จอมนักรบท้าโลก 39 เชิญนายออกไป

บทที่ 39 เชิญนายออกไป

บรรยากาศในที่เกิดเหตุกระอักกระอ่วนถึงขีดสุด เป็นครั้งแรกของติงจ้งที่เดิมพันเช่นนี้กับผู้เยาว์

ติงจ้งถามกลับ "เช่นนั้นถ้านายทำไม่สำเร็จเล่า? "

เจียงชื่อตอบอย่างมั่นใจ "ถ้าผมทำไม่สำเร็จ ก็จะหย่ากับเมิ่งเหยน นับจากนี้ไปไม่เหยียบเข้าตระกูลติงอีกแม้สักครึ่งก้าว"

"ดี! จำคำที่นายพูดเอาไว้"

"แน่นอน"

ติงจ้งถามอีก "เช่นนั้นนายเตรียมจะทำสำเร็จในกี่วัน? "

เจียงชื่อยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว "เวลาสองวัน เพียงพอแล้ว"

ทุกคนสบตากันและกันรอบหนึ่ง ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดึงเงินลงทุนอีกทั้งยังให้ตระกูลฉางขอขมาสำนึกผิด ทั้งหมดนี้ต้องการเวลาเพียงสองวัน?

เหอะๆ เกรงว่าจะมีแค่เทพเซียนเท่านั้นที่ทำได้

เจียงชื่อเดินไปที่ด้านหน้าติงเมิ่งเหยน พูดน้ำเสียงอ่อนโยน "ตอนนี้พวกเรากลับบ้านกันก่อนเถอะ"

เขาจับจูงมือของติงเมิ่งเหยน ทั้งสองคนออกจากห้องประชุมไป

……

ในระหว่างทางกลับ ติงเมิ่งเหยนยังคงอยู่ในสภาพตื่นตระหนก ไม่ได้ก้าวออกมาจากความตกตะลึงโดยสิ้นเชิง

จากนั้นครู่หนึ่ง เธอมองไปยังเจียงชื่อแล้วพูดขึ้น "ครั้งนี้นายดูเหมือนจะโกรธมาก"

ใช่แล้ว ครั้งนี้เจียงชื่อไม่เพียงแต่ทำให้ฉางจ้ายชูนและคนอื่นๆ ทรมานเหมือนตายไปครึ่งหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นคือโกรธติงจ้ง นี่ไม่เหมือนกับการแสดงออกที่สงบใจเย็นเช่นปกติของเขา

มีเพียงคำอธิบายเดียวเท่านั้น : เจียงชื่อใส่ใจติงเมิ่งเหยนอย่างมากจริงๆ

ใส่ใจมากไปจนเกิดปัญหา

แม้จะเป็นเจียงชื่อเทพแห่งสงครามที่มีประสบการณ์มากมาย เมื่อหญิงสาวอันเป็นที่รักประสบกับการดูถูกเหยียดหยาม ก็แสดงออกไม่สงบเยือกเย็นได้

เจียงชื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ได้พูดอะไรให้มากความอีก

ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจ "ที่จริงแล้วฉันรู้ว่าเพื่อฉันแล้วนายถึงทำเรื่องพวกนั้น ฉันซาบซึ้งมาก แล้วก็ดีใจมาก แต่ว่าเจียงชื่อ ที่ฉันอยากพูดก็คือ นายควรเป็นผู้ใหญ่และหนักแน่นกว่านี้ถึงจะถูก วันนี้การกระทำทุกอย่างของนายออกจะเกินกว่าเหตุไปสักหน่อย ดังนั้นจึงนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ ตอนนี้นายไม่เพียงแต่จะต้องเผชิญหน้ากับการตอบโต้ของตระกูลฉาง ทั้งยังต้องเจอกับการกลั่นแกล้งของคุณปู่อีก เฮ้อ…"

เจียงชื่อยิ้มเล็กน้อย ราวกับไม่ได้เอาเรื่องพวกนี้มาใส่ใจ

สีหน้าติงเมิ่งเหยนกลับเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มทุกข์ใจ "วันนี้เรื่องที่นายรับปากคุณปู่ถ้าทำไม่สำเร็จ เช่นนั้นก็ต้องหย่ากับฉันจริงๆ หรือ? "

ผ่านการใกล้ชิดหลายวันมานี้ จริงๆ แล้วติงเมิ่งเหยนใจเกิดความรู้สึกดีกับเจียงชื่อแล้ว

ถึงแม้เจียงชื่อไม่มีเงิน แม้กระทั่งการงานที่มั่นคงก็ยังไม่มี แต่ผู้ชายคนนี้ห่วงใยเธอมาก เพื่อเธอแล้วไม่สนใจสิ่งใด ยินดีล่วงเกินใครก็ตาม

ผู้ชายเช่นนี้ คุ้มค่าให้พึ่งพา

ติงเมิ่งเหยนใช้ชีวิตเป็นม่ายมาห้าปี ไม่ง่ายเลยที่ได้รับความรักที่เป็นของตนเอง แต่กลับจะต้องสูญเสียไปอีกครั้งอย่างรวดเร็วเช่นนี้หรือ?

เธอไม่ยินยอม จิตใจฟุ้งซ่านกับเรื่องนี้

เจียงชื่อกลับยิ้มอย่างร้ายกาจมองที่เธอ "เธอดูท่าทางเหมือนกับไม่ต้องการให้ฉันจากไปมาก หรือว่า…หลงรักฉันโดยสมบูรณ์แล้ว? "

ติงเมิ่งเหยนแก้มแดงปลั่ง ตอบอย่างโกรธเคือง "คนเขากลุ้มใจแทบไม่ไหวกับเรื่องของนาย นายยังมีอารมณ์มาล้อเล่นอีก? ฉันไม่สนใจนายแล้ว"

เจียงชื่อฟังแล้วก็หัวเราะเสียงดัง มองนอกหน้าต่างต่อไป

ติงเมิ่งเหยนส่งเสียงเหอะอย่างเย็นชา ทำปากยู่ ต่อว่าอยู่ในใจ : เจียงชื่อนายตาซื่อบื่อ บอกว่าไม่สนใจนายก็ไม่สนใจนายจริงๆ? นายไม่รู้จักปลอบฉันหรือไง? ตาซื่อบื่อ ตาซื่อบื่อ ตาซื่อบื่อ!

เธอเหยียบคันเร่งลงไป ทำให้เจียงชื่อเซไปครั้งหนึ่ง เกือบจะชนกับกระจกรถ

ไม่ถึงเวลาครึ่งชั่วโมง ทั้งสองกลับมาถึงบ้าน

เมื่อครู่เข้าประตูบ้าน ก็เห็นติงฉี่ซานใบหน้าเข้มงวดนั่งอยู่บนโซฟา ซูฉินนั่งอยู่ด้านข้าง ใบหน้าเป็นกังวลและกระอักกระอ่วน กะพริบตาไปทางทั้งสองคนไม่หยุด บอกใบ้ให้พวกเขาอย่าได้พูดอะไรส่งเดช

ติงเมิ่งเหยนมองเจียงชื่อครั้งหนึ่ง ไม่รู้ว่าคุณพ่อกำลังจะทำอะไร

เพียงแค่ฟังเสียงที่จงใจกดลงของติงฉี่ซานกล่าวว่า "เมิ่งเหยน เจียงชื่อ พวกเธอสองคนมานั่งลง"

ทั้งสองนั่งลงตรงข้ามติงฉี่ซานอย่างว่าง่าย

ติงฉี่ซานถอนหายใจไม่หยุด ทันใดนั้น เขาก็ตบฝ่ามือลงไปบนโต๊ะน้ำชา กล่าวเสียงดังว่า "พวกเธอทั้งสองมันพวกโง่เง่า ทำเรื่องอะไรลงไป?! "

ติงเมิ่งเหยนถูกทำให้ตกใจจนสะดุ้งโหยง "คุณพ่อ…"

"หุบปาก! " ติงฉี่ซานพูดอย่างเอือมระอาที่สุด "เรื่องของพวกเธอฉันได้ยินมาแล้ว ปรึกษาหารือกับคนของตระกูลฉาง ผลคือต่อยตีพวกเขาเจ็ดแปดคนจนฟกช้ำไปทั้งตัว เลือดกบปาก เหอะๆ พวกเธอนี่มันร้ายกาจจริงๆ มีความสามารถแท้ๆ เลย! "

"พวกเธอรู้ไหม ตอนนี้คนของตระกูลฉางโทรศัพท์มาหาฉันแล้ว ด่าฉันอย่างรุนแรงไปยกหนึ่ง พวกเธอทำให้ฉันอับอายมาก! "

ติงเมิ่งเหยนก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าพูดจา

ติงฉี่ซานถอนหายใจยาวอีกครั้ง "ยังมีเจียงชื่อ นายเดิมพันกับคุณปู่ติงฉันก็รู้เรื่องแล้ว นายนี่มันสามารถจริงๆ นายสามารถขนาดนี้แล้วหรือ? เวลาสองวันก็สามารถดึงเงินลงทุนมาได้ อีกทั้งยังให้คนตระกูลฉางขอโทษ? "

"นายทำไมไม่พูดว่าเวลาสองวันนายก็สามารถเป็นประธานาธิบดีได้ นายก็ปีนขึ้นฟ้าได้เลยเล่า? "

เจียงชื่อตอบกลับอย่างสงบ "ผมพูดแบบนี้แน่นอนว่ามีเหตุผลของผม เวลาสองวัน เพียงพอให้ผม…"

"หุบปาก! ฉันไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระของนาย! "

ติงฉี่ซานจ้องเจียงชื่ออย่างโมโห "เดิมทีฉันให้เวลานายครึ่งปี หวังให้นายพยายามฟันฝ่า สามารถตามรอยเท้าของเมิ่งเหยนให้เร็วที่สุด สุดท้ายฉันผิดแล้ว นายไม่เพียงแต่ไม่ตามทัน กลับยังฉุดรั้งขาหลังของเมิ่งเหยนเสียอีก"

"เป็นเพราะนาย ทำให้เมิ่งเหยนถูกคุณปู่ติงตำหนิ เป็นเพราะนาย ทำให้ตระกูลติงไม่มีเงินลงทุน เป็นเพราะนาย ฉันที่อายุมากขนาดนี้แล้วยังต้องถูกคนของตระกูลฉางต่อว่าอย่างรุนแรง"

"เจียงชื่อ ตระกูลติงของพวกเราจะไม่ทนกับนายอีกแล้ว! "

คำพูดครั้งนี้พูดได้รุนแรงอย่างมาก ซูฉินที่อยู่ด้านข้างก็ฟังไม่ไหวแล้ว

"คุณพูดอะไรกัน? จริงๆ พวกนี้ก็อาจโทษทั้งหมดกับ…"

"ฉันกำลังพูด เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งมาโหวกเหวกอะไร? เงียบซะ! " แม้แต่ซูฉินติงฉี่ซานก็ต่อว่าไปด้วย

ภายในห้องเงียบลง ไม่มีใครพูดอะไรอีก สถานการณ์กดดันอย่างมาก

ติงฉี่ซานส่ายหัว พูดขึ้น "พวกเธอ…หย่ากันเถอะ"

"หา? "

ติงเมิ่งเหยนตะลึงถึงที่สุดแล้ว หัวใจเต้นอย่างรุนแรงขึ้นมา อย่างไรเธอก็คิดไม่ถึงว่าคุณพ่อจะพูดเช่นนี้

ติงฉี่ซานกล่าว "การกระทำทั้งหมดของเจียงชื่อพวกเธอก็เห็นแล้ว ให้เขากระทำผิดอย่างเหิมเกริมต่อไปอีกครั้ง ตระกูลติงของพวกเราจะต้องพังทลายลงโดยสิ้นเชิง เมิ่งเหยน พรุ่งนี้พวกเธอก็ไปเอาใบหย่า ต่อไปประตูใหญ่ของพวกเราตระกูลติง ห้ามเขาเข้ามาเหยียบอีก! "

ขอบตาของติงเมิ่งเหยนชื้นขึ้นทันที หัวใจของเธอกำลังหยดเลือด

ซูฉินอยากจะเกลี้ยกล่อม แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเปิดปากอย่างไร

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง

เจียงชื่อยังคงพูดอย่างสงบ "คุณพ่อ คุณพ่อจะต้องให้โอกาสผมสักครั้งสิ? "

"โอกาสอะไร? "

"เดิมพันของผมและคุณปู่คุณพ่อก็ทราบแล้ว ที่จริงคุณพ่อไม่ต้องบังคับให้ผมหย่าเดี๋ยวนี้ สองวันถัดจากนี้หากเรื่องราวจัดการไม่สำเร็จ ผมก็ต้องหย่ากับเมิ่งเหยนอยู่แล้ว คุณพ่อจะต้องให้โอกาสผม ให้เวลาผม ให้ผมได้ทำการเดิมพันนี้ให้สำเร็จสิ? "

ติงฉี่ซานขมวดคิ้ว กล่าวประชดประชัน "นายยังคุยโวไม่พอหรือไง? ได้ ฉันให้โอกาสนี้กับนาย สองวันใช่ไหม? ฉันไม่รีบ ฉันจะรอ! "

"เจียงชื่อ ฉันก็อยากจะดูซิ สองวันถัดจากนี้นายจะดึงเงินลงทุนมายังไง สองวันถัดจากนี้นายจะทำให้คนตระกูลฉางมาขอโทษถึงประตูยังไง"

"แต่ตอนนี้…"

ติงฉี่ซานใช้มือชี้ไปที่ทิศทางของประตูใหญ่ พูดอย่างเย็นชา "ตอนนี้ พวกเราตระกูลติงไม่ต้อนรับนาย เชิญนายออกไป"