เรื่องราวของการซื้อเพื่อนร่วมชั้นอาทิตย์ละครั้ง Shuu ni Ichido Kurasumeito wo Kau Hanashi 9 ที่บอกว่าเซ็นไดซังหวานน่ะ โกหกชัด ๆ 3

ตอนที่ 9 ที่บอกว่าเซ็นไดซังหวานน่ะ โกหกชัด ๆ ตอนที่ 3

ที่บอกว่าเซ็นไดซังหวานน่ะ โกหกชัด ๆ ตอนที่ 3

 

เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนี้

 

 เธอนั้นรู้อยู่แล้วและได้หยิบก้อนสีน้ำตาลเข้ามาใกล้ปากฉัน เหมือนกับเธอที่รักษาลำดับขั้นตอนดั่งที่เขียนเอาไว้ในคู่มือด้วยการเอาช็อคโกแลตมาสัมผัสริมฝีปากฉัน ฉันเองก็ต้องรักษาคำพูดตัวเองด้วยการกัดทรัฟเฟิลพร้อมกับนิ้วเธอ

 

「มิยากิ มันเจ็บนะ」

 

 เธอร้องเสียงดังขึ้นออกมาราวกับเป็นบทตามภาพยนตร์ แต่ในเสียงร้องนั้นไม่ได้มีความรู้สึกเจ็บรวมอยู่ในเสียงนั้นด้วยเลย

 

 มันแน่นอนอยู่แล้ว

 เพราะว่าฉันไม่ได้กัดแรงขนาดนั้น

 

 ฉันเพิ่มแรงลงบนนิ้วที่โดนเขี้ยวฉันกัดเพื่อค่อย ๆ ทำให้เป็นรอยทีละนิด

 

 ในขณะที่เอาฟันกัดนิ้วเซ็นไดซังเอาไว้ ก็ใช้ลิ้นละลายช็อคโกแลต การทำแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่านิ้วของเธอทั้งหวานและอร่อย และในตอนที่รู้สึกว่าอยากจะกินทรัฟเฟิลเข้าไปทั้งก้อนจนออกแรงใช้เขี้ยวกัดให้แรงขึ้น ก็โดนเธอดันหน้าผากออก

 

「ก็บอกว่าเจ็บไง」

 

 ครั้งนี้คำพูดของเธอไม่ได้โกหก เสียงที่พูดออกมาเต็มไปด้วยอารมณ์ แถมมือเองก็ออกแรงดันหน้าผากฉันด้วย

 

「ปล่อยเลยนะ」

 

 เซ็นไดซังไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่ง

 เพราะงั้น จึงไม่จำเป็นต้องฟังที่เธอพูด

 ฉันจงใจกัดแรงขึ้น

 

 ในตอนที่รู้สึกเจ็บถึงระดับนึง เธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งอีกครั้งว่า 「ปล่อยได้แล้ว」ฉันจึงปล่อยนิ้วเธอไป ภายในปากหลงเหลือเพียงช็อคโกแลต ฉันค่อย ๆ ละลายมันช้า ๆ และกลืนลงไป

 

 ถึงแม้จะไม่ใช่เพื่อนกัน แต่ช็อคโกแลตเพื่อนที่เธอทำมันอร่อยมาก แม้จะไม่ตรงจุดประสงค์ของช็อคโกแลตเพื่อนก็ตาม แต่แค่ฉันได้ประโยชน์ก็พอแล้ว เพราะไหน ๆ ก็ทำเสร็จแล้ว ไม่ว่าสุดท้ายแล้วจะเอาให้ใครมันก็ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญอะไร

 

 แต่ว่า เจ้าตัวที่เป็นคนทำนั้น ตอนนี้รอยยิ้มได้หายไปจากใบหน้าของเธอแล้ว

 

「หยิบทิชชู่ให้หน่อยสิ」

 

 เซ็นไดซังพูดด้วยเสียงที่ต่ำกว่าปกติ

 กล่องทิชชู่รูปจระเข้วางอยู่ในแนวเฉียงข้างหน้าฉัน ถ้าถามว่ามันอยู่ใกล้ใครมากกว่า ก็ต้องบอกว่าอยู่ใกล้ฉันมากกว่า

 

 พอมองไปที่นิ้วเธอก็เห็นว่ามีช็อคโกแลตและผงโกโก้ติดอยู่

 ของแค่นั้นไม่จำเป็นต้องใช้ทิชชู่เช็ดออกหรอก

 

 ฉันเมินคำพูดของเธอและใช้ลิ้นเลียนิ้วของเธอแทน แม้เป็นการกระทำที่บ้าบอสุด ๆ แต่ฉันจะทำให้เซ็นไดซังที่ถูกทำให้สกปรกเพราะฉันกลับมาสะอาดเหมือนเดิมเอง

 

「มิยากิ」

 

 ฉันทำเป็นไม่ได้ยินและเลียไปตรงรอยที่โดนกัด เมื่อเลียและดูดนิ้วของเธอไปราว ๆ 2 ข้อนิ้วแล้วดึงออกมา จากนั้นก็มีเสียงเบา ๆ ดัง ‘จุ้บ’ เซ็นไดซังก็สั่นด้วยความตกใจ

 

「นี่มันรู้สึกแย่นิดหน่อยแฮะ」

 

 เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

 แต่ว่า เซ็นไดซังต้องรู้สึกเหมือนกับที่ฉันเคยรู้สึกก่อนหน้าแน่นอน

 

 แม้จะรู้สึกแย่ แต่ก็รู้สึกอย่างอื่นด้วย

 

 รับรู้ได้ถึงความรู้สึกภายในน้ำเสียงราบเรียบนั้น ฉันใช้ลิ้นเลียไปที่นิ้วของเธอ แต่ว่าความหวานของช็อคโกแลตที่ติดมาด้วยก็หายไปอย่างรวดเร็ว

 

 ผิวหนังของมนุษย์นั้นเท่าที่เคยลิ้มรสมาไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกคล้ายกันเลย ไม่ได้ร้อนหรือเย็นอะไรเป็นพิเศษ นิ้วคนเนี่ยไม่ใช่ของที่อร่อยเลยสักนิด

 

 ถึงอย่างนั้น นี่ก็เป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดของวันนี้แล้ว

 ฉันเลียนิ้วโป้งเธอต่อ

 เลียเหมือนกับที่เลียนิ้วชี้ของเธอ ค่อย ๆ กินช็อคโกแลตที่ละลายติดนิ้วเธอออก จากนั้นเซ็นไดซังก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ

 

「มิยากิจะขี้เล่นเกินไปแล้วนะ」

 

 เธอพูดพร้อมกับดันไหล่ฉันออก นิ้วของเธอเลยหลุดออกจากปากฉัน จากนั้นโยนจระเข้น้อยที่มีทิชชู่โตบนหลังให้เธอ

 

「ทำแบบนี้มันสนุกรึไง」

 

 เซ็นได้ซังเช็ดนิ้วแล้วมองมาที่ฉัน

 

「แน่นอนสิ」

 

 ฉันตอบพร้อมยิ้มอย่างพอใจ หลังจากเช็ดเสร็จ เธอก็คืนจระเข้น้อยที่โดนบีบมา

 

「นี่มันรสนิยมแบบไหนกันเนี่ย」

「ไม่ได้มีรสนิยมกินมนุษย์สักหน่อย」

「งั้นก็อย่ามากัดกันสิ」

 

 เธอพูดแขวะและยกไซเดอร์ดื่ม

 

「เมื่อกี้น่ะมันเจ็บมากเลยนะ ไม่ใช่ว่าผิดสัญญาหรอกหรอ」

「ไม่ได้ใช้ความรุนแรงสักหน่อย แถมฉันก็โดนแบบนี้เหมือนกัน เรื่องแค่นี้ทนเอาหน่อยสิ」

「ฉันไม่ได้กัดแรงขนาดนั้นสักหน่อย นึกว่าจะโดนกัดนิ้วขาดแล้วซะอีก」

「ก็แค่ผลลัพธ์ของการกินช็อคโกแลตเท่านั้นแหละ」

「นี่ยังอยากกินอยู่อีกเหรอ?」

「แล้วอยากให้ทำยังไงล่ะ?」

「……ทำตามใจเธอเลย」

 

 เธอพูดอย่างขอไปที

 

 ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับเธอ

 ความสัมพันธ์ของเรานั้นเชื่อมกันด้วยเงิน เพราะงั้นก็ให้มันเชื่อมกันด้วยแค่เงินก็พอ

 เพราะงั้น ไม่ว่าเซ็นไดซังจะคิดยังไงก็เรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน เพราะฉันมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรกับเธอก็ได้

 

 มันควรเป็นแบบนั้น

 

 แต่ไม่รู้ว่าทำไม ทำไมคำพูดที่ออกจากปากถึงไม่ใช่สิ่งที่คิดเอาไว้

 

「กินมื้อเย็นมั้ย?」

「กินจ้า」

 

 เซ็นไดซังตอบกลับมาทันที

 กินสองคนดีกว่ากินคนเดียว

 แม้ว่ารสชาติจะเหมือนเดิม แต่มันทำให้ฉันรู้สึกว่าได้เข้าใกล้กับคำว่ามื้ออาหารมากขึ้น

 

 ฉันยืนขึ้นและตรงไปยังห้องครัว เซ็นไดซังเองก็ตามมาโดยที่ไม่ต้องบอกอะไร เปิดไฟ และให้เซ็นไดซังนั่งฝั่งห้องนั่งเล่นที่หันเข้ามาทางครัว

 

 ฉันหยิบเฟรนซ์ฟรายส์จากตู้แช่แข็งออกมาแล้วยัดเข้าไปในไมโครเวฟ จากนั้นนำจานมา 2 ใบใส่แฮมเบิร์กที่เอาออกมาจากตู้เย็น พอเสียงดังจากไมโครเวฟดังขึ้นก็เอาแฮมเบิร์กสลับใส่เข้าไปแทน

 

 และนั่นคือทั้งหมดที่ฉันทำ อาหารเย็นก็พร้อมทานในเวลาไม่นาน แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อเทียบกับราเม็งถ้วยที่ใช้เวลาแค่ 3 นาทีแล้ว ก็ถือว่านานกว่าหน่อย

 

「เรียบร้อย」

 

 พอวางจานแฮมเบิร์กและเฟรนซ์ฟรายส์ลงที่ด้านหน้าของเซ็นไดซัง เธอก็พูดขึ้นมาด้วยท่าทางดีใจ

 

「มีพอส่วนของ 2 คนด้วยล่ะ」

 

 เธอพูดราวกับว่าฉันซื้อแฮมเบิร์กเตรียมไว้ให้เธอ

 

「เป็นส่วนของพ่อน่ะ」

 

 เพราะวันนี้คือวันนั้นไงล่ะ

 วันที่ฉันซื้อแฮมเบิร์กมาในส่วนของพ่อด้วย

 มันก็เท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะเตรียมไว้ให้เซ็นไดซังตั้งแต่แรก

 

「งั้นถ้าฉันกินไปแล้ว คุณพ่อจะทำยังไงล่ะ?」

 

 เซ็นไดซังถามถึงแค่พ่อฉัน โดยไม่พูดถึงแม่

 

「ยังมีอย่างอื่นอยู่ไม่เป็นไรหรอก」

 

 สิ่งที่พูดออกไปนั้นจริง ๆ แล้วไม่ใช่เลย

 ในตู้เย็นนั้นแทบจะไม่มีอะไรเหลือแล้ว

 แต่ว่า พ่อก็แทบจะไม่ได้กลับมากินที่บ้านอยู่แล้ว ต่อให้ในตู้จะมีหรือไม่มีก็ไม่ต่างกันหรอก

 

「เพราะงั้น กินได้เลย」

 

 ฉันตอบไปแบบง่าย ๆ และนั่งลงข้างเซ็นไดซัง พูดอิทะดะคิมัสด้วยเสียงเบา ๆ และได้ยินเสียงซ้อนเบา ๆ ดังมาจากด้านข้าง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะเข้ากันได้แล้ว เพราะงั้นจึงนั่งกินกันอย่างเงียบ ๆ

 

 การที่ไม่มีเรื่อยคุยกัน มันก็ไม่ได้อึดอัดอะไรขนาดนั้น

 อย่างน้อยก็สบายกว่าการฝืนหาเรื่องมาพูด จากนั้นฉันก็นั่งเคี้ยวแฮมเบิร์กที่นุ่มกว่านิ้วของเซ็นไดซัง

 

 ระหว่างเรามีเพียงเสียงตะเกียบและช้อนส้อมเท่านั้น

 เฟรนซ์ฟรายส์และแฮมเบิร์กค่อย ๆ ลดลง เซ็นไดซังที่จัดการอาหารส่วนใหญ่ที่อยู่บนจานก็พูดขึ้น

 

「ครั้งหน้าเดี๋ยวทำอาหารเย็นให้กินเอามั้ย?」

「จู่ ๆ ก็อะไรน่ะ?」

「ไม่เอาหรอ?」

 

 ขนาดทรัฟเฟิลยังอร่อยขนาดนั้น เพราะงั้นอาหารที่เซ็นไดซังทำต้องอร่อยอยู่แล้ว แต่ว่า ไม่มีเหตุผลให้เธอต้องมาทำอาหารเย็นให้กินสักหน่อย ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอทำในสิ่งที่ฉันไม่ได้สั่ง

 ความสัมพันธ์ที่เราสร้างขึ้นมาด้วยกันนั้นมีเพียงแค่ ‘คำสั่ง’ ก็พอ

 

「ไม่ต้องทำให้ก็ได้」

「งั้นเหรอ」

 

 เซ็นไดซังพูดขึ้นมาเรียบ ๆ จากนั้นก็เอาแฮมเบิร์กเข้าปาก

 เพราะว่านั่งกินกันเงียบ ๆ แปปเดียวก็เลยกินเสร็จ

 ไม่ต่างจากตอนที่นั่งกินราเม็งถ้วยช่วงก่อนฤดูหนาว

 

 ไว้เดี๋ยวค่อยล้างจานทีหลัง พวกเราเลยเดินกลับเข้าห้อง

 

「มีอะไรที่อยากสั่งอยู่อีกมั้ย?」

「ไม่มีแล้ว」

「ถ้างั้นฉันกลับแล้วนะ」

 

 เซ็นไดซังสวมเสื้อเบลสเซอร์และโค้ทเดินออกไปที่ประตูทางเข้า

 

「เดี๋ยวฉันไปส่ง」

 

 เดินออกจากห้อง และเดินไปขึ้นลิฟต์

 

「ทรัฟเฟิลอร่อยมากเลย ขอบคุณนะ」

 

 5-4 ตัวเลขค่อย ๆ ลดลง ฉันพูดความรู้สึกขอบคุณจากของที่ได้รับมา อย่างน้อยสามัญสำนึกฉันก็ยังมีอยู่ล่ะนะ

 

「ด้วยความยินดีจ้ะ」

 

 ทันทีที่เธอพูด ลิฟต์ก็หยุดลง เดินไปจนถึงหน้าทางเข้า เซ็นไดซังก็โบกมือให้พร้อมบอกว่า 「ไว้เจอกันนะ」

 

「บ้ายบาย」

 

 พอส่งเสียงทักเธอข้างหลัง เซ็นไดซังก็หันกลับมา จนถึงตอนนี้เธอที่ไม่เคยหันหลังกลับมาสักครั้ง ก็หันกลับมาพร้อมพูดขึ้นว่า 「บ้ายบาย」แล้วโบกมือให้อีกครั้ง

 

เรื่องราวของการซื้อเพื่อนร่วมชั้นอาทิตย์ละครั้ง Shuu ni Ichido Kurasumeito wo Kau Hanashi

เรื่องราวของการซื้อเพื่อนร่วมชั้นอาทิตย์ละครั้ง Shuu ni Ichido Kurasumeito wo Kau Hanashi

Score 10
Status: Completed
อาทิตย์ละครั้ง มิยากิจ่ายค่าตัวให้เธอเพื่อนร่วมห้อง เซ็นไดซัง 5,000 เยน แลกกับ 3 ชั่วโมง เพื่อทำตามสิ่งที่มิยากิสั่งทุกอย่าง โดยเนื้อหาคำสั่งขึ้นอยู่กับอารมณ์ในวันนั้นของมิยากิ วันหนึ่งหลังเลิกเรียน มิยากิได้เรียกเซ็นไดมาที่ห้องและได้มอบคำสั่งที่ปกติเธอไม่เคยขอมาก่อน และเซ็นไดไม่มีทางปฏิเสธได้เลย และสิ่งที่มิยากิจะขอนั้นคือ.... O_O"

Recommended Series

Options

not work with dark mode
Reset