สิบเอ็ดโมง
เมื่อฟางลู่เป่ยกลับมาจากข้างนอก เขาได้ยินว่าจี้ผิงโจวได้พบกับเหอเจิงและมีการโต้เถียงกัน
ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อที่เปียกก็รีบวิ่งขึ้นไปด้านบน
ป้าหมิงเคาะประตูอยู่ตลอด เกือบจะร้องไห้แล้ว
แต่เหอเจิงไม่ได้เปิดประตู แมวในห้องก็ร้องเหมียวราวกับว่าเขาไปเคาะอะไรบางอย่าง สถานการณ์เลวร้ายมาก
“เกิดอะไรขึ้น” ฟางลู่เป่ยหมุนลูกบิดประตูและด้านในถูกล็อคอย่างแน่นหนา
ป้าหมิงเสียงสั่น “เมื่อสักครู่คุณชายเสี่ยวจี้มารับคุณหนูจี้ ฉันคิดว่าเจิงจะนอนหลับอยู่ชั้นบน ไม่คิดว่าเธอจะลงมาแล้ว ทั้งสองก็เจอกัน แล้วเธอก็ขังตัวเองไว้โดยไม่พูดอะไร”
เธอเล่าถึงกระบวนการ
ฟางลู่เป่ยทุบประตู ตะโกนเรียกชื่อเหอเจิง
กระวนกระวายแล้ว
เขายกเท้าถีบไปที่ประตู
เสียงดังเข้ามาในห้องและแพร่กระจายอย่างรุนแรง
“ฟางเหอเจิง เปิดประตูให้พี่ อย่าล็อคประตูแม้ว่าเธอจะขังตัวเองอยู่ข้างใน พวกเราจะเก็บศพเธอได้ยังไง”
ดวงตาของป้าหมิงเเก่มาก เต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง
“คุณอย่าพูดแบบนี้”
ฟางลู่เป่ยยกนิ้วขึ้นและทำเสียง “จุ๊จุ๊” ฟังเสียงข้างในอย่างเงียบๆ เสียงฝีเท้าถึงประตูแล้วก็ปลดล็อค เหอเจิงยืนย้อนแสง ผิวขาวกระจ่างใส “ใครจะผูกคอเหรอ”
ฟางลู่เป่ยเหลือบมองเข้าไปในห้อง บนพื้นรกไปหมด “เธอหลบอยู่ด้านในทำไม ไม่ได้ยินเสียงที่ป้าหมิงเคาะประตูเหรอ”
เหอเจิงพูดตรงไปตรงมาและหันกายไปด้านข้างเผยให้เห็นภาพทั้งห้อง
ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอางบางตัวแตกอยู่บนพื้น
สีสันบนเรือนร่างของแมว
สิ่งที่รู้สึกผิดแอบอยู่ข้างหน้าต่าง รอการลงโทษของเจ้านาย
“เจ้าแมวทำทุกสิ่งล้มลงและลุกไม่ขึ้น ฉันกำลังสั่งสอนมัน”
ฟางลู่เป่ยสงสัย “มันไม่มีเสียงเลย ทำให้ตกใจ พี่เตือนเธอเลยนะ ถ้าคิดไม่ออกก็อย่าตายที่นี่”
“ลู่เป่ย!” ป้าหมิงคว้าแขนของเขา “อย่าว่าเจิงแบบนี้”
“ไม่เป็นไร”
คำพูดของฟางลู่เป่ย เหอเจิงไม่รู้สึกเจ็บหรือคันเลย “เขาก็พูดไม่คิดแบบนี้มาตลอด ไม่เป็นไร ถ้าไม่มีอะไรฉันจะไปทำความสะอาดแล้วนะ”
“ฉันทำเอง เธอไปพักผ่อนเถอะ”
ป้าหมิงพูดแล้วเดินเข้ามา
เหอเจิงหยุดที่ประตู “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเองก็ได้”
“ไปเถอะ” ฟางลู่เป่ยดึงป้าหมิง “อย่าไปสนใจเธอเลย”
พวกเขาหันแล้วเดินจากไป
เหอเจิงค่อยๆปิดประตู
วินาทีแห่งความคลาดเคลื่อน
ฟางลู่เป่ยเห็นเม็ดยารูปร่างต่างๆมากมายกระจัดกระจายอยู่ท่ามกลางเศษของเหลวที่เหลืออยู่ของผลิตภัณฑ์ดูแลผิว แต่เขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำถ้าเขาไม่ได้มองใกล้ๆ
หลังจากกลับมาที่ห้องแล้ว เขาก็รู้ว่าเขาสวมเสื้อผ้าเปียก เปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ และยังคงเช็ดผมกึ่งแห้งอยู่ ทนไม่ได้ที่จะโทรเรียกให้เหอหยุนซิ่งมา
เลขาของเขารับโทรศัพท์
มีความแตกต่างของเวลาที่นั่น ตอนนี้เป็นเวลาที่ยุ่งมาก
เลขาผู้ชายทำสัญลักษณ์มือในที่ประชุม เขาพยักหน้า ขอโทษและเข้ามารับสาย ไม่มีเวลาเพียงพอ ก็เลยเล่าเรื่องไปสั้นๆ
“ลู่เป่ยเหรอ เวลานี้มีเรื่องอะไร”
ฟางลู่เป่ยนึกถึงยาในห้องของเหอเจิงและความผิดปกติทั้งหมดของเธอและถามอย่างระมัดระวัง
“คุณกำลังพูดถึงการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์หรือไม่” เหอหยุนซิ่งยืนอยู่ที่มุมแยกสายตาของผู้คนในห้องประชุม “อาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์หายเป็นปกติแล้ว แต่คุณรู้ไหมว่ามือที่หักนั้นหักถาวร”
“ไม่ได้หมายถึงทางกายภาพ…”
“งั้นเป็นอะไรเหรอ”
“จิตใจ”
เกิดความเงียบขึ้นในโทรศัพท์
รอบๆตัวก็ด้วย
มีดวงอาทิตย์ร้อนอยู่ต่อหน้าต่อตาเหอหยุนซิ่ง และแสงส่องเข้ามาในหัวใจของเขา แม้แต่คำพูดของเขาก็ยังคลุมเครือ “มีปฏิกิริยาบางอย่างต่อความผิดปกติของความเครียดหลังเกิดบาดแผล เธอเป็นอะไร มีปัญหาทางด้านอารมณ์เหรอ”
นี่ใช่เลย
หลังจากที่กลับมา เหอเจิงมักจะแสร้งทำเป็นสงบ โดยแสร้งทำเป็นว่าอดีตไม่เคยเกิดขึ้น
แต่หลายครั้งฟางลู่เป่ยได้เห็นเธอล้มลงเพราะแขนของเธออ่อนแรง แต่ส่วนใหญ่กลับรั้งไว้ เมื่อเขาเห็นจี้ผิงโจววันนี้ เขาสัมผัสเธออีกครั้งซึ่งกระตุ้นความกลัวอย่างสุดซึ้ง
เขาเอามือออกจากผมที่เปียกชื้น
เสียงทื่อๆ “มีนิดหน่อย แต่ฉันใส่ใจอยู่”
ทางเหอหยุนซิ่งก็มีเวลาอธิบายไม่นานนัก “หมอบอกว่า เป็นการดีที่สุดสำหรับเธอที่จะติดต่อกับผู้คนในอดีตให้น้อยลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เธอเห็นเมื่อเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ และควบคุมอารมณ์ของเธอให้มากที่สุด”
“เข้าใจแล้ว”
“อีกอย่าง….” เขากำชับ “การหย่าร้างก็ล่าช้าไม่ได้”
นี่คือคำเตือน
เวลานี้
ฟางลู่เป่ยเองก็รู้ดีถึงความจริงจังของเรื่องนี้ เขาซ่อนอะไรไว้ไม่ได้ แต่คราวนี้เขาต้องใช้สมองเพื่อจัดการกับเหอเจิง
หลังจากที่เหอหยุนเตือนเขาก็โทรหาซุนไจ่อวี่
“คืนพรุ่งนี้ตึกเจียซิ่งทานข้าวด้วยกันไหม”
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซุนไจ่อวี่ไม่ได้เลวร้าย อย่างน้อยก็ไม่แข็งกระด้างเท่าความสัมพันธ์ระหว่างจี้ผิงโจวกับเขา
ซุนไจ่อวี่รู้สึกสงสัย และมีเพียงเจิ้งหลางเท่านั้นที่เชื่อในผู้คนมากมาย
เมื่อดูข้อความ เขาไม่รู้ว่าฟางลู่เป่ยต้องการทำอะไร เขาจึงถามโดยตรง “มีเรื่องอะไรเหรอ”
“ไม่ได้มีอะไร พาเหอเจิงไปกินข้าว เลยมาชวนคุณ จะได้คึกคัก ถ้าไม่ไปฉันจะชวนคนอื่นแล้วนะ”
“ไป”
คำที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมา
ฟางลู่เป่ยปิดโทรศัพท์มือถืออย่างพึงพอใจ
เช้าวันรุ่งขึ้นก็เห็นเหอเจิงทักทายกับเธอ ตอนค่ำก็ยังไม่ลืมที่จะแจ้งเธอ แต่เมื่อเธอรีบไปที่ตึกเจียซิ่ง มีเพียงซุนไจ่อวี่นั่งอยู่คนเดียว
กับข้าวพร้อมแล้ว
อาหารแต่ละจานเป็นไปตามความชอบของเหอเจิง
เธอไม่ได้นั่งลงทันที แต่หยุดชั่วคราว ความไม่พอใจเล็กน้อยและความวิตกกังวลอยู่ในดวงตาของเธอ “พี่ชายฉันล่ะ”
ซุนไจ่อวี่หยุดชะงัก
เขายืนขึ้น “ฟางลู่เป่ยบอกว่าเดี๋ยวเขาก็มา พวกเรากินข้าวกันก่อน”
คนอยู่ที่นี่
มันคงเป็นการไร้ความปรานีที่จะไม่นั่งลง เหอเจิงไม่คิดมาก แม้ว่าเธอกับซุนไจ่อวี่จะไม่คุ้นเคยมากนัก แต่ก็ไม่แปลก
นี่เป็นโอกาสที่ฟางลู่เป่ยมอบให้
ซุนไจ่อวี่จะไม่คว้าไว้ไม่ได้ “ลองชิมดูสิ ปีนี้มีแต่เมนูใหม่ๆ พี่ของคุณบอกว่าจะต้องให้คุณกินให้ได้”
เหอเจิงเพียงแค่หยิบตะเกียบ
ก่อนที่จะกัดปาก เขาได้ยินเสียงที่ผู้จัดการร้านอาหารแนะนำอยู่ข้างหลังเขา โดยมีคำว่า “คุณชายจี้” อยู่ในคำพูดของเขา
เหอเจิงถือตะเกียบของเขาและไม่ขยับ ท่าทางที่น่าสงสัยค่อยๆล้มลงบนศีรษะ
ฝีเท้าที่เดินมาด้านข้างก็ล้มลง
“ภรรยาของโจวโจวเหรอ”
ชายชราที่อายุกว่าครึ่งร้อยปีมักจะมีน้ำเสียงที่ใจดี แต่ตอนนี้มันดูเหมือนมีดสั้น เหอเจิงได้รับมีดทันที เธอลืมตาขึ้นราวกับเลนส์ภาพยนตร์ ภาพซูมเข้าแล้วซูมเข้าไปอีกครั้ง ภาพระยะใกล้มอบให้จี้ผิงโจว คิ้วของเขาย่น และแววตาของเขาก็จางลงสู่ความหมองคล้ำ
ชายชรายืนอยู่ข้างๆ
เหอเจิงไม่สามารถคุ้นเคยกับมันได้มากกว่านี้
“โจวเออร์เหรอ” ชายชรามองกลับไปที่จี้ผิงโจว บางทีบรรยากาศก็แปลกและเขาต้องสงสัยในสายตาของเขา “นี่เป็นภรรยาของคุณไหม ช่วงนี้สายตาของฉันเริ่มแย่ลง”
สายตาของจี้ผิงโจวหันไปหาชายชราด้วยความสบายใจ “ใช่”
คนในครอบครัวไม่รู้เรื่องการหย่าร้าง
เมื่อเห็นใบหน้าของเหอเจิงเปลี่ยนเป็นเย็นชา ซุนไจ่อวี่ก็อยากจะยืนขึ้นและช่วยเธอออกมา เขาแค่ขยับตัว แต่เหอเจิงก็ลุกขึ้นก่อน “คุณลุง”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
