ในห้องเดียวกัน ทั้งข้างนอกและข้างในราวกับเป็นโลกสองใบ
เหอเจิงไม่ใช่เจียงเจิน ดังนั้นจึงไม่สามารถเห็นอกเห็นใจได้อย่างเต็มที่ แต่สามารถจินตนาการถึงความโศกเศร้าของเจียงเจินได้ แบกสามีของเธอและข้ามบรรทัดล่างทางศีลธรรม เพียงเพื่อจะได้อยู่กับเจิ้งหลางชั่วขณะหนึ่ง
แต่เพียงเพราะประโยคเดียวจึงได้รับการปฏิบัติเช่นนี้
ทุกคนรวมถึงเจิ้งหลางจี้ผิงโจวรู้สถานะของตนเองดี ในสาขาอาชีพของพวกเขา เป็นเรื่องน่าละอายที่จะมีปัญหากับดาราหญิง และทั้งครอบครัวจะละอายใจกับความผิดพลาดของพวกเขา
ดังนั้นอุบัติเหตุแบบนี้
ไม่สามารถเกิดขึ้นกับพวกเขาได้
ฟังคำพูดที่อยู่นอกประตู จี้ผิงโจวได้รับความเห็นอกเห็นใจเป็นระยะๆในสายตาของเหอเจิง เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้และวางคางลงบนผมของเธอ กระดูกที่แข็งที่สุดสัมผัสกับวังวนในเส้นผมของเธอ
รับรู้น้ำหนักที่ด้านบนของศีรษะ
เหอเจิงเคลื่อนไหว กำลังจะหันหลังกลับ แต่จี้ผิงโจวจับหลังเธอไว้ ยืนขวางไม่ให้เธอเคลื่อนที่ได้ เสียงนั้นลึกมากราวกับคำถาม “เจียงเจินบอกให้คุณขึ้นมาจริงๆเหรอ”
เขายังสงสัยอยู่
เหอเจิงต้องการหนี แต่พบว่าเธออยู่ในอ้อมแขนของจี้ผิงโจว ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย “คีย์การ์ดอยู่ในกระเป๋า รู้ได้ไงว่านี่คือที่ของพี่เจิ้งหลาง”
ราวกับจะพิสูจน์ความจริงตามคำพูดของเธอ
จี้ผิงโจวงอข้อศอก ฝ่ามือกดไปที่เอวของเหอเจิงและไปหาคีย์การ์ดที่เธอกำลังพูดถึง
“ฉันลองหาดู”
นิ้วของเขาบางและเย็น
จู่ๆก็เข้ามา เหมือนกับสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่คลานอยู่บนร่างกาย เหอเจิงตอบโต้ และหน้าผากกระแทกกับกรอบประตูโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เกิดเสียงที่ดังฟังชัด
ดวงตาของจี้ผิงโจวจมลง เสียงของเขาถูกระงับ “คุณทำอะไร”
ไม่จำเป็นต้องทำตัวลับๆล่อๆ แต่เขาถูกดึงเข้ามาด้วยเหตุผลบางอย่าง และเขาก็ฟังคนอื่นด้วยเหตุผลบางอย่าง ตอนนี้จับได้แล้ว ต่อให้มีปากก็พูดไม่ได้
เหอเจิงดุกว่าเขาเสียอีก “คุณอย่าแตะต้องตัวฉัน”
อยากจะหนีก็ไม่ได้แล้ว
เจิ้งหลางได้ยินเสียงอย่างชัดเจนที่นี่ และกำลังมา แต่ยังมีคนที่เร็วกว่าเขาอยู่หน้าประตู กระโจนจากด้านหลังกอดเอวด้วยมือทั้งสองข้าง
จู่ๆเธอก็มาโดยไม่ทันตั้งตัว
เจิ้งหลางเอนตัวไปข้างหน้าอย่างเฉื่อยชา ด้วยเสียงทื่อเหมือนค้อนกระทบใบหน้าของเหอเจิง เธอถอยออกไปตามสัญชาตญาณ มือถูกกดลงโดยไม่รู้ตัว และประตูก็ถูกกระแทกด้วยแรงจากภายนอก
ทันใดนั้น มีพื้นที่ด้านหน้าของเขา และเขาเกือบจะล้มลงกับพื้น เจิ้งหลางอุทานสาปแช่งออกมาจากปาก ในสภาพแวดล้อมที่วุ่นวาย เห็นคนสองคนซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนและแอบดูอยู่
ทั้งสี่ไม่มีเวลาเผชิญหน้ากัน
ประตูห้องนั่งเล่นถูกผลักเปิดจากด้านนอก ตามด้วยใบหน้าที่ดุดันของเลขาสาวและชายวัยกลางคน
ฉากนั้นทั้งดราม่าและไร้สาระ
ในตอนนี้ เหมือนกับหนังที่เล่นไม่จบ ที่กดปุ่มหยุดชั่วคราวอย่างเงียบๆไว้
ภาพยังคงอยู่ในฉากนี้ นิ่ง ตาย และเย็นชา
จี้ผิงโจวปกป้องเหอเจิงโดยไม่รู้ตัวไว้ข้างหลัง เธอมองไปที่ผู้หญิงในชุดสีแดงที่ยืนอยู่ข้าง เจิ้งหลาง ขณะที่ประตูเปิดออก เจียงเจินได้ปล่อยมือของเธอที่จับเจิ้งหลางแล้ว ตอนนี้เธอสะบัดผมและยิ้มอย่างไร้เดียงสาให้สามีใหม่ของเธอ
เธอเป็นนักแสดง
แม้แต่การตกใจก็เหมือนแสดงออกมา “คุณขึ้นมาได้ยังไง”ดูคนทั้งสี่ที่อยู่ในห้อง มันมีบางอย่างผิดปกติ
ข่าวที่เขาได้รับก็คือ
ภรรยาคนใหม่ของประธานซุนและผู้ชายคนอื่นๆ อยู่ที่ชั้นบนห้อง3201
จากนั้นเขาก็ยื่นเรื่องร้องเรียนและนำผู้คนขึ้นมา
แต่ผู้ชายที่นี่มีเพียงจี้ผิงโจวและเจิ้งหลาง ซึ่งทั้งคู่เป็นคุณชายล้ำค่า และไม่สามารถขุ่นเคืองได้
ที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นคนฉลาด และในไม่ช้ากับดักนี้จะคลี่คลาย
เจิ้งหลางยืดเสื้อผ้าของเขา ยืนตัวตรง ดวงตาของเขาเคลื่อนผ่านเจียงเจิน ก้มลงบนใบหน้าของชายผู้นี้และยิ้มอย่างสุภาพ ทำไมคุณถึงมีคีย์การ์ดสำหรับห้องส่วนตัวของฉัน”
ชายผู้ถูกเอ่ยนามถึงกับผงะ คิดจะหาทางอธิบายอย่างไร เลขาของเขามีไวพริบ “พี่เจิ้ง….เราได้ยินมาจากด้านล่างว่าด้านบนเกิดเรื่อง จึงมาดู…..นี่…..”
เห็นได้ชัดว่าเจิ้งหลางพาภรรยาของเขาขึ้นไปที่นั่นและถูกสอบสวน แต่เขาดูมั่นใจมากกว่าใครๆ “แล้วคุณว่ามีเรื่องอะไรไหม”
เลขาตอบไม่ได้
คุณเจียงเจินถามก่อน “คุณมาที่นี่ได้ยังไง สนิทกับหลางหลางโจวโจวมาก อีกอย่าง นี่คือใคร”
เหอเจิงถูกจี้ผิงโจวปิดกั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าจะล่องหนได้
เขาริเริ่มที่จะยกมือของเธอและยืนหยัดต่อสู้เป็นครั้งแรก “ลุงซุน นี่คือภรรยาของฉัน เธอเรียกคุณเจียงขึ้นมา กล่าวว่ามีบางอย่างที่จะพูดระหว่างผู้หญิง”
ทุกคนในเมืองเหยียนเจียงรู้ว่าจี้ผิงโจวแต่งงานแล้ว
แต่มีไม่กี่คนที่เคยเห็นเหอเจิง
“จริงเหรอ” สกุลซุนมองเจียงเจินอย่างสงสัย “ฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณกับบ้านโจวโจวสนิทกันขนาดนี้”
มาทางนี้
เจิ้งหลางถอนตัวออกจากสงครามที่กำลังจะลุกไหม้อย่างสมบูรณ์
แต่ความโกรธของเขานั้นรุนแรงที่สุด
ถ้าเหอเจิงไม่เข้ามาก่อน จี้ผิงโจวต้องการมาพักผ่อน ชื่อเสียงของเขาคงถูกทำลายโดยเจียงเจิน
ออกไปจากห้อง
เจียงเจินเดินตามสามีของเธอ แต่เจิ้งหลางไม่ได้ออกไป พวกเขาส่งจี้ผิงโจวและเหอเจิงลงไปชั้นล่าง เพื่อทำการแสดงต่อ มือที่จับอยู่ก็จะไม่ปล่อย
ออกจากโรงแรม
จี้ผิงโจวกล่าวคำอำลากับพวกเขาอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาแค่พูดโกหกนิดหน่อย สำหรับเขามันไม่เป็นอะไรเลย แต่สำหรับเจียงเจินมันเกือบจะกลายเป็นหายนะ
ก่อนจะถูกบังคับให้ขึ้นรถ
เหอเจิงเห็นเงาที่ตกลงมา เจียงเจินดูเหมือนจะมีทางตัน ร่างกายของเธอประดับด้วยเพชรพลอย แต่ข้างในกลับเป็นชิ้นส่วนที่ผุพัง
แม้จะมีสิ่งนี้
เจียงเจินยังคงยิ้มอย่างขอโทษให้เธอ
เขาขึ้นรถและออกจากโรงแรม เหอเจิงคิดทุกอย่างก่อนจะเดินออกไปไกล จากช่วงเวลาที่เขาพบกันที่โรงน้ำชายามเช้า แผนของเจียงเจินก็เริ่มต้นขึ้น
เจียงเจินจัดกลุ่มคนสองกลุ่มไปที่ 3201 ตามลำดับ
เธอ
ยังเป็นนางเอกของงานคืนนี้
ทำไมถึงเป็นเธอ พูดได้อย่างเดียวว่าเธอบังเอิญเป็นผีที่โชคร้าย
เสียงของเหอเจิงเยือกเย็น “จอดรถที่สี่แยกด้านหน้า ฉันจะเรียกให้พี่มารับ”
จี้ผิงโจวไม่ปล่อยมือ “ขับต่อ”
“ฉันบอกว่าให้หยุดรถ”
“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันวันนี้ คุณคงโดนยิงไปแล้ว”
หัวใจของเหอเจิงสับสน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป เมื่อมองย้อนกลับไปทีละก้าว เธอกำลังเดินอยู่ในกับดักของผู้อื่น
“ทำไมเมื่อกี้คุณถึงไม่พูดความจริง”
จี้ผิงโจวหัวเราะเบาๆ พร้อมกับการสั่นที่หู แสงสลัวของไฟถนนส่องผ่านแก้มของเขาจากหน้าต่างรถ “หลางหลางเป็นเพื่อนของฉัน ทำไมฉันต้องปล่อยให้เขาเข้าไปพัวพันกับเรื่องอื้อฉาวแบบนี้ โดนคนคิดร้ายยังจะคิดเงินแทนจำนวนคนอีกไหม”
เป๋ยเจี่ยนกำลังขับรถอยู่
เขาไม่กล้าแสดงอารมณ์
เมื่อก่อนตอนที่พวกเขาทะเลาะกันก็พูดไม่ได้ นับประสาการหย่าร้างตอนนี้ นอกจากนี้ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
จนถึงตอนนี้ที่กำลังสูญเสีย
“ถ้าฉันไม่ขึ้นไป คุณจะพูดความจริงไหม”
เหอเจิงพึมพำอย่างเย็นชา “ทำไมจะไม่ล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นให้เจียงเจินอับอายขายหน้า หรือดูหลางหลางบอกเรื่องยุ่งๆกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว คุณจะรู้สึกมีความสุขมากที่จะแก้แค้นฉันใช่ไหม”
“ฉันก็แค่พูดความจริง เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ”
เขาก็เก่งเกินไปที่จะเอาทองคำมาแปะไว้บนใบหน้าของตัวเอง
จี้ผิงโจวบีบมือของเหอเจิงแน่นและบอกว่าเธอว่ารู้สึกไม่สบายใจ “คุณต้องขอบคุณพระเจ้าที่วันนี้ฉันขึ้นไป มิฉะนั้นหลางหลางต้องเก็บคุณในภายหลัง และฉันจะปกป้องคุณไว้ไม่ได้”
“ใครอยากให้คุณปกป้องกัน” เหอเจิงกัดฟันด้วยความเกลียดชัง ราวกับสัตว์ร้ายที่ต้องต่อสู้กลับตลอดเวลา “ปล่อยมือนะ ฉันอยากลงจากรถ”
![เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]](https://i0.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/09/6135f1d6JOYBxlF5.jpeg?resize=151,215 "เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
