จอมนักรบท้าโลก 96 ไปสมัครเรียนเถอะ

บทที่96 ไปสมัครเรียนเถอะ

ขณะนี้เขาชื่นชมเจียงชื่อทั้งกายและใจ แม้แต่เรื่องจำพวกนี้ก็สามารถทำได้ เจียงชื่อคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาจริง ๆ

ยังไม่คอยให้เขาเอ่ยปากพูด มีคนอีกมากมายมาหาเขาที่หน้าประตู ทุกเพศทุกวัยมากันพร้อมเพรียง มีของฝากติดไม้ติดมือกันทุกคน ถึงไม่ใช่ของฝากก็เป็นเงินใส่ซองแดง

คนเหล่านี้ก็คือผู้ปกครองของนักเรียนโรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุย สาเหตุที่มาหาก็เหมือนกับหญิงสาวที่มาหาเขาเมื่อครู่

ทุกคนต่างขอร้องให้กู่หลังพาลูกของเขาไปเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุย ยิ่งเร็วยิ่งดี หนำซ้ำพวกเขายังเสนอที่จะจ่ายค่าเล่าเรียนให้กู่หลังอีกด้วย

เพียงแค่กู่หลังรับปากตามคำขอร้องของพวกเขา พวกเขายินดีช่วยเหลือกู่หลังได้ทุกเรื่อง

สุดท้าย กู่หลังหัวเราะขึ้น พูดว่า “พอได้แล้ว พวกคุณไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องต่าง ๆ ผมเข้าใจแล้ว”

“ของขวัญทั้งหมดพวกคุณเอากลับไปเถอะ ผมไม่ขอรับสักชิ้น นอกจากนั้น ผมไม่ต้องให้พวกคุณจ่ายค่าเล่าเรียนให้ คนอย่างผมกู่หลังจ่ายค่าเล่าเรียนเองได้”

“ผมแค่อยากจะบอกพวกคุณว่า เด็กเล็ก ๆ เป็นผู้บริสุทธิ์ เดิมก็ไม่ควรไปเกี่ยวข้องกับเรื่องราวเลวร้ายจำพวกนี้อยู่แล้ว พวกคุณทุกคนกลับไปเถอะ”

คนอื่นต่างมองหน้ากัน

“แล้วคุณ……”

“อีกประเดี๋ยวผมจะพาลูกไปสมัครเรียน”

“ดีมาก ดีมากจริง ๆ “

ทุกคนต่างหยิบของฝากออกจากบ้านของกู่หลังด้วยความดีใจ

กู่หลังนั่งลงด้วยความดีใจยิ่งนัก เงยหน้าขึ้นมองเพดาน หัวเราะออกมาคำโต

กู้หย่งเลี่ยงเดินเข้ามา “พ่อ ทำไมถึงดีใจอย่างนี้?”

“ลูกรัก ในที่สุดลูกก็ได้เรียนหนังสือแล้ว ลุงเจียงของลูกไม่ได้หลอกพวกเรา ให้พวกเรารอคอยวันที่ทุกคนมาขอโทษ!”

พูดไม่ทันจบคำ ครูใหญ่กานเต๋อหยางหอบเอกสารมัดใหญ่เดินเข้ามาหา

เขาเช็ดเหงื่อไปพลางพร้อมกับแย้มยิ้มพูดว่า “เอ่อ กู่หลัง ฉันเกรงว่าคุณไม่คุ้นเคยกับเอกสารการสมัครเรียน จึงตั้งใจจัดเตรียมเอกสารให้คุณถึงบ้าน เพื่อดำเนินการสมัครเรียนให้กับลูกของคุณที่บ้านได้ทันที”

ท่าทีประจบประแจงเช่นนี้ ช่างต่างไปเป็นคนละคนจริง ๆ

หลายวันก่อน มีทีท่าไม่สนใจใยดีกู่หลัง แม้แต่จะให้เข้าใกล้ก็ไม่ได้ ให้กู่หลังอยู่ห่าง ๆ ห้ามเข้าไปเหยียบโรงเรียนแม้แต่ก้าวเดียว

วันนี้มีสีหน้าแย้มยิ้ม ถือเอกสารมาหาเขาด้วยตนเอง

คนหนอคน เมื่อตนเองเสียผลประโยชน์ ถึงจะเข้าใจถึงการถ่อมตนบ้าง

กู่หลังลูบศีรษะกู้หย่งเลี่ยงลูกของตน พูดเบา ๆว่า “ลูกจ๋า ลูกต้องตั้งใจเรียนหนังสือ ต่อไปต้องเป็นเหมือนลุงเจียงให้ได้ มีความสามารถเป็นคนใหญ่คนโต อย่าเป็นจำพวกคนอันธพาลเหมือนพ่อ ได้ยินไหม?”

กู้หย่งเลี่ยงพยักหน้ารับคำ

……

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องทำงานบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง

เจียงชื่อนั่งบนเก้าอี้รับโทรศัพท์ของกู่หลัง

“เฮียเจียง ปัญหาแก้ไขได้ด้วยดี พวกเขามาขอโทษผมเหมือนกับที่คุณพูดไว้ ฮ่าฮ่า”

“ในที่สุดลูกของผมได้เรียนหนังสือแล้ว”

“พี่ บุญคุณใหญ่หลวงครั้งนี้ไม่รู้ว่าผมจะตอบแทนอย่างไร ตั้งแต่นี้ต่อไป ผมขอทำงานงานถวายชีวิตให้กับคุณ คุณจะให้ผมทำอะไรผมทำได้ทุกอย่าง!”

เจียงชื่อหัวเราะ ทักทายอีกไม่กี่คำก็วางสายโทรศัพท์

สายฝั่งนี้เพิ่งวางลง มู่หยางอีโทรเข้ามาในทันที

“ฮัลโหล มีเรื่องอะไร?”

“ลูกพี่ เมื่อครู่ได้ข่าวจากสำนักอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ บอกว่ารองผู้อำนวยการสำนักอุตสาหกรรมและการพาณิชย์——เหยียนก้วนอวี่มีเรื่องด่วนขอพบท่าน ขณะนี้อยู่ระหว่างเดินทางไปที่สำนักงานใหญ่”

“เขาบอกว่าเรื่องอะไร?”

“ไม่มี แต่เขามีท่าทีร้อนใจ คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ ๆ”

เจียงชื่อครุ่นคิด “ได้ ผมรู้แล้ว อีกเดี๋ยวผมจะรีบไปทันที ถ้าเขาถึงก่อน ก็ให้เขารอผมสักครู่”

“OK รับทราบครับ”