กลางวันยาวนานและกลางคืนสั้นหลังจากฤดูใบไม้ผลิ
ห้องของเหอเจิงหันหน้าไปทางดวงอาทิตย์และเพิ่งจะรุ่งสางแสงตกกระทบเปลือกตาโดยไม่ได้ตั้งใจ ผ้าม่านที่หนาทึบก็ไม่สามารถปิดมันได้
เธอกดที่อยู่ที่ได้รับจากเหอหยุนซิ่งเป็นครั้งคราว ฉันไปงานดนตรีและการบรรยายหนึ่งหรือสองครั้งแม้ว่าฉันจะไม่สามารถเล่นเชลโล่ได้อีก แต่ฉันก็ไม่สามารถเลิกงานอดิเรกของฉันได้
อีกอย่างคือการไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบ
วันที่วุ่นวายมากมายไม่ได้คิดถึงเรื่องของจี้ผิงโจว
หากไม่ใช่เพราะการมาเยี่ยมของจี้ซูอย่างกะทันหัน เหอเจิงคงเกือบลืมคนของตระกูลนั้นไปแล้ว
คุณนายฟางไม่สามารถเล่นเกมได้ทุกวัน
จี้ซูเคยเข้าร่วมหลายครั้งก่อนหน้านี้และตอนนี้ด้วยเหตุนี้จึงมาทุกวัน เมื่อเห็นเหอเจิงก็จะทักทายเขาอย่างจริงใจ
ป้าหมิงกังวลหลายครั้ง
เธอแขวนเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิใหม่ไว้ในตู้เพื่อเตือนความจำของเหอเจิง “ถ้าครั้งหน้าคนของตระกูลจี้มาอีก ฉันจะไม่ให้เธอเข้ามา เพื่อไม่ให้เธอเห็นแล้วอารมณ์เสีย”
“จี้ซูเหรอ” เหอเจิงมองไปที่โน้ตเพลงที่อาจารย์ปล่อยออกมาในวันนี้บนโทรศัพท์มือถือของเขาเพื่อช่วยแก้ไข ได้ยินคำพูดของป้าหมิงก็เข้าหูซ้ายละทุหูขวา ไม่ได้ใส่ใจอะไร “แล้วแต่เธอเลย ไม่เป็นไร”
เสื้อผ้าได้รับการดูแลอย่างดี
ป้าหมิงจับประตูตู้เสื้อผ้า บนใบหน้าของเหอเจิงไม่พบเยื่อใยใดๆ ก็วางใจได้เล็กน้อย “คุณยุ่งมากในสองสามวันนี้ ลืมไปแล้วเหรอว่าต้องคุยกับเสี่ยว …”
ชื่อนั้นแทบจะบีบริมฝีปาก
เธอรีบเปลี่ยนคำพูดและถาม “ไม่ต้องกังวลว่าจะผ่านขั้นตอนการหย่าร้างกับคุณชายเสียวจี้แล้วเหรอ”
เหอเจิงจดจ่ออยู่กับการดูโทรศัพท์ “อาการหอบหืดของเขาไม่ได้กำเริบเหรอ”
“อีกไม่นานก็หายแล้ว นี่มันก็ครึ่งเดือนแล้ว”
“พี่ไม่ได้บอกฉันเลย”
“เธอรอเขา รอถึงชาติหน้า เรื่องนี้ก็เลื่อนไม่ได้”
เมื่อได้ยินการจู้จี้ เหอเจิงก็ปวดหัว เขาหันหลังกลับและผลักป้าหมิงออกไป “โอเคๆ ฉันรู้แล้ว จะจัดการเร็วๆนี้แหละ คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
ส่งป้าหมิงออกไป
เธอยืนข้างเตียงเปลี่ยนเพลงประกอบ หลังจากผ่านลมหนาวมาทั้งคืน เธอก็ปวดหัวและคัดจมูกในเช้าวันรุ่งขึ้น และเธอก็เป็นไข้หวัดอย่างรุนแรง เธอกินยาในตอนบ่ายและพักผ่อนจนถึงคืนก่อนตื่นนอน
มันมืดไปแล้วเมื่อเธอตื่นขึ้น
แมวที่คุณนายฟางเลี้ยงไว้นั่งอยู่ข้างเตียงอย่างเชื่อฟังและเมื่อเห็นว่าเธอตื่น ก็วิ่งออกจากห้องไปหลังจากวนเวียนอยู่นาน
ห้องนั่งเล่นซึ่งถูกเปลี่ยนเป็นห้องหมากรุกและไพ่ เต็มไปด้วยเสียงการเล่นไพ่นกกระจอก
เมื่อเหอเจิงผ่านไป จู่ๆก็เห็นว่าจี้ซูยังไม่จากไป วิ่งไล่แมวอย่างตั้งใจ
ลูกแมวชอบซ่อนและเล่นใต้โซฟาในห้องโถงด้านข้าง
แต่ที่นั่นมีเขตหวงห้าม และมีขนแมวอยู่ทุกที่บนโซฟาที่ฉันสัมผัสทุกครั้งที่ไป
เหอเจิงไล่เขาไปทุกทาง แต่ก็ยังจับแมวไม่ได้
ทำได้แค่ถอดรองเท้า นอนบนพรม ก้มหัว และพยายามเกลี้ยกล่อมลูกแมวออกจากโซฟา เธอปฏิบัติต่อสัตว์ตัวเล็ก ๆ ด้วยความอดทนและอ่อนโยนแม้กระทั่งเสียงของการเล้าโลมพวกมันก็เหมือนน้ำอุ่นนุ่มนวลและอบอุ่น
จี้ผิงโจวถูกป้าหมิงส่งตัวไปยังห้องโถงเพื่อรอจี้ซู
เจอกันตอนที่จากกันครั้งก่อน
เวลาผ่านมาแล้วครึ่งเดือน
ครั้งสุดท้ายที่เธอนั่งในรถของซุนไจ่อวี่และสูบบุหรี่ตอนนี้เธอสวมกระโปรงยาวสีเบจปกปิดส่วนของน่องและเท้าสีขาวของเธอเหยียบลงบนพรมนุ่มๆ
ราวกับว่าได้เหยียบย่ำหัวใจของเขามันนุ่มนิ่ม และอุณหภูมิก็เย็นลงเล็กน้อย
เธอหันหลังให้เขากดเอวลงและกำลังเล้าโลมลูกแมวออกจากโซฟาด้วยปากกาเลเซอร์จุดสีแดง เธอดูสวยงามและสะอึกสะอื้น “เด็กดี ดูสิวันนี้พี่ทำอะไรอร่อยๆมาให้กิน มาเปิดกระป๋องกัน โอเคถ้าไม่ออกมาอีกจะตีนะ”
ร่างกายเป็นเหมือนสวิตช์
ทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน เป็นเวลาสามปีที่ใช้เวลาร่วมกัน
ดูเหมือนว่าเขาจะจำได้ภายใต้แสงที่มีเสน่ห์ เธอขดนิ้วเท้าบนผ้าปู
มันต้องใช้ความพยายามอย่างมาก
ในที่สุด ลูกแมวก็ถูกจุดสีแดงของตัวชี้เลเซอร์ดึงดูด ดวงตาของเหอเจิงว่องไว มือของเธอไว เขาคว้าที่หลังคอของมันแล้ววางแมวไว้ในอ้อมแขนและกอดมัน
เธอค่อยๆสัมผัสหัวแมวแล้วหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม
เงายาวตกลงมาบนใบหน้าของเขาในคราวเดียว
เป็นของปลอมที่จะบอกว่าไม่แปลกใจเลย
ดูเหมือนเด็กผู้หญิงเดินออกมาจากภาพเขียนสีน้ำมัน
จู่ๆจี้ผิงโจวก็ก็คิดว่าตัวเองแก่แล้ว แต่เธอกลับดูเหมือนอายุไม่ถึง 20 ปี
ความตื่นตระหนกแบบนั้นทำให้ประโยคแรกของเขาผิดธรรมชาติ “….ฉันมารอจี้ซู”
เขาไม่อยากเสียหน้า
การพูดแบบนี้ดูเหมือนว่าจะสามารถชี้แจงได้ว่าฉันไม่ได้มาที่นี่โดยเฉพาะเพื่อพบเธอ
ดวงตาของเหอเจิงใสสะอาด มองไปที่ดวงตาของเขา เขาโหดเหี้ยมจริงๆ
“อือ คุณรอไป”
เธอพูดจบก็รีบอุ้มแมวไป
หัวใจของจี้ผิงโจวเหมือนกาต้มน้ำที่ถูกกดและช่องระบายอากาศของเขาทำให้เกิดเสียงเดือด เขาแทบจะระเบิดออกมา “เหอเจิง ต่อไปคุณจะอยูที่นี่แล้วเหรอ….”
เหอเจิงมองดูแมวบ่อยกว่ามองเขาอีก “อือ ทำไมเหรอ”
“เราหย่ากันแล้ว ฉันมีอสังหาริมทรัพย์ให้คุณ”
กระชับและรัดกุม
เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่บ้านตระกูลฟางเพื่อทำให้คุณนายฟางโกรธ
เหอเจิงจับคางแมวและนวดมันจากนั้นให้จี้ผิงโจวมองอย่างไม่แยแส “ไม่จำเป็นหรอก แค่ทำตามขั้นตอนอย่างเต็มที่ก็พอ”
ความสงบและความเย็นชาของเธอทำร้ายจิตใจที่สุด
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นคู่รักที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ และพวกเขากำลังคุยกันเรื่องการหย่าร้างอย่างใจเย็น แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้นเขาจะไม่ยอมให้เธอหย่าถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์
เห็นจี้ผิงโจวเงียบไป
เหอเจิงหันไปด้านข้างและหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาออกไป แต่เขาจับข้อมือของเธอไว้อย่างกะทันหัน
ชั่วพริบตา
ดูเหมือนว่าเธอจะถูกไฟฟ้าช็อต ราวกับว่าเธอได้สัมผัสสิ่งสกปรก เธอดึงมันออกมาอย่างท้าทายอย่างยิ่ง และความอ่อนโยนของแมวบนใบหน้าของเธอหายไป “จะปรึกษาพูดคุยเรื่องอะไรก็ได้ แต่อย่าแตะต้องตัวฉัน ทุกครั้งที่คุณดึงฉันแบบนี้มันเจ็บมากๆ”
ปรากฎว่าเธอยังจำได้
ความกลัวที่ลึกที่สุดของจี้ผิงโจวมาจากความดื้อรั้นรุนแรงทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ความแข็งแกร่งของชายและหญิงแตกต่างกันมาก เขาไม่ได้สังเกต แต่วันรุ่งขึ้นข้อมือของเหอเจิงเจ็บปวดและชา
มือของเขาไม่สูงหรือต่ำ ติดอยู่ในอากาศ นิ้วทั้งห้าของเขาค่อยๆกำเข้าหากัน
“ทำไมเมื่อก่อนไม่บอก”
ทะเลาะกันมาก่อน
ไม่ว่าเธอจะต่อสู้ด้วยเหตุผลสองสามคำหรือเธอถูกผลักลง ฝังใบหน้าของเธอไว้ในหมอน และทนต่อการโยนอย่างเงียบๆ แทบจะไม่ร้องไห้ แทบจะไม่เจ็บ
เลือดที่ดุร้ายที่สุดอยู่ในการต่อต้าน
ยังเคยไปโรงพยาบาล
แต่หลังจากนั้น ฉันไม่เคยบอกจี้ผิงโจวอย่างใจเย็นว่าเธอเจ็บ
เหอเจิงไม่ต้องการฟังเขา ดวงตาของเขาเย็นชา “ฉันไม่คิดว่าเราจำเป็นต้องพูดแบบนี้อีก คุณกำหนดวันให้เร็วที่สุด”
เธอไม่อยากอยู่เลยสักนิด
เดินไปไม่กี่ก้าว แต่ฉันได้ยินเสียงที่ยากลำบากของจี้ผิงโจวอยู่ข้างหลังเขา “เหอเจิง——”
เธอหยุดเดิน
“ปีก่อน สร้อยที่ฉันให้คุณคืน คุณได้มันไหม”
เส้นนั้นที่แขวนอยู่นอกห้องพักโรงพยาบาล ซึมเศร้า เดียวดาย เหมือนถูกทิ้ง เมื่อเห็นเธอ ร้องไห้เพื่อให้จบความสัมพันธ์นี้
ตอนนี้มีแต่ความมึนงง
“มีคนอื่นเอาไปแล้ว ฉันทิ้งมันไปแล้ว”
เขาทำให้ลูกของเธอสกปรก
แผ่นหลังของเหอเจิงนั้นเล็ก มีผมยาวคลุมครึ่งหลังของเขา จี้ผิงโจวมอง เห็นได้ชัดว่ามีคนจริงๆยืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่เขาไม่สามารถจับได้เลย “ถ้าอย่างนั้น….ฉันจะชดเชยเส้นใหม่ให้คุณเอง”
“ไม่ต้อง” เหอเจิงมีอารมณ์โมโหมากขึ้น หันหน้าไปทางดวงตาของเขาเป็นสีแดงเล็กน้อย “ไม่ต้องจริงๆ ตราบใดที่คุณปล่อยฉันไว้อย่างสงบ ฉันจะขอบคุณมาก ขอบคุณ——จริงๆ”
เธอเคยคาดหวังว่าจะไม่ใช่อัญมณีและเพชรเหล่านั้น แต่เป็นความรักของเขา
สิ่งที่รอคอยตอนนี้คือการที่เขาจากไปอย่างสมบูรณ์
เมื่อป้าหมิงพาจี้ซูเข้ามา พวกเขาก็มองหน้ากัน บางทีพวกเขายังมีอะไรจะพูด แต่พวกเขาก็กลั้นไว้ เมื่อเหอเจิงจากไป อารมณ์ที่ถูกระงับไว้เป็นเวลานานดูเหมือนจะถูกกระตุ้น
ป้าหมิงบอกลาแล้วรีบไปให้ทัน
ระหว่างทางออกจากบ้านตระกูลฟาง
จี้ผิงโจวเดินเร็วมาก และความเร็วที่ลมพัดผ่านแก้มของเขาเจ็บ
จี้ซูแทบจะตั้งตัวไม่ทัน
เมื่อไปในรถก็เห็นจี้ผิงโจวหายใจช้าๆ ใบหน้าของเขาซีดขาวเหมือนน้ำค้างแข็ง กำลังหยิบยาในที่ที่เก็บไว้ ในที่สุดฉันก็พบมัน และสูดหายใจเข้าระหว่างจมูกและปากของเขาอย่างกระหาย
ไม่น่าแปลกใจที่เดินอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าอดทนมานาน
ทันใดนั้นเลือดของจี้ซูเย็นลง แล้วพูดอย่างชัดเจน “พี่ เมื่อกี้มีแมว ทำไมพี่ถึงไม่หลบซ่อน”
ทำไมถึงไม่หลบซ่อนเหรอ
เพราะว่าอยากคุยกับเธอ เพราะว่าหลบซ่อน คราวนี้พบกันอย่างเร่งรีบ
ความเจ็บปวดไม่ได้ทำให้เขาทรมานที่สุด สิ่งที่ทำให้เขาหายใจไม่ออกมากที่สุดคือการเข้าใกล้ขนของสัตว์ เหอเจิงลืมไปแล้วจริงๆ
เธอจะไม่เป็นเหมือนฤดูใบไม้ร่วงที่แล้ว
เมื่อเห็นสุนัขของจี้ซูเดินเข้าไปในห้อง เขาก็กำบังเขาไว้แน่น
จี้ซูรู้สึกถึงความทุกข์ยากของจี้ผิงโจวคืนนี้ เธอเห็นใจทุกคน “พี่ รู้อยู่ว่าไม่สามารถเข้าใกล้สัตว์ตัวเล็กได้ แม้ว่าจะเจอพี่เหอเจิงแล้วยังไง เธอใจดีกับแมวมากกว่ากับพี่เสียอีก”
จี้ผิงโจวถือขวดยา น้ำเสียงของเขาอ่อนแอมาก “ไม่รู้จักเจียมตัวไงล่ะ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
