ซ่อน | รัก | ลับ 107 ที่แท้คุณก็แค้นฉันถึงเพียงนี้

ไหลรินออกมาเป็นสาย

“ข้างนอกฝนตกอยู่ ได้พกร่มหรือเปล่า?”

ไม่มีเสียงตอบรับ

เขายื่นมือไปปิดเครื่องแล้วลุกขึ้นยืน ก็รู้สึกคล้ายจะเป็นลมหน้ามืดจนต้องถอยกลับมา รอจนอาการดีขึ้น ถึงมองเห็นร่างคล้ายตุ๊กตาหิมะของเหอเจิงปรากฎตัวอยู่ภายในห้อง

แต่เหมือนเธอไม่รู้สึกถึงความหนาวสักเท่าไหร่

ขนตาเธอเปียกเป็นกระจุกเหมือนไปแช่น้ำมา ใบหน้าแข็งตัวราวเกล็ดน้ำแข็ง ขาวซีดไม่ต่างจากหิมะที่อยู่ข้างนอก เสื้อผ้าที่ใส่อยู่เปียกไปหมดทั้งด้านนอกและด้านใน

รองเท้าก็มีแต่โคลน และหิมะ

จี้ผิงโจวมีสีหน้าเครียดขึ้ง แต่กลับไม่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดอะไรมาก เขาหันกลับไปขยับๆ เจ้าเครื่องตัวนั้นต่อด้วยท่าทีที่เยียบเย็น “ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยลงมาทานข้าว”

นิ้วมือเขาแตะไปที่ปุ่มกด

เจ้าเครื่องทำความสะอาดถูกออกแบบให้ดูเหว้าๆ แหว่งๆ การเคลื่อนไหวเปิดเผยตรงไปตรงมา ตามตัวมีกลิ่นหอมของไม้สนจางๆ ดูสะอาดสะอ้าน

เหอเจิงกระพริบตาเดินขึ้นชั้นบน จากนั้นก็ปิดประตู

จี้ผิงโจวก้มศีรษะ เหมือนคนที่คลานอยู่ริมฝั่งมาเป็นเวลานาน จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงอากาศอันบริสุทธิ์ในที่สุด

ผู้หญิงคนหนึ่งใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้านานขนาดไหนกันนะ?

อาหารในห้องอาหารเป็นของที่เขาเดินทางไปสั่งถึงร้านเสียวหม่านย่วนแห่งเมืองเหยียนจิง แล้วสั่งให้มาส่งตอนสองทุ่ม เขารอจนถึงสี่ทุ่มถึงค่อยนำมาอุ่นให้ร้อนด้วยตัวเอง แต่เนื่องจากยังควบคุมอุปกรณ์ที่ใช้ในห้องครัวไม่คล่องนัก จึงทำน้ำแกงสาดใส่ตัวไปสองสามหยด เขาจึงต้องไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบ

เสื้อที่ใส่อยู่ในตอนนี้ก็เป็นเสื้อเชิ้ตที่ใช้ใส่ตอนฤดูใบไม้ร่วงที่ลืมทิ้งไว้เมื่อปีที่แล้ว

เมื่อเอามาใส่ก็รู้สึกว่ายังพอดีตัว แต่คนดูคล้ายจะเปลี่ยนไปแล้ว

อาหารนั่นก็เย็นอีกแล้ว

แต่จี้ผิงโจวกลับไม่มีความคิดที่จะอุ่นให้ร้อนอีกเป็นครั้งที่สอง เขาขึ้นไปเคาะประตู ระหว่างที่กำลังจะยกมือขึ้น มือถือที่อยู่ชั้นล่างก็ดังขึ้นมา เขาจึงลงไปรับโทรศัพท์

เป็นเป๋ยเจี่ยนที่โทรมา

แม้กระทั่งคำพูดเจ็บแสบสักคำก็ไม่กล้าให้เล็ดลอดออกไป

ไหนเลยจะรู้ว่าเรื่องนี้ได้ตายสนิทไปเสียแล้ว

“คุณจ้าวพูดว่า……คุณนายฟางถามไปคำว่าคุณเป็นคนให้หรือไม่ จากนั้นก็พยักหน้ายิ้มๆ แล้วค่อยเดินจากไปครับ……”

โทรศัพท์ถูกวางไปแล้ว

ไฟก็ดับไปเช่นเดียวกัน

จี้ผิงโจวถอดปลั๊กออก เขาจำได้ว่ามีแผ่นให้ความร้อนอยู่ในลิ้นชัก จึงหยิบมันขึ้นไปชั้นบน เขาเปิดประตูโดยไม่เคาะประตูก่อน ห้องมืดมากจนมองไม่เห็นข้างใน ดูราวกับมิติคู่ขนานที่ออกมาจากอีกโลกหนึ่ง เหอเจิงซ่อนตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมพบหน้าใครทั้งนั้น

เธอที่ทั้งตัวเล็กและผอมบางในม้วนผ้าห่มสีขาวเทากำลังขดตัวอยู่ตรงมุมกำแพง กระทั่งเส้นผมสักเส้นก็ไม่มีเล็ดลอดออกมาให้เห็น

บริเวณพื้นใกล้ๆ ขอบเตียงมีหิมะหยดออกมาจากเสื้อผ้าของเธอ

มันจับตัวกันเป็นก้อน แช่แข็งความเศร้าเสียใจของเธอเอาไว้

จี้ผิงโจวเปิดโคมไฟ

คนที่อยู่มุมเตียงตัวสั่นขึ้นมา

เมื่อเขาเดินเข้าไป เธอก็ตัวสั่นมากขึ้น เขาดึงชายผ้าห่มออกมาด้วยมือที่เหยียบเย็น ในตอนนี้เขาถึงเห็นว่าเธอไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า แม้แต่เสื้อโค้ทที่มีหิมะเกาะก็อยู่ในม้วนผ้าห่มเช่นเดียวกัน

แบบนี้จะไม่หนาวได้หรือ?

“ลุกขึ้นมาอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปทานข้าว”

จี้ผิงโจวเอามือลูบเส้นผมเปียกชื้นของเหอเจิง มันเปียกจนจับตัวเป็นกระจุก เป็นปมชื้นๆ ทั้งยังมีไอเย็นติดมาด้วย ตอนนี้เตียงนอนเปียกชื้นไปหมดก็เพราะเธอ แต่ไม่รู้ว่ามันคือหิมะหรือน้ำตากันแน่

ขณะที่พูดใจเขาก็สั่นไปด้วย สั่นเหมือนบ้านเก่าๆ เตี้ยๆ ที่ล้มครืนลงมาท่ามกลางหมอกควันและภัสม์ธุลี

สั่นสะเทือนจนหายใจไม่ทัน

“เธอทำแบบนี้ต้องการจะแข็งตายให้ใครดู?” เขาเอ่ยปากพูดอย่างขัดเคือง ทำไมปากกับใจไม่ตรงกันถึงเพียงนี้ “ลุกขึ้นมา อย่าให้ฉันต้องลงมือ”

เงาร่างอันหงอยเหงาก่อตัวเป็นกำแพงป้องกันตัว ไม่ขยับใดๆ ทั้งสิ้นราวกับคนที่ตายไปแล้ว จากนั้นก็มีเสียงราวกับปีนขึ้นมาจากโลงศพออกมาว่า “จี้ผิงโจว คุณบอกว่าจี้ของฉันแตกไปแล้ว แต่ทำไมฉันถึงเห็นมันห้อยอยู่บนคอของคนอื่นได้ล่ะคะ?”

“เรื่องนี้ฉันเพิ่งจะ……”

“วันนี้ในที่สุดฉันก็รู้แล้ว……” เธอเหม่อมองไปยังเงาสีเทาของจี้ผิงโจวที่อยู่ตรงกำแพงสีขาวนั่น แล้วใช้มือลูบไปตามลำตัวของเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ “ที่แท้คุณก็แค้นฉันถึงเพียงนี้……คุณมอบให้คนที่ชอบก็ช่างเถอะ ฉันยังพอหลอกตัวเองได้ว่าคุณกำลังโกรธฉันอยู่……แต่คุณกลับเอาไปให้ผู้หญิงนั่น แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ”

จี้ผิงโจวหายใจเข้าลึกๆ “เธอลุกขึ้นมาก่อนเถอะ”