ซ่อน | รัก | ลับ 126 ภรรยาที่สมบูรณ์แบบ

“ธูปจากไหนเหรอ”

ตระกูลจี้ทุกคนรู้เกี่ยวกับอาการป่วยของจี้ผิงโจว

ต้องเปิดเครื่องฟอกอากาศทุกวัน ไม่ต้องพูดถึงการจุดธูป คุณต้องใส่ใจกับเสื้อผ้าที่คุณสวมใส่เมื่อเดินเข้าไปในตึกเหนือ

จี้ซูนั่งอยู่บนเก้าอี้ ลากอย่างขี้เกียจ “จะเป็นใครไปได้ใครอยู่ที่นี่เมื่อวานนี้”

หลังจากที่เธอเตือน

จี้เหยียนเซียงมองไปที่จ้าวถังชิวซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังฝูงชนและไม่พูดอะไร “ธูปที่เธอสั่งเหรอ”

ผู้หญิงที่มีอำนาจมากที่สุดในตระกูลจี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเธอ

ประโยคที่รุนแรงนี้เป็นเหมือนคำถามและคำตำหนิกำลังจะเกิดขึ้นในวินาทีถัดไป สายตาราวกับว่ากำลังจะกินจ้าวถังชิว แต่คนส่วนใหญ่ที่นี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา

มันสนุกที่จะดู

ยังมีความเงียบ

ไม่มีใครจะพูดแทนเธอ

ไม่ใช่ว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เป้าหมายของการตำหนิมักจะเป็นเหอเจิง

จี้เหยียนเซียงเดินไปหาจ้าวถังชิว

เมื่อเห็นผู้หญิงกว่าครึ่งห้องกำลังยุ่งเหยิง “เธอเข้ามาในห้องนอนเขาทำไม ยังไม่สำเหนียกอีกว่าตัวเองเป็นอะไร ดูเรื่องซินเดอเรลล่ามากเกินไปหรือเปล่า”  และเธอไม่กล้าหักล้างมัน

เสียงเบาๆ “ฉันไม่ได้รู้เยอะ…ขอโทษ”

“อย่าคิดว่ามาที่นี่ไม่กี่ครั้งแล้วจะโดดเด่น ถ้าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอก็จบเห่”

แค่ประโยคเดียว

เธอเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจของทางตัน จี้ซูตบเสื้อผ้าของเขาและยืนขึ้น ดูแปลกๆ “เมื่อก่อนตอนที่พี่เหอเจิงอยู่ ไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ แต่ก็ดี เธอโดนบีบบังคับให้ออกไป คิดถึงเธอตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ”

ใบหน้าของจี้เหยียนเซียงจมลงอย่างสมบูรณ์และตะโกนใส่เธออย่างรวดเร็ว “แกกลับไปเลยนะ พูดเรื่องไร้สาระที่นี่อะไรกัน”

จี้ซูขดริมฝีปากของเขาและเห็นจ้าวถังชิวจากด้านบนด้วยสายตาที่ดูถูก

เมื่อเธอกำลังจะจากไป เธอดึงเป๋ยเจี่ยนอีกครั้งและพาเขาออกไปด้วย

“ฉันคิด แต่ที่ฉันพูดก็ไม่ใช่ความจริงทั้งหมด”

หนึ่งเดือนต่อมาฤดูใบไม้ผลิก็มาอีกครั้ง

ในเวลานั้นถนนเต็มไปด้วยต้นหลิวและต้นแคทกินส์ยิ่งทำให้จี้ผิงโจวต้องการมีชีวิต

–

เนื่องจากจี้ผิงโจวทำให้ตระกูลจี้เละเป็นโจ๊ก

บ้านตระกูลฟางได้ฟื้นฟูบรรยากาศอบอุ่นในอดีตแล้ว หลังจากนั้นไม่กี่เดือนเหอเจิงก็กลับมา และป้าหมิงปฏิบัติต่อเธอเหมือนเด็กผู้หญิง และอาหารเช้าก็ปรุงตามความชอบของเธอ

ฟางลู่เป่ยเริ่มบ่นทันทีที่เขานั่งลง “ทำไมถึงเป็นไข่ต้มชา ฉันอยากกินไข่ดาว”

ป้าหมิงเพิ่งปอกไข่แล้วใส่ลงในชามของเหอเจิง

มองไปที่ฟางลู่เป่ยอย่างเขินอาย “คิดว่าคุณไม่อยู่บ้าน ถ้าอยากกินไข่ดาวเดี๋ยวฉันไปทำให้”

เหอเจิงหัวเราะขณะฟัง

ฟางลู่เป่ยเคาะหัวเธอด้วยตะเกียบ “ไม่รู้จักผู้ใหญ่ ไม่รู้เหรอว่าไข่ใบแรกต้องให้ผู้ที่อาวุโสก่อน”

มองไปที่ใบหน้าที่เต้นเกินควรของเขา เหอเจิงกลืนไข่เข้าไปโดยตรง

ปากของฟางลู่เป่ยกระตุก “ไม่กลัวสำลักตาย”

ป้าหมิงวางไข่ดาวไว้ข้างๆแล้วยิ้มให้ “พอแล้ว เจิงเพิ่งจะกลับมา ปล่อยให้เธอเลือกเอง”

“ฉันปล่อยเธอเหรอ ถ้าเธอกินฉันเข้าไปก็ไม่ผิด”

ขณะที่พูด

ฟางลู่เป่ยหยิบโทรศัพท์มือถือที่มีระบบสั่นในกระเป๋าออกมาปลดล็อกและเหลือบมองมันเป็นข้อความจากเป๋ยเจี่ยน

ตกใจเล็กน้อย

ยังดูหมิ่นเล็กน้อย

เขาเล่นเป็นปริศนา “เหอเจิง เธอให้พี่ไปถามจี้ผิงโจวว่าว่างวันไหน เธอรู้ไหมว่าเสี่ยวเจี่ยนพูดว่ายังไง”

เหอเจิงกินโจ๊กไม่หยุด เสียงยังง่วงอยู่เล็กน้อย “ไม่รู้”

“เขาบอกว่าโจวโจวมีอาการหอบหืดกำเริบเมื่อวานนี้ และเขายังไม่ว่าง”

“งั้นก็รอให้เขาว่าง”

“เธอไม่อยากรู้เหรอว่าอาการหอบของเขากำเริบขึ้นได้ยังไง”

เมื่อเสียงนี้ดังออกมา ป้าหมิงก็หยุดขยับมือและมองที่เหอเจิงอย่างกังวล พวกเขารู้ดีว่าเธอเคยหมกมุ่นอยู่กับจี้ผิงโจวมากแค่ไหน และเป็นการยากที่จะทำให้อารมณ์ของเธอดีในคราวเดียว

ด้วยความกังวลเกี่ยวกับความอ่อนโยนของเธอ เธอจึงหันกลับมามอง

เหอเจิงหยิบซอสหั่นเต๋าชิ้นหนึ่งที่ป้าหมิงดองมาเอง และเคี้ยวมัน สังเกตเห็นการจ้องมองของพวกเขาและมองช้าๆ “ทำไมถึงมองฉันแบบนี้ล่ะ”

ฟางลู่เป่ยยกคิ้วขึ้น เพื่อเตือนให้เธอตอบคำถามนี้

เหอเจิงมีท่าทางเฉยๆ “ป่วยก็ป่วยไป ยังไม่ตายสักหน่อย ถ้าตายแล้วค่อยบอกฉัน”