ซ่อน | รัก | ลับ 110 เธอมีความสามารถ

เฉียวเอ๋อทนไม่ไหวที่จะเติมน้ำมันเข้าไปในกองไฟอีกครั้ง ถือกระเป๋าเดินทางและไปที่ห้องใต้หลังคาขนาดเล็กใส่ทุกอย่างที่เขาสามารถใช้ได้ให้กับเหอเจิง เธอใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แต่เธอก็อยู่คนเดียวมาโดยตลอด ทนหิวแค่ไม่กี่มื้อก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เขาจึงยัดเงินส่วนใหญ่ลงไปในกล่อง

การใช้ชีวิตในต่างประเทศคนเดียวไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งไปกว่านั้นเหอเจิงยังต้องหลบหนีอีก

โลกที่ปกคลุมด้วยสีเงินได้กลับมามีจังหวะชีวิตอีกครั้ง พร้อมกับรุ่งอรุณ เมื่อใกล้จะถึงวันปีใหม่ไม่มีคนเดินเท้าและยานพาหนะบนท้องถนนมากนัก พวกเขาสามารถขับได้ตามที่ต้องการ

พวกเขาออกมาจากคอนโด

เมื่อมองไปที่อาคารที่มีความสูงต่างกันถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง อุณหภูมิที่ต่ำทำให้มีควันออกมาจากปากตอนที่พูด

กระเป๋าเดินทางถูกโหลดขึ้นรถ

เฉียวเอ๋อโค้งริมฝีปากของเธอและมองไปที่เหอเจิงอย่างเศร้าๆ “ไปครั้งนี้ แล้วจะกลับมาอีกไหม”

พวกเขาเล่นด้วยกันตั้งแต่อายุไม่กี่ขวบ

หลังจากหลายปีที่ผ่านมาเป็นเรื่องธรรมดาที่จะลังเลที่จะจากไปอย่างกะทันหัน

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากที่เหอเจิงมาถึงเมื่อคืนนี้ ร่างกายและการแสดงออกของเขาเจ็บปวด แต่เธอหัวเราะตลอดเวลา และสิ่งที่แตกสลายนั้นดูจางไปมาก ราวกับภาพลวงตา

ณ เวลานี้เธอได้แต่ยิ้ม “ฉันจะคิดถึงเธอนะ”

“ไม่ได้เต็มใจเลย”

รถแล่นออกจากคอนโด

กองหิมะสีปูนปลาสเตอร์สีดำถูกกวาดเต็มสองข้างทางถือเป็นผลงานชิ้นเอกของคืนที่ผ่านมา ในขณะนี้หิมะกำลังเริ่มตกและมีประกายสีทองเป็นสนิมอยู่ระหว่างกลุ่มเมฆบางๆ มองเห็นความสะอาดได้ชัดเจน

เหลือเพียงส่วนนั้นของถนนที่ห่างไกลและยังไม่ได้เข้าสู่ทางหลวง

รถแล่นไปตลอดทางผ่านหอกลอง อาคารตามถนนที่เหอเจิงคุ้นเคยมากที่สุดใน อดีตเธอมาที่นี่เพื่อซื้อของทุกปีและถนนหรือทางแยกก็มีภาพในความคิดของเธออย่างชัดเจน

ฉันยังจำได้ว่าต้องไปทางไหนและเลี้ยวสองถึงสามรอบเพื่อไปยังสวนซาง

เมื่อหลับตาเธอก็กวาดความทรงจำเหล่านี้ออกไปราวกับขยะ

“เจิง”

เขาออกคำสั่ง

เป๋ยเจี่ยนควรจะหยุดและทำให้เขาสงบลง แต่สัญญาณทั้งหมดเมื่อคืนแสดงให้เห็นว่าถ้าเหอเจิงจากไปจริงๆจี้ผิงโจวคงจะบ้าแน่ ๆ

ความกล้าหาญในคืนที่หิมะโปรยปรายตามสายลม

เขาตรวจสอบดูกล้องวงจรปิดที่ทางออกสวนเหอเฟิง ตรวจสอบกล้องวงจรปิดทางถนน หลังจากยืนยันป้ายทะเบียนรถแท็กซี่ที่เหอเจิงนั่งแล้วเขาต้องใช้เวลาทั้งคืนเพื่อพบว่าเธอซ่อนตัวอยู่กับเฉียวเอ๋อ ในไม่ช้าก็เห็นป้ายทะเบียนรถของพวกเขา

ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที

ก็มองไม่เห็นรถอีกแล้ว

เป๋ยเจี่ยนลังเลที่จะมองไปที่ไฟแดงในการนับถอยหลังและเขาก็รีบเขาเหยียบคันเร่งแล้วเลี้ยวซ้ายและรีบออกไป เขามีทักษะในการขับขี่ที่ดีใน กรณีนี้เขากำลังวิ่งอย่างระมัดระวังเขาเบี่ยงพวงมาลัยหลายครั้งเพื่อหลีกเลี่ยงอุปสรรคเหล่านั้น ตามที่คาดไว้ถนนด้านหลังมีความแออัดพวกเขาลดหน้าต่างลงและตะโกนใส่พวกเขา

แต่พวกเขาได้ยินเสียงเหล่านั้นได้อย่างไร

รูม่านตาของจี้ผิงโจวแดงก่ำบาดแผลบนใบหน้าของเขาไม่ได้รับการจัดการเมื่อคืนและใบหน้าของเขาบอบบางและโหดร้าย เมื่อมองไปที่เขาก็เห็นถึงความเศร้า

ความหงุดหงิดนั้นรุนแรงเกินกว่าจะละเลย

เป๋ยเจี่ยนเปลี่ยนเลนอย่างบ้าคลั่งเพื่อไล่ล่า แต่ก็ยังปลอบใจจี้ผิงโจว “พี่โจว เราแค่ต้องตามไปสนามบิน ไม่ต้องติดตามอย่างใกล้ชิด เมื่อไปถึงแล้ว เราก็พาคุณนายฟางกลับได้…”

“ติดตามไปและขวางทาง”

เขาไม่สามารถทนต่อการถูกทอดทิ้งได้

สนามบิน——

เมื่อไปถึงจุดนั้นมันไม่ง่ายเหมือนการพาเธอกลับไป

“แต่ว่า…” เป๋ยเจี่ยนไม่รู้จะพูดยังไง เงยหน้าขึ้นและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ปรากฏว่ามืดครึ้มอีกครั้งในวันที่มีแดดจ้า และลางสังหรณ์ที่คลุมเครือและเป็นลางไม่ดีก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นตามความเร็วของรถ “แบบนี้มันอันตรายเกินไปแล้ว… ไม่อย่างนั้นคุณไปรอ ฉันจะไล่ตามคนเดียว”

หากเกิดอุบัติเหตุจราจร

ชีวิตของเขาไม่สำคัญ หากจี้ผิงโจวได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยทั้งเขาและเหอเจิงก็ไม่สามารถหลบหนีได้

ชีวิตของจี้ผิงโจวมีราคาแพงกว่าพวกเขารวมกัน

จี้ผิงโจวมองไปที่รถสีขาวที่อยู่กลางทะเล สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีคำพูดของเขาเย็นลงจนแทบจะทำลายล้าง “เธอสามารถวิ่งไปที่สนามบินได้”

ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีเทาและวุ่นวาย

เมื่อเป๋ยเจี่ยนพูดถึงความเร็วของรถ การเต้นของหัวใจก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน