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ “
น้ำสะดุ้งตื่นเพราะเสียงของฟ้าที่กระซิบเข้าที่หูของเธอ เธอกระโดดถอยหลังออกจากตรงนั้นราวกับเป็นสัญชาตญาณป้องกันตัว เธอตะโกนออกไปให้สาวตรงหน้าได้ยินพร้อมกับเอาผ้าห่มมาคลุมร่างตัวเองเอาไว้ เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวที่เธอใส่อยู่มีเพียงแค่ชุดชั้นในที่ซื้อมาเท่านั้น ฟ้าสนใจท่าทีของเธอเอามากๆ เธอเลยแกล้งหยอกตัวของน้ำโดยการเดินเข้าไปใกล้ๆอีก ทำให้น้ำโยนผ้าห่มแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเลยละ
น้ำรีบอาบน้ำแต่งตัวจนอย่างรวดเร็ว มันคงเป็นเพราะความกลัวที่ทำให้เธอเสร็จได้รวดเร็วขนาดนี้ เธอรีบเตรียมพวกกระเป้าของตัวเองจนเรียบร้อย ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป โดยที่ทิ้งฟ้าที่นั่งจิบกาแฟอยู่เอาไว้แบบนั้น ภายในหัวของเธอตอนนี้คิดว่า ถ้าหากไปมหาลัยพร้อมกับสาวคนนี้ ชีวิตมหาลัยเธอคงจะฉิบหายแน่ๆ
” รีบไปดีกว่า ขืนไปกับเธอ คงต้องเจอเรื่องฉิบหายแน่ๆ ไม่รู้ยัยนั้นจะมีพวก FC มากถึงขนาดไหน ขืนฉันไปยุ่งด้วยชีวิตคงไม่สงบแน่ๆ “
” ห้ามผ่านค่ะ นี้เป็นคำสั่งโดยตรงจากคุณท้องฟ้า เราต้องขอโทษจริงๆที่ทำแบบนี้ แต่คุณจะไม่สามารถออกจากที่นี้ไปได้จนกว่า คุณท้องฟ้าจะลงมาค่ะ “
” คิดจะหนีไปไหนคะ รู้รึเปล่าว่าฉันไม่ชอบเมดที่ไม่ยอมฟังคำสั่งของฉัน คงจะต้อง . . โดนลงโทษแล้วละคะ พาเธอไปขึ้นรถเลยค่ะ ฉันต้องเตรียมอุปกรณ์นิดหน่อย “
น้ำที่วิ่งมาจนถึงชั้นล่าง เธอกำลังที่จะออกจากคอนโดแห่งนี้ แต่ก็ดันโดนพนักงานต้อนรับของคอนโดแห่งนี้ห้ามเอาไว้พร้อมกับปิดทางออก น้ำพยายามที่จะใช้กำลังฝ่าไป แต่เธอคงจะชืมไปว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงแรงของเธอเลยน้อยลงมาก แต่ถึงเป็นผู้ชายก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะใช้แรงฝ่าผู้หญิงคนนี้ไปได้รึเปล่า เพราะถึงจะเป็นผู้ชายเขาก็เป็นแค่ถั่วงอกไร้แรงอยู่ดี น้ำพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะออกจากที่นี้ แต่ดูเหมือนมันจะไร้ประโยชน์เพราะเสียงเย็นๆของฟ้าได้ทำให้น้ำแทบหยุดหายใจ
” ปล่อยนะคะ พี่พนักงานขอร้องละคะ ถ้าไม่ปล่อยฉันออกไป ฉันคงต้องเจอกับอะไรที่มันน่่ากลัวแน่ๆเลยคะ “
” พี่ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าพี่ปล่อยน้องไป พี่ก็คงกลายเป็นคนตกงานแน่ๆคะ ยิ่งเป็นยุคนี้แล้วงานต่างๆมันก็หายากมากขึ้น เพราะงั้นเข้าใจพี่ด้วยนะคะ “
น้ำโดนพนักงานต้อนรับอุ้มและพาออกไปด้านนอกที่มีรถคันสีดำจอดรออยู่ เธอค่อยๆพาน้ำนั่งลงไปที่นั่งข้างคนขับก่อนที่จะใช้เวทย์อะไรบางอย่างทำให้น้ำขยับมืออะไรไม่ได้เลย
” ขอบคุณมาก ไปทำงานต่อเถอะ ส่วนเธอโทษฐานที่คิดจะหนี ฉันจะทำโทษเธอ เธอต้องใส่ปลอกคอนี้เอาไว้ทั้งวัน จริงๆถึงเธออยากถอดมันก็ถอดไม่ได้หรอกนะ เอาละ เรียบร้อย “
” เดี๋ยวๆ หยุดก่อนคะ คุณฟ้า ทำอะไรของคุรฉันไม่ใส่คะ เดี๋ยว! จะให้ฉันใส่แบบนี้ไปมหาลัยจริงหรอคะ เอาจริงหรอคะ! “
” ถ้าไม่เอาจริงก็คงจะไม่ใส่ให้หรอกคะ เอาละไปดีกว่าขืนช้ากว่านี้คงไปสายแน่ๆ “
ท้องฟ้าหยิบปลอกคอลงมาจากห้องพร้อมกับเดินตรงไปที่รถเปิดประทุนของเธอที่น้ำนั่งรออยู่ เธอกล่าวเพื่อบอกให้พนักงานต้อนรับไปพักก่อนที่จะกล่าวบอกน้ำพร้อมกับใส่ปลอกคอให้กับน้ำช้าๆ เธอยิ้มออกมาอย่างได้ใจก่อนที่จะเริ่มออกรถไปยังมหาลัย นิสัยการขับรถของฟ้านั้นลักษณะภายนอกของเธอเป็นคนที่ดูเคร่งขรึมแต่สไตล์การขับรถของเธอกลับดูสบายๆ ในระหว่างทางน้ำก็พยายามที่จะถอดปลอกคอบ้าๆนี้อย่างเต็มที่เลยละ
ไม่นานรถก็ขับมาถึงมหาลัย เหล่าผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ต่างจ้องไปที่ตัวของน้ำและฟ้า แต่ถ้าเป็นที่จับตามองมากที่สุดก็คือน้ำกับปลอกคอที่เธอใส่อยู่ ฟ้านำรถไปจอด น้ำที่เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งลงจากรถแล้วตรงไปยังตึกทันที ฟ้าได้แต่จ้องมองแบบนั้นโดยไม่คิดจะตามไป เพราะเธอเองก็มีเรียนในส่วนของเธอเหมือนกัน
” ในที่สุดก็หนีมาได้ แล้วไอปลอกคอบ้านี้มันถอดออกยังไง แต่เรื่องที่สำคัญกว่า เราคงต้องไป บอกอาจารย์จันทร์ เรื่องที่เราเป็นผู้หญิงแล้วละ ยังไงอาจารย์ก็น่าจะช่วยเราได้ หืม! รับน้องแล้วก็สายรหัสยังงั้นหรอ จะว่าไปมันก็มีเขียนอยู่ด้วยสินะ เอาเถอะเรื่องนี้ค่อยคิดต่อที่หลังแล้วกัน “
แสงอ่อนๆในยามเช้าได้สาดส่องเขามายังห้องเล็กๆ หญิงสาวผมสีฟ้าในตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ทรมาณและรอยบวมที่เกิดจากการร้องไห้ระหว่างนอน เสียงของนาฬิกาปลุกได้ดังขึ้นเพื่อปลุกหญิงสาวผมสีฟ้าคนนี้ให้ตื่นจากภวังค์
* ตีด ตีด ตีด ตีด ตีด ตีด *
” อื้อ~ “
” ต้องไปโรงเรียนสินะ “
หญิงสาวผมสีฟ้าหรือก็คือน้ำได้ลุกออกจากเตียงในยาม เธอเดินตรงไปยังอ่างล้างหน้าในห้อง และจ้องมองไปยังตัวเองในกระจก เธอที่เห็นร่างกายของตัวเองก็แสดงใบหน้าที่สิ้นหวังออกมา แต่ไม่นานเธอก็คลายสีหน้านั้นลงพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวในห้องมาพันในส่วนของหน้าอกของเธอเอาไว้จนแน่น แล้วเดินไปหยิบชุดนักศึกษาที่คุณน้าดารินเคยซื้อให้ขึ้นมา เธอจ้องมองมันได้สักพักก็นำมันมาใส่ก่อนที่จะเริ่มมีน้ำตาซึมๆออกมา
” หยุดร้องได้แล้วร้องไปก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปอยู่ดี รีบไปโรงเรียนได้แล้วนะ “
น้ำยื่นอยู่นิ่งๆพร้อมกับเอามือกอดเสื้อของตัวเองเอาไว้ ก็ได้ที่จะพูดขึ้นมาเพื่อที่จะปลอบตัวเองให้กำลังใจตัวเอง หลังจากเตรียมใจอะไรเสร็จเรียบร้อย น้ำก็ได้ปิดประตูล็อกห้องและออกเดินทางไปยังโรงเรียน สภาพของน้ำในตอนนี้นั้นมันเหมือนกับหญิงสาวทอมบอยมากกว่าที่จะเป็นผู้ชายถึงเธอจะใส่ชุดนักเรียนชายและซ่อนหน้าอก แต่เพราะด้วยใบหน้าของน้ำที่มันเปลี่ยนไปและเอวของน้ำที่มันคอดลง ทำให้มองยังไงมันก็ยังคงเป็นผู้หญิงอยู่ดี
* ตึง ตึง ตึง *
” เกือบมาไม่ทัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราว่าเราจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยนี้ได้ เก่งมากเลยนะตัวเรา “
น้ำได้จ้องมองไปยังทางเดินที่เต็มไปด้วยนักศึกษา ก่อนที่จะค่อยๆหันไปมองที่ตึกหลักของมหาวิทยาลัยที่มีขนาดใหญ่มากๆ เธอยิ้มบางๆพร้อมกับ กล่าวชมตัวเองเบาๆในใจลึกๆเธอก็คงอยากจะให้น้าสุดที่รักมากล่าวชมแต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วเธอเลยกล่าวชมตัวเอง
” น้องๆตรงนั้นน่ะ เรียนอยู่คณะอะไรให้พี่ไปส่งไหมครับ “
” ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้ แฮะๆ “
” ไม่ต้องเกรงใจไปก็ได้ให้พี่สาวคนนี้ไปส่งดีกว่า “
” ขอบคุณนะครับ แต่ว่าขอตัวครับ ”
หลังจากที่น้ำเดินในมหาลัยได้สักพักก็มีกลุ่มชายหนุ่มและหญิงสาวเดินเข้ามาคุยกับน้ำ น้ำในตอนนี้ไม่รู้ตัวว่าหน้าตารูปร่างของเธอมันดึงดูดสายตาของคนอื่นมากขนาดไหน ผู้หญิงและผู้ชายเหล่านั้นต่างแย่งกันเพื่อที่จะทำคะแนนจากน้ำ น้ำที่ไม่ค่อยชอบคนเยอะสักเท่าไรก็เลย รีบเดินออกมาจากบริเวณนั้นโดยอาศัยช่วงชุลมุน
” ทำไมคนถึงมาล้อมเรากันทั้งๆที่เราพยายามทำตัวไม่ให้ดูแปลกแล้วแท้ๆนะ “
” รีบออกจากตรงนี้ดีกว่า รีบไปรายงานตัวที่คณะก่อนเลยก็แล้วกันนะ “
หญิงสาวผมสีฟ้าใส่รีบเดินตรงไปยังส่วนหนึ่งของมหาลัย มันเป็นส่วนที่ใหญ่กว่าส่วนอื่นๆพอสมควร แต่ก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าตึกหลักของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เธอเดินตรงเข้าไปในนั้นพร้อมกับพยายามที่จะหลบเลี่ยงสายตาของผู้คนที่เอาแต่จ้องมองเธอกัน คณะที่เธอศึกษาอยู่ก็คือคณะแพทยศาสตร์เวทมนตร์ เป็นคณะที่เรียนเหมือนกับคณะแพทยศาสตร์ธรรมดาแต่เพิ่มหลังสุตรเวทมนตร์พ่วงเข้าไปด้วย ทำให้มีการสอบหลายๆอย่างก่อนที่จะเข้าเรียนคณะนี้ได้
” ขออนุญาตนะครับ มารายงานตัวค่ะ นาย ดรัลพร ธารสาย ครับ “
” เอกสารครบถ้วน มีคนเคยบอกรึเปล่าว่าหนูหน้าตาเหมือนผู้หญิงมากเลยนะ “
” นี้เป็นครั้งแรกครับที่เคยได้ยินคนพูด ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปรอที่ห้องเรียนนะครับ “
” จ๊ะ~ อืม . . มีคนฝากนี้เอาไว้ให้น่ะ นภาพร เจริญมนต์ บอกว่าเป็นของสำคัญจากผู้ปกครอง ”
” อึก! ขอบคุณมากนะครับ “
น้ำได้เดินตรงเข้าไปยังห้องๆหนึ่งที่ในตอนนี้มันดูเงียบไร้ผู้คนอาจจะเป็นเพราะในตอนนี้คนยังไม่มากัน น้ำเดินตรงเข้าไปหาอาจารย์สาวผมสีดำยาวเธอสวมแว่นตาสีดำ สูงกว่าตัวของน้ำพอสมควร น้ำได้ยื่นเอกสารให้กับเธอ อาจารย์คนนั้นได้จ้องมองเอกสารต่างๆได้สักพักก็ค่อยๆหันมายิ้มให้แล้วถามคำถามออกไป น้ำตอบกลับด้วยความสุภาพก่อนที่จะเตรียมเดินออกจากห้องนี้ เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็นึกได้แล้วยื่นผลึกสีฟ้าที่ถูกทำเป็นสร้อยคอให้กับน้ำ น้ำจ้องมองได้สักพักก็รู้ทันทีว่ามันคืออะไร น้ำขอบคุณแล้วรีบเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
” มีกระดาษแนบมาด้วยยังงั้นหรอ “
” ผลึกแห่งวิญญาณของน้าดาริน เก็บเอาไว้ให้ดี จาก คุณฟ้าใส “
” คำพูดมันหน้าหงุดหงิดชะมัด แต่ก็ขอบ— “
” คำพูดของใครมันน่าหงุดหงิดยังงั้นหรอ น้ำ “
” ฟ้— คุณฟ้าใส ไม่มีอะไรครับ “
” แต่งตัวอะไรงั้นหรอคะ ไม่มีชุดนักเรียนหญิงใส่ยังงั้นหรอคะ “
” ขอตัวครับ “
” ฉันเป็นรุ่นพี่ของเธอนะ ช่วยให้ความเคารพด้วยค่ะ “
” . . . . “
น้ำค่อยๆสัมผัสไปยังผลึกที่เธอถืออยู่ หลังจากที่สัมผัสไปเรื่อยๆก็พบกับกระดาษแผ่นหนึ่ง เธออ่านมันพร้อมกับบ่นถึงคนที่เขียนกระดาษแผ่นนี้ขึ้นมา และใช่ในตอนนี้คนที่เขียนมันขึ้นมากำลังยื่นข้างๆตัวของน้ำและตอบตัวของน้ำออกไป น้ำถอยออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับจ้องไปยังใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ท้องฟ้าได้เดินตรงเข้าไปหาน้ำที่กำลังถอยหลังออกมาพร้อมกับใช้มือสัมผัสไปที่เสื้อแล้วพูดออกมาถิ้มแท่งตัวของน้ำในตอนนี้น้ำเลือกที่จะไม่เถี่ยงกับตัวของท้องฟ้าอีกแล้ว เธอเลยเดินหนีออกจากบริเวณนั้นไป
” ฟู่ว~ ใจเย็นๆ ก็แค่นิดหน่อยเอง เราต้องสู้ต่อไปเพื่อในส่วนของคุณน้าด้วย “
” นี่~ เธอคนนั้นน่ารักจัง อยากนั่งด้วยขอนั่งด้วยได้ไหม “
” ไม่มีปัญหาค่ะ เชิญตามสบายเลยครับ ”
” นี่~ เธอเป็นผู้ชายยังงั้นหรอ นึกว่าเป็นผู้หญิงซะอีก รู้รึเปล่าว่าเธอน่ารักมากเลยนะ “
” ครับ ใช่แล้วครับผมเป็นผู้ชายครับ “
” ยังงั้นหรอ ฉันชื่อ น้ำ ดรัลพร ธารสาย ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะ “
” ฉันชื่อ อุมิเนะ โนราซากิ อุมิเนะ ขอฝากตัวด้วยนะ น้ำ “
” อื้อ~ ดูเหมือนว่าอาจารย์จะมาแล้วละ “
น้ำเดินเข้ามาในห้องที่เริ่มจะมีผู้คนเดินเข้ามากันบ้างแล้ว น้ำเลือกที่นั่งที่ใกล้กลับกระดานที่สุดเพื่อที่จะได้ฟังอาจารย์ชัดๆ เธอนั่งนิ่งๆพร้อมกับกลับปลุกกำลังใจให้กับตัวเองโดยการพึมพำคนเดียว ไม่นานนักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่อาสาพาน้ำมายังขณะ เธอเดินมานั่งข้างๆน้ำพร้อมกับเริ่มพูดคุยกับน้ำ ถึงน้ำจะเกลียดการที่มีผู้คนเยอะๆ แต่น้ำก็ไม่ได้รังเกียจการพูดคุย น้ำรู้สึกถูกใจในเสียงและการพูดคุยของสาวตรงหน้าเลยทำให้น้ำพอที่จะพูดคุยกับเธอได้
” สวัสดีค่ะ นักเรียนทุกคน ก่อนอื่นเรามาแนะนำตัวกันก่อนก็แล้วกัน อาจารย์ชื่อ สุวิมนต์ จันทราหงส์ หรือจะเรียกว่า อาจารย์ จันทร์ ก็ได้นะคะ วันนี้อาจารย์ไม่ได้จะมาสอนอะไรมากแค่มาแจ้งอะไรต่างๆและก็ปฐมนิเทศค่ะ อย่างแรกเลยนะคะ คือทางมหาลัยของเราอยากจะให้รุ่นพี่ช่วยรุ่นน้องก็เลยจะมีการจับสายรหัสกันคะ การจับสายรหัสจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ค่ะ หมดเรื่องคุยแล้วค่ะ เราไปเข้าสู่เนื้อหากันดีกว่า “
หลังจากที่น้ำและอุมิเนะคุยกันได้สักพักอาจารย์ก็เดินเข้ามา เธอคือคนเดียวกับคนที่น้ำไปส่งเอกสาร ก่อนหน้านี้ เธอหันมายิ้มให้น้ำก่อนที่จะพูดกับนักเรียนในห้อง ดูจากภายนอกหรือตอนนี้แล้วทุกคนคงจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอนั้นดูเป็นอาจารย์ที่ใจดีมากๆ ไม่นานการปฐมนิเทศก็จบลงตัวของน้ำลุกออกจากที่เพื่อที่จะไปหาอะไรทาน อุมิเนะ ก็ลุกและเดินตามตัวของน้ำไปเพื่อที่จะไปหาอะไรทานเหมือนกับตัวของน้ำ
” คุณน้ำจะไปหาอะไรทานยังงั้นหรอคะ งั้นฉันขอไปด้วยนะคะ “
” ได้อยู่แล้วครับ “
” คุณน้ำชอบทานอะไรยังงั้นหรอคะ ส่วนตัวฉันชอบกินอาหารฟาสต์ฟู้ดค่ะ “
” ผมกินได้ครับ แต่ที่ชอบก็คงจะเป็นอาหารจำพวกเส้นครับ “
น้ำได้เดินตรงไปยังทางเดินที่มีผู้คนมากมายที่กำลังเดินอยู่ อุมิเนะ ได้เดินเข้ามาข้างหลังตัวของแล้วได้สัมผัสหลังของเธอเบาๆ อุมิเนะรู้สึกถึงสัมผัสแปลกๆที่มือแต่ก็เก็บไว้แล้วเดินไปคุยกับตัวของน้ำอย่างสนิทสนมและพากันเดินไปซื้อพวกอาหาร ฟาสต์ฟู๊ดทานกัน น้ำและ อุมิเนะ ได้นั่งทานอาหารและแลกเปลี่ยนความรู้อะไรต่างๆกันจน หญิงสาวคนหนึ่งได้เดินตรงมา
” เบอร์เกอร์อร่อยไหม น้ำ “
” คุณฟ้าใส มาทำอะไรที่นี้ “
” ตีค่า~ รุ่นฟ้าใส รู้จักกับคุณน้ำยังงั้นหรอคะ “
” ฉันก็มาทานข้าวไงคะ “
” ไม่ต้องรู้มากจะดีกว่านะคะ น้อง อุมิเนะ “
” แล้วเธอละ น้ำเรียนวันนี้เป็นไงบ้าง “
” ‘เธอ’ ยังงั้นหรอคะ ทำไมถึงใช้ ‘เธอ’ “
” นี่ไม่รู้ยังงั้นหรอว่— “
” คุณฟ้าใสขอร้องละครับ ช่วยอย่าพูดเรื่องนี้ได้ไหมครับ “
” ตามนั้น ถ้าอยากรู้ก็คงต้องถามเจ้าตัวเองแล้วละนะ พี่ต้องไปแล้วละ โชคดี “
” โชคดีคะ รุ่นพี่ ”
” . . . . . “
บรรยากาศทานข้าวพูดคุยอย่างสนุกสนานได้ถูกทำลายในทันทีหลังจากที่มีหญิงสาวผมสีทองได้เดินตรงเข้ามายังโต๊ะ เธอได้พูดคุยอะไรหลายอย่างกัน แต่พอมาถึงประโยคหนึ่งมันทำให้น้ำต้องพูดออกมาเพื่อขัดมัน ท้องฟ้าที่ได้ยินน้ำขัดก็ยิ้มออกมาพร้อมกับถอยตัวออกแล้วเดินจากตรงนั้นไปแล้วทิ้งบรรยากาศที่มันกระอักกระอ่วนเอาไว้
” ถ้า น้ำ ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรนะ เราไม่ได้บังคับ “
” เราขอพูดดีกว่าขืนไม่พูดมันคงทำให้รู้สึกแย่เปล่าๆ รู้แค่ว่าตอนนี้ผมเป็นผู้หญิงก็พอนะ “
” เข้าใจแล้วละ เราจะไม่เอาไปบอกใครก็แล้วกันนะ แล้วหลังจากนี้มีอะไรรึเปล่าถ้าไม่มีอะไรเราไปเดินเล่นในเมืองกันไหม “
” อื้อ “
น้ำหลับตาไปพักหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจได้น้ำจ้องมองไปยังผู้หญิงตรงหน้าพร้อมกับบอกบางส่วนในสิ่งที่เธอเป็นในตอนนี้ออกไป อุมิเนะที่ไม่อยากให้บรรยากาศมันพังไปมากกว่านี้ก็เลยชวนน้ำไปเที่ยวหลังจากทานอะไรเสร็จ น้ำพยักหน้าตกลงพร้อมกับค่อยๆลุกพากันเดินออกจากโรงอาหารของมหาลัยไป
” เราไปที่ห้างกันดีกว่านะ แล้วก็เธอคงไม่อยากจะให้ใครรู้สินะ ว่าเธอเป็นผู้หญิงแต่ถ้าเป็นฉันจะเปิดเผยออกมาฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ เอาละฉันจะพาไปดูยกทรงและก็ที่เก็บหน้าอกนะ ผ้าเช็ดตัวนั้นคงจะอึดอัดน่าดู”
” ขอบคุณมากเลยนะ อุมิเนะ ผมก็แค่กลัวน่ะ ที่จะเปลี่ยนไปถ้าผมมีความกล้าเมื่อไหร่ผมจะเปิดเผยให้เห็นนะ รอก่อนนะ ”
อุมิเนะและน้ำได้พากันเดินตรงไปยังห้างอุมิเนะยิ้มให้น้ำพร้อมกับกล่าวออกมา ส่วนน้ำก็รู้สึกไว้วางใจตัวของอุมิเนะมากขึ้น เธอเลยเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อที่จะแกะผ้าเช็ดตัวออก เพื่อเปิดเผยรูปร่างที่แท้จริง นิสัยแย่ๆของน้ำอีกอย่างหนึ่งก็คือการที่ไว้ใจคนง่ายเกินไปอย่างเช่นเธอยอมเปิดเผยความลับให้กับคนที่พึ่งเจอกันโดยไม่ถึงครึ่งวันแบบในตอนนี้ ไม่นานน้ำก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอก่อนเดินเข้าห้องน้ำแตกต่างจากในตอนนี้เป็นอย่างมาก ด้วยหน้าที่สวยตามธรรมชาติโดยไม่ต้องแต่หน้าและหน้าอกคัพ E ของเธอทำให้เธอในตอนนี้เป็นเป้าสายตาของคนในห้างอย่างมากเลยละ
” สวยมากเลยค่ะ คุณน้ำ น่ารักสุดๆไปเลยค่ะ “
” ขอบคุณมากเลยนะคะอุมิเนะ เอาละเราไปกันดีกว่า “
น้ำและอุมิเนะหลังจากที่อะไรกันเสร็จก็เดินตรงไปยังเป้าหมายของวันนี้นั้นก็คือร้านชุดเสื้อในนั้นเอง น้ำและอุมิเนะได้เลือกอะไรกันเยอะแยะโดยส่วนใหญ่อุมิเนะเป็นคนเลือกให้และเป็นคนจ่าย ทั้งสองเดินเที่ยวไปทั่วห้างแห่งนี้ตั้งแต่บ่ายแก่ๆจนถึงเย็นช่วงเย็นๆ อุมิเนะ อาสาพาตัวของน้ำไปส่งที่ห้อง จริงๆที่เธออาสาก็คงแค่อยากรู้ที่พักของน้ำ พวกเธอสองคนเดินไปเรื่อยๆภายใต้ท้องฟ้าที่เป็นสีแดงออกส้มๆเป็นบรรยากาศยามเย็นที่ดี แต่ไม่นานหลังจากที่เดินๆอยู่นั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งโผล่ออกมา พร้อมกับโชว์รูปๆหนึ่งให้น้ำดู พร้อมกับพูดออกมาแล้ววิ่งจากไป
” พรุ่งนี้เจอกันนะคะ คุณน้ำ “
สวัสดีครับผมฟูโตะ ก่อนอื่นก็ต้องขอกล่าวขอโทษก่อนเลยที่ไม่ได้ลงตามสัญญาที่เคยให้ไว้ เพราะในตอนนี้มีเรื่องการสอบ รด. ทำให้ฟูโตะที่ร่างกายอ่อนแอหลังจากกลับบ้านมาก็หมดแรงเลยครับ ก็เลยไม่มีเวลาที่จะเขียนให้ สัปดาห์นี้จะลงชดเชยเพิ่มให้นะครับ ขออภัยสำหรับความล่าช้าครับ
* อึก *
” หืม ตื่นแล้วยังงั้นหรอ “
” ที่นี้มันที่ไหนกัน แล้วนั้นท้องฟ้ายังงั้น— “ต8จนจบ
” สนิทกันขนาดนั้นเลย มาเรียกชื่อฉันห้วนๆแบบนั้น “
” เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่—- “
” นั้นเป็นแค่อดีตในตอนนี้เราเป็นแค่เพียงคนรู้จักกันเท่านั้น เรียกฉันว่าคุณท้องฟ้า ”
” อึก “
” ยังงั้นเอง ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอตัวนะครับ คุณท้องฟ้า “
” เดี๋ยวใครบอกให้ลุกขึ้น นั่งลงไป “
” ดูเหมือนจะยังไม่รู้สึกตัวสินะ เสียงและก็ร่างกายนั้นน่ะ “
” ร่างกาย เสียง เฮือก!!! นี้มันอะไรมันเป็นความฝันใช่ไหม “
” หึ รู้ตัวแล้วสินะ “
” ร่างกายของนายไม่สิตอนคงจะเป็นของเธอสินะ ในตอนนี้น่ะมันน่ารักมากๆเลยละนะ “
” หึ เอานี้กระจกมองดูให้ชัดๆละ ถึงร่างกายของเธอในตอนนี้ “
” ขอตัว “
” ฉันอนุญาตให้เธอลุกแล้วยังงั้นหรอ “
” ผมขอเวลา—— “
” ไม่อนุญาต นั่งลงไป แล้วเงียบ “
” เสียใจด้วยเรื่องน้าดาริน เธอเสียแล้วละ “
” เกิดอะไรขึ้นทำคุณน้– “
” ฉันบอกให้เงียบไง คุณน้าดาริน เป็นโรคการไหลเวียนของเวทย์ขัดข้องมาตั้งนานแล้ว ไม่มีทางรักษาหาย หากฝืนใช้พลังเวทย์จะทำให้อาการของมันกำเริบ เธอเสียเพราะฝืนใช้พลังเวทย์เพื่อจัดการเผ่ายักษ์เหล่านั้น “
” ให้ผมออกไป “
” ไม่อนุญาต “
” งั้น เธอเอาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหน “
” ” เธอ ” ยังงั้นหรอ หางเสียงหายไปไหน พูดใหม่ “
” ชิ! คุณท้องฟ้าเอาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหนงั้นหรอครับ “
” อย่ามาเดาะลิ้น ฉันไม่ชอบ “
” รู้เอาไว้ว่ามันเป็นแค่เศษเงินก็พอ ”
” ฉันซื้อเธอมาแล้วเพราะยังงั้นเธอก็ต้องฟังคำสั่งฉัน “
” แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ละ “
” ก็ลองดู ฉันจะทำให้ลืมสิ่งที่นายเคยเป็นมาก่อน ”
” หมายความว่าไงครับ “
ยามเย็นของวันเดียวกันหญิงสาวตัวน้อยผมสีฟ้าครามกำลังนอนหลับด้วยใบหน้าที่อมทุกข์เธอคนนั้นคือ น้ำ ห้องที่ตัวของน้ำนอนอยู่ในตอนนี้มันเป็นห้องที่มีขนาดใหญ่ มีครัวมีอะไรเรียบร้อย มีห้องต่างๆแยกเป็นส่วนๆ มันดูเหมือนกับว่าห้องนี้อยู่กันหลายคน แต่ดูเหมือนว่าตัวของ ท้องฟ้า จะอยู่ที่นี้เพียงคนเดียว น้ำค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เธอเริ่มหันมองไปรอบๆ ของห้องด้วยความสับสนและความมึนงง จนเธอเหลือบไปเห็น หญิงสาวผมสีทองนัยน์ตาสีฟ้าคราม เธอจ้องมองไปยังตัวของ น้ำ พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง น้ำที่เห็นเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองก็ดีใจเพราะไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่ว่าคำพูดของตัวเธอมันขัดกับภาพที่อยู่ในหัวของน้ำในตอนที่ได้เจอเพื่อนสนิทอีกครั้ง น้ำหลังจากที่ฟังเธอไปเรื่อยๆก็รู้สึกใจหายที่สูญเสียน้าดารินผู้ที่เคยเลี้ยงตัวของเขา แต่ว่าเขาจะยิ้มไม่ได้เพราะมีสิ่งที่เรียกว่าคำสัญญาอยู่ น้ำเอามือสัมผัสที่กำไลของเขาที่ได้มาตอนไปเจอพวกเผ่ายักษ์ตอนนั้น
” คิดจะทำอะไรหนะ ไม่กลัวเลยสินะ “
” ผมต้องการที่จะไปเห็นด้วยตาของตัวเอง ”
” ไม่อนุญาตคะ “
” . . . “
” จะใช้เวทย์เพื่อหนีไปสินะคะ แต่ขอเตือนเอาไว้ก่อนว่าถ้าฉันจับเธอได้ มันจะจบไม่สวยคะ ”
” ผมไม่สน ผมต้องการไปพิสูจน์ด้วยตาของผม!! เวทย์ดิน ฝุ่นทราย! “
” ฉันให้ทางเลือกแล้วนะ “
น้ำจ้องมองตัวของท้องฟ้าที่ในตอนนี้นั้นกำลังอ่านหนังสือพร้อมกับพูดคุยไปด้วย น้ำสัมผัสมือไปยังกำไลจนมันเปรงประกายเป็นแสงสีน้ำตาล ท้องฟ้าหันไปจ้องมองที่น้ำเล็กน้อยก่อนที่จะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อและพูดกล่าวเตือนออกไป ว่ากันว่าเผ่าเอลฟ์เป็นเผ่าที่มีพลังในด้านการรับรู้พลังเวทย์และพลังธรรมชาติมากกว่าเผ่าอื่นๆเพราะงั้นมันเลยทำให้ท้องฟ้ารู้ในสิ่งที่น้ำทำอยู่ น้ำลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งไปทางประตูของห้องในขณะนั้นก็ปลดปล่อยเวทย์ที่เขาได้นั่งร่ายเมื่อกี้นี้ออกมา ท้องฟ้าปิดหนังสือที่เธอถืออยู่อย่างรุนแรงทำให้ทรายตรงหน้ามันจางและหายไปในที่สุด เธอเดินตรงออกจากห้องอย่างใจเย็นราวกับว่าไม่มีทางที่น้ำจะหนีรอดจากเธอได้อยู่แล้ว
” ที่นี้มันที่ไหนกันมันทั้งกว้างทั้งใหญ่ เอาเป็นว่าเราต้องหนีอย่าให้ท้องฟ้าจับเราได้ก่อนเป็นอันดับแรก ”
” มันจบแล้วละ “
* กรี้ดดดด *
น้ำวิ่งไปเรื่อยๆในทางเดินที่มันทั้งกว้างทั้งดูลึกลับซับซ้อน ยิ่งเดินมากเท่าไรเหมือนกับยิ่งจะหลงทาง ท้องฟ้าที่เดินช้าๆมาเรื่อยๆก็กล่าวออกมาเบาๆ พร้อมกับเสียงของน้ำที่กรีดร้องออกมา เหตุผลที่น้ำร้องออกมานั้นก็เพราะต้นไม้เล็กๆที่ประดับตรงบริเวณทางเดินได้ขยายตัวขึ้นด้วยเวทมนตร์ของท้องฟ้า มันเข้ามาพันตัวของน้ำเอาไว้แถมมันยังแทรกเข้าไปในจุดลับใต้ร่มผ้าของเธอทำให้เธอไม่มีทางเลือกน้องจากร้องออกมา รากไม้นั้นค่อยๆขยับนำตัวของนำกลับไปยังห้องที่ท้องฟ้าอยู่เหมือนเดิม
” เป็นยังไง “
” ปล่อยเลยนะ ผมก็แค่ต้องการจะไปเจอคุณน้า ”
” สั่งฉันยังงั้นหรอคะ กล้ามากเลยนะคะ “
” หึ แล้วก็หลังจากนี้ฉันจะทำตามที่ฉันได้พูดเอาไว้ เธอผิดเองนะที่ไม่ยอมเชื่อฟังฉัน “
” แล้วมันจะทำไม ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะ “
” ได้เลย “
ท้องฟ้าเดินกลับเข้ามาในห้องหลังได้ยินเสียงร้องของน้ำ เธอมายืนรอบริเวณเตียงก่อนที่น้ำที่ถูกมัดด้วยรากไม้จะค่อยๆเข้ามา รากไม้เหล่านั้นค่อยๆพาตัวของน้ำไปยังเตียงนอน หลังจากเธอพูดกับน้ำได้สักพักหนึ่ง ท้องฟ้าก็สั่งให้รากไม้นั้นล็อกแขนและขาของน้ำเอาไว้ไม่ให้ทำตามอำเภอใจ ท้องฟ้าวางหนังสือเอาไว้โต๊ะข้างๆก่อนที่จะเริ่มลงมือปลดเสื้อของผู้ชายที่รัดในส่วนหน้าอกของน้ำอยู่ น้ำที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ขอให้ ท้องฟ้าหยุดละ
” คิดจะทำอะไรหนะ หยุดนะ ฟ้า “
” ก็จะให้เธอได้รับรู้ถึงสถานะของตัวเองในตอนนี้ยังไงละ ”
” ฉันยอมทุกอย่างหยุดเถอะนะ “
” ฉันเคยให้ทางเลือกเธอแล้วนะ “
” อื้อ~ หยุดนะ “
ท้องฟ้าเมื่อถอดเสื้อของน้ำออกก็เห็นร่างกายส่วนบนอันเปลือยเปล่าของเธอในทันที เพราะก่อนหน้านี้น้ำยังเป็นผู้ชายอยู่เลยไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อใน ท้องฟ้าค่อยๆใช้ริมฝีปากของเธอจูบไปยังจุดยอดสุดของเนินหน้าอกนั้น ก่อนที่จะค่อยๆใช้ลิ้นร้อนๆของเธอเลียมาอย่างแผวเบา น้ำพยายามที่จะดิ้นตัวไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่อาจจะห้ามตัวเองให้หลุดเสียงแปลกๆออกมาได้
” ทำไม ถึงทำแบบนี้กันละ ฟ้า . . “
” เงียบแล้วปล่อยตัวตามสบายเถอะ “
” ต่อมาก็คือส่วนนี้สินะ “
” ฟ้าหยุดนะ ตรงนั้นไม่ได้ “
” เรื่องของฉัน “
ท้องฟ้าจ้องมองไปยังตัวของน้ำที่ในตอนนี้นั้นพยายามที่จะดิ้นหนีจากตัวของเธอ ท้องฟ้าจ้องมองน้ำได้พักหนึ่งก่อนที่จะถอยตัวออกมา แล้วเริ่มถอดกางเกงที่น้ำใส่อยู่ออก หลังจากถอดเธอก็พบกับกางเกงในของผู้ชาย เธอดึงและฉีกมันออกไปชิ้นๆในทันที ก่อนที่จะเอาหน้าของเธอซุกเข้าไปตรงส่วนลับของน้ำแล้วเริ่มเลียมันช้าๆ
” ฮี้! ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกอะไร ฟ้า หยุดก่อนมันกำลังจะ อร้าา~ “
” น้ำของเธอหวานอร่อยดีนะ ”
” เอาละ ดูเหมือนว่าจะพร้อมแล้วนะ มาเริ่มกันเลยดีกว่านะ “
” จะทำอะไรหนะ “
” เดี๋ยวก็รู้เอง “
” อย่านะ ฟ้า ถือว่าฉันของร้องละ ”
น้ำดิ้นตัวไปมาเพราะความรู้สึกนี้ที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนในตอนที่เป็นผู้ชาย ท้องฟ้าเริ่มเลียจากช้าๆแล้วเริ่มเร่งจังหวะไปเรื่อยๆจนลิ้นของเธอไปพบเข้ากับจุดเสียวของน้ำ เธอเลียตรงนั้นซ้ำๆจนน้ำตัวสั่นแล้วก็แตกออกมาเยอะเลยละ ท้องฟ้าหลังจากที่น้ำแตกออกมาตัวของเธอก็เดินออกจากตรงนั้นพร้อมกับหยิบขวดยาขวดหนึ่งขึ้นมา เธอเปิดมันแล้วหยิบยาหนึ่งเม็ดและกลืนมันเข้าไปจากนั้นตัวของเธอก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก น้ำที่เห็นเธอทานยาเข้าไปก็จ้องมองพร้อมกับพยายามหาทางหนีไปด้วย แต่ไม่นานน้ำก็รู้ตัวเพราะเธอนั้นมองเห็นสิ่งแปลกปลอมที่มันนูนจากกางเกงในสีดำของท้องฟ้ามันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นมาเรื่อยๆ จนมันทำให้กางเกงในของท้องฟ้าฉีกออก
” ไม่นะ ไม่นะ หยุดนะ “
อึก! สวบ!
” ฟู่ว~ เข้ามาได้สักทีข้างในมันแน่นมากๆเลย “
” ฮึก! ทำไม ทำแบบนี้ละ ฟ้า “
ท้องฟ้าไม่ได้สนใจคำพูดของน้ำอีกแล้วเธอเริ่มกระแทกก้อนเนื้อใหญ่ๆนั้นเข้ามาในตัวของน้ำ น้ำใสๆปนกับน้ำสีแดงได้ไหลออกมา เธอกระแทกเป็นจังหวะช้าๆในตอนแรกและเริ่มเป็นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆในเวลาต่อมา ตัวของน้ำหลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะตัวของน้ำในตอนนี้กำลังสับสนกำลังงุนงงว่าทำไมมันถึงต้องเกิดเรื่องบ้าๆนี้กับตัวของเธอด้วย น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาเธอร้องไห้โดยไร้เสียง ในวันๆเดียวมันเกิดเรื่องแย่ๆกับตัวของเธอมากมาย เธอทำได้แค่เพียงน้ำตาไหลแบบนั้น
* 1 ชั่วโมงผ่านไป *
” น้ำฉันจะแตกแล้วละ “
” ฟ้าหยุดขอแค่เพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่ไม่ได้ “
” ไม่ทันแล้วละ อึก! อึก! ฟู่ว~ “
น้ำในตอนนี้ได้ปล่อยให้ความรู้สึกของเธอนั้นว่างเปล่าเสียร้องของเธอได้ถูกปล่อยออกมาอย่างแผ่วเบาตามการตอบสนองของร่างกาย ท้องฟ้าได้กระแทกไปเรื่อยๆแล้วได้คำๆหนึ่งออกมา เป็นคำที่ทำให้น้ำกลับมาสู่ความจริงอีกครั้ง เธอร่ายเวทย์เพื่อทำให้รากไม้นั้นถูกทำลาย ที่เธอไม่ทำลายรากไม้นั้นก่อนหน้านี้ก็เพราะในก่อนหน้านี้ตัวของเธอเลือกที่จะชั่งมัน น้ำใช้มือของเธอทั้งทุบทั้งดันตัวของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่เป็นผล ท้องฟ้าเร่งจังหวะพร้อมกับแทงก้อนเนื้อนั้นเข้าไปจนลึกสุดและปล่อยน้ำร้อนๆเข้าไปในตัวของน้ำ น้ำกระตุกตัวบนเตียงไปมาหลายครั้งก่อนที่จะถูกความเสียวซ่านนั้นกลืนกินสติไป ท้องฟ้านำก้อนเนื้อนั้นออกจากตัวของน้ำก่อนที่จะหยิบยาที่อยู่ใต้เตียงออกมาแล้วเดินตรงไปใกล้ๆตัวของน้ำ เธอนำยาใส่ปากของเธอก่อนที่จะจูบแล้วใช้ลิ้นดันยาลงคอของน้ำไป เธอถอยออกมาพร้อมกับทำสีหน้ารู้สึกผิดแล้วกล่าวออกมาเบาๆ
” ขอโทษนะน้ำ ทั้งๆที่ฉันตั้งใจจะช่วยแต่กลับทำร้ายเธอ ฉันไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วละ ฝันดีนะน้ำ “
ท้องฟ้าค่อยๆแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วค่อยๆเดินออกจากห้องไป เธอลงไปด้านล่างของตึกสูงด้วยลิฟท์แล้วเดินตรงไปขึ้นรถของเธอ รถนั้นได้ขับไปเรื่อยๆจนมันมาหยุดอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล เธอลงจากรถแล้วตรงเข้าไปยังโรงพยาบาลนั้น เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงห้องพิเศษห้องหนึ่ง เธอเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับพูดคุยกับคุรหมอที่อยู่ในห้องนั้นอยู่สักพักก่อนที่เธอจะรับของจะมือของคุณหมอที่เธอพูดด้วย ของที่หมอยื่นให้เธอนั้นเป็นผลึกสีฟ้าใส ในโลกแห่งนี้นั้นเผ่าอื่นๆที่ไม่ใช่เผ่ามนุษย์ก่อนที่จะตายนั้นจะทำการสร้างผลึกเวทย์ออกมา เป็นผลึกที่ราวกับว่ามันกักเก็บวิญญาณของผู้ที่เสียชีวิตเอาไว้ ท้องฟ้ารับมันมาแล้วเดินออกจากโรงพยาบาลไป ศพของน้าดารินนั้นจะถูกนำไปเป็นอาจารย์ใหญ่ตามความปรารถนาของเธอ ตัวของเธอได้เขียนพินัยกรรมเอาไว้เพื่อที่จะมอบสมบัติทุกอย่างให้กับตัวของน้ำ ท้องฟ้าขึ้นรถกลับไปยังตึกสูงกลางเมืองที่น้ำนอนอยู่
( #: อาจารย์ใหญ่ในที่นี้ก็คือเหมือนกับว่าเป็นศพให้นักศึกษาแพทย์ผ่าเพื่อศึกษาครับ )
” หนีไปแล้วสินะ น้ำ “
” ต้องกลับไปที่ร้าน ”
น้ำลงมาจากดึกสูงนั้น เธอแบกร่างกายที่เหนื่อยล้าหลังจากที่โดนตัวของอีกคนข่มขืน เธอนั่งรถแท็กซี่ด้วยเงินที่เหลือไม่มากในกระเป้ากางเกงของเธอและตรงไปยังร้าน เมื่อเธอถึงร้านก็พบกับตำรวจมากมายในบริเวณนั้น ตัวของเธอหยิบบัตรประจำตัวของเธอขึ้นมาให้ตำรวจเหล่านั้นดู ตำรวจเมื่อเห็นบัตรก็อนุญาตให้เธอเข้าไป เพราะว่าตัวของเธอน้ำผ้าเช็ดตัวในห้องของอีกคนมาพันหน้าอกของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ใครรู้ เธอเดินตรงไปหลังร้านพร้อมกับหยิบกล่องๆหนึ่งออกมา เธอหยิบมันแล้วคลายเวทย์ออก มันคือเวทย์แห่งคำสั่งเสียมันจะทำงานก็ต่อเมื่อผู้ที่ใช้เวทย์นี้เสียชีวิตไปแล้ว น้ำหยิบกล่องนั้นแล้วรีบตรงออกจากร้าน เธอรีบตรงกับไปยังบ้านของเธอด้วยความเหนื่อยล้าและอะไรบ้าๆที่มันเกิดขึ้นในวันนี้ เธอเปิดเข้าไปในบ้านแล้วรีบวางกล่องนั้นไว้บนโต๊ะ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนเตียงนั้นแล้วสลบลงไป
” ฟู่ว~ ขอโทษนะ น้ำที่ฉันทำอะไรไม่ดีใส่เธอหนะ ฉันจะนำสองสิ่งนี้ให้กับเธอแล้วก็คงจะกลับไปช่วยเหลือเธอใต้ร่มเงาอีกครั้งโดยที่จะไม่ไปเธอพบอีกแล้วละ เอาละพรุ่งนี้คงต้องเตรียมตัวไปเรียนแล้วสินะ “
ท้องฟ้าเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของเธอก่อนที่จะเปิดลิ้นชักออกมาในนั้นมีกล่องสีฟ้าอยู่ข้างไหนกล่องหนึ่ง เธอหยิบมันขึ้นพร้อมกับกล่าวกับมันราวกับว่านั้นเป็นสิ่งแทนตัวของคนที่ชื่อว่า น้ำ หลังจากที่เธอทำอะไรได้สักพักก็เดินไปเตรียมของเพื่อที่จะไปเรียนในวันพรุ่ง เมื่อเธอเตรียมของเสร็จเธอก็เดินไปที่เตียงแล้วก็ค่อยๆหลับลงไป
แสงยามค่ำคืนได้สาดส่องลงมาจากท้องฟ้า ชายหนุ่มร่างเล็กในตอนนี้นั้นกำลังทำความสะอาดร้านอาหารแห่งนึงอยู่ ถ้าดูจากรูปร่างแล้วหลายๆคนก็คงจะคิดว่าอายุประมาณ 15 – 16 ปี แต่ที่จริงแล้วชายหนุ่มคนนี้ อายุได้ประมาณ 17 – 19 ปีแล้วละ เขาทำงานไปพร้อมกับจ้องมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่แสงจันทร์สาดส่องลงมา
” เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ น้า ดาริน ผมทำความสะอาดร้านเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ มีอะไรให้ช่วยอีกรึเปล่าครับ ”
ชายหนุ่มร่างเล็กที่กำลังพูดอยู่ในตอนนี้เขามีชื่อว่า น้ำ ชายหนุ่มในตอนนี้นั้นได้หันไปหาหญิงสาวที่กำลังหยิบอุปกรณ์ต่างๆเพื่อที่ร้าน หลังจากเธอทำอะไรจนเสร็จเรียบร้อย ก็ได้หันมาหาตัวของ น้ำ พร้อมกับตอบออกไป
” ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ส่วนนี่เงินของวันนี้นะ ตั้งใจทำงานดีมากเอาไว้วันหลัง น้า จะสอนวิธีทำอาหารประจำบ้านของน้าให้นะ จะได้ไม่ต้องมานั่งกินแต่อาหารสำเร็จรูปแบบนี้น่ะ ”
” ขอบคุณมากเลยนะครับ น้า ดาริน แล้วก็ที่ผมกินอาหารสำเร็จรูปเพราะมันประหยัดเวลา และไม่เสียค่าใช้จ่ายเยอะ แต่ถ้าน้าจะสอนผมก็จะเรียนครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ”
หลังจากสงครามของมนุษย์และอมนุษย์ได้ยุติลง น้ำก็ได้กลายเป็นคนไร้บ้านไร้ครอบครัว น้าดารินแม่ม่ายสาวที่เคยเป็นเพื่อนสนิทกับคุณพ่อก็ได้รับ น้ำ มาเลี้ยงดูและให้ช่วยทำงานที่ร้านของเธอ ราวกับว่าเป็นลูกแท้ๆของเธอ หลังจากที่ น้ำ ออกจากร้านไปได้ไม่นานดารินที่ยืนอยู่ก็ทรุดตัวลงพร้อมกับเอามือจับไปที่อกของตัวเอง เธอเปิดขวบยาขึ้นมาแล้วทานมันเข้าไป
” ฟู่ว~ นึกว่าจะซื้อไม่ทันแล้วหนังสือรุ่นพิเศษที่ออกแบบมาให้เขียนเวทย์ง่ายขึ้น แล้วก็พรุ่งนี้คงต้องรีบตื่นเช้ามาทำงานอีกสินะ ”
หลังจากที่น้ำออกมาจากร้านอาหาร เขาก็หันไปจ้องมองร้านอีกครั้ง รูปแบบของร้านนั้นตกแต่งสไตล์ตะวันตก มองภายนอกอาจจะเป็นร้านธรรมดา แต่ร้านธรรมดาร้านนี้นั้นต่างเป็นที่ชื่นชอบของหลายๆคนที่นี่ น้ำหลังจากเดินออกจากร้านอาหารของน้า ก็เดินตรงเข้าไปยังร้านหนังสือ เขาอยู่ในร้านนั้นพักหนึ่งก่อนที่จะเดินออกมาด้วยท่าทีที่ดูดีใจ แต่หลังจากน้ำออกมาไม่นานร้านหนังสือก็ได้ปิดไฟ ปิดประตู เพราะในตอนนี้นั้นมันก็ดึกเอามากๆแล้วละ
” วิ่งออกกำลังกายสักหน่อยก็แล้วกัน ออกกำลังกายในตอนที่อากาศเย็นๆนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เอาละในที่สุดก็ถึงห้องสักที อยากจะอ่านเต็มทนแล้วละ ”
น้ำวิ่งเหยาะๆในยามกลางคืน เขาวิ่งตรงไปยังคอนโดแห่งหนึ่งที่เหมือนกับคอนโดทั่วไปไม่ได้แตกต่างอะไรมาก จากคอนโดแถวนี้ น้ำได้วิ่งเหยาะๆ จนมาถึงห้องของตัวเองที่อยู่ชั้นล่างสุดของ คอนโดนี้ น้ำได้เปิดห้องเข้าไปเก็บของอะไรต่างๆ จนเรียบร้อย เขาก็ค่อยๆทิ้งตัวของบนเก้าอี้แล้วเริ่มแกะหนังสือที่เขาพึ่งซื้อมาอย่างใจเย็น
ก๊อก~ ก๊อก~ ก๊อก~
” นั้นใครงั้นหรือครับ ”
น้ำที่กำลังจะเปิดหนังสือที่ตัวเองซื้อมาก็ดันสะดุดก่อนเพราะเสียงประตูที่ดังขึ้น น้ำลุกขึ้นแล้วเดินไปทางประตูด้วยความสงสัยเพราะปกติไม่มีใครมาหาเขาหรอก คนที่เคยมาที่นี่ก็มีแค่ น้ำ น้าเอวา และก็คุณป้ามะลิที่เป็นป้าแท้ๆของน้ำและเป็นญาติเพียงหนึ่งในสองคนที่ยังติดต่อกับเขาอยู่อีกคนก็คือ ลุง พรชัย ที่เป็นสามีของป้ามะลิ เขาคิดว่าเป็นป้ามะลิแน่ๆเพราะว่าน้าเอวาถ้ามีอะไรก็จะโทรมาบอกก่อน
” ป้ามะลิเองวันนี้มีเรื่องที่จะคุยด้วย ขอโทษที่มาหาดึกดื่นแบบนี้นะ ป้าเอาผลไม้มาฝากน่ะ ”
” ไม่เป็นไรหรอกครับป้า แล้วมีอะไรถึงมาดึกดื่นขนาดนี้ละครับ ”
น้ำจ้องมองคุณป้าของเขาก่อนที่จะพาเขามาในห้อง เขาพาป้าของเขานั่งบริเวณที่ยังว่างอยู่ในห้อง เพราะห้องของเขาตกแต่งไปด้วยฟิกเกอร์อะไรต่างๆอยู่เต็มไปหมดเลยละ มันเลยทำให้ไม่ค่อยจะมีที่ว่างสักเท่าไรนัก น้ำถามเปิดประเด็นในทันทีเพราะเขาอยากที่จะอ่านหนังสือที่เขาซื้อมาแล้วละ
” ที่ป้ามาในวันนี้มีเรื่องอยากจะให้ช่วยหน่อยน่ะ พอดีว่าป้าได้ไปกู้เงินมาแล้วตอนนี้ยังไม่มีเงินจ่ายก็เลยอยากที่จะขอยืมเงินสักหน่อยได้ไหม ”
” ก็ได้ครับ แต่ว่าครั้งนี้ผมจะให้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะครับ เพราะผมเองก็ไม่ได้มีเงินมากมายเท่าไร ”
คุณป้ามะลิได้มาขอยืมเงินตัวของน้ำ พอน้ำได้ยินแบบนั้นก็แสดงสีหน้าเหนื่อยใจออกมา พร้อมกับเดินไปหยิบเงินบนโต๊ะแล้วหยิบครึ่งหนึ่งของส่วนนั้นให้ป้าของเขาไป ในโลกแห่งนี้นั้นมีสิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์อยู่เวลาที่ทำอะไรที่สำคัญก็ต้องมีการเซ็นสัญญามนต์ตรากันเอาไว้ด้วย ในครั้งนี้ก็เช่นกัน ป้ามะลิ ได้หยิบผ้าแผ่นสีม่วงขึ้นมา บนผ้านั้นมีวงเวทย์ที่ถูกเขียนอย่างบรรจงเอาไว้อยู่ หลังจากนั้นตัวของน้ำก็ได้วาดมือลงบนนั้น คุณป้าของน้ำเองก็ทำเช่นเดียวกัน วงเวทย์บนผ้าสีม่วงได้เรื่องแสงขึ้นก่อนที่จะดับลงไป เกิดเป็นสัญญาในรูปแบบกระดาษขึ้นมาสองแผ่นให้ทั้งสองคนทั้งน้ำและตัวของป้ามะลิ หลังจากทำธุระอะไรเสร็จป้ามะลิก็ได้ออกจากห้องนี้ไปแบบเงียบๆ
” เอาละในสุดก็ได้อ่านหนังสือสักทีหวังว่าคงจะไม่มีอะไรมากกวนอีกนะ ”
น้ำยิ้มออกมาหลังจากที่คุณป้าของเขาออกจากห้องไป ที่เขาให้คุณป้าของเขายืมเงินโดยไม่พูดอะไรก็เพราะตัวของเขาไม่อยากที่จะมีปัญหากับญาติเพียงคนเดียวที่เขายังเหลืออยู่ในตอนนี้ละ เขาเปิดหนังสือแล้วเริ่มอ่านมันอย่างตั้งใจจนเวลามันได้เลยผ่านไปจนถึงยามเช้าวันใหม่ แสงแดดได้สาดส่องลงมาเป็นสัญญาณเตือนบอกให้ตัวของน้ำนั้นได้ลุกจากภวังค์แห่งการหลับใหล ชายหนุ่มร่างเล็กในตอนนี้นั้นกำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าในยามกลางคืนน้ำจะละเมอ มานอนเตียงละ
” อื้อ~ ”
แสงแดดยามเช้าได้สาดส่องเข้าใบหน้าของน้ำ มือเล็กๆของเขาได้ขยี้เปลือกตา ก่อนที่จะใช้มือนั้นยันตัวเองขึ้นเพื่อลุกขึ้นจากเตียง
” เช้าแล้วยังงั้นหรอ คงต้องไปทำงานอีกแล้วสินะ เอาเถอะรีบไปดีกว่าคุณน้าคงจะรออยู่ที่ร้านแล้วละ ”
น้ำได้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย เขาก็ค่อยๆหยิบของรวมถึงหนังสือที่เข้าซื้อมาด้วย จากนั้นก็ค่อยๆปิดประตู และวิ่งเหยาะๆ ออกไปเพื่อที่จะไปทำงาน
” สวัสดีครับคุณ มาเรีย วันนี้ไปไหนครับออกไปแต่เช้าเลย ”
” ไม่ได้ไปไหนก็หรอก น้อง น้ำ พี่ก็แค่จะไปทำธุระนิดหน่อยเท่านั้นเอง เอานี่พี่ให้นะ เอาแบ่งกับคุณน้า ”
” ไม่เป็นไรครับคุณมาเรียเอาแค่ส่วนของคุณน้าก็พอ ”
” รับไปเถอะ เอาละ พี่ไปก่อนนะพอดีรีบน่ะ ”
” ค ครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ คุณมาเรีย ”
น้ำเป็นคนขี้เกรงใจมากก็เลยไม่อยากที่จะรับของอะไรสักเท่าไร พี่มาเรียที่เป็นลูกค้าประจำที่ร้านรู้นิสัยของน้ำดีก็เลยยัดของใส่มือของน้ำแล้วรีบเดินออกไป น้ำที่โดนแบบนั้นก็ยืนนิ่งได้สักพักหนึ่งก่อนที่จะก้มหัวขอบคุณ แม้ว่าเธอคนนั้นจะไม่เห็นแล้วก็ตาม หลังจากนั้นตัวของน้ำก็เดินตรงต่อไปเพื่อที่จะไปยังร้านอาหารของน้า
” เกิดอะไรขึ้นน่ะ รู้สึกไม่ดีเลย คุณน้าครับ!!! ”
น้ำที่เดินมาเรื่อยๆ ก็พบกับหน้าร้านขายอาหารของน้าที่ในตอนนี้มีคนรายล้อมอยู่มากมาย น้ำหลังจากที่เห็นก็รีบวิ่งตรงเข้าไปที่ร้านในทันที แต่สิ่งที่น้ำได้เห็นในตอนนี้ก็คือ ชายร่างใหญ่ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นเผ่ายักษ์ ได้ทำการทุบทำลายร้านและน้าของเขาที่ในตอนนี้นั้นกำลังนอนสลบอยู่ น้ำที่เห็นแบบนั้นก็ตัวแข็งใบหน้าของเขาเริ่มแดงขึ้นด้วยความรู้สึกที่มันปนกันจะเละเทะไปหมด น้ำ ขว้าหนังสือเวทย์จากในกระเป้าออกมา แล้วเปิดไปที่หน้าท้ายสุด ในหน้าท้ายสุดมรวงเวทย์วงหนึ่งเขียนเอาไว้ น้ำนำมือไปสัมผัสจนวงเวทย์นั้นส่องแสงจางๆออกมา กำไลข้อมือได้ปรากฏอยู่ที่แขนของชายร่างเล็กคนนี้ น้ำพูดอะไรพึมพำออกมาก่อนที่กำไลนั้นจะเรืองแสงเป็นสีฟ้า บรรยากาศรอบๆน้ำนั้นเริ่มเย็นขึ้น ก่อนที่แสงที่กำไลจะดับลง พร้อมกับเสียงตะโกนของน้ำที่ดังขึ้น
” ทำไมพวกแกต้องมาทำลายความสุขของฉันด้วย ขอฉันอยู่สงบๆไม่ได้รึยังไงงงงงงงงงง!!! เวทย์น้ำแข็ง (หอกน้ำแข็ง)!!!! ”
” เห้ยๆๆ ไอเด็กนี้มันใช้เวทย์ได้ด้วยว่ะ อย่างที่ป้ามันบอก เอ้าพวกแกไปจัดการมันดิ ”
เหล่าชายหนุ่มพวกนั้นหลบเวทย์ของน้ำได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่คนเหล่านั้นจะพูดคุยกันแบบขำๆโดยไม่สนสีหน้าของน้ำตอนนี้เลย ชายที่เหมือนหัวหน้าก็ได้สั่งลูกน้องให้ไปจัดการตัวของน้ำ พวกเขาได้พุ่งเข้าไปหลบอยู่หลังตัวของน้ำก่อนที่จะทุบที่คอของน้ำอย่างเบามือ น้ำที่โดนแบบนั้นก็ร่างกายอ่อนแรงก่อนที่จะล้มลงไป
” นี้จะทำอะไรกับน้ำน่ะ หยุดเลยนะ ”
เหล่าผู้คนที่รายล้อมหน้าร้านในตอนนี้นั้นเมื่อเห็นตัวของน้ำล้มลงไปก็เริ่มพูดขึ้นมาในทันทีพร้อมกับพยายามที่จะเข้าไปทำร้ายชายร่างยักษ์เหล่านั้น เหล่าชายร่างยักษ์เมื่อเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาราวกับปีศาจก่อนที่จะทำการเตะชายคนหนึ่งกระเด้นไปชนกำแพงของร้าน เหตุผลที่คนเหล่านี้ไม่ทำอะไร ตั้งแต่ตอนก่อนที่น้ำจะมาก็เพราะว่ามีคนพยายามที่จะช่วยแล้วและก็กลายเป็นเหมือนชายคนนั้น
ผู้คนบริเวณโดยรอบนั้นปล่อยให้ตัวของน้ำถูกจับขึ้นรถไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นพวกเขาก็รีบโทรแจ้งความ และ รีบเข้าไปดูอาการของดารินในทันที
*ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง*
” ถึงเวลาปลุกไอเด็กนี้ให้ตื่นแล้ว สาดน้ำใส่มันหน่อย ”
ฟู่ม~
” อึก ”
” เฮ้ย! ตื่นได้แล้วอย่ามามั่วนอนได้ไหมพวกฉันเองก็มีธุระนะเว้ย! ”
” อึก! ”
” พวกแกจับฉันมาทำไม ทำไมต้องมายุ่งกับฉันด้วย ”
” ตื่นได้สักทีนะ ถ้าถามว่าพวกฉันมายุ่งกับนายทำไม ก็ตอนนี้นายเป็นทาสแล้วยังไงละ ”
” หมายความว่าไง ฉันไม่เคยพูดเลยว่าจะไปเป็นทาสใคร ”
” แกไม่ได้พูดแต่ก็มีคนเอาลายเซ็นของนายมายืนยันกับฉันแล้ว อยากจะเช็คสัญญาหน่อยไหมพอหนุ่ม ”
” มันเป็นไปได้ยังฉันไม่เคยเขียนมัน ”
” อยากจะรู้รึเปล่าว่าเราได้ลายเซ็นของนายมายังไง แล้วก็ทำไมมันต้องเป็นนายที่ต้องโดนแบบนี้ ถ้าจะให้พูดก็คือ นายโดนญาติ ไม่สิ ป้ามะลิ ที่นายเชื่อใจหลอกเข้าให้แล้วยังไงละ เอานี่หลักฐานเอาไปดูสิ ”
” ฮึก ”
” ชีวิตของเรามันแย่แค่นี้ยังไม่พออีกยังงั้นหรอ . . ”
ชายหนุ่มร่างยักษ์ประมาณ 3 – 4 คน ห้องที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้มี น้ำที่กำลังถูกมัดมือสวมปลอกคอและถูกมัดติดกับเก้าอี้ที่อยู่กลางห้องเล็กๆ ชายร่างยักษ์นำน้ำมาสาด ใส่น้ำ เพื่อปลุกให้น้ำตื่นขึ้นมา หลังจากน้ำตื่น เขาก็ไม่ได้มีอาการตื่นตูมใดๆ แล้วถามเหตุผลออกไปตรงๆ
การสนทนาเริ่มต้นขึ้นน้ำและตัวของชายร่างยักษ์ได้พูดคุยกันอย่างจริงจัง ตัวของน้ำหลังจากที่ได้ยินคำพูดก็เลือกที่จะเชื่อใจญาติของเขา ก่อนที่จะได้พบความจริงนั้นคือคลิปวิดิโอการทำสัญญาของป้าของเขาและชายตรงหน้า เขาถูกขายให้กับคนเหล่านี้ด้วยเงิน 5 ล้านแถมยังยกหนี้ที่ป้าติดไว้ให้อีกด้วย ป้ามะลิไม่ลังเลที่จะทำการทำสัญญาและตกลงทำตามแผน ผ้าสีม่วงที่เธอใช้มันคืออุปกรณ์เวทย์ที่ขายกันในตลาดมืดเพื่อปลอมลายเส้นหรืออะไรต่างๆ น้ำเงียบนิ่งหลังจากได้เห็นคลิปตรงหน้า น้ำสับสนอย่างมาก ใบหน้าของเขาในตอนนี้เริ่มบิดเบี้ยวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ชายร่างยักษ์ตรงหน้าของน้ำก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะจับตัวของน้ำลุกขึ้นแล้วพาเดินออกไปยังที่แห่งนึก
น้ำก้มหน้าอยู่ได้สักพักก็เงยหน้าขึ้นมา แสงไฟได้สาดส่องเข้าทีตัวของน้ำ เหล่าคนมากมายกำลังจับจ้องตัวของน้ำอยู่ น้ำมองไปรอบๆก็พบว่าที่ๆเขาอยู่ก็คือเวที แต่ไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรมากก็มีเสียงดังแทรกขึ้นมา
” แล้วก็มาถึงสินค้าชิ้นสุดท้ายนะครับ ชายหนุ่ม เผ่ามนุษย์ ร่างเล็กหน้าตาดูน่ารัก ความสามารถหลากหลาย มีความสามารถด้านเวทมนตร์สูง แต่แค่นั้นมันคงจะไม่สมควรที่จะเป็นสินค้าชิ้นสุดท้ายของทางเรา ทุกคนรู้จักสิ่งนี้กันไหมครับ สิ่งนี้คือสินค้าของเอลฟ์ มันเป็นยาที่รังสรรค์มาเพื่อโลกใบนี้ เป็นยาที่ขายกันแพงมากๆ ว่ากันว่าเป็นยาที่ทำได้ยากมากๆ แม้แต่ผู้อาวุโสของเอลฟ์ยังบอกว่าเป็นสิ่งที่ตัวของพวกเองก็ยังทำไม่ได้ มันคือ ยาเปลี่ยนเพศ นั้นเองครับ ผมจะแสดงประสิทธิภาพของยานี้ให้ดูนะครับ ”
หลังจากที่ชายหนุ่มคนนั้นพูดจบลง ชายที่เป็นคนพาตัวของน้ำมายังเวทีแห่งนี้ก็ได้เดินเข้ามาหาน้ำอีกครั้ง น้ำทำได้แค่เพียงส่ายหัวไปมา ชายตรงหน้าของน้ำเมื่อเห็นท่าทีของน้ำเป็นแบบนั้นก็ทำการเปิดปากของน้ำให้กว้างแล้วน้ำยาหนึ่งเม็ดใส่เข้าไปในปากของน้ำแล้วบังคับให้น้ำกลื่นมันลงไป หลังจากที่น้ำกลื่นไปไม่นาน ร่างกายของน้ำก็เริ่มร้อนขึ้น หน้าอกของน้ำเริ่มขยายช่วงเอวของน้ำก็เริ่มที่จะคอดลง ใบหน้าของน้ำในตอนนี้ที่ในตอนแรกนั้นไม่เหมือนผู้ชายอยู่แล้ว แต่เพราะยามันเลยทำให้ใบหน้าของน้ำกลายเป็นผู้หญิงจริงๆกลางเปลี่ยนแปลงทางกายภาพของน้ำหยุดลง น้ำทรุดตัวลงไปกับพื้นด้วยความสับสนน้ำตาของน้ำเริ่มไหลออกมา และปล่อยให้เหตุการณ์ตรงหน้าของเขาไหลไปเรื่อยๆราวกับว่าเขาหมดสิ้นทุกอย่าง เหล่าผู้ที่มางานขายทาสก็ต่างตกใจพร้อมกับเริ่มตื่นเต้นในตัวของยาและตัวของน้ำมากยิ่งขึ้น โดยที่ไม่ได้สนท่าทีของน้ำเลยแม้แต่น้อย
” เอาละครับทุกท่าน แล้วก็เวลาที่ทุกท่านรอคอย ชายหนุ่มไม่สิ ตอนนี้คงจะเป็นหญิงสาว แสนสวย เผ่ามนุษย์ ความสามารถหลากหลาย มีความสามารถด้านเวทมนตร์สูง เธอมีชื่อว่า น้ำใส ราคาเริ่มต้นอยู่ที่ 15 ล้านครับเสนอราคากันมาได้เลยครับ ”
” เบอร์ 49 16 ล้าน! ”
” เบอร์ 5 17 ล้าน! ”
” เบอร์ 7 20 ล้าน! ”
” เบอร์ 19 30 ล้าน! ”
” เบอร์ 69 70 ล้านคะ! ”
” ตอนนี้สูงสุดคือ 70 ล้านครับมีใครจะให้มากกว่านี้อีกไหมครับ ”
” 70 ล้าน (1) 70 ล้าน (2) 70 ล้าน (3) ไม่มีใครให้มากกว่านี้แล้วผู้ชนะในการประมูลครั้งนี้ก็คือ เบอร์ 69 ครับ!!!!! ”
” ทำการชำระเงินเรียบร้อยแล้วสินะครับ ขอให้มีความสุขกับเด็กคนนั้นนะครับ เอาละครับ พวกเราขอปิดการประมูลเพียงเท่านี้ขอบคุณทุกท่านมากเลยนะครับที่มาร่วมงานและสนับสนุนพวกเรา เอาไว้เจอกันใหม่ครับ ”
หลังจากที่ชายคนนั้นได้พูดจบลงหญิงสาวที่ชนะการประมูลในครั้งนี้สาวผมสีทองและใบหน้าของเธอทำให้ใครหลายๆคนในที่ประมูลนี้หลงใหลแต่ก็ไม่มีใครที่จะกล้าที่จะทักทายตัวของเธอ ในตอนนี้ตัวของเธอกำลังเดินขึ้นไปบนเวที เธอยืนมือของเธอจับมือของน้ำไว้ก่อนที่พาเดินออกจากบริเวณนั้น น้ำที่โดนตัวของเธอจับมือหลังจากที่ได้สัมผัสมือนั้นน้ำก็มองจ้องขึ้นไปยังใบหน้าของสาวตรงหน้า ทำให้เขาต้องหลุดชื่อของคนๆหนึ่งออกมา
” ฟ ฟ้ายังงั้นหรอ ”
หญิงสาวที่กำลังจับมือตัวของน้ำเอาไว้อยู่ เธอคือ ท้องฟ้า ผู้ที่เคยเป็นเมดของส่วนตัวของน้ำมาก่อน ท้องฟ้าเมื่อได้ยินตัวของน้ำพูดออกมาก็ได้แต่เพียงจ้องพร้อมกับจูงมือพาน่ำออกจากสถานที่แห่งนี้ เธอจับตัวของน้ำขึ้นรถในทันที น้ำที่ในตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ได้มากพอหลังจากที่ได้ขึ้นรถก็ค่อยๆเข้าสู่ภวังค์ของการหลับใหลในทันทีเพราะว่าเขาไม่มีแรงที่จะทำอะไรแล้วจากเรื่องมากมายที่เกิดขึ้น ท้องฟ้าที่เห็นน้ำหลับลงไปแล้วก็หันมาจ้องมองน้ำพร้อมกับพูดออกมาเบาๆ
” ขอโทษด้วยนะน้ำ ที่มาช่วยเอาไว้ไม่ทันน่ะ ”
คำเตือน
เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของผมล้วนๆไม่ส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตจริงแต่อย่างใด เรื่องนี้มีเนื้อหาที่ไม่เหมาะโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน อีกทั้งเรื่องนี้นั้นมีเนื้อหา 18+ หากไม่เข้าใจสิ่งใดให้ถามผู้ปกครองเอานะครับ
จากนักเขียนถึงผู้อ่าน
สวัสดีผู้อ่านทุกท่านผม ฟูโตะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ตัวผมนั้นได้แต่งขึ้นหากผิดผลาดประการใดหรือว่าไม่พอใจตรงไหนก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับผม หลังจากนี้ก็อยากจะให้ทุกคนติดตามผลงานไปเรื่อยๆนะครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกคนครับ หากมีอะไรที่อยากจะแนะนำโปรดคอมเม้นท์ไว้ได้เลยนะครับ
เพราะสงครามที่เกิดขึ้นทำให้ชายหนุ่มร่างเล็กคนนี้ตกอับ ในยามคำคืนที่ฝนโปรยปลายลงมา ชายหนุ่มที่ตอนนั้นเป็นแค่เพียงเด็กน้อยที่ได้แต่จ้องมองครอบครัวของตัวเองถูกสังหารโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย เขาถูกเลี้ยงดูโดยคนรู้จักของพ่อแม่หลังจากนั้นเป็นต้นมา แต่หลังจากผ่านไปไม่นานชะตากรรมของเขาก็พลิกผัน เมื่อได้พบกับเธอคนนั้นอีกครั้ง
แนะนำตัวละคร
น้ำ/น้ำใส ( นาย/นางสาว ดรัลพร ธารสาย ) ชายหนุ่มร่างเล็กที่ในตอนนี้กลายเป็นหญิงสาวแสนสวย นิสัยดี อดทน และ ใจดี อดีตนั้นเคยเด็กหนุ่มอัฉริยะผู้ที่เคยมีฐานะร่ำรวยมาก่อน แต่หลังจากสงครามที่เกิดขึ้นทำให้ตัวของเขานั้นตกอับและต้องสูญเสียครอบครัวไป หลังจากสงครามตัวของเขาก็กลายเป็นพวกเก็บตัวและเข้าสังคมไม่เก่งเลย ซ้ำร้ายยังต้องมารับใช้ เมดคนนั้นที่เคยเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา
ท้องฟ้า ( นางสาว นภาพร เจริญมนต์ ) หญิงสาวร่างสูงผิวสีนวลเป็นลูกสาวเผ่าเอลฟ์ อดีตนั้นเธอกับแม่เคยเป็นเมดรับใช้ตระกูล สายธาร มาก่อน แต่หลังจากสงครามนั้นคุณยายของเธอก็ได้เสียแล้วยกบริษัทให้คุณแม่ของเธอบริหารต่อ เธอเป็นคนที่มีความสามารถทำให้คุณแม่ของเธอนั้นให้เธอมาช่วยงานที่บริษัทจนทำให้เธอในตอนนี้นั้นเป็นถึงรองประธานบริษัท ในตอนนี้นั้น บริษัทในเครือเจริญมนต์ เป็นบริษัทที่มีรายได้มากที่สุดเป็นอันดับ 3 ของโลกในตอนนี้ แต่ก่อนตัวของเธอนั้นเป็นสาวที่ใจดีอยู่กับน้ำราวกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ แต่หลังจากเรื่องอะไรต่างๆมันทำให้ตัวของเธอในตอนนี้ กลายเป็นคนเย็นชา และมีออร่าที่ดูน่ากลัว
ปล.1 ผมเป็นคนไทยครับ แต่ถึงเป็นแบบนั้นตัวของผมก็ชอบตัวของชื่อที่เป็นภาษาอังกฤษและภาษาญี่ปุ่นด้วยเพราะแบบนั้นอาจจะมีผสมชื่อจากสองภาษานี้โผล่มาบ้างครับ
ปล.2 เรื่องนี้จะลงแบบสองวันลงทีครับนับตั้งแต่วันลงครับ หรือว่าจะลงเร็วกว่านั้นแล้วแต่ความว่าง
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
