จอมนักรบท้าโลก 251ไม่มีข้อบกพร่องสักนิด

“ทำไมเหรอ？” เจียงชื่อยังคงไม่เข้าใจ

“ประธานเจียง เพลงนี้อัปโหลดบ่ายโมงของวันนี้ หลังจากที่อัปโหลดแล้ว บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องใช้เงินซื้อชาร์ตเพลงทันที สร้างกระแส ให้เพลงนี้ได้รับความนิยมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว”

“ตอนนี้ ระดับความนิยมของมันสูงจนทำให้คนตกใจ”

“สิ่งที่สำคัญคือ ก่อนหน้านี้ บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องไม่มีวี่แววสักนิดเลยที่จะเปิดตัวเพลงใหม่ ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีท่าทีในด้านนี้ใดๆทั้งสิ้นเลย เหมือนว่าจะเป็นการตัดสินใจอย่างกะทันหันนะ”

เรื่องของตลาด เปลี่ยนแปลงไปร้อยแปดพันเก้าเพียงชั่วพริบตาเดียว

บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องมีผลงานที่ดีแล้ว อัปโหลดซื้อชาร์ตเพลงอย่างกะทันหัน ก็ไม่ใช่เรื่องใหม่อะไร

เจียงชื่อยังคงไม่เข้าใจ เอ่ยถามว่า “ดันถิง คุณคงไม่ใช่ว่าอยากจะมาคุยแค่เรื่องพวกนี้กับผมหรอกนะ？”

เฉิงดันถิงและหลัวเซิ่งมองหน้าซึ่งกันและกัน ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่ายังไง

ยังคงเป็นหลัวเซิ่งที่เอ่ยพูดขึ้นก่อน “ผมก็บอกแล้วไง ประธานเจียง เพลงใหม่นี้ของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องแทบจะเหมือนกับต้นฉบับที่ผมส่งให้คุณเมื่อเช้าเลย！”

อะไรนะ？！

ประโยคนี้ทำให้เจียงชื่ออึ้งไปโดยสิ้นเชิง

ใช่แล้ว ในการแต่งบทเพลงมีสถานการณ์ที่ปล่อยเพลง ‘ชน’กันจริงๆ แต่ก็ไม่บังเอิญปล่อยเพลงชนกันขนาดนี้

เพลงใหม่ที่หลัวเซิ่งเพิ่งจะส่งมาให้เมื่อเช้า ยังไม่ทันได้หานักร้องมาบันทึกเสียง ผลสุดท้ายทางบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องก็ปล่อยเพลงที่แทบจะเหมือนกันออกมา ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้？

อีกอย่าง บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องก็ไม่มีท่าทีว่าจะทำเพลงใหม่เลย การสร้างกระแสจัดอันดับออนไลน์ก็เป็นผลมาจากการจ่ายเงินออกไปจำนวนมากอย่างกะทันหัน ทุกอย่างล้วนแต่เป็นการทำออกมาอย่างกะทันหันทั้งหมด

แม้แต่การอัดเพลงก็ดูเหมือนเป็นการเร่งงานเพื่อทำออกมาให้เสร็จกะทันหัน

ไม่ว่าใครก็คิดไปในทิศทางที่ไม่ดีทั้งนั้น

ตอนนี้ทั้งสามคนที่อยู่ในห้องนี้ต่างก็มีความคิดเห็นเหมือนกันหมด ต้นฉบับของเพลงนี้ถูกบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องขโมยไป อีกฝ่ายพยายามที่รีบทำออกมาให้เร็วๆและสร้างกระแสจัดอันดับออนไลน์ เมื่อเป็นเช่นนี้ เพลงนี้ก็ถือว่าเป็นของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง ถ้าหากอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์กล้าที่จะปล่อยออกไปอีก นั่นก็จะเป็นการลอกเลียนแบบ！นั่นก็เป็นการละเมิดสิทธิ์！

ถึงตอนนั้นไม่เพียงแค่แฟนคลับที่จะไม่ให้อภัย กฎหมายก็คงไม่มีทางที่จะให้อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์มาทำ ‘ซี้ซั้ว’

เสียเปรียบแล้ว！

แม้ว่าจะตกใจถึงขีดสุด แต่ใบหน้าของเจียงชื่อก็ไม่ได้ผันผวนอะไรไปมากมาย เขารู้ว่า ในเวลาแบบนี้ ถ้าหากเขาที่เป็นผู้นำกระวนกระวายก่อนแล้ว งั้นคนที่เป็นลูกน้องก็จะยิ่งวุ่นวายอย่างแน่นอน

เขาไม่ได้รีบร้อนทำการตัดสินใจ แล้วไปเปิดที่ตู้เซฟก่อน หยิบต้นฉบับนั่นออกมาแล้ว

ตอนนั้นใส่เข้าไปยังไง ตอนนี้เอาออกมาก็ยังเป็นอย่างนั้น

ต้นฉบับไม่มีร่องรอยของการเคลื่อนย้ายเลย

เจียงชื่อพูดว่า “ผมแทบจะอยู่ในห้องทำงานทั้งวัน เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครเล็ดลอดสายตามาขโมยต้นฉบับได้หรอก อีกอย่างกุญแจของตู้เซฟก็อยู่ที่ผมเพียงคนเดียว แม้ว่าอยากจะขโมย ก็ค่อนข้างยากมาก อีกอย่างต้นฉบับก็ไม่มีร่องรอยที่ถูกเคลื่อนย้ายเลย เพราะงั้นความเป็นไปได้ที่ต้นฉบับจะถูกขโมย หรือลักลอบนำไปใช้ก็ค่อนข้างต่ำมาก”

เฉิงดันถิงพยักหน้า

จริงๆ เมื่อมองดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ ความเป็นไปได้ที่ต้นฉบับจะถูกลักลอบนำไปใช้นั้นแทบจะเป็นศูนย์เลย งั้นจะจากเกิดปัญหาที่ตรงไหน？

เฉิงดันถิงเอ่ยถามว่า “อาจารย์หลัว หรือว่าจะถูกขโมยเนื้อร้องไปในระหว่างที่คุณกำลังแต่งเพลงหรือเปล่า？”

หลัวเซิ่งส่ายหัวแล้ว “ไม่ใช่แน่ ผมแต่งเพลงที่บ้านเมื่อคืน หลังจากที่แต่งเสร็จ ก็นำสิ่งของทุกอย่างมาที่บริษัทแล้ว เมื่อเช้าก็ได้เรียบเรียงต่อหน้าของพวกคุณ ระหว่างนั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่จะโดนขโมยไป”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ทั้งสามคนตกตะลึงไปพร้อมกันแล้ว

พวกเขาล้วนแต่ตระหนักถึงปัญหาได้แล้ว

“จริงสิ เมื่อเช้าอาจารย์หลัวก็นำพวกฉบับร่างที่ไม่ใช้แล้วทั้งหมดทิ้งลงถังขยะหมดแล้ว”

เฉิงดันถิงมองไปยังถังขยะ

ว่างเปล่า！