บทที่ 400 นายรังแกเธอใช่ไหม
บทที่ 400 นายรังแกเธอใช่ไหม
เสิ่นอี้โจวกลับมาในตอนค่ำวันเดียวกัน
เมื่อเปรียบเทียบกับตอนที่ออกไปที่แต่งตัวสะอาดเรียบร้อยมาก ตอนนี้สภาพของเขาดูน่าสงสารจริง ๆ แต่ดวงตาชายหนุ่มก็ยังเปล่งประกายสดใส
เห็นได้ว่าการไปทำงานครั้งนี้ได้ผลตอบแทนมากมายทีเดียว
เซี่ยชิงหยวนออกไปทักทายเขา และตกในอ้อมกอดเขาทันที
คางของเขาเกยบนไหล่ของภรรยาอย่างโหยหา “ขอโทษด้วยนะ ช่วงนี้ผมอยู่กับคุณที่บ้านไม่ได้เลย”
เซี่ยชิงหยวนลูบหลังเขา “ไม่เป็นไรค่ะ ที่นี่ก็มีแม่และอาจารย์อยู่ด้วย”
เสิ่นอี้โจวยิ้มและพาเธอเข้าไปในบ้าน ก่อนจะถามด้วยเสียงเบาว่าช่วงนี้ภรรยาเป็นยังไงบ้าง
หน้าของเขาอ่อนโยน ปากของเขายิ้ม ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ
เซี่ยชิงหยวนหยุดความคิดเรื่อง ‘ผู้ช่วยหญิงที่มีความสามารถ’ และมุ่งความสนใจไปที่การตอบคำถามของเขา
เสิ่นอี้โจวเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับการเดินทางไปยังพื้นที่ภูเขาครั้งนี้อีกครั้ง “เดิมทีผมคิดว่าตัวเองเคยไปสถานที่ที่ยากลำบากทุรกันดารและยากจนที่สุดแล้วนะ แต่ไม่คิดเลยว่าจะยังมีสถานที่ที่เลวร้ายกว่าที่ผมเคยไปเห็นมาอีก”
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขาต้องไปอาศัยอยู่ในบ้านมุงจาก ทั้ง ๆ ที่เป็นกลางฤดูหนาวอีกด้วย
ใช่แล้ว เด็ก ๆ ไม่มีเสื้อผ้าอุ่น ๆ ให้ใส่เลยเช่นกัน
เด็กที่โตหน่อยก็ต้องช่วยงานบ้านและดูแลน้อง ๆ ของพวกเขาทุกวัน เพราะงั้นก็ไม่ต้องพูดถึงการเรียน
บางที่อาจจะดีขึ้นนิดหน่อย แต่เด็ก ๆ ก็ยังต้องเดินเกือบสิบกิโลเมตรเพื่อไปโรงเรียนทุกวัน ต้องเดินผ่านป่า ข้ามภูเขา ข้ามแม่น้ำ เลาะไปตามหน้าผาสูงชัน แววตาของพวกเด็ก ๆ ดูไม่มีความสุขเลย
ยิ่งไปกว่านั้น ในยุคนี้มีเพียงไม่กี่ครอบครัวเท่านั้นที่เข้าเงื่อนไขของรัฐ และยินดีให้เด็กเรียน
เมื่อเทียบกับมณฑลอื่น ๆ ทั่วประเทศ มณฑลยูนนานยังล้าหลังอยู่มาก
เสิ่นอี้โจวต้องการเปลี่ยนชีวิตของผู้คน แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน เขาก็ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ
เซี่ยชิงหยวนถอนหายใจ “เมื่อไม่กี่วันก่อนอาจารย์กับฉันเดินไปตามถนน และเห็นผู้คนจำนวนมากเป็นขอทาน หากคุณต้องการเปลี่ยนสถานการณ์ปัจจุบัน คุณต้องพัฒนาเศรษฐกิจนะ ยังไงซะ ด้วยที่ตั้งทางภูมิศาสตร์และภูมิประเทศของมณฑลยูนนานแล้ว หากคุณต้องการพัฒนามันก็ไม่ง่ายเลย”
ตอนนี้เศรษฐกิจของประเทศอยู่ในภาวะตกต่ำ ดังนั้นอันดับแรกคุณต้องรวยก่อนเพื่อใช้เงินของตัวเองขับเคลื่อนความเจริญในท้องถิ่น ที่อาศัยอยู่ในภายหลัง มณฑลยูนนานนั้นล้าหลังและการคมนาคมก็ไม่สะดวก จะรีบเร่งไม่ได้
เสิ่นอี้โจวพยักหน้า “นั่นก็จริง”
ขณะนี้เขากำลังผลักดันโครงการก่อสร้างถนนอย่างจริงจังร่วมกับเถาจื่อซิงและคนอื่น ๆ เพื่อให้ทรัพยากรทั้งหมดในภูเขาลึกมีเส้นทางขนส่งออกมา
แต่ถึงอย่างนั้น ขั้นตอนดำเนินการก็เต็มไปด้วยความยากลำบาก และเพียงแค่ ‘ไม่มีเงิน’ ก็เพียงพอที่จะทำลายแผนงานที่ต้องใช้ความอุตสาหะนี้อย่างง่ายดายแล้ว
แต่เขาไม่ได้วางแผนที่จะบอกสิ่งเหล่านี้กับเซี่ยชิงหยวน เพราะเกรงว่าเธอจะเศร้าและลำบากใจอีกครั้ง
เซี่ยชิงหยวนเก็บกระเป๋าเดินทางให้เสิ่นอี้โจวแล้วถอดเสื้อคลุมของเขาออก “ฉันจะไปเปิดน้ำใส่อ่างให้คุณ เดี๋ยวคุณก็ไปแช่ซะนะ”
เสิ่นอี้โจวตอบกลับ “ได้ ขอบคุณนะ”
เซี่ยชิงหยวนเก็บเสื้อโค้ตไว้ และเดินเข้ามาปลดกระดุมคอเสื้อของเขาอีกครั้ง และทันใดนั้นดวงตาของเธอก็แข็งค้างไป
มีรอยตื้น ๆ ที่คอด้านซ้ายของเขา
เธอคุ้นเคยกับรอยนี้มาก มันเป็นรอยเช่นเดียวกับที่เธอเคยข่วนคอของเขาโดยไม่ได้ควบคุมแรงของตัวเองไว้ในอดีต
หัวใจของเซี่ยชิงหยวนดิ่งลงในทันที
ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัวของเธอ และไม่รู้ว่าจะเชื่ออันไหน
เธอพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเอง และถามแบบสบายๆ ว่า “ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา คุณใช้ชีวิตกับเพื่อนร่วมงานและลูกน้องเป็นยังไงบ้างน่ะ?”
เสิ่นอี้โจวจับกระดุมเม็ดที่เธอยังไม่ได้ปลดออกแล้วทำการปลดกระดุมเองช้า ๆ
เขาพูดเบา ๆ “ก็ไม่เลว สภาพที่เราอาศัยอยู่ไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นเราทุกคนเลยแยกกลุ่มกันพักในบ้านของพวกชาวบ้าน”
ในสายตาของเซี่ยชิงหยวนมีความคาดหวัง และแสร้งทำเป็นถามอย่างเก็บอารมณ์ “ฉันได้ยินมาว่าผู้ช่วยของคุณคราวนี้เป็นผู้หญิงที่มีความสามารถมากเลยนี่?”
เสิ่นอี้โจวหยุดมือแล้วพูดต่อ “เธอเพิ่งย้ายมาจากเมืองหลวงน่ะ”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะแล้วเข้าห้องน้ำไป
ความผิดหวังครั้งใหญ่เกิดขึ้นกับเซี่ยชิงหยวน
เธอรอให้เขาตอบ แต่เขาไม่ตอบ
เขาไม่ได้บอกเธอว่าผู้ช่วยหญิงคนนั้นเพียงมาช่วยชั่วคราว ราวกับว่าเขาไม่สนใจและไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีก
เซี่ยชิงหยวนยืนอยู่ที่นั่น พลางรู้สึกถึงหวิว ๆ ที่อกของเธอตลอดเวลา
เธอเปิดปากครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังไม่ถามออกไป
คำที่ว่ายิ่งเข้าใกล้ความจริงเท่าไรก็ยิ่งไม่กล้าเผชิญหน้ากับมันนั้นหมายความว่าอย่างไร ตอนนี้เธอรู้สึกอย่างลึกซึ้งแล้ว
ในทางสติปัญญาเธอเชื่อในเสิ่นอี้โจว แต่ในทางจิตวิทยาเธออดไม่ได้ที่จะสงสัย
เนื่องจากแพ้ท้องอย่างรุนแรง พวกเขาจึงไม่ได้มีเพศสัมพันธ์มาเกือบสองเดือนแล้ว
ในความทรงจำของเธอ เสิ่นอี้โจวไม่เคยเป็นคนมากตัณหากับคนอื่น ในเรื่องเพศสัมพันธ์ระหว่างสามีและภรรยา เธอรู้สึกว่าเขาเป็นเช่นนั้นแต่กับเธอเท่านั้น
เธอเชื่อว่าคนที่รักกันมาถึงสองชาติก็น่าจะทนต่อสิ่งล่อใจเช่นนี้ได้
แต่จะอธิบายรอยข่วนบนคอของเขาได้ยังไง?
เธอล้มลงบนโซฟา เอามือทาบท้องแล้วก็ตกอยู่ในภวังค์ความคิด
…
เซี่ยชิงหยวนคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอดและกำลังตั้งครรภ์ด้วย ดังนั้นในตอนกลางคืนเธอจึงนอนไม่หลับ
เธอคลำหาโคมไฟตั้งโต๊ะเพื่อดื่มน้ำ แล้วไฟก็เปิดขึ้นในนาทีต่อมา ตามมาด้วยเสียงทุ้มของเสิ่นอี้โจว “คุณอยากดื่มน้ำเหรอ?”
เซี่ยชิงหยวนตอบว่า “ใช่”
เสิ่นอี้โจวลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เทน้ำอุณหภูมิพอเหมาะจากขวดน้ำร้อนให้เธอ “นี่”
ด้วยการเคลื่อนไหวอันชำนาญของเขา เขาก็เหมือนกับทุกคืนที่เธอตื่นขึ้นมาเจอในอดีต เขาสามารถทำทุกอย่างให้เธอได้เสมอ
คอยดูความต้องการของเธอก่อนที่จะทำ
เซี่ยชิงหยวนรับแก้วน้ำไปจิบสองครั้งแล้วยื่นแก้วคืนให้เขา
เขาจิบน้ำจากแก้วของเซี่ยชิงหยวน ต่อจากนั้นจึงขึ้นไปบนเตียง กอดเธอไว้ในอ้อมแขน และกล่อมเธอเข้านอน “นอนต่อนะ”
เซี่ยชิงหยวนนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาสักพักเพื่อฟื้นฟูกำลังใจของตัวเอง พยายามรวบรวมความกล้าที่จะถามเรื่องรอยข่วนที่คอของเขา
เธอเงยหน้าขึ้นมองดูใบหน้าที่กำลังหลับใหลของเขา และได้ยินเสียงกรน
เธอรู้จักชายคนนี้ดี เขาจะกรนเฉพาะตอนที่เหนื่อยมากเท่านั้น
ชั่วครู่หนึ่ง เธอก็ทนไม่ได้หากจะต้องปลุกเขาขึ้นมาอีกครั้ง
วันรุ่งขึ้นเป็นวันส่งท้ายปีเก่า เมื่อตื่นเช้า เธอก็ได้ยินเสียงที่มีชีวิตชีวามากที่ชั้นล่าง
ช่วงนี้เป็นวันหยุดของโรงเรียนเสิ่นอี้หลิน ดังนั้นช่วงนี้เขาจึงออกไปเล่นอย่างดุเดือดในเขตที่พักอาศัยทุกวัน
เมื่อเขาเห็นเซี่ยชิงหยวน เขาก็ตะโกนออกมาอย่างสดใส “พี่สะใภ้ สุขสันต์วันเกิด!”
จากนั้นเซี่ยชิงหยวนก็จำได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดปีที่ 22 ของเธอ
เธอเกิดในวันส่งท้ายปีเก่า
หญิงสาวเคยได้ยินคุณปู่เล่าว่าหลังจากแม่ให้กำเนิดเธอเพียงวันเดียว วันรุ่งขึ้นหวังผิงก็ออกไปทำงานยุ่งทั้งในบ้านและนอกบ้านแล้ว
เซี่ยโยว่หมิงชักชวนให้หวังผิงนอนพักบนเตียงเพื่อพักฟื้น แต่เธอกลับพูดว่า “ในครอบครัวนี้มีแต่คนแก่และเด็ก ไม่มีผู้หญิงคนอื่นแล้ว คุณทำแทนได้เหรอ?”
เซี่ยโยว่หมิงต้องการโน้มน้าวภรรยาอีกครั้ง แต่หวังผิงโบกมืออย่างไม่อดทน “พอแล้ว ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงชนบทคนไหนก็สามารถออกไปทำงานในทุ่งนาในวันรุ่งขึ้นได้หลังคลอดทั้งนั้นแหละ”
แค่คืนเดียวก็เพียงพอให้เธอพักฟื้นได้ดีแล้ว
เซี่ยชิงหยวนยิ้ม “ขอบคุณนะอี้หลิน”
เสิ่นอี้โจวเดินเข้ามาและพาเธอไป “ผมทำบะหมี่อายุยืนให้คุณเสร็จแล้วนะ ไปกินเถอะ”
เซี่ยชิงหยวนก็ยิ้มและพยักหน้า “ขอบคุณนะ”
ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ยกเว้นขอบตาสีดำ ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อคืนเธอเศร้าแค่ไหน และได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ริเริ่มถามเกี่ยวกับเรื่องนั้น
ถ้าเป็นเรื่องเข้าใจผิดทุกคนก็จะมีความสุข แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง ถ้าเขาทำตัวใจร้าย เธอก็จะยอมแพ้
นอกจากนี้เธอยังวางแผนที่จะเปิดร้านอีกสาขาที่อีกด้านหนึ่งของมณฑลอวิ๋นในปีหน้า เสิ่นอี้โจวต้องจัดการขั้นตอนทางราชการทั้งหมดสำหรับเธอ รวมถึงขั้นตอนต่าง ๆ ในการสร้างโรงงานในภายหลัง
ปี่เหลาซานและปี่ฟู่หมานก็อวยพรเช่นกัน
ปี่เหลาซานหยิบกล่องออกมาจากกระเป๋า โดยข้างในมีหัวเข็มขัดหยกสีเขียวใสและต่างหูหนึ่งคู่
หัวเข็มขัดมีรูปลักษณ์เป็นวงแหวนหยกขนาดใหญ่อันหนึ่งและเล็กอีกอันหนึ่งล็อกกัน คนมีครรภ์มักสวมใส่เพื่อปกป้องความปลอดภัยของแม่และเด็ก ส่วนต่างหูก็ทำเป็นรูปทรงหยดน้ำอย่างเรียบง่ายที่สุด
เขาพูดว่า “อาจารย์ไม่มีอะไรจะให้เธอ แต่หัวเข็มขัดและต่างหูนี้ทำมาจากหยกก้อนเดียวกับที่ใช้ทำกำไลข้อมือที่ฉันเคยให้เธอก่อนหน้านี้นั่นแหละ”
เขายื่นมันให้มือของเซี่ยชิงหยวน “ฉันหวังว่าเธอจะสวมมันหลังจากได้รับไปแล้วนะ มันสามารถทำให้เธอและลูก ๆ ของเธอปลอดภัยได้”
เมื่อมองดูดวงตาของปี่เหลาซานที่เต็มไปด้วยความกังวล อารมณ์ของเซี่ยชิงหยวนที่ถูกกดไว้ตลอดทั้งคืนก็ระเบิดออกมาแล้วในขณะนี้
น้ำตาหยดใหญ่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ และสะอื้นด้วยเสียงติด ๆ ขัด ๆ “ขอบคุณค่ะอาจารย์”
เมื่อเห็นเธอร้องไห้ ปี่เหลาซานก็ตื่นตระหนกทันที
เขามองไปที่เสิ่นอี้โจวอย่างรวดเร็ว “เกิดอะไรขึ้นกับชิงหยวนน่ะ? นายรังแกเธอใช่ไหมหะ!?”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
