ซ่อน | รัก | ลับ 121 เพื่ออยากจะเจอหน้าเธอสักครั้ง

“ยังไปเอาของอีกเหรอ?”

เมื่อส่งข้อความไป จี้ผิงโจวกำลังนั่งรออยู่ในห้องโถง มีอาการเมาค้างเมื่อคืนนี้และนอนไม่หลับทั้งคืน อวัยวะภายในของเขาดูเหมือนคนอายุสิบขวบ และร่างกายหมดเรี่ยวแรง

เมื่อเป๋ยเจี่ยนได้รับข้อความจากเหอเจิง เขาก็นั่งลงข้างๆ ถัดจากเขา

ดึงโทรศัพท์ไปถาม

ห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คนและลำโพงกระจายเสียงแทบจะไม่หยุดนิ่ง ในสภาพแวดล้อมที่วุ่นวายและมีเสียงดัง จี้ผิงโจวสามารถได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่ขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในอกของเขา

แต่เมื่อข้อความของเหอเจิงกลับมา มันก็เงียบหายไป

เธอบอกว่า “ไม่ได้”

ไม่มีคำพูดที่จะพูดอีกต่อไป

เหอเจิงปิดโทรศัพท์ สวมผ้าพันคอ สวมเสื้อคลุมหนา ๆ ที่มีเสื้อชั้นในหลายชั้น โทรศัพท์ก็หล่นอีกครั้ง เธอไม่ต้องหยิบมาดูอีกต่อไป แต่มือก็ขยับไปก่อนใจ

จี้ผิงโจวพูดง่ายๆ ว่า “ไปเอาเถอะ คนที่บ้านรอคุณอยู่”

เขายังรู้สึกว่ามันเป็นบ้านของพวกเขา

–

หลังวันส่งท้ายปี

เหยียนจิงเพิ่งจะเริ่มมีบทบาทในช่วงเทศกาลโคมไฟเป็นครั้งแรก

ความคึกคักเมื่อหลายปีก่อนได้รับการฟื้นฟู

ในเวลากลางคืนอาคารในเมืองเปิดไฟสว่างไสว ทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ บางครั้งก็ไม่มีหิมะตก ยังสามารถมองเห็นมุมของดวงจันทร์ที่ลอยออกมาจากก้อนเมฆพร้อมกับแสงเย็นที่ชัดเจน

ปล่อยครั้งนี้ออกไป

ทั้งสองคนดูเหมือนจะไตร่ตรองไว้ล่วงหน้าแล้ว

กลับมาช้าด้วยความบังเอิญเป็นเวลาหลายเดือน  เที่ยวบินจากสนามบินนานาชาติลงจอดตรงเวลา รถก็รออยู่ข้างนอกตั้งแต่เช้า ผ่านไปสองสามเดือนในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ แต่ความหนาวเย็นไม่เคยลดลงเลย และลมก็ยังคงพัดมา

ก่อนออกจากที่นั่ง จี้เหยียนเซียงผูกผ้าพันคอของจี้ผิงโจวไว้ข้างหน้าเขา เพราะกลัวว่าหลังจากที่ออกเขาจะเป็นหวัดจากความชื้นที่นี่

เป๋ยเจี่ยนเรียกเขา

ดึงเขาออกจากโลกแฟนตาซี

เขาแสยะยิ้ม หน้าซีดและคลายความเปรี้ยวในอก “ไปกันเถอะ”

เมื่อผ่านฤดูใบไม้ผลิในสวน จี้ผิงโจวก็ไม่รู้สึกยินดีใด ๆ

ขึ้นบันไดไป

เป๋ยเจี่ยนเลื่อนรถอยู่ด้านล่าง จี้ผิงโจวเข้าไปก่อน พี่สาวเฉินวิ่งไปหยิบเสื้อผ้าของเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส “กลับมาแล้ว? อยู่ที่นั่นเที่ยวสนุกไหม?”

จี้ผิงโจวพยักหน้า เดินช้าๆ เข้าไปในบ้านที่ว่างเปล่า ดึงเนกไทด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วโยนมันลงบนโซฟา พี่สาวเฉินตามเขาไป และหยิบมันขึ้นมาเงียบๆ “มีพี่น้องมากมายอยู่ที่นั่น ล้วนรักเธอ อยู่ที่นี้เสี่ยวซูต้องรบกวนคุณทุกวัน”

ดวงตาของเขาไล่ตามมุมของเนกไทสีเบอร์กันดี

เขาจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือของพี่สาวเฉิน

ทันใดนั้น เขาก็ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง

เขามักจะรู้สึกว่ายังมีเงาของเหอเจิงอยู่ในบ้านหลังนี้

เวลาเธออยู่ที่นั่น เธอจะพูดพล่ามสองสามคำ หยิบเสื้อผ้าและหยิบเนกไทที่เขาโยนไว้บนโซฟาทำหน้าบึ้ง เธอเริ่มมีอาการชัก และอาการก็เริ่มกำเริบ

แต่เขาพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “แค่หยิบให้ฉันก็พอแล้ว อย่าโยนทิ้งๆ ขว้างๆ”

เขามีนิสัยขี้ขลาดและก้าวร้าว ไม่เพียงแค่นั้นเขายังชอบส่ายหน้า โยนนาฬิกาบนโต๊ะกาแฟและวิ่งไปที่เธออย่างเคร่งขรึม “อยากหยิบก็หยิบสิ”

เธอตามใจเขา

หลังจากโดนดุแบบนี้ เขาก็ตะโกนไล่หลังว่า “ไปกินอะไรก่อน แล้วค่อยเข้านอน”

แม้แต่พี่สาวเฉินก็รู้

ในอนาคตเขาไม่เคยเจอใครที่ห่วงใยเขาขนาดนี้

เสื้อใหม่เอี่ยมเข้ากับจี้ผิงโจวได้ดี แต่เหอเจิงไม่ได้หยิบมาให้เขา เมื่อเขาใส่ เขาดูไม่หล่อเหลานัก ในทางตรงกันข้าม กลับเต็มไปด้วยความหดหู่ เขาหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน

พี่สาวเฉินยืนอยู่ชั้นล่างโดยถือเสื้อหนาวของเขา ทันใดนั้นก็คิดอะไรบางอย่าง และเรียกเขาว่า “นั่นโจวโจว….ปีก่อนคุณหนูฟางใช้ให้คนมาเอาสิ่งของทั้งหมดของเธอไป คุณ….”

จี้ผิงโจวหยุดชั่วคราว “เธอไม่ได้มาด้วยตัวเองเหรอ?”

เมื่อเห็นว่าพี่สาวเฉินต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่ได้พูด มันก็ชัดเจนแล้ว

เขาขอให้เธอไปหยิบของมา เพียงเพราะอยากจะเจอเขาสักครั้ง ไม่ใช่เพื่อทิ้งความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์ของเธอแบบนี้

แต่เธอไม่ได้วางแผนที่จะกลับมาอีก

ทุกการเคลื่อนไหว ดูเหมือนจะบอกเขาว่าพวกเขามาถึงจุดนี้ มันก็ควรจะจบลงได้แล้ว