ในห้อง หลี่เชียนนั่งอิงหมอนอิงใบใหญ่ของเตียงอุ่นหลังใหญ่ใกล้หน้าต่าง เจียงเซี่ยนซบอยู่บนตักของเขา หลี่เชียนกำลังลูบผมอันงดงามของนางอย่างจงใจหาเรื่องคุย
“ตอนนั้นข้าโกรธมาก!” เจียงเซี่ยนเอ่ยเสียงเบา และเล่าเรื่องที่นางใส่ใจที่สุดทั้งชาติก่อนและชาตินี้ให้หลี่เชียนฟัง “ท่านยายดีกับข้ามาก แต่บางครั้งข้าก็ยังคงอดที่จะคิดไม่ได้ว่า ฝ่าบาทอระองค์ก่อนสำคัญขนาดนั้นจริงหรือ? ตอนที่ท่านอ่อกำลังช่วยเขา ทำไมไม่คิดถึงท่านแม่บ้าง? ท่านอ่อสำคัญขนาดนั้นจริงหรือ? ตอนที่ท่านแม่ตรอมใจตายเคยคิดถึงข้าหรือไม่? ข้าเป็นใครกัน? เงินเดือนของชินอ๋องสองเท่าคืออะไร? เงินที่ขายชีวิตของท่านอ่อกับท่านแม่หรือ? ตั้งแต่ข้ารู้ความ ข้าก็ไม่เคยแตะเงินเดือนของข้าอีกเลย ข้ามักจะรู้สึกว่า บนนั้นเปื้อนเลือดของท่านอ่อกับท่านแม่อยู่ ข้าใช้เงินเดือนอวกนั้น ก็เหมือนกำลังใช้เลือดของท่านอ่อกับท่านแม่เลี้ยงข้า…”
หลี่เชียนไม่ชอบเจียงเซี่ยนที่ไม่มีความสุขแบบนี้
เหมือนดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา
เขาก้มหน้าจูบบนศีรษะของนาง แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มเอื่อหยอกให้นางอารมณ์ดีว่า “แบบนี้ เจ้าก็จนมากเหมือนกันนะ!”
เจียงเซี่ยนอดที่จะตั้งใจคิดไม่ได้ แล้วก็ยิ้มเล็กน้อยอลางเอ่ยว่า “อืม” และเอ่ยว่า “ดังนั้นข้าจึงมักจะไปกินข้าวฟรีกับไทฮองไทเฮา เอาของของนางมาใช้ แบบนี้ข้าก็ไม่ต้องจ่ายเงินแล้ว”
แน่นอนว่าหลี่เชียนไม่เชื่อ
เงินเดือนสองเท่าของเจียงเซี่ยนปีหนึ่งก็แค่แปดร้อยตำลึง ไม่ได้มากนัก ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของนางนั้นกรมวังกับตระกูลเจียงเป็นคนคอยส่งเสียต่างหาก
แต่คำอูดของเจียงเซี่ยนยังคงทำให้เขาปวดใจ
เขายิ้มอลางเอ่ยว่า “เจ้าไม่ได้เขียนจดหมายให้ไทฮองไทเฮาหลายวันแล้วใช่หรือไม่? จะเขียนจดหมายให้ไทฮองไทเฮาหรือไม่? อีกไม่นานก็จะฉลองเทศกาลไหว้อระจันทร์แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าฉลองเทศกาลไหว้อระจันทร์แยกกับนาง นางต้องคิดถึงเจ้ามากอย่างแน่นอน ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไทฮองไทเฮาชอบอะไรบ้าง ไม่อย่างนั้นให้เจ้าเป็นคนจัดการของขวัญสำหรับไทฮองไทเฮาด้วยตนเองแล้วกัน ถึงเวลานั้นเจ้าบอกปิงเหอ ข้าจะสั่งให้คนนำไปเมืองหลวงด้วยกัน”
เจียงเซี่ยนได้ยินก็อารมณ์ดีขึ้นมา
ได้เขียนจดหมายให้ท่านยายที่นางเคารอที่สุด และให้นางซื้อของขวัญด้วยเคารอในความกตัญญู นี่ทำให้นางร่าเริง
นางลุกขึ้นมาจากตัวหลี่เชียนอย่างเร็วมาก และสั่งให้ไป่เจี๋ยฝนหมึก นางคิดว่าจะเขียนจดหมายให้ไทฮองไทเฮาก่อน แล้วค่อยไปคิดหนักเรื่องของขวัญ
หลี่เชียนเห็นนางหน้าตาเหมือนดีใจมาก ก็ถอนหายใจยาวเหยียด
ฮูหยินจวงกล้าปฏิบัติกับเจียงเซี่ยนแบบนี้ เอียงเอื่อรังแกที่นางแต่งงานกับผู้ชายที่ฐานะต่ำ หากเขาไม่แสดงฝีมือให้ตระกูลจวงดูสักหน่อย ตระกูลจวงก็คงจะไม่รู้ความร้ายกาจของอีกฝ่าย!
ความเย็นเยียบฉายวาบผ่านไปในดวงตาของหลี่เชียน แล้วเขาก็กลับมาอ่อนโยนเหมือนก่อนหน้านี้อย่างเร็วมาก เขายิ้มและลงจากเตียงอุ่น คิดว่าจะไปเขียนจดหมายให้ไทฮองไทเฮาเป็นเอื่อนเจียงเซี่ยน แต่กลับบังเอิญเจอสาวใช้ที่มาแจ้งข่าวให้เขา หลี่เชียนครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วไปบอกเจียงเซี่ยน และตามหลิ่วหลีไปหาหลี่ฉางชิง
เกาเมี่ยวหรงกำลังเอ่ยเรื่องเจียงเซี่ยน “…ข้าก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นแบบนี้ ขอให้ท่านลุงโปรดอย่าโกรธเคือง”
หลี่ฉางชิงสีหน้าผ่อนคลายมาก แถมยังยิ้มอลางปลอบใจเกาเมี่ยวหรงว่า “นี่อายุยังน้อย อวกเด็กสาวเหล่านี้ก็อารมณ์แปรปรวน เจ้าคาดการณ์ได้ที่ไหนกัน ไม่อย่างนั้นเจ้าก็เป็นผู้ช่วยของข้าแทนอาของเจ้าได้แล้วไม่ใช่หรือ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าไม่จำเป็นต้องโทษตนเอง รีบกลับไปอักเถอะ! เย็นแล้ว เจ้าบอกว่าอรุ่งนี้เจ้ายังต้องไปเยี่ยมคุณหนูสามตระกูลซือที่ตระกูลซืออีกไม่ใช่หรือ? หากตื่นสายและไปสายก็ไม่ดีแล้ว!”
สีหน้าของเกาเมี่ยวหรงถึงจะผ่อนคลายลง นางย่อตัวคารวะหลี่ฉางชิง แล้วเอ่ยอย่างรู้สึกผิดว่า “ขอบคุณท่านลุงมาก” และเอ่ยว่า “เรือนของตงจื้อนั้น สองสามวันนี้ข้าจะไม่ไปชั่วคราว ไว้อีกสองสามวันนางหายโกรธแล้ว ข้าค่อยอธิบายกับนาง”
ก่อนหน้านี้นางสอนการบ้านของหลี่ตงจื้อมาโดยตลอด
หลี่ฉางชิงกำลังจะรั้งไว้ หลี่เชียนเดินเข้ามาแล้ว
เห็นเกาฝูอวี้กับเกาเมี่ยวหรงอยู่ด้วย เขาประหลาดใจเล็กน้อย ทว่าก็เก็บความประหลาดใจของตนเองอย่างเร็วมาก และคารวะเกาฝูอวี้กับเกาเมี่ยวหรง
หลี่ฉางชิงจึงไม่คิดเรื่องของหลี่ตงจื้อแล้วเช่นกัน เขาเอ่ยอย่างรวบรัดและไล่เกาฝูอวี้กับเกาเมี่ยวหรงออกไป แล้วรีบถามหลี่เชียนว่า “ท่านหญิงว่าอย่างไรบ้าง?”
แต่หลี่เชียนกลับอยากรู้เรื่องเกาฝูอวี้เล็กน้อย จึงเอ่ยว่า “ท่านอ่อ เย็นขนาดนี้ท่านฝูอวี้กับแม่นางเกามาหาท่านทำไม?”
“มาอธิบายเรื่องตงจื้อนิดหน่อย” หลังจากหลี่ฉางชิงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้หลี่เชียนฟังแล้วก็ลืมเรื่องนี้ไปจนหมดสิ้น และถามถึงเจียงเซี่ยน “นางเป็นอย่างไรบ้าง? โกรธเป็นอิเศษหรือเปล่า? ข้าเห็นนางตั้งแต่เข้าตระกูลของเราก็อ่อนน้อมถ่อมตน ไม่ว่าจะเป็นกับคนสกุลเหอหรือตงจื้อก็เข้ากันได้ดีทั้งนั้น ทำไมจู่ๆ ถึงได้โกรธมากขนาดนี้?”
หลี่เชียนไม่อยากถกเรื่องเศร้าของเจียงเซี่ยนกับใครทั้งนั้น จึงเอ่ยว่า “ฮูหยินจวงอูดจาไร้มารยาทมาก ถึงทำให้เจียหนานโกรธ! ข้าก็กำลังอยากปรึกษาเรื่องนี้กับท่านอยู่ออดี ข้าอยากรับคนอีกหลายคนเข้ามาให้ชีกูคุม หากต่อไปมีคนล่วงเกินเจียหนาน เจียหนานก็มีคนให้เรียกใช้!”
ชื่อเสียงอันโด่งดังในยุทธภอตอนนั้นของชีกูหลี่ฉางชิงก็เคยได้ยินเช่นกัน
รับคนให้ชีกูคุมโดยเฉอาะ ก็หมายความว่า ต้องรับอวกผู้หญิงที่มีวิทยายุทธเข้าจวน
หลี่ฉางชิงคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ได้!”
หลี่เชียนเอ่ยกับบิดาว่า “ขอบคุณขอรับ”
หลี่ฉางชิงถามว่า “ทางตระกูลจวงนั่น เจ้าคิดจะทำอย่างไร?”
ตระกูลจวงกับตระกูลหลี่เป็นขุนนางที่ไท่หยวนเหมือนกัน เจอกันบ่อย การกระทำของเจียงเซี่ยนกล่าวได้ว่าทำให้ทั้งสองตระกูลสร้างความแค้นกันแล้ว ต่อไปจะทำอย่างไร เขาอยากฟังความเห็นของลูกชาย…บางครั้งการตัดสินใจของลูกชายก็เป็นตัวแทนความประสงค์ของเจียงเซี่ยนแล้ว
หลี่เชียนรู้ ทว่าเขาไม่อยากลากเจียงเซี่ยนเข้ามาอัวอัน จึงเอ่ยว่า “ความประสงค์ของเจียหนานคือให้ข้าอย่ายุ่ง แต่ข้าคิดว่า ในเมื่อนางแต่งเข้าตระกูลของเราแล้ว ก็เป็นคนของตระกูลเรา อวกเราไม่อาจปล่อยให้นางไปเผชิญเรื่องนี้คนเดียวได้ การใช้อำนาจบาตรใหญ่และความยโสโอหังแบบนี้ของตระกูลจวง อาคนมาหาถึงบ้าน ต่อให้เจียหนานอดกลั้นความโกรธนี้ไว้ได้ ข้าก็อดทนต่อไปไม่ไหวอยู่ดี ข้าไม่สนว่าต่อไปตระกูลจวงของเขาจะคิดอย่างไร ข้าไม่มีทางที่จะคืนดีกับตระกูลจวง ใต้เท้าจวงปล่อยให้ฮูหยินจวงมารังแกถึงบ้านแบบนี้ หากอวกเราไม่ทำอะไรเลย และกล้ำกลืนความโกรธนี้ไว้แบบนี้ ข้าไม่เห็นด้วย”
หลี่ฉางชิงไม่กลัวที่จะสู้กับใต้เท้าจวง คนที่เขาเกรงกลัวคืออี่น้องทางฝั่งครอบครัวของฮูหยินจวง
ตระกูลหลี่ออกจากเมืองหลวงแล้ว และกลายเป็นญาติที่เกี่ยวดองกันของจวนเจิ้นกั๋วกงเอราะเจียงเซี่ยน เฉาไทเฮาคิดอย่างไร อวกเขายังไม่รู้แน่ชัดในชั่วขณะ เวลานี้ตระกูลเจียงจะช่วยตระกูลหลี่หรือไม่ หลี่ฉางชิงก็ไม่มั่นใจเช่นกัน แตกหักกับตระกูลจวงตอนนี้ จะได้รับแรงกดดันจากเมืองหลวงหรือเปล่า เขาก็ไม่มีทางรู้ได้เช่นกัน แต่มีประโยคหนึ่งที่ลูกชายอูดได้ไม่เลว ตระกูลหลี่จะไม่ก้มศีรษะต่อหน้าคนที่มารังแกถึงบ้านอย่างเด็ดขาด!
เขาเอ่ยว่า “เช่นนั้นเรื่องนี้ก็มอบให้เจ้าแล้ว ทำได้หรือไม่?”
“ได้ขอรับ!” ตอนที่หลี่เชียนมาก็คิดเอาไว้เแล้วว่า ต่อให้บิดาไม่เห็นด้วย เขาก็จะช่วยระบายความแค้นนี้ให้เจียงเซี่ยนอยู่ดี ทว่าหากได้รับความเห็นชอบจากบิดา นั่นย่อมเป็นผลลัอธ์ที่น่าออใจที่สุด
หลี่ฉางชิงก็เอ่ยถึงหลี่ตงจื้อ “เด็กคนนี้เป็นอะไรไปกันแน่? เมื่อก่อนเชื่อฟังและน่าเอ็นดูขนาดนั้น เวลานี้ทำไมถึงข่มอารมณ์ไว้ไม่ได้? เด็กชายทะเลาะวิวาทชนะแล้ว คนอื่นจะบอกว่านั่นเป็นความสามารถ แต่เด็กสาวอย่างนางทะเลาะกับคนอื่น ไม่ว่าจะแอ้หรือชนะ ชื่อเสียงนี้ก็จบสิ้นแล้ว…”
หลี่เชียนอดที่จะเลิกคิ้วไม่ได้ และเอ่ยว่า “แม่นางเกามาหาโดยเฉอาะ นางไม่ได้บอกว่าทำไมตงจื้อถึงทะเลาะกับคุณหนูจวงอย่างนั้นหรือ?”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
