จอมนักรบท้าโลก 77 น้ำลดตอผุด

บทที่77 น้ำลดตอผุด

ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และเทลงมาไม่หยุด รถคันเล็กขับท่ามกลางสายฝนจนถึงหน้าสำนักงานใหญ่ของผู้บริหารระดับสูงเขตเจียงหนาน หลังจากจอดรถแล้ว ชายวัยกลางคนในชุดสูทได้เดินออกมา

เขาคือเฉินยู่ รองผู้อำนวยการสำนักงานทรัพยากรน้ำ

เดิมทีได้เตรียมพร้อมเข้านอนที่บ้านแล้ว จู่ๆก็ได้รับสายจากสำนักงานใหญ่ ขอให้มาทันที

เฉินยู่รู้ว่าต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน เขาจึงแต่งตัวทันทีแล้วรีบขับรถมา

เขาเพิ่งลงจากรถ ถัดจากนั้นเป็นรถตำรวจขับเข้ามา มีชายหนุ่มสวมเครื่องแบบตำรวจลงมาจากรถ เขาคือรองหัวหน้าสถานีตำรวจ — หยวนจื่อเหิง

“รองผู้บัญชาการหยวน คุณก็มาด้วยเหรอ?”

“คุณคือ…ผู้บัญชาการเฉินสินะ? คุณเองก็ได้รับสายจากสำนักงานใหญ่ด้วยใช่ไหม?”

“ใช่แล้วครับ”

“คุณรู้ไหมว่ามันคือเรื่องอะไร?” หยวนจื่อเหิงเอ่ยถาม

“ไม่รู้ครับ จู่ๆก็เรียกให้มาที่นี่ ผมเองก็งงอยู่เหมือนกัน”

“คาดว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ไป ลองไปดูที่ห้องทำงานของผู้บริหารระดับสูงด้วยกันเถอะ”

“อื้ม ไปกันเถอะครับ”

ทั้งสองคนรีบเดินตามกันเข้าไปในอาคารทันที เมื่อขึ้นลิฟต์มาถึงชั้น 16 มู่หยางอีก็มารออยู่หน้าลิฟต์ก่อนแล้ว

ภายใต้การแนะนำของมู่หยางอี เฉินยู่และหยวนจื่อเหิงได้เข้าไปในห้องทำงาน แล้วมองเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงและกำลังมองพวกเขาอย่างเย็นชา

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของผู้บริหารระดับสูง

ทั้งสองมองหน้ากันและกันต่างไม่กล้าพูดอะไร

เจียงชื่อโยนซองจดหมายลงบนโต๊ะ “พวกคุณเปิดดูด้วยตัวเอง”

เฉินยู่เอื้อมมือไปหยิบซองจดหมายมาเปิดดูแล้วตรวจสอบภาพถ่าย จดหมายและบันทึกข้อความทีละอัน

หยวนจื่อเหิงมองดูอยู่ข้างๆ

เมื่อมองดูแล้ว ใบหน้าของเฉินยู่ก็ซีดเผือดแล้วตกใจกลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว

หลังจากดูทั้งหมดแล้ว เฉินยู่ก็กลืนน้ำลายแล้วพูดด้วยความสั่นกลัวว่า “ผู้บริหารครับฯ ผมเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องนี้ สำนักงานทรัพยากรน้ำของพวกเราเกิดเรื่องประเภทนี้ขึ้น เป็นความล้มเหลวในการจัดการของผมเอง ผมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้!”

เจียงชื่อพูดว่า “พวกคุณแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม เฉินยู่คุณไปจัดการปัญหาของติงฉี่ซาน หยวนจื่อเหิง คุณไปจัดการกับเมิ่งเจี้ยนซู่”

“ครับ!”

“รับทราบครับ!”

ทั้งสองคนไม่พูดจาไร้สาระให้มากความ หลังจากได้รับคำสั่งแล้วก็หมุนตัวออกไปทันที ในบทที่จากไป ยังสามารถรู้สึกได้ถึงความกลัวจนตัวสั่นของเฉินยู่

ทันใดนั้นเจียงชื่อก็นึกอะไรออกบางอย่าง เขาพูดสองคำข้างหูมู่หยางอี

มู่หยางอีพยักหน้าแล้วออกจากห้องทำงาน

…….

ในตอนนี้ ภายในคลับเฮ้าส์ที่มีแสงไฟนีออนกะพริบ เมิ่งเจี้ยนซู่และลูกชายเมิ่งจื้อติ้งกำลังร้องเพลงและดื่มอย่างมีความสุข พวกเขาแต่ละคนโอบกอดสาวสวยเซ็กซี่ร้อนแรงใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เมิ่งจื้อติ้งพูดว่า “พ่อครับ พ่อเดาว่าตอนนี้ตาแก่นั่นจะไปขอให้ใครช่วยเหลือได้หรือเปล่า?”

เมิ่งเจี้ยนซู่มีความสุข “ไม่ต้องสนใจหรอก ถึงแม้จะไปประจบประแจงขอร้องให้คนมาช่วยเรื่องนี้ สุดท้ายเดาได้เลยว่าไม่ได้มาสักหยวนหรอก เขาน่ะ ครั้งนี้จะต้องตายแน่ๆ”

“ฮ่าๆ มาครับ พ่อ พวกเรามาดื่มรวดเดียวให้หมดเลย”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังดื่มเหล้า ในระหว่างนั้นเองจู่ๆประตูของคลับเฮ้าส์ก็ถูกเตะออก

ตำรวจที่สวมเครื่องแบบกลุ่มหนึ่งได้พุ่งพรวดเข้ามาล้อมทุกคนเอาไว้ในพื้นที่ โดยถือปืนเล็งเป้าไปที่เมิ่งเจี้ยนซู่และคนอื่นๆ

เมิ่งเจี้ยนซู่ตกใจจนกระโดดโหยง

“อย่าขยับ ทุกคนย่อตัวลงแล้วเอามือวางไว้บนหัว!”

ทุกคนไม่กล้าหายใจ แล้วนั่งยองๆลงไปทีละคน

เมิ่งเจี้ยนซู่เงยหน้าขึ้นมองแว็บหนึ่ง แล้วมองเห็นคนคุ้นเคย เขายิ้มร่าและพูดว่า “รองผู้บัญชาการหยวน ผมเองนะ เมิ่งเจี้ยนซู่ไง ครั้งก่อนพวกเรายังไปกินข้าวด้วยกันอยู่เลย คุณลืมไปแล้วเหรอ? วันนี้ผมออกมาร้องเพลง กินเหล้า นี่เกิดเรื่องใหญ่สินะ? พวกคุณถึงมากันเยอะขนาดนี้?”

หยวนจื่อเหิงพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้องมาตีสนิทเลย เมิ่งเจี้ยนซู่ ขณะนี้ทางตำรวจตั้งข้อกล่าวหาคุณขโมยเงินบริษัทสามสิบล้านหยวน ปลอมแปลงบัตรเครดิตธนาคารและโยนความผิดให้กับผู้อื่น โปรดให้ความร่วมมือแล้วกลับไปกับพวกเราด้วย”

เมิ่งเจี้ยนซู่ตกตะลึง

แต่ละข้อของข้อกล่าวหาเหล่านี้ล้วนชัดเจนอย่างมาก ไม่มีข้อไหนที่ปรักปรำเขาเลย

แต่ว่าเขาไม่เข้าใจเลยว่า เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาออกแบบแผนการไว้อย่างราบรื่นไม่มีสะดุดแล้วทำไมถึงคลี่คลายคดีได้ล่ะ?

เป็นติงฉี่ซานที่คลี่คลายคดีงั้นเหรอ?

เป็นไปไม่ได้ เขาจะเอาความสามารถมาจากที่ไหน

ยิ่งคิดเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งคิดไม่ออก เมิ่งเจี้ยนซู่ถูกใส่กุญแจทั้งสองมือและถูกตำรวจนำตัวไป

หยวนจื่อเหิงมองไปรอบๆสถานที่แล้วกล่าวเตือนว่า “พวกคุณเหล่านี้ก็ควรใส่ใจกับการกระทำของตนเอง”

“ถอนกำลัง”

หยวนจื่อเหิงนำฝูงชนจำนวนมากออกจากพื้นที่

…….

อีกด้านหนึ่ง ติงฉี่ซานกำลังขับรถไปบนถนนริมแม่น้ำพร้อมกับฟังเสียงเม็ดฝนที่ตกลงบนหลังคารถดังเปาะแปะ

หัวใจของเขาเย็นเยียบไปหมด

ยืมเงินไม่ได้ และไม่พบใครที่จะช่วยเขาได้เลยสักคน พอถึงรุ่งสางเขาจะต้องเข้าคุก

“ฉันไม่อยากติดคุก”

“ฉันไม่ยอม!”

ภายใต้ความสิ้นหวังและโดดเดี่ยว ติงฉี่ซานมองไปทางแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวอย่างโหดร้าย เขาผลักประตูรถแล้วเดินไปทางแม่น้ำ

ฝนตกลงมาบนใบหน้าที่สิ้นหวังและไร้ซึ่งความช่วยเหลือของเขา

“เมียและลูกสาวของฉัน ฉันขอโทษพวกเธอด้วยนะ”

“ฉันต้องไปก่อนแล้ว”

ติงฉี่ซานเดินไปถึงข้างแม่น้ำ น้ำได้ซัดเข้ามาทำให้รองเท้าของเขาเปียกโชก

ในบทที่เขาตั้งสติเตรียมพร้อมที่จะกระโดดลงไป ทันใดนั้น มีรถสองคันขับเข้ามา ไฟหน้ารถกระทบลงบนตัวของติงฉี่ซาน

หลังจากนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังออกมา

“ฉี่ซาน อย่าทำอะไรโง่ๆนะ!”

ติงฉี่ซานผงะทันที…เสียงนี้คือ…รองผู้อำนวยการ?”

เขาหันกลับมาแล้วเห็นเฉินยู่รองผู้บัญชาการสำนักทรัพยากรน้ำเดินเข้ามาหาเขา

เฉินยู่เดินมาพลางพูดว่า “เรื่องของคุณได้รับการตัดสินแล้ว เบื้องบนทำการตรวจสอบแน่ชัดแล้ว คุณไม่ได้ทำเงินสามสิบล้านหายไป แต่เป็นไอ้ชั่วเมิ่งเจี้ยนซู่นั่นถ่ายโอนเงินส่วนตัว บัตรเครดิตธนาคารที่เขาให้คุณใบนั้นไม่ใช่ของแผนกการเงิน คุณเป็นผู้บริสุทธิ์”

“ผม…คือผู้บริสุทธิ์เหรอครับ?”

ติงฉี่ซานไม่อยากจะเชื่อหูของเขาโดยสิ้นเชิง

หนี้ก็ชดใช้ไปแล้ว?

ทันใดนั้นแรงกดขนาดใหญ่บนไหล่ทั้งสองข้างก็หายไป ทั้งตัวราวกับถูกบีบจนแห้ง ใจเต้นตึกตักแล้วเขาก็อ่อนแรงลงไปบนพื้น

เฉินยู่เดินเข้ามากางร่มให้เขาแล้วก้มตัวลงพยุงเขาขึ้นมา

ติงฉี่ซานถามอย่างโง่ๆ “ผู้บัญชาการเฉิน คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า?”

เฉินยู่พูดอย่างเคร่งเครียดว่า “เรื่องแบบนี้ผมจะล้อคุณเล่นได้ยังไง? คุณน่ะ เป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆที่ติดกับดักของเมิ่งเจี้ยงซู่ ตอนนี้องค์กรได้ตรวจสอบปัญหาทั้งหมดแล้ว คุณไม่เป็นไรแล้ว”

“ผมไม่เป็นไรแล้ว ผมไม่เป็นไรแล้ว!”

ติงฉี่ซานมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วกรีดร้องออก อารมณ์ที่เก็บกดมานานในที่สุดตอนนี้ก็ถูกปลดปล่อยออกมา

เขากอดแขนเฉินยู่ไว้แน่น “ขอบคุณครับ ขอบคุณผู้บัญชาการเฉิน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เกรงว่าผมจะกระโดดลงแม่น้ำฆ่าตัวตายไปแล้ว และตายอย่างไม่ชัดเจน”

เฉินยู่ยิ้ม “ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก”

“ถ้าอย่างนั้นควรขอบคุณใครล่ะครับ?”

เฉินยู่กระแอมเล็กน้อย แล้วพูดตามคำพูดที่มู่หยางอีส่งให้เขาบทที่ใกล้จะกลับตั้งแต่จนจบว่า “คุณควรขอบคุณชายหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่อว่า “เจียงชื่อ” เป็นเขาที่พบสิ่งผิดปกติ แล้วแสวงหาหลักฐานอย่างกระตือรือร้นเพื่อช่วยตำรวจคลี่คลายคดี ทางผมยังเพิ่งมารู้ภายหลังนี้เอง”

สมองของติงฉี่ซานใกล้จะสับสนไปหมดแล้ว

“เจียง…ชื่อ???”